“Οι Τρεις Φύλακες της Δεύτερης Ιερουσαλήμ και άλλοι δυσεβείς πόθοι της Νέας Τάξης για τη Θεσσαλονίκη μας”

“Κάγκελο” έμειναν στο στούντιο του ANT1, με την παρουσίαση των “τριών φύλακων του κακού” από τον Πρόδρομο Κοφσανίδη.

Τα τρία πρόσωπα της ΛΙΛΙΘ….

Στα Λαδάκικα, στην Εγνατία και στην Ροτόντα, τα τρία γκράφιτι, είναι το… σκότωμα της πόλης ..

Προσωπικά, θα προσθέσω πως είναι το αφιέρωμα των εβραιοσιωνιστών σατανιστών, μιας πόλης όπως η Θεσσαλονίκη, στο απόλυτο ΚΑΚΟ.

ΠΟΣΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΕ ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΕΣ;;;

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η εβραίοι, αποκαλούν την Θεσσαλονίκη, “ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ” ή “ΝΕΑ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ” και είναι επιτακτική η ανάγκη να μελετηθεί η Ιστορία των ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, γιατί εκτός από έναν ΙΕΡΟ ΤΟΠΟ, είναι και ο τόπος του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΚΟΥ με τον ΤΡΙΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ στον οποίον θα ενθρονιστεί ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.

Παράλληλα όμως πρέπει να αναζητησουμε τη γνώση για την ΛΙΛΙΘ, και μέσα από τα κείμενα της ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ.

Κατωτέρω, παρατίθενται δυο θέματα για τα ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ και για την ΛΙΛΙΘ, που καθιστούν σε γνώση των αναγνωστών, τι στην ουσία συμβαίνει  και με τα ΣΑΤΑΝΙΚΑ γκρίφιτι της Θεσσαλονίκης, που είναι έργο του ΚΡΟΝΕΙΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ.

Μιας πόλης όπου ο σατανισμός και η μασσονία των εβραίων, έχουν μετατρέψει σε “κεντρο του ΚΑΚΟΥ”, καθώς εκεί κυριαρχεί μυστικά Η ΚΡΟΝΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ.

Καλλιόπη Σουφλή

Πηγή

Αυτά που ως … “μύθους” μας μαθαίνουν στα σχολεία, και πολλάκις διαστρεβλωμένα, είναι η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, και όχι οι … “μύθοι”, όπως μας το επέβαλλαν οι εβραιοσιωνιστές.

Καλλιόπη Σουφλή

Η αληθινή καταγωγή των Ιουδαίων μέσα απο τον Πλούταρχο και την ελληνική γραμματεία

 

Οι ανθρωποθυσίες της Κρόνιας λατρείας και η εγκατάστασή της στα (Ιερο)Σόλυμα

 

Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο.

 

Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.

Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων.

 

Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.

Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του.

 

Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία).

 

Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»).

 

Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.

Ανκαι είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας.

 

Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμός.

 

Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179): «Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια«.

 

Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων.

 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή.

 

Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης.

 

Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.

 

Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα.

 

Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους.

 

Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο.

 

Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή.

 

Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας.

 

Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).

Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο.

 

Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας.

 

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.

Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους

 

Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα.

 

Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του.

 

Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι.

 

Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).

 

Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε.

 

Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους.

 

Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος:

«Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).

Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα.

 

Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα.

 

Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα.

 

Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).

Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς.

 

Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης.

 

Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν.

 

Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας.

 

Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ».

 

Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι.

 

Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός».

 

Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.

 

Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός.

 

Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο.

 

Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές.

 

Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων.

 

Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.

Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών

 

Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες.

 

Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος.

 

Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″.

 

Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της.

 

Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία.

 

Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι.

 

Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.

Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος. Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας.

 

Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα.

 

Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.

 

Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο.

 

Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80). Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας.

 

Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της » εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον«.

Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά. Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο.

 

Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ).

 

Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).

Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο.

 

Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).

Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο

Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς.

 

Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας.

 

Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνεια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα.

 

Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).

«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;

 

Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί. Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.

 

Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).

Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική.

 

Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος. Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου«.

Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).

Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«.

 

Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες.

 

Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών).

 

Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό. Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας. Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει. Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82).

 

Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.

Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).

Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο.

 

Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών.

 

Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ.

 

Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή.

 

Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου.

 

Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day.

 

Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day».

 

Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ».

 

Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.

Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».

athenae.tripod.com

Πηγή

Επέλεξα να παρουσιάσω την ιστορία της ΛΙΛΙΘ, μέσα από το ιερό κείμενο των εβραίων, την ΤΟΡΑ.

Και τα συμπεράσματα δικά σας.

Καλλιόπη Σουφλή

Λίλιθ: Η πρώτη σύζυγος ή ο πρώτος δαίμονας;

Η Lilith o πρώτος δαίμονας αναφέρεται στα αρχαία βαβυλωνιακά κείμενα ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας που επιτίθεται σε εγκύους και βρέφη.

Από τη Βαβυλωνία, ο μύθος της Lilith εξαπλώθηκε στην αρχαία Ανατολία, τη Συρία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα.

Σαν δαιμόνιο της αγριότητας εμφανίζεται στον Ησαΐα 34:14. 

Ησ. 34,14          καὶ συναντήσουσι δαιμόνια κενταύροις καὶ βοήσονται έτερος πρὸς τὸν έτερον· ἐκεῖ ἀναπαύσονται ὀνοκεύνταυροι, εὗρον γὰρ αὐτοῖς ἀνάπαυσιν.

Ησ. 34,14                  Εκεί θα συναντηθούν τα δαιμόνια με τους κολοβούς πιθήκους και θα κραυγάζουν ο ένας προς τον άλλον εκεί θα αναπαυθούν οι πίθηκοι, διότι ευρήκαν εις αυτήν την ανά-παυσίν των και την ασφάλειαν.

Λίλιθ: Η πρώτη σύζυγος ή ο πρώτος δαίμονας;

Λίλιθ: Η πρώτη σύζυγος ή ο πρώτος δαίμονας; (Lilith by John Collier in 1887. (Conscious / Public Domain )

Η Lilith o πρώτος δαίμονας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα άρχισε να απασχολεί τους Εβραίους.

Τότε αρκετές εβραϊκές πηγές άρχισαν να την διεκδικούν ως την πρώτη τολμηρή και ανεξάρτητη γυναίκα του Αδάμ.

Πώς η Lilith εξελίχθηκε να είναι ένα δαιμόνιο άγριας φύσης από πρώτη σύζυγος του Αδάμ;

Η ιστορία αρχίζει στη Γένεση κεφ 1. Η δημιουργία των ανθρώπων περιγράφεται στη Γένεση  κεφ 1 και πάλι στη Γένεση κεφ 2. 

Γεν. 1,27           καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εικόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θήλυ ἐποίησεν αὐτούς.

Γεν. 1,27                   Και πράγματι ο απειροτέλειος Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπον, τον οποίον εποίκισε με ιδικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ώστε να είναι με αυτά εικών του Θεού.

Εδημιούργησε απ’ αρχής άνδρα και γυναίκα.

Ο δεύτερος απολογισμός περιγράφει πώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο από τη σκόνη του εδάφους. 

Έπειτα δημιούργησε γυναίκα από την πλευρά (όχι ΤΑ πλευρά) του ανθρώπου:

“Γεν. 2,21    καὶ ἐπέβαλεν ὁ Θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν Ἀδάμ, καὶ ὕπνωσε· καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ᾿ αὐτῆς.

Γεν. 2,21      Τότε ο Θεός, δια να αναπληρώση την έλλειψη αυτήν, έφερεν έκστασιν στον Αδάμ, ο οποίος και εκοιμήθη βαθύτατα. Έλαβε τότε μίαν από τας πλευράς του Αδάμ και συνεπλήρωσε δια σαρκός το κενόν της αναιρεθείσης αυτής πλευράς.

Γεν. 2,22           καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευράν, ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Ἀδάμ, εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Ἀδάμ.

Γεν. 2,22                  Και κατεσκεύασε και εμορφοποίησε την πλευράν, την οποίαν έλαβε από τον Αδάμ, εις γυναίκα, την οποίαν και έφερε προς αυτόν.“

Λίλιθ: Η πρώτη σύζυγος ή ο πρώτος δαίμονας;

Στην μετά-βιβλική περίοδο, μερικοί αρχαίοι Εβραίοι μελετητές έλαβαν τη θέση στη Γένεση 1:27 και Γένεση 2: 21-22.

Περιέγραψαν δύο ξεχωριστά γεγονότα.

Αυτό φαίνεται καθώς τα θηλυκά δημιουργήθηκαν διαφορετικά. 

Ήταν η πρώτη σύζυγος του Αδάμ η Lilith; 

Ο καθηγητής Janet Howe Gaines εξηγεί αυτό το σκεπτικό:

Λαμβάνοντας υπόψη ότι κάθε λέξη της Βίβλου είναι ακριβής και ιερή, οι σχολιαστές χρειάστηκαν μια εκτεταμένη ερμηνεία για να εξηγήσουν τις δύο διαφορετικές απόψεις. τις δύο αφηγήσεις δημιουργίας του Τορά.

Ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα δύο φορές.

Μία φορά με τον άνθρωπο.

Μία φορά από την πλευρά του ανθρώπου.

Έτσι πρέπει να υπάρχουν δύο διαφορετικές γυναίκες.

Δεδομένου ότι ο Αδάμ ονομάζει τη δεύτερη γυναικεία Εύα.

Η Lilith αναγνωρίστηκε ως η πρώτη γυναίκα για να ολοκληρώσει την αφήγηση.

Έτσι, η Γένεση 1:27 περιγράφει τη δημιουργία του Αδάμ και μια ανεξάρτητη, ισχυρή, ανώνυμη γυναίκα (Lilith).

Οι λεπτομέρειες της δημιουργίας και της σχέσης της Lilith με τον Αδάμ αναπαρίστανται στο βιβλίο του Ben Sira.

Ένα αποκρυφιστικό έργο του δέκατου αιώνα.

Ο Dan Ben-Amos εξηγεί ότι παρόλο που αυτό είναι το πρώτο κείμενο που καταγράφει τον πλήρη θρύλο της Lilith ιστορία υπήρχε πολύ νωρίτερα.

Στην μετά-βιβλική περίοδο, οι ραβίνοι σοφοί αναγνωρίζουν την Lilith αρκετές φορές με τον τίτλο  “Πρώτη Παραμονή”.

Υποδεικνύουν με αυτό τον τρόπο ότι η ιστορία της ήταν γνωστή στην προφορική παράδοση.

Τον δέκατο αιώνα π.Χ. στη Βαβυλώνα, ένας ανώνυμος συγγραφέας αναφέρεται στην τολμηρή σεξουαλική συμπεριφορά της Lilith.

Πώς ήταν η Λίλιθ ήταν διαφορετική από την Εύα;

Τα Παραμύθια του Μπεν Σίρα αναφέρουν ότι ο Θεός δημιούργησε τη Λίλιθ από τη γη, ακριβώς όπως είχε δημιουργήσει τον Αδάμ.

Άρχισαν αμέσως να αγωνίζονται επειδή ο Αδάμ πάντα ήθελε να είναι πάνω από την Lilith και ποτέ δεν συμφωνούσε να υπηρετήσει κάτω από την Lilith.

Αναγνωρίζοντας ότι ο Αδάμ δεν θα της αποδώσει, η Λίλιθ ” πρόφερε το “άρρητο” Όνομα και πέταξε στον αέρα” (The Tales of Ben Sira).

Τρεις άγγελοι Snvi, Snsvi και Smnglof στάλθηκαν για να ακολουθήσουν τη Lilith.

Εκείνη ‘όμως αρνήθηκε πεισματικά να επιστρέψει μαζί τους στον κήπο της Edem.

Πηγή:https://www.ancient-origins.net/myths-legends-europe/lilith-0011377

Πηγή

Διαβάστε όμως και τι γράφει η wikipedia για την ΛΙΛΙΘ.

Από την Wikipedia διαβάζουμε (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B8)

«Η Λίλιθ είναι μυθικός θηλυκός Μεσοποτάμιος νυχτερινός δαίμονας που σχετίζεται με τον άνεμο και πιστεύεται ότι βλάπτει τα παιδιά.

Στο Ταλμούδ και το Μιδράς, η Λίλιθ εμφανίζεται σαν νυχτερινός δαίμονας.

Σύμφωνα με κάποια απόκρυφα κείμενα της καθολικής εκκλησίας, η Λίλιθ ήταν η πρωτόπλαστη γυναίκα και φτιάχτηκε όπως ο Αδάμ από χώμα, οπότε ήταν ίση του, σε αντίθεση με την Εύα.[1]

Όταν ο Αδάμ προσπάθησε να την καθυποτάξει, η Λίλιθ πρόφερε το ιερότερο από τα ονόματα του Θεού και υψώθηκε στον ουρανό.

Ο Αδάμ παραπονέθηκε στον Θεό, ο οποίος της έδωσε την επιλογή ή να υποταχθεί στον Αδάμ είτε να φύγει από τον Κήπο της Εδέμ και πολλά από τα παιδιά που θα κάνει να πεθαίνουν.

Η Λίλιθ, για να μπορέσει να έχει ελεύθερη βούληση, διάλεξε να εγκαταλείψει τον Κήπο της Εδέμ.

Έπειτα από τη φυγή της, ο Αδάμ νιώθοντας μοναξιά παρακάλεσε το Θεό και του έδωσε μια γυναίκα υποτακτική, την Εύα.[2]

Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα».

Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους καναΐτες.[3]

Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο, όπου αναφέρεται και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.

Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.

Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε και πολλές ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες άλλες αρχαίες Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η ινδική Κάλι και άλλες.[4]

Με όλες αυτές τις προ-εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννάται η απορία για το κατά πόσον η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα.

Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.[5]

Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ και ως η θηλυκή έκφρασή του.

Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού, καθώς και ως το πρώτο σούκουμπους που επιτίθετο στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν.[6][7]

Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό.

Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.

Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Καρλ Γιουνγκ, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.[8]

Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θηλυκότητας.

Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της και η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της παραμερίζεται και απορρίπτεται.

Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλοντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα.

Λατρεύεται όμως μέχρι τις μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η Ηγέτιδα των άυλων Βαμπίρ (incubi & succubi).[9]

Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ.

Όπως και ο Αδάμ, δημιουργήθηκε από τον Θεό[10] ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο. Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν:

    …και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα (Γένεσις 2:24)

Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα.

Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό.

Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγω της πατριαρχικής αντίληψης και επικράτησης των Ιουδαίων/Χριστιανών.

Ο σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ (σεξουαλικά κατά το να είναι “από κάτω”), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να διωχτεί από τον Θεό στην έρημο.

Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκιήλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο.

Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές, που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους.[11]

Άλλοι μύθοι και μορφές

• Το Φίδι που δελέασε την Εύα με τον Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.
• Ερωμένη του Εωσφόρου στην κόλαση: αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.
• Το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον Θεό για τον φόνο του Άβελ.
• Η Μαύρη Μόρα.
• Μητέρα των Λίλουμ, των Γήινων δαιμόνων.
• Στην αρχαία Σουμερία, η Λίλιθ ήταν Θεότητα και βοηθός της Ινάννα.

    Στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με αυτήν της Λιλ, Σουμέριας Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων.

Αργότερα στην Ανατολή παρομοιάστηκε με την Λαμαστού, ένα δαιμονικό θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών.

Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Ζοχάρ), ως η μητέρα των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΑΛ. Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό χιλιετιών...

Από την Κατίνα μέχρι το Μανιχέστο, μια δικτατορία δρόμος...

Προφητικό άρθρο ένα χρόνο πριν...

Προς ολοκαύτωμα στη Μέση Ανατολή μετά το μήνυμα Ιράν με 400 ...

Εφιάλτης πολέμου στη Μέση Ανατολή, τρόμος σε ολόκληρο τον πλ...

Οι Εβραίοι Δημιούργησαν την Κομμουνιστική Κίνα (Αξιζει να δι...