Ας φωτίσουμε τη δεκαετία. Ολα είναι φτωχά, όλοι είναι φτωχοί. Ασκοπες βόλτες στους αθηναϊκούς δρόμους, χαζολογήματα στις βιτρίνες των μαγαζιών, χασίματα σε σινέ φωτογραφίες «σήμερον» και «προσεχώς». 
Καφενεία: της οδού Σόλωνος από το ύψος της Νομικής ώς την πλατεία Κάνιγγος. Φωκίωνος Νέγρη σε κάτοψη, όπου ξεχώριζαν τα τραπεζάκια του Λαμέρα. 
Γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους: ο πρώτος όροφος του μπιλιαρδάδικου του Μαυροκέφαλου, με τις επιγραφές: «Απαγορεύονται τα κάθετα χτυπήματα», «Μη βλασφημείτε τα θεία», «Μη πτύετε επί του δαπέδου». Αλλά και τα ζαχαροπλαστεία «Πικαντίλλυ», «Ρωσσικόν» του Γιάκοβλεφ, η ομονοιακή «Χορτοφαγία-Γαλακτοτροφία».
η μνήμη ξυπνάει ανέξοδα
Πιο ψηλά, προς την οδό Σταδίου, που πάντα ανηφόριζε και ανηφορίζει ακόμη από διαδηλωτές, το πατάρι του Λουμίδη, με άπαντας τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας και τους δημοσιογράφους. 
Το θρυλικό και θρυλώδες «Ζόναρς» και το διπλανό αδελφάκι του, σύμμαχο κι αυτό της συνεύρεσης, με πρωτοστατούντας τους Χατζιδάκι, Γκάτσο, Ελύτη -τότε ήταν όλοι τους νέοι, πολύ νέοι. 
Ο Μπάμπης του κολωνακιώτικου «Βυζαντίου», το γκαρσόν που επινοούσε νέα ονόματα σε ποτά και αναψυκτικά, για να μπουν στην κατηγορία του ευπώλητου. Είδατε, η φαντασία δεν είναι μόνον ίδιον των καλλιτεχνών.
Η αδρεναλίνη δεν είχε τις ταχύτητες της τεχνολογίας των υπολογιστών, γιατί, όταν επιστρέφουμε στην Αθήνα του ’50, πρέπει να σκεφτόμαστε μία μεταπολεμική πόλη, με τα σημάδια ακόμη του πολέμου και του εμφυλίου αναγνωρίσιμα.
Τα μπουρδέλα ανήκουν στην κατηγορία των κοινόβιων, που καταργήθηκαν με νόμο του κράτους, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. 
Στα «σπίτια» αυτά, συνήθως ισόγεια ή διώροφα, δούλευαν πέντε με έξι πουτάνες, οι οποίες παρακολουθούνταν από την αστυνομία ηθών, την αστιατρική υπηρεσία και την εφορία. 
Αποτελούσαν μία παρακμιακή βερσιόν των σαλονιών-μπουρδέλων της μπελ επόκ, στις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες. 
Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη στις οδούς Αβέρωφ, Ακομινάτου, Βερανζέρου, Ουγκώ, Ζήνωνος, Ηπείρου, Κουμουνδούρου, Μενάνδρου, Μυλλέρου, Σατωβριάνδου, Σωκράτους, Φαβιέρου.
Δεν έλειπαν οι αναπαραγωγές από κλασικά έργα: της Γενοβέφας, της Ωραίας του Πέραν, της Πεντάμορφης και του Τέρατος, της Γκόλφως. Μύριζε πατσουλί, τσιγαρίλα, σκορδαλιά.
Το χειμώνα, έκαιγε ένα μαγκάλι με πυρήνα ελιάς. Οι πελάτες που σύχναζαν, ήταν άνδρες των σωμάτων ασφαλείας, εργάτες του μόχθου, υπάλληλοι, αγρότες, συνταξιούχοι, φοιτητές, ξεσκολισμένοι μαθητές…
Αναλόγως της εμφάνισης, της ψυχολογικής κατάστασης, της ηλικίας και των βίτσιων του καθενός, είχαν δημιουργηθεί οι τύποι: ο βαρύμαγκας, ο ντροπαλός, ο πρωτάρης, ο ανώμαλος, ο φαντάρος.
Ο εσωτερικός κανονισμός των μπουρδέλων δεν υπάκουε στη φράση-καραμέλα «Μπουρδέλο το κάναμε!». Υπήρχε κάθετη διοίκηση, αν και κοινόβιο: η διευθύντρια, κοινώς ματρόνα, και η επιστάτις, κοινώς τσατσά. 
Η δεύτερη ήταν συνήθως ηλικιωμένη πουτάνα, που είχε κάνει τα χιλιόμετρά της. Φρόντιζε για την καθαριότητα, σωφρόνιζε τους ατάκτους επαγγελματίας, μάζευε τις μάρκες και αυτές τις μάρκες τις εξαργύρωναν, μετά το πέρας της βάρδιας, τα κορίτσια. 
Ο νταβατζής ερχόταν αργά και διακριτικά, όταν η πόλη της εργασίας κοιμόταν. Εκοβε κίνηση, έπαιρνε το κορίτσι του και βεβαίως το χρήμα που του αναλογούσε.
Στους τοίχους ρεπροντιξιόν «ροζ» αισθητικής, κρεμάστρα για τα ρούχα, κομοδίνο με μία γλάστρα, όπου «φύονταν» ψεύτικα λουλούδια, ένα σταχτοδοχείο, ένα αμπαζούρ που χαμήλωνε το φως.
Οι πιο ψαγμένες πουτάνες είχαν σ’ ένα ραφάκι και ορισμένα βιβλία, όπως «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι», «Η κόκκινη κουρτίνα», «Πριν προφτάσει ν’ ανθίσει», «Το κάστρο», «Τα άνθη του κακού», «Το μαρτύριο του Αγίου Χριστοφόρου».
Το χαρτί τουαλέτας πανάκριβο, γι’ αυτό αντ’ αυτού χρησιμοποιούνταν κυρίως χαρτί εφημερίδας. Το κλύσμα, το λεγόμενο πουάρ ή «αχλάδι», διά καθαρισμόν.
Απολυμαντικό, αντισηπτικό, αποστειρωτικό το περμαγκανάτ, με το καφετί και αποκρουστικό χρώμα του. Τέλος, οι πεοκουλούρες, σε περίπτωση που το πέος ήταν μεγάλο, προλάμβαναν τραυματισμούς του κόλπου.
Τα αφροδίσια έπαιρναν και έδιναν: σύφιλη, βλεννόρροια, κονδυλώματα, λευκόρροια, σαπρόφυτα, αιδοιόφθειρες.
topaliatzidiko.blogspot.com
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας,
«ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ», 1990.
Σίγουρα Ο Μέγας Θεός θα μας συγχωρέσει ξέροντας ότι, στα Χρόνια της Ελπίδας, τα Μπ…..λα ήτανε λίκνα Πολιτισμού, υπάρχει δε περί τούτου αξιόπιστη Μαρτυρία
”Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο.”
Μαρκ Τουαίην, Αμερικανός συγγραφέας (1835-1910)
https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=119
Σίγουρα επίσης Ο Μέγας Θεός θα μας συγχωρέσει ξέροντας ότι -θαυματουργικώ τινί τρόπω- η κοινή περί ”πλάκας” συναντίληψη ενώνει -κόντρα στην αγεφύρωτη (κατά τα ειωθότα) ταξική άβυσσο- Κορυφαίο Ποιητή – Πρεσβευτή και ομότεχνόν Του ταπεινό Ναυτικό, όχι Α’ Πλοίαρχο ή, έστω, Α’ Μηχανικό, αλλά έναν απλό μαρκόνη
”Χαρακτηριστική είναι η συνάντηση του (Καββαδία) με τον Σεφέρη και η αστεία της κατάληξη. Συναντήθηκαν στη Βηρυτό μεταξύ 1952 και ’54 την εποχή που ο Σεφέρης ήταν πρεσβευτής. Με μια άμαξα κίνησαν για την εκκλησία όπου λάμβανε χώρα κάποια εθνική εορτή. Λέει ο Μαραμπού: «Άσε να σου δείξω εγώ ένα δρόμο» και πέρασαν από έναν τόπο γεμάτο ελληνικές σημαίες δεξιά κι αριστερά. «Μα εδώ είναι Ελλάδα!» αναφώνησε συγκινημένος ο Σεφέρης.
«Που είμαστε;» ρώτησε. «Εδώ είναι τα ελληνικά μπορντέλα» απάντησε με φυσικότητα ο Καββαδίας. Ο πρέσβης σοκαρίστηκε.«Κύριε, ή εσείς θα κατεβείτε απ’ το αμάξι ή εγώ!», δήλωσε και ο Καββαδίας – ευγενής γαρ – κατέβηκε.”
https://tvxs.gr/news/blogarontas/h-paigniodis-pleyra-toy-nikoy-kabbadia
Σίγουρα τέλος Ο Μέγας Θεός θα μας συγχωρέσει καθώς, κατά τον Πνευματικό Μου, αποφάσισε πλέον οριστικά κι αμετάκλητα ότι η Θρησκεία και η Εκκλησία είναι Νοσοκομεία για Αμαρτωλούς και Όχι Πινακοθήκη Αγίων.
Γένοιτο.
Πωπώ βρέ Πόπη τι μου θύμισε όλο αυτό το άρθρο.Έψαξα και βρήκα κάτι πεοκουλούρες που τις έκρυβα απ τη γυναικα μου μισό αιώνα τώρα .Τί είναι αυτά τα δακτυλίδια άντρα μου μου λέει τά έχεις απο τότε που δούλευες στο λούνα πάρκ;Φυσικά και διάβασε το άρθρο που έβαλες αλλά όχι βέβαια το σχόλιο σο φαρ
ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΙΣ ΒΡΟΧΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!ΣΗΚΩΝΕΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ!
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΒΡΟΧΗ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΧΑΛΑΖΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Η μεγαλυτερημας καταρα ειναι οι αμαρτιες μας ! Ο μεγας Θεος να μας συγχωρεσει .