Οργισμένο άρθρο του Καθηγητή Κωνσταντίνου Βαθιώτη για την Καναδέζα που ευνουχίζει τον Έρωτα και προτείνει τον... αυνανισμό:  “Η Καναδέζα το  τ ε ρ μ ά τ ι σ ε! Ο Ολοκληρωτισμός επί θύραις;”

Οργισμένο άρθρο του Καθηγητή Κωνσταντίνου Βαθιώτη για την Καναδέζα που ευνουχίζει τον Έρωτα και προτείνει τον... αυνανισμό: “Η Καναδέζα το τ ε ρ μ ά τ ι σ ε! Ο Ολοκληρωτισμός επί θύραις;”

5 Σεπτεμβρίου, 2020 18 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:985
Μοίρασέ το
 
 
Κωνσταντίνος Βαθιώτης: “Δύο μασκοφόροι  ε ρ α σ τ έ ς  καλούνται από την ακατονόμαστη Καναδέζα (στο πλευρό της οποίας συντάσσεται προδήλως και πλήθος λοιπών υλοποιητών της απάνθρωπης υγειονομικής διαχείρισης από άλλα μέρη του κόσμου, της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης) να «αποφεύγουν τα  φ ι λ ι ά  και την επαφή  π ρ ό σ ω π ο  με  π ρ ό σ ω π ο»,  κοντολογίς να  π α ρ α ι τ η θ ο ύ ν  από την ερωτική τους υπόσταση, να  α π ε μ π ο λ ή σ ο υ ν  τον συναισθηματικό τους κόσμο, να  π ρ ο δ ώ σ ο υ ν  τα  α ι σ θ ή μ α τ ά  τους και απλώς να “κάνουν σεξ” σαν δύο άψυχες  μ η χ α ν έ ς  που αποτελούνται μόνο από σάρκα με γεννητικά όργανα· χειρότερα δηλαδή κι από δύο συνουσιαζόμενα ζώα που πρέπει επειγόντως να κατευνάσουν την libido τους, αλλά τα οποία  μ ε τ ά  την πράξη της  σ υ ν ο υ σ ί α ς  δείχνουν τα αισθήματά τους, αφού νιώθουν  λ υ π η μ έ ν α.
 
Η εγκαθίδρυση της “κορωνοϊκής μοναρχίας” είναι στενά συνυφασμένη με έναν  “διακαή  π ό θ ο”  κάποιας μικρής  “παγκόσμιας ε λ ί τ”: την βίαιη  μ ε τ ά λ λ α ξ η  του ανθρώπου σε πλάσμα συγγενεύον με  ρ ο μ π ό τ.”

 
 
Αυτός ήταν και είναι ο αέναος πόθος αυτής της παγκόσμιας ελίτ, κύριε Καθηγητά… να γίνουν “Θεοί” στη θέση Του ΘΕΟΥ…
Και είναι Η ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ την οποία υπηρετούν εδώ και χιλιάδες χρόνια…
 
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όλοι αυτοί είναι… εβραιοχαζαρικής καταγωγής.
 
ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΛ… οι οποίοι χιλιάδες χρόνια αιματοκυλούν την ανθρωπότητα… και τώρα, στοχεύουν στον ευνουχισμό της…
 
Εργάστηκαν πολλά χρόνια πάνω στον ευνουχισμό της κοινωνίας, μέσα από την κοινωία του φθηνού θεάματος και την έκαναν αδιάφορη στην μαγεία του έρωτα και της αγάπης…
 
Και πολύ φοβάμαι πως αν δεν αντιδράσουν οι λαοί, τότε, εκείνη τη μαγική φράση από το υπέροχο βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, “Έρωτας στα χρόνια της χολέρας”, “«“Φερμίνα”, της είπε, “περίμενα αυτή την ευκαιρία πάνω από μισό αιώνα, για να σου επαναλάβω μια φορά ακόμη τον όρκο αιώνιας πίστης μου και τον παντοτινό μου έρωτα”, θα φαντάζει ανέκδοτο…
 
Προηγήθηκε ο πνευματικός και ψυχικός ευνουχισμός της κοινωνίας, και επέρχεται με ρυθμούς σπίντερ, και ο ερωτικός της ευνουχισμός, για να μείνει στο τέλος ένας ρομποτοειδής Α-σεξουαλικός μισάνθρωπος…
 
Ο έρωτας δαιμονοποιείται και ευνουχίζεται…
 
Και πρωτίστως ευνουχίζεται η Γυναίκα, Γαία, Μάνα, Μήτρα, Ζωή… χωρίς τον έρωτα και χωρίς αυτήν, ο κόσμος απλά δεν θα υπάρχει.
 
Κι αν ευνουχιστεί  η Γυναίκα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν δαιμονοποιηθεί ο έρωτας, ουσιαστικά ευνουχίζεται και ο άνδρας…
 
Μέσα από την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ, τον ευνουχισμό της Φύσης και της Ζωής, επιδιώκουν τα σατανικά μυαλά της παγκόσμιας Καμπάλ, που κυριαρχείται από το ανδρικό στοιχείο.
 
Τα λόγια του Ουίνστον, από το εφιαλτικά προφητικό “19840, πρέπει να γίνουν η σημαία μας.

«Έτσι είναι. Δ ε ν  μπορούν να μπουν  μ έ σ α  μας.
Αν μπορούμε να ΝΙΩΣΟΥΜΕ πως αξίζει να παραμείνουμε
ά ν θ ρ ω π ο ι,  ακόμα και αν αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, τότε τους έχουμε  ν ι κ ή σ ε ι».
 
 
Καλλιόπη Σουφλή
 
Υ.Γ. Εκτός της τρίτης φωτογραφίας, που είναι του κ. Καθηγητή Κωνσταντίνου Βαθιώτη, οι υπόλοιπες φωτογραφίες, είναι επιλογή μου, για να καταδείξω σε τι κοινωνία θέλουν να μας μετατρέψουν, αφαιρώντας μας ακόμα και το δικαίωμα του Έρωτα και της Αγάπης…
 
 
*Αυνανισμός και μασκοφορία εραστών ως υγειονομικές προφυλάξεις: Ολοκληρωτισμός επί θύραις;*
 
 
Περπατώντας πριν από δύο περίπου μήνες στο κέντρο της Αθήνας εντόπισα σε στάση λεωφορείου δύο διαφημιστικές αφίσες της “durex”, στην μία εκ των οποίων υπήρχε γραμμένο το εξής μήνυμα: «Τα 1.000.000 σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα τη μέρα δεν θα έπρεπε να είναι normal».
 
Στην δεύτερη αφίσα υπήρχε γραμμένο ένα άλλο μήνυμα: «Το να μη χρησιμοποιούμε προφυλακτικό την πρώτη μας φορά δεν θα έπρεπε να είναι normal».
 
Αμφότερα τα μηνύματα συμπληρώνονταν με δύο ταυτόσημα συνθήματα που αξιοποιούσαν την αμφισημία της λέξης “στάση”.
 
Το πρώτο σύνθημα, που ήταν γραμμένο πάνω από το κεντρικό μήνυμα, έλεγε: «Αυτή η στάση είναι normal».
 
Το δεύτερο σύνθημα, που ήταν γραμμένο κάτω από το κεντρικό μήνυμα, έλεγε: «Άλλαξε στάση. Ας μη γυρίσουμε στα συνηθισμένα».
 
Αφού φωτογράφισα τις δύο αφίσες (με την τελευταία προτροπή για μη επιστροφή στα συνηθισμένα να μου θυμίζει έντονα την μη επιστροφή στην προ-κορωνοϊκή κανονικότητα), προσπάθησα να επιχειρήσω στα γρήγορα μια ποινικοδικαιική υπαγωγή σε όσα γνώριζα από το πεδίο του π α τ ε ρ ν α λ ι σ μ ο ύ:
 
Όπως στα πακέτα των τ σ ι γ ά ρ ω ν υπάρχει η π ρ ο ε ι δ ο π ο ι η τ ι κ ή επιγραφή “το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία”, έτσι και εδώ ο εμπνευστής αυτών των μηνυμάτων και, ταυτοχρόνως, διαφημιστής των προφυλακτικών “durex”, στοχεύει σε μια  ή π ι α  πατερναλιστική καμπάνια επ’ ωφελεία φυσικά όχι μόνο της  υ γ ε ί α ς  των εκάστοτε εραστών, αλλά και της π ε ρ ι ο υ σ ί α ς της εταιρείας που κατασκευάζει την συγκεκριμένη μάρκα προφυλακτικών!
 
Τις δύο φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε, ανέσυρα από το αρχείο μου με αφορμή την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση της κ. Theresa Tam, επικεφαλής αξιωματούχου στον τομέα δημόσιας υγείας του Καναδά, η οποία κάλεσε τα ζευγάρια να φορούν μ ά σ κ ε ς κατά την τέλεση της  σ υ ν ο υ σ ί α ς  ώστε να αποφύγουν τη μετάδοση του κορωνοϊού, ενώ διευκρίνισε ότι  «η  λ ι γ ό τ ε ρ ο  επικίνδυνη σεξουαλική δραστηριότητα στη διάρκεια της πανδημίας περιλαμβάνει μονάχα τον  ε α υ τ ό  σας».
 
Προσέθεσε επίσης ότι όσοι έχουν σεξουαλικές επαφές με έναν σύντροφο που  κ ι ν δ υ ν ε ύ ε ι  ή με τον οποίον δεν συζούν, θα πρέπει να  «αποφεύγουν τα  φ ι λ ι ά  και την επαφή  π ρ ό σ ω π ο 
με  π ρ ό σ ω π ο  ή την εγγύτητα και να σκεφτούν το ενδεχόμενο χρήσης μάσκας που καλύπτει τη μύτη και το στόμα».
 
Νομίζω ότι η φράση του συρμού με την οποία ταιριάζει να αντιδράσουμε σε αυτήν την κατάπτυστη δήλωση που φαίνεται να διαφημίζει τον  α υ ν α ν ι σ μ ό  και, επικουρικά, τον συναισθηματικό
α κ ρ ω τ η ρ ι α σ μ ό  των εραστών, είναι η εξής: “η Καναδέζα το
τ ε ρ μ ά τ ι σ ε!”.
 
Το χαμόγελο του αναγνώστη από την “γλωσσική υποκλοπή” της ορολογίας της νεολαίας μάλλον θα παγώσει, όταν γίνει σύγκριση της ανωτέρω δήλωσης με μια περικοπή από το “ευαγγέλιο” της δυστοπικής εποχής μας, δηλ. από το επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε “1984” του George Orwell (μτφ.: Νίνα Μπάρτη, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1978, σελ. 164 επ.).
 
Η σύγκριση αυτή θα καταδείξει γιατί η ενδεχόμενη απόπειρα υπαγωγής της επίμαχης δήλωσης στο “αθώο” πεδίο του ήπιου πατερναλισμού –στο οποίο εντάσσονται και τα προαναφερθέντα προτρεπτικά συνθήματα για αλλαγή (ερωτικής) στάσης και χρήση του προφυλακτικού “durex/normal”– θα ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.
 
Αντιθέτως, θα υποστηρίξω ότι η δήλωση αυτή κινείται στην ίδια
α π ά ν θ ρ ω π η  γραμμή με εκείνη που έχει χαραχθεί διά της προώθησης της παρατεταμένης  μ α σ κ ο φ ο ρ ί α ς  στους κόλπους της δυστοπικής κοινωνίας μας.
 
Ας μεταφερθούμε, λοιπόν, στο σημείο εκείνο όπου ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Ουίνστον Σμιθ, κάνει κάποιες σκέψεις με αφορμή την εποχή που ζούσε η μητέρα του, και ενώ βρίσκεται δίπλα στην αγαπημένη του Τζούλια, η οποία μόλις έχει αποκοιμηθεί.
 
Η μητέρα του, συλλογίζεται ο Ουίνστον, «είχε μια ευγένεια, μια αγνότητα, απλά και μόνο επειδή  υ π ά κ ο υ ε  σε κανόνες 
π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ ς.
 
Τα  α ι σ θ ή μ α τ ά  της ήταν δικά της, και δεν μπορούσε να της τα αλλάξει κανένας εξωτερικός παράγοντας. […]
 
Το Κόμμα είχε κάνει το έγκλημα να  π ε ί σ ε ι  ότι οι φυσικές
π α ρ ο ρ μ ή σ ε ι ς,  τα φυσικά  α ι σ θ ή μ α τ α  δεν είχαν καμία αξία, ενώ ταυτόχρονα στερούσαν από το άτομο την κυριαρχία του στον κόσμο της ύλης. […]
 
Οι άνθρωποι που ανήκαν σε δύο γενιές πριν, δεν προσπαθούσαν ν’ αλλάξουν την ιστορία.
 
Τους κυβερνούσε η πίστη τους σε προσωπικές  α ρ χ έ ς,  που γι’ αυτές δ ε ν  είχαν καμία  α μ φ ι β ο λ ί α.
 
Αυτό που είχε σημασία ήταν οι προσωπικές σχέσεις και μια κίνηση χωρίς αποτέλεσμα, ένα  φ ι λ ί,  ένα  δ ά κ ρ υ,  μια λέξη σ’ έναν ετοιμοθάνατο μπορούσαν να έχουν την δική τους αξία.
 
Οι  π ρ ο λ ε τ ά ρ ι ο ι,  σκέφτηκε ξαφνικά, είχαν παραμείνει σ’ αυτήν την κατάσταση.
 
Δ ε ν ήταν  π ι σ τ ο ί  σ’ ένα  Κ ό μ μ α,  μια χώρα ή μια ιδέα, ήταν πιστοί  ο  έ ν α ς  στον  ά λ λ ο ν. […]
 
Οι προλετάριοι είχαν παραμείνει ά ν θ ρ ω π ο ι.
Δεν είχαν σκληρύνει μέσα τους».
 
– «Οι προλετάριοι είναι  ά ν θ ρ ω π ο ι»,  είπε δυνατά ο Ουίνστον. «Εμείς δεν είμαστε».
 
Μετά την φράση αυτή, ακολουθεί ένας σύντομος διάλογος ανάμεσα στον Ουίνστον και στην Τζούλια, κατά τον οποίο το ζευγάρι εκφράζει τους φόβους του για το άδοξο τέλος που τους περιμένει λόγω της αναπόφευκτης  σ ύ λ λ η ψ ή ς  τους από το καθεστώς και τον
ε ξ α ν α γ κ α σ μ ό  τους  να  ο μ ο λ ο γ ή σ ο υ ν  ο ένας εις βάρος του άλλου με χρήση  β α σ α ν ι σ τ η ρ ί ω ν.
 
Ο Ουίνστον καταλήγει στην εξής θέση: «Το μόνο που έχει σημασία είναι να  μ η ν  προδώσει ο ένας τον άλλον»,  διευκρινίζοντας ότι υπό τον όρο της  π ρ ο δ ο σ ί α ς  δεν εννοεί την εξαναγκασμένη
ο μ ο λ ο γ ί α,  αλλά την  ά ρ ν η σ η  της  α γ ά π η ς  τους:
 
«Αν μπορέσουν να με κάνουν να  π ά ψ ω να σ’ α γ α π ώ – αυτό θα ήταν  α λ η θ ι ν ή  προδοσία».
 
Η Τζούλια προβληματίσθηκε έντονα, μέχρι που τοποθετήθηκε ως εξής: «Δ ε ν  μπορούν να το κάνουν αυτό. […]
Μπορούν να σε κάνουν να πεις οτιδήποτε –ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ– αλλά  δ ε ν μπορούν να σε κάνουν να  το  π ι σ τ έ ψ ε ι ς.
Δ ε ν μπορούν να μπουν  μ έ σ α σου».
 
Ο Ουίνστον συγκατένευσε: «Έτσι είναι. Δ ε ν  μπορούν να μπουν
μ έ σ α  μας.
Αν μπορούμε να ΝΙΩΣΟΥΜΕ πως αξίζει να παραμείνουμε
ά ν θ ρ ω π ο ι,  ακόμα και αν αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, τότε τους έχουμε  ν ι κ ή σ ε ι».
 
 
Ακολούθως, ο Ουίνστον «σκέφτηκε την τ η λ ε ο θ ό ν η και την άγρυπνη  π α ρ α κ ο λ ο ύ θ η σ ή τους.
 
Μπορούσαν να σε  κ α τ α σ κ ο π ε ύ ο υ ν  μέρα και νύχτα, αλλ’ αν κρατιόσουν γερά, μπορούσες να τους ξεγελάσεις.
 
Μ’ όλη τους την εξυπνάδα δ ε ν κατάφεραν να βρουν τι 
σ κ έ π τ ε τ α ι  ένας άνθρωπος. […]
 
Τα γεγονότα οπωσδήποτε δεν μπορούσαν να μείνουν κρυφά.
 
Τα ανακάλυπταν με τις ανακρίσεις, αναγκάζοντάς σε να ομολογήσεις με βασανιστήρια.
 
Όμως αν ο σκοπός σου  δ ε ν  ήταν να παραμείνεις  ζ ω ν τ α ν ό ς, αλλά να παραμείνεις  ά ν θ ρ ω π ο ς,  τι σημασία είχαν τελικά όλ’ αυτά;  Δ ε ν μπορούσαν να αλλάξουν τα  α ι σ θ ή μ α τ ά σου».
 
Η τελευταία αυτή φράση είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τον
ο λ ι σ θ η ρ ό   δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζουμε από τότε που εμφανίσθηκε ο κορωνοϊός:
 
Δεχθήκαμε να  π ρ ο δ ώ σ ο υ μ ε  τις  α ρ χ έ ς  μας και τα ανθρώπινα  α ι σ θ ή μ α τ ά  μας για να μείνουμε πάση θυσία  υ γ ε ί ς και  ζ ω ν τ α ν ο ί,  καθήμενοι εδώ και ένα επτάμηνο μπροστά στην τηλεοθόνη της δικής μας Ωκεανίας, για να ρουφάμε άκριτα την καθημερινή ελεεινή  π ρ ο π α γ ά ν δ α  των  α ρ γ υ ρ ώ ν η τ ω ν ΜΜΕ.
 
Αλήθεια, πότε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας χρειάστηκε να επιστρατευθεί ένας τόσο χαλκέντερος μηχανισμός 
δ ι α φ η μ ι σ τ ι κ ή ς  εκστρατείας για να εγκατασταθεί σε ολόκληρη την οικουμένη το “βασίλειο” ενός ιού;
 
Προς τι η  “κ α μ π ά ν ι α”  για την εδραίωση της διάδοσης του “φονικού” κορωνοϊού, αφού η “ταχύτατη μεταδοτικότητά” του φέρνει από μόνη της εκείνα τα αποτελέσματα στα οποία αποβλέπει εξ ορισμού μια καμπάνια;
 
Κάθε φονικός ιός  α υ τ ο ε π ι β ε β α ι ώ ν ε τ α ι  εμπράκτως μέσω της καταστροφής που επιφέρει· ποιος ο λόγος, λοιπόν, να τίθεται καθημερινά στο μικροσκόπιο των ΜΜΕ και να  “λ α τ ρ ε ύ ε τ α ι”
σαν βασιλέας, ενώπιον του οποίου οι έντρομοι πολίτες θα πρέπει να καταθέτουν το πιστοποιητικό της  τ υ φ λ ή ς  υποταγής τους;
 
Αλλά δηλώσεις σαν και αυτή που εκστόμισε η Καναδέζα αξιωματούχος επαληθεύουν μιαν άλλη θλιβερή υπόνοια:
 
Η εγκαθίδρυση της “κορωνοϊκής μοναρχίας” είναι στενά συνυφασμένη με έναν  “διακαή  π ό θ ο”  κάποιας μικρής  “παγκόσμιας ε λ ί τ”:
την βίαιη  μ ε τ ά λ λ α ξ η  του ανθρώπου σε πλάσμα συγγενεύον με
ρ ο μ π ό τ.
 
Φαίνεται ότι γι’ αυτό ακριβώς ζούμε το τελευταίο διάστημα την
π α ρ α λ η ρ η μ α τ ι κ ή  συνηγορία υπέρ της παρατεταμένης
μ α σ κ ο φ ο ρ ί α ς:  διότι η χρήση της μάσκας καταπνίγει το
χ α μ ό γ ε λ ο  και το  γ έ λ ι ο  του ανθρώπου, ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του που τον  δ ι α κ ρ ί ν ο υ ν  σε σχέση με τα  ζ ώ α.
 
Άνθρωπος, λοιπόν, χωρίς χαμόγελο και γέλιο (αλλά και χωρίς την κανονική του φωνή που αλλοιώνεται από το υλικό-φίμωτρο της μάσκας) είναι άνθρωπος χωρίς πρόσωπο, άρα μη-άνθρωπος.
 
Και πίσω από έναν τέτοιο μη-άνθρωπο δεν μπορεί παρά να κρύβεται ένας μισ-άνθρωπος, για τον οποίο καθείς εξ ημών υποβιβάζεται σε “persona non grata”.
 
Χρησιμοποιώντας τον όρο που υπάρχει σε ένα άλλο σημείο του οργουελικού 1984: η μάσκα «καταργεί» τον άνθρωπο, αφού τον καθιστά «μη πρόσωπο» (ό.π, σελ. 158).
 
Δυστυχώς, οι άσχετοι περί την ψυχολογία λοιμωξιολόγοι αλλά και όσοι εφαρμόζουν ευλαβικά τις εισηγήσεις τους φαίνεται ότι αγνοούν την πολύ σημαντική λειτουργία που επιτελεί το χαμόγελο και το γέλιο ήδη από την βρεφική ηλικία.
 
Όπως εξηγεί ο διακεκριμένος ζωολόγος Desmont Morris στο μνημειώδες έργο του “Ανθρωποπαρατήρηση.
 
Η ανθρώπινη συμπεριφορά” (μτφ.: Μαρίνα Λώμη, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 1988, σελ. 256, 258), «τα τρία πιο σημαντικά βρεφικά σήματα δράσης είναι το  κ λ ά μ α,  το  χ α μ ό γ ε λ ο  και το  γ έ λ ι ο.
 
Και τα τρία έχουν την ικανότητα να φέρνουν τη μητέρα κ ο ν τ ά με το παιδί. […].
 
Τα σήματα προσώπου του αναπτυσσόμενου παιδιού πληροφορούν τους γονείς πώς πετυχαίνει να εξισορροπεί τις αντιφατικές διαθέσεις του.
 
Αν το γονεϊκό παιχνίδι γίνει υπερβολικά έντονο ή τρομαχτικό, το παιδί αντιδρά βάζοντας τα κλάματα.
 
Αν οι δράσεις είναι λιγότερο ανησυχητικές, το παιδί κάνει ένα σήμα που βρίσκεται ανάμεσα στην κραυγή του πανικού και το γουργούρισμα της ευχαρίστησης – το γέλιο. […]
 
Το γέλιο μας κάνει να νιώθουμε  κ α λ ά  γιατί είναι η έκφραση ενός
κ ι ν δ ύ ν ο υ  που συναντήσαμε αλλά που τον  δ ι α φ ύ γ α μ ε».
 
Επομένως, ας συνειδητοποιήσουν οι φωστήρες διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης ποιαν θλιβερή αλλοίωση επιφέρουν στην φυσική λειτουργία του ανθρώπου:
Η μάσκα που υποτίθεται ότι προφυλάσσει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο μόλυνσης, του αφαιρεί το προνόμιο να νιώθει άνθρωπος με εκφραστικές δυνατότητες κι έτσι καθίσταται η ίδια η μάσκα “διαβολικό φόβητρο” τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους.
 
Πόσο υπέροχο το σχόλιο του Ουμπέρτο Έκο στο Όνομα του Ρόδου (μτφ.: Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2011, σελ. 368):
 
«Το γέλιο  ε λ ε υ θ ε ρ ώ ν ε ι  τον  α γ ρ ο ί κ ο  από τον  φ ό β ο
του  δ ι α β ό λ ο υ,  γιατί μες στη γιορτή των τρελών και ο
δ ι ά β ο λ ο ς  φαίνεται  φ τ ω χ ό ς  και  η λ ί θ ι ο ς, κι επομένως
ε λ έ γ ξ ι μ ο ς. […]
 
Το  γ έ λ ι ο   είναι  σ κ ο π ό ς   του ανθρώπου.  Το γέλιο αποσπά για μερικές στιγμές τον αγροίκο από τον φόβο».
 
 
Σημειωτέον ότι η έννοια του μη-ανθρώπου χρησιμοποιείται και στο παιδικό μυθιστόρημα του John Boyne “Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα” (“The boy in the striped pyjamas”, μτφ.: Αριάδνη Μοσχονά, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2017, σελ. 90):
 
Ο εννιάχρονος Σμούελ μαζί με την αδελφή του Γκρέτελ βλέπουν καθημερινά από το παράθυρο του σπιτιού τους να κυκλοφορούν στον απέναντι χώρο, το “Ουστ-Βιτς” (τα παιδιά αγνοούν ότι πρόκειται για στρατόπεδο συγκεντρώσεως Εβραίων κρατουμένων), «μικρά […] και μεγάλα αγόρια, πατεράδες και παππούδες», «ίσως και μερικοί θείοι», «υπάρχουν και μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά, αλλά δεν μοιάζουν να έχουν κανέναν συγγενή», κι όλοι τους φορούν ρούχα κρατουμένων, τα οποία ο Μπρούνο θεωρεί ότι είναι πιτζάμες.
 
Στο ερώτημα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπει από το παράθυρό του, ο Μπρούνο έλαβε από τον πατέρα του την απάντηση ότι «αυτοί οι άνθρωποι δ ε ν είναι καν  ά ν θ ρ ω π ο ι […] 
Τουλάχιστον  δ ε ν  είναι αυτό που εμείς  ε ν ν ο ο ύ μ ε  με τον όρο “άνθρωπος”»!
 
O μη εξοικειωμένος με τα νομικά αναγνώστης θα ανατριχιάσει, αν διαβάσει σε ποιο ποινικοδικαιικό πλαίσιο αξιοποιείται ο όρος
“μη-πρόσωπο”: σε αυτό του λεγόμενου “Ποινικού Δικαίου του Εχθρού” (criminal law of the enemy / droit pénal de l’ennemi / Feindstrafrecht / derecho penal del enemigo / diritto penale del nemico· για μια διεξοδική ανάλυση βλ. την μονογραφία του γράφοντος:
Τραγικά διλήμματα στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.
 
Από την σανίδα του Καρνεάδη στο “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010, σελ. 153 επ. και ιδίως σελ. 259).
 
Ειδικότερα, η απ-άνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων στις φυλακές του Guantánamo γίνεται από κάποιους αντιληπτή ως συνέπεια της
“α π ο π ρ ο σ ω π ο π ο ί η σ η ς”  (“Entpersonalisierung”) του
τ ρ ο μ ο κ ρ ά τ η.
 
Υπό το πρίσμα αυτό, όποιος δραστηριοποιείται ως τρομοκράτης  α υ τ ο α π ο κ λ ε ί ε τ α ι  από το Δίκαιο που διέπει κάθε πολίτη και καθίσταται πλέον “μη-πρόσωπο”, οπότε η χρήση 
β α σ α ν ι σ τ η ρ ί ω ν  εις βάρος του θεωρείται  α ν ε κ τ ή (βλ. την γερμανική φράση “Feinde sind aktuell Unpersonen”, επί της οποίας Jakobs, Die deutsche Strafrechtswissenschaft vor der Jahrtausendwende [Kommentar], εις: Burkhardt/Eser/Hassemer, Die deutsche Strafrechtswissenschaft vor der Jahrtausendwende, 2000, σελ. 47 κ.ε.).
 
Καίριας σημασίας εν προκειμένω είναι και η ακόλουθη διαπίστωση του Golash (Torture and Self-Defense, εις: Lee [επιμ. έκδ.], Intervention, Terrorism, and Torture: Contemporary Challenges to Just War Theory, 2007, σελ. 263 κ.ε., 268) με αφορμή το δίλημμα αν επιτρέπεται να βασανισθεί ένας τρομοκράτης, προκειμένου να αποκαλύψει πού έχει εγκαταστήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό:
“To say that the bomber deserves this kind of treatment is to say that she h a s, through her actions, f o r f e i t e d all of the respect due to persons – that she has forfeited her  c l a i m  to  p e r s o n  h o o d itself” (για τον βασανισμό των  δ ο ύ λ ω ν  ως “εσωτερικών εχθρών” σε αρχαία Ελλάδα και Ρώμη βλ. Niehaus, Wie man mit inneren Feinden verfährt, εις: Geulen / v. der Heiden / Liebsch [επιμ. έκδ.], Vom Sinn der Feindschaft, 2002, σελ. 153).
 
 
Με την επιβολή, λοιπόν, της μάσκας έχει στρωθεί το  χ α λ ί  για να επεκταθεί το ανθρώπινο  χ ά λ ι:
 
Δύο μασκοφόροι  ε ρ α σ τ έ ς  καλούνται από την ακατονόμαστη Καναδέζα (στο πλευρό της οποίας συντάσσεται προδήλως και πλήθος λοιπών υλοποιητών της απάνθρωπης υγειονομικής διαχείρισης από άλλα μέρη του κόσμου, της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης) να «αποφεύγουν τα  φ ι λ ι ά  και την επαφή  π ρ ό σ ω π ο  με 
π ρ ό σ ω π ο»,  κοντολογίς να  π α ρ α ι τ η θ ο ύ ν  από την ερωτική τους υπόσταση, να  α π ε μ π ο λ ή σ ο υ ν  τον συναισθηματικό τους κόσμο, να  π ρ ο δ ώ σ ο υ ν  τα  α ι σ θ ή μ α τ ά  τους και απλώς να “κάνουν σεξ” σαν δύο άψυχες  μ η χ α ν έ ς  που αποτελούνται μόνο από σάρκα με γεννητικά όργανα· χειρότερα δηλαδή κι από δύο συνουσιαζόμενα ζώα που πρέπει επειγόντως να κατευνάσουν την libido τους, αλλά τα οποία  μ ε τ ά  την πράξη της  σ υ ν ο υ σ ί α ς  δείχνουν τα αισθήματά τους, αφού νιώθουν λ υ π η μ έ ν α: “omne animal post coitum triste” (η λατινική αυτή φράση συνοψίζει μια διαπίστωση που έχει απασχολήσει πολλούς συγγραφείς, όπως π.χ. τους: Αριστοτέλη, Πετρώνιο, Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και Schopenhauer· βλ. Adorno, Minima moralia, μτφ. Λ. Αναγνώστου, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1990, σελ. 271).
 
Κι έτσι, από εκείνα τα τρία στοιχεία της φροϋδικής ανάλυσης, το “id”, το “ego” και το “super ego”, μας ζητείται να μένουμε καθηλωμένοι στο πρωτόγονο “id”, το οποίο σχετίζεται με την εκπλήρωση των
ε ν σ τ ι κ τ ω δ ώ ν  επιθυμιών του ανθρώπου.
 
Ως εκ τούτου, καμία ουσιώδη ομοιότητα δεν μπορεί να έχει η προτροπή για χρήση προφυλακτικού “durex” (προκειμένου να αποφευχθεί η μετάδοση κάποιου αφροδίσιου νοσήματος) με την
ε ξ ε υ τ ε λ ι σ τ ι κ ή  για το ανθρώπινο είδος προτροπή της Καναδέζας αξιωματούχου να επιλέγουμε  τον  α υ ν α ν ι σ μ ό
ή την  σ υ ν ο υ σ ί α  με  μ ά σ κ α  και χωρίς φιλιά (προκειμένου να περιορισθεί η μεταδοτικότητα του κορωνοϊού).
 
 
Αντιθέτως, πρόκειται για έναν φαινομενικά ήπιο πατερναλισμό που απέχει μόνο μία σπιθαμή από τον  ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ό!
 
Μήπως όσον ούπω θα πρέπει να περιμένουμε τις οργουελικές
κ ά μ ε ρ ε ς  έξω από τις κρεβατοκάμαρές μας για να μας ελέγχουν πώς τελούμε την συνουσία, ακριβέστερα: πώς κάνουμε “dry sex”;
 
Όποιος θα τολμήσει να προσυπογράψει τέτοιες προτροπές, ας πάει να μελετήσει τι έγραφε ο προαναφερθείς ζωολόγος Desmont Morris στο έργο του “Ο γυμνός πίθηκος. Μελέτη για το ζώο-άνθρωπος” (μτφ.: Σ. Κωνσταντίνου / Ν. Σταματίου, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1970, σελ. 75-77):
 
«Η σεξουαλική συμπεριφορά του είδους μας περνάει από τρεις χαρακτηριστικές φάσεις: ζευγάρωμα, προσυνουσιακή δραστηριότητα και συνουσία. […]
 
Το στάδιο του ζευγαρώματος, που συνήθως αναφέρεται σαν
ε ρ ω τ ο τ ρ ο π ί α  (φλερτ), είναι σημαντικά μεγάλο σε σύγκριση με τα ζώα και συχνά διαρκεί εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες.
 
Όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα είδη, το στάδιο αυτό χαρακτηρίζεται από μιαν επιφυλακτική κι αντιφατική συμπεριφορά, που απηχεί συγκρούσεις μεταξύ φόβου, επιθετικότητας και σεξουαλικής έλξης.
 
Η νευρικότητα και η διστακτικότητα περιορίζονται σιγά-σιγά, αν τα αμοιβαία σεξουαλικά σήματα (σινιάλα) είναι αρκετά ισχυρά.
 
Στα σεξουαλικά αυτά σήματα υπάγονται πολύπλοκες εκφράσεις του προσώπου, στάσεις του σώματος και  φ ω ν η τ ι κ ό  τρόπο έκφρασης.
 
Οι τελευταίοι περιλαμβάνουν τα γεμάτα λεπτές αποχρώσεις και συμβολισμούς  η χ η τ ι κ ά  σήματα του λόγου, καθώς επίσης –πράγμα που είναι το ίδιο σημαντικό, γιατί επηρεάζει το βαθμό ανταπόκρισης του αντίθετου φύλου– και τους διάφορους ειδικούς  τ ό ν ο υ ς  με τους οποίους προφέρονται.
 
Για τα ζευγάρια που ερωτοτροπούν λέγεται συχνά ότι
“ψ ι θ υ ρ ί ζ ο υ ν  γλυκιές ανοησίες”.
 
Με την έκφραση αυτή συνοψίζεται παραστατικά η μεγάλη σημασία που έχει ο τόνος της φωνής σε σύγκριση με το διανόημα που εκφράζει».
 
«Μετά από τα πρώτα στάδια, που είναι αφιερωμένα σε οπτικές και φωνητικές επιδείξεις, ακολουθούν απλές σωματικές επαφές.
 
Αυτές συνοδεύονται συνήθως από μετακινήσεις και γίνονται τόσο συχνότερες, όσο περισσότερο χρόνο το ζευγάρι βρίσκεται μαζί.
 
Επαφές με χειροπιάσματα και  α γ κ α λ ι ά σ μ α τ α  ακολουθούνται από επαφές ανάμεσα σε  π ρ ό σ ω π ο  με  χ ε ί λ η  και σε  χ ε ί λ η με  χ ε ί λ η».
 
Δεν φθάνει, λοιπόν, που οι παγκόσμιοι υγειονομικοί διαχειριστές μάς άλλαξαν τον τρόπο  χ ε ι ρ α ψ ί α ς,  τον τρόπο  δ ι δ α σ κ α λ ί α ς, τον τρόπο  α γ ο ρ α π ω λ η σ ί α ς κ.λπ., τώρα θέλουν να αλλάξουν και την ως άνω περιγραφείσα  σ ε ξ ο υ α λ ι κ ή  συμπεριφορά μας.
 
Και θα το κάνουν, όσο ο κόσμος  τ ρ έ μ ε ι  ακόμη και τον  ί σ κ ι ο του, αυτοπαγιδευμένος στο σ ώ μ α του, χωρίς μάλιστα να έχει φραγμούς ως προς την αποδοχή της μασκοφορίας ακόμη και για τα παιδιά του:
Η ριζική μεταβολή της κοινωνίας μας θα επιτευχθεί με απόλυτη επιτυχία, αν τα παιδιά μας συνηθίσουν στον μεταλλαγμένο τρόπο ανθρώπινης επικοινωνίας.
 
Μετά από 20 χρόνια ποιος θα θυμάται πώς έρχονταν σε ερωτική επαφή δύο άνθρωποι, αφού στο μακρινό μέλλον, κατά το υλοποιημένο φαντασιακό πρότυπο της Καναδέζας και όποιου άλλου θιασώτη της, θα κυριαρχούν  α υ ν ά ν ε ς  ή άνθρωποι συνουσιαζόμενοι ως
ή  με  ρ ο μ π ό τ;
 
 
Έτσι, λοιπόν, θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας, όταν η γενιά μας θα παραδίδει το πνεύμα της;
 
Το μοτίβο του  μ ε λ α γ χ ο λ ι κ ο ύ  εραστή με την μορφή της “post coitum μελαγχολίας” επανέρχεται διαρκώς στο μυθιστόρημα του Gabriel García Marquez “Το φθινόπωρο του Πατριάρχη” (μτφ.: Κλαίρη Σωτηριάδου-Μπαράχα, 1994 κατά την αναφορά της Αλεξάνδρας Ρασιδάκη, Περί μελαγχολίας. Στη θεωρία, τη λογοτεχνία, την τέχνη, εκδ. Κίχλη, Αθήνα 2012, σελ. 184).
 
Το μοτίβο του μελαγχολικού πολίτη που νιώθει τρόμο όχι από τον κορωνοϊό, αλλά από την κατάσταση  α φ α σ ί α ς  και
ε θ ε λ ο τ υ φ λ ί α ς  στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι συμπολίτες του, επανέρχεται οσάκις δηλώσεις παρεμφερείς με εκείνη που έκανε προσφάτως η ανωτέρω Καναδέζα ή δηλώσεις που υμνούν την χρήση της μάσκας ως “ένα δικό μας προσωπικό
α π α γ ο ρ ε υ τ ι κ ό,  ως προσωπικό  λ ό κ ν τ α ο υ ν” (αἰδώς, Ἀργεῖοι!) διαχέονται μέσω των ΜΜΕ χωρίς να προκαλείται η αναμενόμενη αντίδραση του εκάστοτε Ουίνστον Σμιθ και της εκάστοτε αγαπημένης του Τζούλιας.
 
Ο Ίων Δραγούμης (Μαρτύρων και ηρώων αίμα, εκδ. ΔΟΛ, Αθήνα 2008, σελ. 15) έχει διατυπώσει ένα απόφθεγμα που ταιριάζει απολύτως στους αδρανούντες πολίτες της Ωκεανίας μας:
«είναι  τ υ φ λ ο ί  οι άνθρωποι· και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι και  μ ι κ ρ ο ί.   Σπίθες  κ ο ν τ έ ς  είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη  μ ε τ ρ ι ό τ η τα  που βαρύνει επάνω τους».
 
 
Σημείωση: Όσοι δεν έχουν διαβάσει το οργουελικό “1984” ή όσοι το έχουν διαβάσει μεν, αλλά στο μακρινό παρελθόν, ας το διαβάσουν και, αντιστοίχως, ας το ξαναδιαβάσουν αμέσως, διότι με δεδομένη την βιωματική εμπειρία της τραγικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης θα μπορέσουν να αποκωδικοποιήσουν πολλά σημεία του έργου αλλά και αντιστρόφως: πολλές πτυχές της σημερινής εφιαλτικής πραγματικότητας.
 
 
Κωνσταντίνος Βαθιώτης

https://en.wikipedia.org/wiki/Theresa_Tam

https://www.skai.gr/news/ygeia/safe-sex-kante-seks-me-maska-i-kalytera-kante-seks%E2%80%A6-monoi-sas-leei-loimoksiologos

 

  • Ο κ. Κωνσταντίνος Βαθιώτης, είναι αν. Καθηγητής του Ποινικού Δικαίου, στο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Πηγή

Προβολές : 985


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα