«Παναγιά μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν…» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης... έφυγε σαν σήμερα...

Με την συμπλήρωση 178 χρόνων από τον θάνατο του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (συνέβη στις 4 Φεβρουαρίου του 1843) λέμε, καλοί μου φίλοι, να πούμε δυο λόγια για την μεγάλη αυτή μορφή του Έθνους μας.

Σήμερα ειδικά, που με μεθοδευμένο τρόπο μας ξεκόβουν απ’ τους Αγίους και τους Ήρωές μας, βάζοντας στη θέση τους τι; Και γιατί;

Στ’ αλήθεια, 178 χρόνια από τότε, ποιος ξέχασε τούτο τον μέγα αρχηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης, τον ανυπέρβλητο ήρωα που ελευθέρωσε με τους αγώνες, την εξυπνάδα, τα στρατηγήματα, το πείσμα, την επιμονή, το απερίγραπτο θάρρος, την πίστη, αλλά και την προσευχή του την αγαπημένη μας Πατρίδα;

Ποιος όταν μιλά για την Ελληνική Επανάσταση δεν φέρνει αμέσως στο μυαλό του τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι όταν λέει το όνομά του δεν φέρνει στη μνήμη του ό,τι γνωρίζει για την υπέροχη προσωπικότητα και τις νίκες του;

Καταγόταν από μια ηρωικότατη οικογένεια. Αρκεί να πούμε τούτο γι’ αυτήν. Πως ο άγριος διωγμός των κλεφτών πού έγινε το 1806, αποδεκάτισε το σόι των Κολοκοτρωναίων. Από τους 32 Κολοκοτρωναίους σώθηκαν μόνον 7, που πέρασαν για προστασία στη Ζάκυνθο.

Όταν ήρθε στην Πελοπόννησο, ξεκίνησε το έργο του με προσευχή.

Να τι λέει ο ίδιος:

«Ήταν μια εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαια την Ελλάς. Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγιά μου, είπα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγιά μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.

Έκανα τον Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου κι έφυγα.

Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οκτώ αρματωμένοι, ο εξαδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.

«Κανείς δεν είναι στην Πιάνα», μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι».

Ας μην είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γεμίσει παλλικάρια»

Ναι, τόσο πολύ πίστευε στο θαύμα της Παναγίας και πως θα εισακουόταν η προσευχή του, όπως και έγινε.

Απευθυνόμενους μετά την απελευθέρωση στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου της Αθήνας, εκεί στην Πνύκα, είπε για το θαύμα που έζησε: «Τόσον τρομάξαμεν τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Ελληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός και ένα καράβι μιαν αρμάδα»

Και στη συνέχεια είπε στα παιδιά αυτά για τούτο το θαύμα:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάστασι, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε πως οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα, αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανάστασι»

Λοιπόν, τόσο μεγάλο ήταν το θαύμα που ζούσε, ώστε έλεγε και ξανάλεγε εκείνο το υπέροχο: «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την λευτεριά της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω»!

Κι είναι αλήθεια πως απ’ τον Θεό αντλούσε όλη του την δύναμη και το μεγαλείο.

Έλεγε ο ίδιος: «Έχω το θάρρος μου εις τον προστάτην της Ελλάδος Θεόν, γι’ αυτό και ενεργώ παν ό,τι δύναμαι»

Στα πολλά του παθήματα για την Πατρίδα, αξέχαστες είναι και οι δύο τόσο άδικες φυλακίσεις του.

Το 1825 στην Ύδρα και το 1834 στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, τις οποίες υπέμεινε με θαυμαστή καρτερία, αλλά και ανεξικακία.

Είναι δε πολύ χαρακτηριστική η περίφημη δίκη του την άνοιξη του 1834 στο Ναύπλιο.

Του λέει ο Πρόεδρος:

• Σήκω επάνω, κατηγορούμενε. Πως ονομάζεσαι;
• Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
• Πόθεν κατάγεσαι;
• Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας.
• Πόσων ετών είσαι;
• Εξήντα τεσσάρων
• Τι επάγγελμα έχεις;

Και η απάντηση του Κολοκοτρώνη ήταν τούτη, που αποκαλύπτει και το μεγαλείο του ήρωα:

• Κρατώ στο χέρι το τουφέκι και πολεμάω για την Πατρίδα μου!

Ναι, αυτό ήταν το επάγγελμα του! Και χάρις σ’ αυτό το επάγγελμά του, είμαστε όλοι εμείς σήμερα ελεύθεροι, κοντά δύο αιώνες τώρα.

Άραγε πόσοι από μας, μπορούν να δώσουν μια τέτοια απάντηση σήμερα; Πόσοι διαθέτουμε αυτό το ηρωϊκό φρόνημα, αλλά και την αυταπάρνηση, και μαχόμαστε με όποιο τρόπο διαθέτουμε για τα μεγαλεία και τις αξίες της Φυλής μας;

Αυτό δε το ηρωϊκό φρόνημα του απαράμιλλου Γέρου του Μωριά, φαίνεται και στους ανδριάντες του.

Όλοι τους, τουλάχιστον αυτοί που τον εκφράζουν απολύτως, τον έχουν πάνω σε άλογο, υπερήφανο, αγέρωχο, ακατάβλητο και μαχόμενο, όπως αυτό που βρίσκεται στο πεδίο του Άρεως στην Τρίπολη, εκεί που φυλάσσονται τα οστά του.

Ο Δράμαλης με τον πολυάριθμο στρατό του διήλθε αήττητος όλη την Ελλάδα.

Ως τα Δερβενάκια όμως, δηλαδή ως το σημείο που συνάντησε τον Κολοκοτρώνη.

Εκεί κατατροπώθηκε από το ακαταμάχητο θάρρος και την στρατιωτική του ιδιοφυϊα.

Όλη του η ζωή ήταν ηρωικότατη. Σε όλα του ήταν το πρότυπο του μέγα ήρωα και του Πατριώτη.

Ας αναφέρουμε ένα μόνο, αυτό που έγινε με τον Ιμπραήμ, γιατί έχει μεγάλη σχέση με τις δύσκολες ημέρες που ζούμε. Για να το έχουμε υπόψη μας όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι.

Όπως είναι γνωστό, ο Ιμπραήμ, λίγο έλειψε να σβήσει οριστικά τον μέγα θρίαμβο της Ελληνικής Επανάστασης. Έκαιγε τα πάντα, έσφαζε ανελέητα τους ανθρώπους. Γινόταν χαλασμός όπου περνούσε.

Τόσο μεγάλος ήταν ο φόβος απ’ το κακό που έσπερνε παντού, ώστε πολλοί προσκύνησαν για να γλιτώσουν.

Κι άλλοι και μάλιστα απ’ τους επιφανείς της εποχής, εξαγοράστηκαν δυστυχώς!

Βλέπετε ο Ιμπραήμ χρησιμοποίησε ακόμη και το άφθονο χρήμα που διέθετε.

Ο αδιάφθορος Κολοκοτρώνης όμως, όπως δεν φοβήθηκε ούτε τον Δράμαλη, ούτε κανέναν και ποτέ, έτσι δεν φοβήθηκε και τον Ιμπραήμ.

Και δεν είναι μόνο αυτό που διακήρυξε ο ίδιος «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», είναι και η απάντηση που έδωσε στον ίδιο τον Ιμπραήμ.

Ο Ιμπραήμ, λοιπόν, έχοντας ήδη κάψει 30.000 ελιές και 60.000 άλλα καρποφόρα δένδρα, έχοντας κάψει όλα τα χωριά της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας, έχοντας κάνει την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να εξαφανιστεί, στέλνει στον Κολοκοτρώνη το εξής μήνυμα:

«Να έρθετε να με προσκυνήσετε. Να παραιτηθείτε από τα φερσίματα της αποστασίας. Ήρθα εδώ για να κατακόψω, να κατακαύσω και σχεδόν να αφανίσω όλα τα δένδρα σας, όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία προς τροφήν σας»

Σ’ αυτή δεν φοβερή κατάσταση, σε τούτη την δεινή απειλή, ποια ήταν η απάντηση του Κολοκοτρώνη;

Ας την δούμε:

«Αυτό οπού μας φοβερίζεις, να μας κόψης και κάψης τα καρποφόρα δένδρα μας, όχι τα κλαριά να μας κόψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μην μείνη, εμείς δεν σε προσκυνάμε.

Τι τα δένδρα μας αν τα κόψης και τα κάψης, την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια η γης, μένει δική μας και θα τα ματακάνει.

Έλληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μη ελπίζης πως την γην μας θα την κάνης δική σου. Βγάλτο απ’ το μυαλό σου»

Λένε πως τέτοια γενναία και τόσο ηρωική απάντηση δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία, εκτός από εκείνο το γνωστό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, από Έλληνες ήρωες κι αυτό ειπωμένο.

Να τι ήρωες έχει η ιστορία μας. Πόσο μας λείπει το φρόνιμά τους!

Άραγε τι καλύτερο διαθέτουμε σήμερα εκτός από τους Αγίους και τους Ήρωές μας;

Να πρότυπα για τη νέα γενιά!

Ας μας προβληματίσει πολύ γιατί με μεθοδευμένο τρόπο τους διώχνουν από τα σχολεία, απ’ την κοινωνία και από την καρδιά μας.

Στενοχωριόμαστε όλοι για το σημείο που έφθασε σήμερα η Πατρίδα μας. Ας πάρουμε θάρρος με δύο σκέψεις.

Η πρώτη είναι πως μπορούμε εύκολα να αποκτήσουμε, αν θέλουμε, το φρόνιμα των Αγίων και των Ηρώων και τότε θα δούμε εύκολα όλα γύρω μας να αλλάζουν.

Και η δεύτερη σκέψη είναι τούτη η διαπίστωση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη ο οποίος έλεγε: «Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά ιδού ζώμεν».

Αιωνία του η μνήμη.

                                                                                                      Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος