Τα «ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΙΧΝΗ» ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΡΙΞΑΝ ΤΑ ΑΤΤΙΚΑΝΕΑ.INFO και η δεύτερη επιστροφή μου. ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΑΣ, ΡΕΜΑΛΙΑ!!!!!!!!!!!!!!
Κάθε φορά που θα με ρίχνετε, εγώ, θα ξανασηκώνομαι… μέχρι να με τελειώσετε όπως προσπάθησαν οι παρ’ ολίγον εντεταλμένοι δολοφόνοι, με τον Χίο.
Και να θυμάστε…
Όταν κάποιος γυρίζει από το θάνατο φέρνει μαζί του και την κόλαση.
Το πολιτικό σύστημα που υπηρετείτε, σύντομα θα γίνει γης μαδιάμ!
Κι εσείς, με πήγατε δεύτερη φορά στον διαδικτυακό μου θάνατο… ετοιμαστείτε για την δική σας κόλαση… εις διπλούν…
Γράφει η Καλλιόπη Σουφλή
Ήταν το δεύτερο δυνατό σοκ, μετά την βίαιη και ανήθικη κατάργηση του πρώτου μου ιστολογίου attikanea.blogspot.com, δια χειρός… ξέρει ΑΥΤΟΣ.
ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΦΙΜΩΣΑΝ ΤΟΤΕ ΤΑ attikanea.blogspot.com, ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΚΡΕΜΑΣΑ ΣΤΑ ΜΑΝΤΑΛΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΩ… ζούμε στον ίδιο τόπο… αλλά που θα πάει… θα έρθει η ώρα της τιμωρίας τους… «καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια», λέει ο πάλαι ποτέ σοφός λαός…
Έμεινα εκτός ένδεκα μέρες…
Ένδεκα μέρες που μου στοίχισαν πολλά…
Και ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ….
Τ’ ακούς ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ…;;;
Και ξαναστήθηκα στα πόδια μου, με την βοήθεια κάποιων ΑΝΘΡΩΠΩΝ, που στάθηκαν στο πλευρό μου, ο καθένας του με τον δικό του τρόπο… και την συμπαράστασή τους σ’ εκείνες τις δύσκολες στιγμές ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.
Γιατί ανατράφηκα μ’ εκείνες τις Αρχές και τις Αξίες, που μ’ έμαθαν να Σέβομαι και να Εκτιμώ τα χέρια που απλώθηκαν όταν ήμουν… πεσμένη κάτω.
Κι έστησα αρχές Μαϊου, το καινούργιο μου ιστολόγιο, το attikanea.info… και ξαναστάθηκα στα πόδια μου… κι ας δεχόμουν στο κατηργημένο για δεύτερη φορά ιστολόγιό μου, έναν διαφορετικό πολεμο…
Αυτή τη φορά από την COSMOTE, που όποιος προσπαθούσε να μπει στο ιστολόγιό μου, έβλεπε αυτή την εικόνα, για… «κακόβουλο λογισμικό»…
Ήδη έχω δώσει στον δικηγόρο μου το θέμα… και θα ακολουθήσει η διαδικασία που πρέπει… και ο δικηγόρος μου, είναι πολύ δυνατός… όπως και ο τεχνικός μου σύμβουλος που έχει ήδη γράψει την έκθεσή του.
Άλλωστε, τους το υποσχέθηκα και στην υπηρεσία της COSMOTE με την οποία επικοινώνησα, εν γνώσει μου πως με ηχογραφούσαν, ότι ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΩ Γ@Μ2ΝΤΑΣ.
Και είμαι σε θέση να γνωρίζω, πως ΤΟ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.
Όλες αυτές τις μέρες της νέας μου εξαναγκαστικής σιωπής, ήμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί… δεν είχα όμως εναλλακτικές, από το να βρω με τους τεχνικούς φίλους μου, νέα πλατφόρμα, ενώ έτρεχαν πολύ σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, κι εγώ ένοιωθα στο πετσί μου τον νέο βιασμό της πνευματικής μου ιδιοκτησίας και της κατάθεσης της ψυχής μου σε ότι είχα αναρτήσει… γιατί καμιά ανάρτηση δεν κάνω, χωρίς να καταθέσω ψυχή και προσωπικές σκέψεις…
Γιατί κάθε χακάρισμα και αφανισμός της πνευματικής μου ιδιοκτησίας, είναι ένα αμείλικτο bullying των εγχώριων και διεθνών συμμοριών που η φασιστικές νοοτροπίες τους, δεν αντέχουν και δεν ανέχονται την διαφορετική άποψη.
Και την βρήκαμε την νέα πλατφόρμα… και είμαι και πάλι κοντά στους φίλους αναγνώστες του ΑΤΤΙΚΑΝΕΑ.INFO.
Και στέλνω ένα νέο ΜΗΝΥΜΑ στους επίδωξους «δολοφόνους μου»:
Κάθε φορά που θα με ρίχνετε, εγώ, θα ξανασηκώνομαι… μέχρι να με τελειώσετε όπως προσπάθησαν οι παρ’ ολίγον εντεταλμένοι δολοφόνοι, να τελειώσουν τον Χίο.
Ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες μου και οι φίλοι της σελίδας μου, αυτή τη φορά να μην αναφερθώ πρώτα σ’ αυτούς, αλλά στους «ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΦΙΜΩΣΗΣ ΜΟΥ»…
ΡΕΜΑΛΙΑ, για δεύτερη φορά με ρίχνετε…
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν ήταν «επιχειρηματικός δάκτυλος», με την βοήθεια «τοπάρχη» ή μάλλον, υιού τοπάρχη… (έτσι λένε οι κακές γλώσσες…. Κακές είναι, ότι θέλουν λένε… )
Αυτή τη φορά, η διαταγή της φίμωσής μου, ήρθε από ψηλά…
Έτσι δεν είναι, ΡΕΜΑΛΙΑ;;;
Κάποιον υψηλόβαθμο ή “πρώην υψηλόβαθμο” ενόχλησα και έδωσε εντολή: «ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗΣ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ»
Γιατί ρε … «μάγκες»;
Τόσο πολύ φοβάστε ένα μικρό ιστολόγιο που δεν έχει την επισκεψιμότητα των μεγάλων ειδησεογραφικών portal;
Τόσο πολύ φοβάστε μια γυναίκα;
Μόνο που προδοθήκατε… ή μάλλον, προδόθηκε ο εντολοδόχος, με τον τρόπο που αντέδρασε στις επικοινωνίες μου… και μέσα απ’ αυτόν, προδοθήκατε κι εσείς… οι εντολείς…
Ποιο θα είναι άραγε το επόμενο βήμα σας;
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΟΥ;
Με κάποιον «περίεργο τρόπο» υποθέτω, ώστε να μην αφήνει σημάδια… και ΙΧΝΗ…
Μήπως αντιγράφοντας τον τρόπο που … εφαρμόστηκε στην ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, την αξεπέραστη ΑΡΙΣΤΕΑ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ;
Ένας καλπάζων καρκίνος, παραδείγματος χάριν;
Ή μήπως δυο σφαίρες όπως στην περίπτωση του Στέφανου Χίου;
Μήπως κάποιος «λάθρο» που θα μπει για να … «κλέψει» και θα γίνει το κακό;;;
Έχετε τόσες εναλλακτικές… και πολύ περισσότερες από τις προαναφερόμενες.
Λοιπόν, ΡΕΜΑΛΙΑ, επειδή τα ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΒΗΜΑΤΩΝ οδηγούν σ’ εσάς… οφείλω να σας πληροφορήσω πως τα στοιχεία ήδη έχουν δοθεί εκεί που πρέπει και τα έχουν πολλοί … κι αν μου συμβεί το παραμικρό, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας… γιατί θα πράξουν ταυτόχρονα αυτό που πρέπει.
Και ήδη η θέση σας είναι δυσχερής, καθώς έχετε ήδη «κρεμαστεί στα μανταλάκια»…
Προς το παρόν, αυτά τα ολίγα για σας, τα ερπετόμορφα κτήνη…
Για σας, που με την κουκούλα του ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ, στείλατε εντολές στην πλατφόρμα που με φιλοξενούσε, «να πράξουν τα δέοντα»…
ΡΕΜΑΛΙΑ, αυτό που δεν γνωρίζετε είναι πως… εγώ, την κάπα μου, την έχω κρεμάσει εδώ και κάποιες δεκαετίες.
Κι όσο με ρίχνετε, όσο με πολεμάτε «κρυμμένοι κατά την άποψή σας», πίσω από την κουκούλα του ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ, εγώ, μπορεί να πέφτω, αλλά θα ξανασηκώνομαι…
Κι αν με τελειώσετε, τα ονοματάκια σας θα βρεθούν και πάλι κρεμασμένα στα μανταλάκια… σε πολλά μανταλάκια… αφήστε που θα με κάνετε και ηρωίδα, χωρίς να το επιδιώκω…
Και μην νομίζετε πως ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα, που λέει και μια παροιμία… μιλώ πολύ σοβαρά…
Προσωπικά, αν ήμουν άνδρας, θα ντρεπόμουν να τα βάλω με μια γυναίκα…
ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΑΝΤΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ… ΡΕ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΙ.
ΕΙΣΤΕ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΤΕ ΑΝΤΡΕΣ, ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ, ΚΑΙ ΜΑΖΙ Μ’ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ… ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΓΙΑΤΙ ΕΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΝ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΤΕ ΓΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ… ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΤΕ ΠΙΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΧΙΔΝΩΝ… ΙΔΙΑ ΕΡΠΕΤΑ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ.
Και να θυμάστε…
Όταν κάποιος γυρίζει από το θάνατο φέρνει μαζί του και την κόλαση.
Το πολιτικό σύστημα που υπηρετείτε, σύντομα θα γίνει γης μαδιάμ!
Κι εσείς, με πήγατε δεύτερη φορά στον διαδικτυακό μου θάνατο… ετοιμαστείτε για την δική σας κόλαση… εις διπλούν…
Το μήνυμα, σας το έστειλα και … καθάρισα…
ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΑΣ ΡΕΜΑΛΙΑ…
Και αφού έστειλα το μήνυμα στα ΡΕΜΑΛΙΑ που μου κατέβασαν και το νέο μου ιστολόγιο και στα σκοτάδια που έχουν επιλέξει να ζούν, θέλω να μιλήσω μ’ εσάς… τους αναγνώστες μου και τους φίλους των σελίδων μου στο f.b. και στο v.k., αφού είστε στην πλειοψηφία σας, η φωτεινή πλευρά …
Με πάρα πολλούς, διατηρώ μια σχέση ξεχωριστή… σας γνωρίζω και με γνωρίζετε προσωπικά…
«Δέσαμε», που λέει κι ο λαός…
Βαδίζουμε στους ίδιους δύσβατους δρόμους… «κόλλησαν» οι ψυχές, οι σκέψεις και η λαχτάρα μας να δούμε την Πατρίδα μας ελεύθερη…
Φίλες και φίλοι της ιστοσελίδας μου,
Με πολλούς από εσάς, ξεκινήσαμε μαζί ένδεκα χρόνια πριν, ένα ταξείδι με προορισμό την Πατρίδα Ελλάδα… και μην σας κάνει εντύπωση η λέξη «προορισμός»…
Λίγο πολύ όλοι νοιώθαμε πως ήμασταν κάτι σαν αποδιοπομπαίοι από την ίδια μας την Πατρίδα, που από δεκαετίες είχε πάψει να μυρίζει ΕΛΛΑΔΑ.
Ανάδυε μια μπόχα υποταγής, λεηλασίας, απουσίας όλων εκείνων των Αρχών, των Αξιών και των Ιδανικών, με τις οποίες ζυμώθηκαν οι παλιότερες γενιές…
«Κάποιοι», δημιούργησαν μια κοινωνία νεκροζώντανων ζόμπι… μια κοινωνία παρτάκηδων, αδιάφορων όχι μόνον για τον συνάνθρωπο, αλλά και για την ίδια την Πατρίδα…
Μέρα με τη μέρα βλέπαμε την Πατρίδα να χάνεται… κι αυτό, δεν το αντέχαμε…
Και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα πρώτα ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ… πρώτα σαν εφημερίδα της Ανατολικής Αττικής, που πάσχιζε να αναδείξει την ΑΛΗΘΕΙΑ, μέσα από τα χιλιάδες παραπλανητικά ψέματα και τις λαμογιές των Τοπικών Αρχόντων, κι ύστερα, επειδή τα έφερε τούμπα η ζωή, η εφημερίδα έκλεισε και γεννήθηκε το ομώνυμο ιστολόγιο…
Και σ’ αυτό το καράβι που σαλπάρισε στις 10 Απριλίου του 2010, από ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού μου, μπήκαν πολλοί συνεπιβάτες…
ΕΣΕΙΣ….
Συνταξιδέψαμε μέχρι σήμερα, με τις συμφωνίες μας, τις διαφωνίες μας, τα θετικά και τα αρνητικά μας, κουβαλώντας τις προσωπικές του ιστορίες ο καθένας μας και τον δικό του σταυρό…
Άλλοι επέλεξαν να κατέβουν σε κάποιο λιμάνι ή η ζωή επέλεξε να τους κατεβάσει, καινούργιοι ταξιδιώτες ανέβηκαν…
Κάποιοι παλιοί αλλά και καινούργιοι συνταξιδιώτες, στάθηκαν με τον δικό τους τρόπο στο πλευρό μου και αυτή τη φορά.
Αυτούς τους συνταξιδιώτες, επιτρέψτε μου να τους κρατήσω σ’ ένα ξεχωριστό κομμάτι της ψυχής μου… το χέρι που απλώνεται για να σε σώσει όταν βουλιάζεις, δεν μπορεί παρά να το κρατήσεις σε μια διαφορετική θέση και να νοιώθεις ευγνωμοσύνη που ο Θεός θέλετε, η μοίρα, η ζωή, τους έφερε κοντά σου…
Βλέπετε, πιστεύω ακράδαντα, πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία στη ζωή μας… ούτε τα θετικά, ούτε τ’ αρνητικά… όλα έχουν κάτι να μας διδάξουν, αν βρούμε τον τρόπο να τα «διαβάσουμε»…
Και το ταξείδι, συνεχίζεται… με μπουνάτσες και με μποφόρια… όπως όλα τα ταξείδια στις θάλασσες του κόσμου… γιατί έχουμε πολλές θάλασσες να διαβούμε, μέχρι να φτάσουμε στην Πατρίδα… στην δική μας ΕΛΛΑΔΑ… την ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ…
Και σ’ αυτό το ταξείδι, κανείς δεν εξασφαλίζει ούτε την άφιξη, ούτε όλους εμάς τους ταξιδιώτες…
Όλοι στα χέρια του Θεού είμαστε… κι είτε πιστεύουμε σ’ αυτόν, είτε όχι, μας δένει η ανιδιοτελής αγάπη προς την Πατρίδα.
Θα ήταν παράλειψή μου, αν δεν αναφερόμουν στους συναδέλφους ιστολόγους που ανάρτησαν στα ιστολόγιά τους κι αυτή τη νέα μου φίμωση και να τους ευχαριστήσω που για άλλη μια φορά στάθηκαν στο πλευρό μου… η πλειοψηφία, με αληθινή και τόμπρα εκτίμηση …
Τους ευχαριστώ όλους, ανεξάρτητα του πως παρουσίασαν την φίμωσή μου… κι αν κάποιος blogger δεν είναι στην λίστα της συμπαράστασης, και τον γνωρίζετε, παρακαλώ να με ενημερώσετε να προσθέσω το όνομα του ιστολογίου του.
Ευχαριστώ και τους σχολιαστές των bloggers για την συμπαράστασή τους, την αγάπη και την εκτίμησή τους στο πρόσωπό μου… ακόμα και τους λίγους, που φρόντισαν να ρίξουν και ολίγη από την χολή τους… ότι έχει ο καθένας στην ψυχή του, καταθέτει…
Διοδοτος https://diodotos-k-t.blogspot.com/2020/07/blog-post_42.html
The secret real truth
https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2020/07/blog-post_5230.html
ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ
http://ierosloxos2012.blogspot.com/2020/07/blog-post_30.html
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ https://anatropitora.blogspot.com/2020/08/blog-post_1.html
ΕΓΕΡΣΙΣ https://ethnegersis.blogspot.com/2020/08/blog-post_74.html
Και θα μου επιτρέψετε να σταθώ λίγο στον επόμενο φίλο ιστολόγο… τον κ. Γιώργο Ευαγγελάτο.
Γιώργος Ευαγγελάτος
http://evaggelatos.com/?p=16213
Γιατί δεν σας κρύβω πως … έσκασα στα γέλια, για τον τρόπο που παρουσίασε την φίμωσή μου, γράφοντας ο διαχειριστής του, ο ψυχίατρος Γιώργος Ευαγγελάτος, ο οποίος γράφει:
«Στο facebook της υπάρχουν κάποια από τα θέματα που ασχολήθηκε η ιστοσελίδα της χτες 28 Ιούλη 2020.
Αργά χτες το βράδυ πρέπει να την έκλεισαν φυσικά για λόγους πορνείας και αναισχυντίας και παρεκτροπής από την Ηθική τάξη και κοσμιότητα!
Ας δούμε με τι ασχολήθηκε η μεγάλη πατριώτισσα χτες…»… και παραθέτει τα τελευταία μου άρθρα που ανάρτησα…
“Δημοκρατία καί Πολιτιστικός Μαρξισμός,τό δίδυμο πού σκοτώνει τίς λευκές κοινωνίες… – ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ attikanea.info
Οι Μάσκες πέφτουν –Συγκλονίζουν οι ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ. Πράξη 1η: Τρεις Πρόεδροι του Ανώτατου Διοικητικού Δι attikanea.info
Το περιστατικό με τον Χίο και ο καθημερινός φασισμός – attikanea.info
Μόνο στο edolio5! Γνωστός επιχειρηματίας και απόστρατος της ΕΛ.ΑΣ. που έχουν ρόλο “κλειδί” στην “μαφ attikanea.info
ΟΙ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η απόπειρα δολοφονίας του δημοσιογράφου Σ attikanea.info
Η Ελλάδα έπαθλο στη σκακιέρα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης – ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ attikanea.info”
Καταλαβαίνετε τώρα, πόση … «πορνεία και παρεκτροπή από την ηθική τάξη και νομιμότητα, είχαν τα ATTIKANEA.INFO…» καταλήγει στην ανάρτησή του για την νέα φίμωση των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ, ο κ. Γιωργος Ευαγγελάτος…
Να είστε καλά, αγαπητέ φίλε Γιώργο Ευαγγελάτο, για το έξυπνο χιούμορ σας… ειλικρινά το απόλαυσα… και σας ευχαριστώ πολύ και γι αυτό και για το… «άλλο» και τους τρεις σας…
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ http://panusis.blogspot.com/2020/07/blog-post_533.html
Και εδώ http://panusis.blogspot.com/2020/07/2012_30.html
Και δεν θα παραλείψω να ευχαριστήσω και τον παραγωγό κ. Κώστα Παπαζαφειρίου, που εκτάκτως με προσκάλεσε στην δημοφιλέστατη εκπομπή του «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», στον πιο δημοφιλή ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, που ακούγεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο… θα ακολουθήσει νεώτερη ανάρτηση με το μικρό απόσπασμα της εκπομπής.
Τους ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους για την γνωστοποίηση της φίμωσης του ιστολογίου μου και κυρίως ευχαριστώ αυτούς τους συναδέλφους που επικοινώνησαν και προσωπικά μαζί μου, με γνήσιο ενδιαφέρον.
Άφησα για το τέλος την εταιρεία στην πλατφόρμα της οποίας βρισκόταν το νέο ιστολόγιό μου ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ. INFO.
Κύριοι, θα τα πούμε σύντομα… και έτσι όπως πρέπει… με τους τεχνικούς όρους που αποδεικνύουν «το λάθος σας» να κατεβάσετε το δημοσιογραφικό ιστολόγιό μου, μετά τις ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΕΣ επιθέσεις χακαρίσματος που δέχθηκε.
ΤΕΛΕΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, δεν υπάρχει… κι εσείς, κάνατε ένα ΜΟΙΡΑΙΟ λάθος…
Και συνεχίζουμε… συνεχίζουμε μετά την μικρή περίοδο που το καράβι των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ, πήγε στο… ναυπηγείο για… γενική επισκευή… έγινε βίδες και παξιμάδια και αφού οι φίλοι τεχνικοί μου το σινιάρισαν σε νέα πλατφόρμα, πληρώθηκε και η φιλοξενία και να είναι καλά όσοι φίλοι συνέβαλαν σ’ αυτό, το ρίχνω μαζί και πάλι στην θάλασσα έτοιμο για νέα ταξείδια…
Εύχομαι τούτη τη φορά, να είναι πιο καλότυχο και πιο καλοτάξειδο κι αυτό κι εγώ στο τιμόνι του… αν και είμαι προετοιμασμένη για όλα… όπως πρέπει να είμαστε όλοι μας προετοιμασμένοι.
Έρχονται δύσκολοι καιροί… και ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΑΘΕΑΤΟΙ, που τους παίρνουν όλο και περισσότεροι Έλληνες χαμπάρι, είναι αποφασισμένοι να κλείσουν όλες τις φωνές που αντιδρούν…
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη να μας αφανίσουν…
Θα βρούμε τρόπους επικοινωνίας… και επιβάλλεται σε όλους μας, να ανταλλάξουμε με όσους περισσότερους φίλους μπορούμε και εμπιστευόμαστε, τρόπους μυστικής επικοινωνίας.
Θα τα πούμε κι αυτά, στην πορεία… πως δηλαδή θα σωθούμε από τους ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ.
ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ… και όλοι μας, πρέπει να έχουμε πίστη στον Θεό… αλλά να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας λίγο…
ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ…
Ας ξαναγίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ… ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΟΝΤΕΣ… έτσι απλά…
Καλό μας ταξείδι… Η Ιθάκη – ΕΛΛΑΔΑ, μας περιμένει… κι ο καθένας μας ΟΔΥΣΣΕΑΣ…
Ας βρούμε την Ιθάκη μέσα μας, για να μπορέσουμε να την μοιραστούμε με αγάπη, μ’ αυτούς που την αγαπούν πραγματικά και είναι αποφασισμένοι για όλα…
Γιατί η λευτεριά της Πατρίδας μας, θέλει θυσίες… και επιβάλλεται όσοι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, να καταβάλουμε τον «οβολό» μας … με το μέγιστο των δυνατοτήτων μας.
Καλλιόπη Σουφλή
Καλλιόπη Σουφλή
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΟΥΦΛΗ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Γεια σου Κα Σουφλή!!
Βάρα τα ζώα και μη λυπάσαι!
Τέτοιο κυνηγητό για φίμωση είναι πραγματικά πρωτόγνωρο.
Ο Θεός να σε προστατεύει!!!
Σε εσάς τους λίγους και άξιους, μπροστάρισσες και μπροστάρηδες, Μπουμπουλίνες και Κανάρηδες, χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Μας ενημερώνετε με αληθείς πληροφορίες επί πολλά έτη, αφυπνίζοντάς μας και μας δίνετε, καθημερινώς, δύναμη με το ήθος, την παρρησία και την επιμονή σας. Έχετε, μετ’αποδείξεως, καθαρή ψυχή, αξιότιμη κυρία Σουφλή, η οποία φωτίζει το σκότος που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι αιωνίως έχθιστοι εχθροί της ανθρωπότητας και του Έθνους μας. Είστε άξια αναφοράς, λόγου, θαυμασμού και επαίνου. Χίλια εύγε δεν αρκούν, για το καλό που κάνετε. Εσάς φοβούνται περισσότερο, και όχι το όπλο που έχω στο προσκέφαλό μου, όταν κοιμάμαι, διότι εσείς μιλάτε στις καρδιές μας και μας συντονίζετε, εκφράζοντας όλα αυτά που νιώθουμε κι εμείς. Είστε η σπίθα -μία από τις πολλές σε όλο το Γένος- που μπορεί να τους κάψει. Εάν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα μας φοβούνται περισσότερο. Και πάλι σας συγχαίρω από καρδιάς, συνεχίστε τον αγώνα σας!
«Αττικά Νέα» και «Τρικλοποδιά» πρέπει να ενώσουν δυνάμεις. Είναι αδήριτη ανάγκη να ενωθούμε· όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Πρέπει να τολμήσουμε, όλοι μας, την υπέρβαση μέσα μας. Έρχονται δύσκολα χρόνια και πρέπει να συντονιστούμε και να οργανωθούμε. Υπάρχουν πολλοί όμοροι χώροι, οι οποίοι με αφετηρία και κοινό τόπο την Πατρίδα πρέπει να ενωθούν, δημιουργώντας δίκτυο πολλαπλών χρήσεων στις ερχόμενες συνθήκες έκτακτης ανάγκης, εις τον κοινό σκοπόν μας· την λευτεριά της Πατρίδος μας, της αιώνιας Ελλάδος. Τολμήστε το, εσείς που είστε εξοικειωμένοι με τα νέα μέσα, και θα σας ακολουθήσουμε κι εμείς με όσες δυνάμεις μας απομένουν και παρά την ηλικία μας. Ό,τι καλό είναι να έρθει, θα έρθει από εμάς τους απλούς ανθρώπους, και ουχί από τους «εκλεγμένους» προδότες. Πρέπει να πατήσουμε τα «φίδια» στο κεφάλι.
https://www.triklopodia.gr/%ce%be%ce%b1%ce%bd%ce%b1-%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%be%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%ba-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%bf%cf%80%ce%b7%cf%83-%cf%83%ce%bf%cf%85%cf%86%ce%bb%ce%b7/
[email protected]
Καταδρομέας ε.α.
Σας ευχαριστώ που μ’ ενημερώσατε και για τον συνάδελφο στην triklopodia, θα προσθέσω το όνομά του στην ανάρτησή μου.
Στην ένωση κάποιων πατριωτικών ιστολόγων ελπίζω κι εγώ και τείνω χείρα συνεργασίας και συμπόρευσης.
Επιτέλους να διαβάζουμε κάτι της προκοπής.
Καλησπέρα Κυρία Σουφλή ,κάθε ημέρα χωρίς την δική σας γραφή το διαδύκτιο μου φαινόταν σκοτεινό.Ευχαριστώ για την μαχητικότητά σας γιατί εάν δεν επιστρέφατε θα πίστευα ότι το σύστημα έχει νικήσει.Καλή λευτεριά.Σας αφιερώνω τον Εθνικό μας Ύμνο.Aξίζει να διαβαστεί ολόκληρος από όλους.Όποτε σας χτυπούν να τον διαβάζετε για να σας εμψυχώνει και να σηκώνεστε με μεγαλύτερο ακόμα σθένος για την μάχη.Μην τους αφήσετε να σας νικήσουν να γνωρίζετε ότι δεν μπορούν επειδή έχετε Ελληνική ψυχή.Θα προσεύχομαι για εσάς και την οικογένεια σας.
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.
‘Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ’ ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.
‘Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.
΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά ‘βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί.
Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί.
Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.
Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Μόλις είδε την ορμή σου ο ουρανός που για τσ’ εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου έτρεφ’ άνθια και καρπούς,
εγαλήνεψε· και εχύθει καταχθόνια μια βοή,
και του Ρήγα σού απεκρίθη πολεμόκραχτη η φωνή.
΄Ολοι οι τόποι σου σ’ εκράξαν χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν όσα αισθάνετο η καρδιά.
Εφωνάξανε ως τ’ αστέρια του Ιονίου και τα νησιά,
κι εσηκώσανε τα χέρια για να δείξουνε χαρά,
μ’ όλον πού ‘ναι αλυσωμένο το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο έχει: «Ψεύτρα Ελευθεριά».
Γκαρδιακά χαροποιήθει και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθει που την έδεναν κι αυτή.
Απ’ τον πύργο του φωνάζει, σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει το λιοντάρι το Ισπανό.
Ελαφιάσθη της Αγγλίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ’ άκρα της Ρουσίας τα μουγκρίσματα τσ’ οργής.
Εις το κίνημα του δείχνει πως τα μέλη ειν’ δυνατά·
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά.
Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού·
και σ’ εσέ καταγυρμένος, γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ’ έκρωζ’ ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί.
΄Αλλο εσύ δεν συλλογιέσαι πάρεξ που θα πρωτοπάς·
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισιές οπού αγρικάς·
σαν το βράχο οπού αφήνει κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει ευκολόσβηστον αφρό·
οπού αφήνει ανεμοζάλη και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη, την αιώνιαν κορυφή.
Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του, οποιανού θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου αποκάτου και σ’ εκείνο αντισταθεί.
Το θηρίο π’ ανανογιέται πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται, αίμα ανθρώπινο διψά·
τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει, φρίκη, θάνατος, ερμιά·
Ερμιά, θάνατος και φρίκη όπου επέρασες κι εσύ·
ξίφος έξω από τη θήκη πλέον ανδρείαν σου προξενεί.
Ιδού, εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Τριπολιτσάς·
τώρα τρόμου αστροπελέκι να της ρίψεις πιθυμάς.
Μεγαλόψυχο το μάτι δείχνει πάντα οπώς νικεί,
κι ας ειν’ άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή.
Σου προβαίνουνε και τρίζουν για να ιδείς πως ειν’ πολλά·
δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά;
Λίγα μάτια, λίγα στόματα θα σας μείνουνε ανοιχτά.
για να κλαύσετε τα σώματα που θε νά ‘βρει η συμφορά!
Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή·
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί.
Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί.
Μέτρα! Ειν’ άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν·
τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ’, ώστε ν’ ανεβούν.
Εκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά·
να, σας φθάνει· αποκριθείτε στης νυκτός τη σκοτεινιά!
Αποκρίνονται και η μάχη έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά.
Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών.
Α, τι νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός!
΄Αλλος ύπνος δεν εγίνει πάρεξ θάνατου πικρός.
Της σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί,
και οι βροντές και το σκοτάδι οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον ΄Αδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά·
Τ’ ακαρτέρειε. Εφαίνον’ ίσκιοι αναρίθμητοι, γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί.
‘Ολη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά.
Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη,
όσοι ειν’ άδικα σφαγμένοι από τούρκικην οργή.
Τόσα πέφτουνε τα θερισμένα αστάχια εις τους αγρούς·
σχεδόν όλα εκειά τα μέρη εσκεπάζοντο απ’ αυτούς.
Θαμποφέγγει κανέν’ άστρο και αναδεύοντο μαζί,
ανεβαίνοντας το κάστρο με νεκρώσιμη σιωπή.
‘Ετσι χάμου εις την πεδιάδα μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα μισοφέγγαρο χλωμό,
Eάν οι άνεμοι μες στ’ άδεια τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.
Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά,
και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά·
και χορεύοντας μανίζουν εις τους ΄Ελληνες κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν με τα χέρια τα ψυχρά.
Εκειό το έγγισμα πηγαίνει βαθειά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.
Τότε αυξαίνει του πολέμου ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά.
Κτυπούν όλοι απάνου κάτου· κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου χώρις να δευτερωθεί.
Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει·λες κι εκείθενε η ψυχή
απ’ το μίσος που την καίει πολεμάει να πεταχθεί.
Της καρδίας κτυπίες βροντάνε μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια όπου χουμάνε περισσότερο ειν’ γοργά.
Ουρανός γι’ αυτούς δεν είναι, ουδέ πέλαγο, ουδέ γη·
γι’ αυτούς όλους το παν είναι μαζωμένο αντάμα εκεί.
Τόση η μάνητα κι η ζάλη, που στοχάζεσαι μη πως
από μία μεριά και απ’ άλλη δεν είν΄ ένας ζωντανός.
Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,
και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά.
Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή·
πάνε πάντα εμπρός. Ω, φθάνει, φθάνει· έως πότε οι σκοτωμοί;
Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή.
Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά»,
και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά».
Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά».
Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί·
παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί.
Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι εις τ’ αυτιά δεν τους λαλεί.
‘Ολοι χάμου εκείτοντ’ όλοι εις την τέταρτην αυγή.
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά.
Της αυγής δροσάτο αέρι, δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο
στων ψευδόπιστων το αστέρι· φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ!
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι· δεν λάμπ’ ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει εις τ’ αμπέλια, εις τα νερά.
Εις τον ήσυχον αιθέρα τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα, τα βελάσματα το αρνί.
Τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό,
αλλ’ οι ανδρείοι παλληκαράδες δεν ψηφούν τον αριθμό.
Ω τρακόσιοι, σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας·
τα παιδιά σας θελ’ ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας.
‘Ολοι εκείνοι τα φοβούνται και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται κι όλοι χάνουνται απ’ εδώ.
Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου πείνα και θανατικό,
που με σχήμα ενός σκελέθρου περπατούν αντάμα οι δυο·
και πεσμένα εις τα χορτάρια απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια της φυγής και του χαμού.
Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ότι θέλεις ημπορείς.
εις τον κάμπο, Ελευθερία, ματωμένη περπατείς.
Στη σκια χεροπιασμένες, στη σκια βλέπω κι εγώ
κρινοδάχτυλες παρθένες οπού κάνουνε χορό.
Στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.
Η ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς.
Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ·
φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Πήγες εις το Μεσολόγγι την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο του Θεού.
Σου ‘λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ’ ένα σταυρό,
και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό,
«σ’ αυτό», εφώναξε, «το χώμα στάσου ολόρθη, Ελευθεριά!».
Και φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην εκκλησιά.
Εις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό.
Αγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή·
βλέπει τη φωταγωγία στους Αγίους εμπρός χυτή.
Ποιοι είν’ αυτοί που πλησιάζουν με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ’, άρματα ταράζουν; Επετάχτηκες εσύ!
Α, το φως που σε στολίζει, σαν ηλίου φεγγοβολή,
και μακρίθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη.
Λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·
φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως.
Το σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις, κι εις το τέταρτο κτυπάς.
Με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς:
«Σήμερ’, άπιστοι, εγεννήθη, ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.
Αυτός λέγει, αφοκρασθείτε: “Εγώ ειμ’ ‘Αλφα, Ωμέγα εγώ·
πέστε, που θ’ αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ;
Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που, μ’ αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθεί.
Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δέντρα και θνητούς.
Και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή,
πάρεξ του άνεμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή”».
Κάποιος ήθελε ερωτήσει: Του θυμού Του εισ’ αδελφή;
Ποιος είν’ άξιος να νικήσει ή με σε να μετρηθεί;
Η γη αισθάνεται την τόση του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά.
Την αισθάνονται και αφρίζουν τα νερά, και τ’ αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν σαν ρυάζετο θηριό.
Κακορίζικοι, πού πάτε του Αχελώου μες στη ροή
και πιδέξια πολεμάτε από την καταδρομή
να αποφύγετε; Το κύμα έγινε όλο φουσκωτό·
εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρείτε αφανισμό.
Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού.
Σφαλερά τετραποδίζουν πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιντρίζουν και πατούν εις τα κορμιά.
Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί·
ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο που να νεκρωθεί.
Κεφαλές απελπισμένες, με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ’ άστρα σηκωμένες για την ύστερη φορά.
Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη του Αχελώου νεροσυρμή-
το χλιμίντρισμα και οι κρότοι και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.
Έτσι ν’ άκουα να βουίξει τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα αγαρηνό!
Και εκεί πού ‘ναι η Αγία Σοφία μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ’ άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά,
σωριασμένα να τα σπρώξει η κατάρα του Θεού,
κι απ’ εκεί να τα μαζώξει ο αδελφός του Φεγγαριού.
Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ’ αργό πάτημα ας πηγαίνει μεταξύ τους και ας μετρά.
Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται, και πλιο
και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός·
πάντα, πάντα περισσεύει· πολύ φλοίσβισμα και αφρός.
Α, γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Μωυσή;
Μεγαλόφωνα την ώρα οπού εσβιούντο οι μισητοί,
το Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός.
Ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία, μ’ ένα τύμπανο τερπνόν
και πηδούν όλες οι κόρες με τσ’ αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές.
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.
Εις αυτήν, είν’ ξακουσμένο, δεν νικιέσαι εσύ ποτέ·
όμως, όχι, δεν είν’ ξένο και το πέλαγο για σε.
Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει κύματ’ άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει, κι είναι εικόνα σου λαμπρή.
Με βρυχίσματα σαλεύει που τρομάζει η ακοή·
κάθε ξύλο κινδυνεύει και λιμνιώνα αναζητεί.
Φαίνετ’ έπειτα η γαλήνη και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίνειτου γλαυκότατου ουρανού.
Δεν νικιέσαι, είν’ ξακουσμένο, στην ξηράν εσύ ποτέ·
όμως όχι δεν είν’ ξένο και το πέλαγο για σέ.
Περνούν άπειρα τα ξάρτια, και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά.
Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, και αγκαλά δεν είν’ πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καις.
Μ’ επιθυμία να τηράζεις δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις εναντίον τους κεραυνό.
Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει, και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή.
Πνίγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί·
χαίρου, σκιά του Πατριάρχη, που σε πέταξαν εκεί.
Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τσ’ εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί.
Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί.
‘Ολοι κλαψτε· αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς·
κλάψτε, κλάψτε· κρεμασμένος ωσάν να ‘τανε φονιάς!
‘Εχει ολάνοικτο το στόμα π’ ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ’ Άγιον Αίμα, τ’ Άγιον Σώμα·λες πως θε να ξαναβγεί
η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθεί,
εις οποίον δεν πολεμήσει κι ημπορει να πολεμει
Την ακούω, βροντάει, δεν παύει εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή.
Η καρδιά συχνοσπαράζει. Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά.
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ’ ανησυχιά·
προσηλώνεται κατόπι στην Ελλάδα, και αρχινά:
«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά.
Απ’ εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σας μαδεί.
Μία, που όταν ωσάν λύκοι ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη, αχ, το νου σάς τυραννεί.
Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, “πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”.
Τέτοια αφήστενε φροντίδα· όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα όμοιαν έχει την τιμή.
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλισθείτε σαν αδέλφια γκαρδιακά.
Πόσο λείπει, στοχασθείτε, πόσο ακόμη να παρθεί·
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς θ’ ακολουθεί.
Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία: «Βασιλείς, κοιτάξτ’ εδώ!»
Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι’ αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό.
Ακατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν.
Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να εκδικηθώ.
Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή.
Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Άβελ καταβοά·
δεν ειν’ φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά.
Τι θα κάμετε; Θ’ αφήστε να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής;
Τούτο ανίσως μελετάτε ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!”».
“Διονύσιος Σολωμός”
Αγαπητή μας Πόπη,να μου επιτρέψεις να σε παρομοιάσω με σπαθί τών Σαμουράι.Όσο περισσότερο τό σφυριλατείς τόσο πιό κοφτερό γίνεται
Μας έλλειψε η παρέα σου και η αιχμηρή σου γλώσσα στά τόσο δυναμικά σου άρθρα.Θα γιορτάσουμε όλοι μαζί τη Χάρη Της και θα ευχηθούμε ό,τι καλύτερο για την επιστροφή σου.
Σου σφίγγω το χέρι γιατί το αξίζεις.
Κυριακή και Δικαιοκλής
Κυριακή και Δικαιοκλή (οι κυρίες, προηγούνται… μην θυμώσεις Δικαιοκλή, αν και είμαι του παλιού δόγματος, ανατολίτισσα)κι εσείς μου λείψατε…
Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί; Έτσι ήμουν όλες αυτές τις μέρες… τον πο@στη που μου κατέβασε το ιστολόγιο… από τον Θεό να το ‘βρει…
Τη Χάρη Της, θα την γιορτάσουμε… η Χάρ Της, πότε θα αφανίσει τα ερπετά;;;
ΕΦΤΆΨΥΧΉ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ,
ΚΑΛΩΣΌΡΙΣΕΣ..
ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΨΕΣ..
ΚΑΛΉ ΔΎΝΑΜΗ.
ΕΊΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΆ ΣΟΥ.
ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΆΘΩ ΝΈΑ ΑΠΌ ΕΣΈΝΑ ΚΑΙ ΝΕΌΤΕΡΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΎΡΙΟ
ΝΊΚΟ ΑΝΤΩΝΙΆΔΗ..
ΔΕΝ ΈΧΩ ΦΑΤΣΟΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ…..
.
ΦΙΛΙΑ.
.
ΑΓΓΕΛΙΚΉ ΑΧΑΡΝΑΊ
Αγγελική μου καλώς σας βρήκα.
Θα αναρτηθούν όλες οι πρωτοβουλίες του κ. Αντωνιάδη από τα ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ…να είσαι βεβαία.
♪♫Τι χαρά, τι χαρά
σκίζει η βάρκα τα νερά
κι απαλή κι απαλή
τρέχει σαν πουλί ♬
Καλό ταξίδι!
Ανεβήκαμε κι εμείς πάλι με χαρά πολλή!
Ευχαριστώ… καλό ταξείδι να έχουμε, σε ήρεμες θάλασσες.. αλλά και με τις φουρτούνες, θα τα καταφέρουμε
…πάντως στη φουρτούνα φάνηκες
Καλός Καπετάνιος!
Ας παραμείνουμε στο Λιμάνι Του και ό,τι θέλει Εκείνος.
Αν όμως χρειαστεί θα βγούμε και σε φουρτούνες όλοι μαζί. Βέβαια πάντα μαζί Του.
Καλή Παναγιά
Όταν στη ζωή σου έχεις φάει πολλές φουρτούνες, αναγκάζεσαι να γίνεις καλός καπετάνιος.
Καλή Παναγιά σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα.
Η “Αστυνομία Σκέψης”, μια απολυταρχική φαντασίωση του κ. Χρυσοχοΐδη και της κυβέρνησης ΝΔ … Γιατί Ο ΤΡΟΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ…και η μπίζνα είναι μεγάλη.
https://anatropitora.blogspot.com/2020/08/blog-post_97.html
https://anatropitora.blogspot.com/2020/08/blog-post_90.html
Καλώς όρισες Κα Πόπη,είναι τά τελευταία τους καί προσπαθούν μέ κάθε τρόπο νά σωθούν αλλά ό Θεός είναι μέ τό μέρος μας πλέον καί τό φώς θά λάμψει πάλι.
64 years old
ή
Καποιος.
Τώρα, ήρθες και … ίσιωσες…
Κι αναρωτιώμουν, “ποιός είναι αυτός ο “κάποιος”;
Σ’ ευχαριστώ, συνταξιδιώτη… έχουμε περάσει πολλές φουρτούνες μαζί… θ’ αντέξουμε για να δούμε το Φως…
Ἀγαπητή Πόπη,μία εὐχή ἀπό καρδιᾶς :
Πάντα δυνατή ἔως δυνατώτερη !
Καλή Παναγιά,τήν βοήθεια καί τήν προστασία Της νά ἔχῃς,ΠΑΝΤΑ !
Καλησπέρα ἀγαπητή μου Πόπη !
Αγαπητή μου ΕΛΛΗΝΙΔΑ, οι ευχές σου, εύχομαι να εισακουστούν μεγάλη μέρα που έρχεται… κι εύχομαι να προστεθούν και στις δικές μου ευχές, και στις ευχές κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ και κάθε ΕΛΛΗΝΑ, να δούμε ΜΑΖΙ σύντομα την χαραυγή της Ελλάδας της ψυχής μας.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Καλό αγώνα και σ’ εσένα, καλή μου.
Εί ο θεός μέθ ημών ουδείς κάθ ημών. Η δύναμη της αγάπης μας να σε σκεπάζει.
Σας ευχαριστώ… η αγάπη πάντα σκεπάζει όσους την νοιώθουν…
Καλως ηρθες Ποπη. Πατησε τα φιδια στο κεφαλι τους! Υγεια, δυναμη και η Παναγια να σε σκεπει για να ξεσκεπαζεις τις βρωμιες τους και ως βρυκολακες να καιγονται απο το φως της Αληθειας Ποπη!!
Με αυτό το πρώτο σου άρθρο, Πόπη μας, δεν έγραψες… κέντησες!
Χαιρόμαστε με τη χαρά σου που νίκησες και πάλι!
Και αναμένουμε νέες επάλξεις, νέους αγώνες, νέα κορυφαίο άρθρα αντίστασης σε ό,τι σάπιο και σκοτεινό μάς περιβάλλει. Και το σάπιο και το σκοτεινό είναι πάντα ανθελληνικό, με βαθύ μίσος για τους αληθινούς Έλληνες.
Επειδή οι Έλληνες δεν αγάπησαν ποτέ το σκοτάδι, γι’ αυτό ο Θεός μας έβαλε να ζούμε στην πιο φωτεινή χώρα του κόσμου. Και την πιο μυρωδάτη σε ιδέες που μοσχοβολούν, σε Αξίες, σε ιδανικά, στον κοινό υπέρτατο στόχο που ονομάζεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και που όλο και περισσότερο μας τον στερούν.
Όμως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πάντα πριν το ξημέρωμα. Και στην Ελλάδα ξημερώνει…. έρχεται να βασιλέψει το ΘΕΙΟ ΦΩΣ. Ναι, ας το πιστέψουμε, ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΕΡΧΕΤΑΙ, όπως έρχεται η αυγή κάθε μέρα!
Όσο κι αν καθυστερεί, περιμένοντας να είμαστε πολλοί οι έτοιμοι να δεχτούμε το ΘΕΪΚΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! Γένοιτο!
Κατερινάκι μου, η νίκη δεν θα ερχόταν αν… ξέρεις εσύ…
Εύχομαι να ζούμε για να δούμε το ΦΩΣ.
ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΑΛΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΑΞΙΟΤΙΜΗ ΚΥΡΙΑ ΣΟΥΦΛΗ
ΤΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ
ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΣΟΥΡΟΥΦΛΙΖΟΥΝ
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙΣ
ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
ΑΣΤΟΥΣ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΟΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ
ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ
ΚΜΛ
Και δική μου μεγάλη χαρά που επέστρεψα και ξαναβρισκόμαστε.
Είμαι περήφανη, γιατί δεν πρόδωσα την συνείδησή μου, τις Αρχές που πήρα από τον πατέρα μου, και την αγάπη προς την Πατρίδα που μου δίδαξε.
Σας ευχαριστώ πολύ
ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΖΩΕΣ!!!!
ΜΠΛΟΚΟ-ΒΑΜΠΙΡ ΕΧΕΙΣ ΓΙΝΕΙ!!!!!!!!!
ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΛΟΥΣ !!!!
ΠΑΝΑΝΔΡΕ, χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω… Εύχομαι να πεθάνω, αυτούς που πρέπει… όλους όσους καταστρέφουν την Πατρίδα μας.
Μετά από την ανεμοθύελλα πάλι εις την Οασι της Αλήθειας. Κυρία Σουφλη Ευχαριστω.
Μετά από την ανεμοθύελλα πάλι εις την Οασι της Αλήθειας. Κυρία Σουφλη Ευχαριστω.
Αγαπητή κυρία Σουφλή
Σας εύχομαι καλή δύναμη και καλοτάξιδο το νέο σας μπλοκ.Στα χρόνια της επταετίας, ήμασταν παιδιά και δεν πολυκαταλαβαίναμε την αγανάκτηση των μεγάλων για τη φίμωση του λόγου.Και τωρα στα χρόνια της ωριμότητάς μας έμελλε να ξαναζήσουμε έναν χειρότερο φασισμό και να δικαιώσουμε απόλυτα τους γονείς μας που έβριζαν το τότε καθεστώς
Καλως Ηλθες Ποπη!
Καλο Αγωνα και Καλη Λευτερια!
Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ να σε προστατευη. Υγεια, Δυναμη.
Ahoy
Και αν δεν ειναι η ποπη;και ειναι κλωνος;…γεια σου ποπαρα.καλως ηρθες
Το δικό μου καλούπι, μια φορά το έφτιαξε ο Θεός και μετά έσπασε το πρωτόλειο… σου λέει: “Τέτοιο στριμμένο άντερο… δεν χρειάζεται να επαναληφθεί”…
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα…
Καλώς την κ. Σουφλή με τα εξαιρετικά Αττικά Νέα! Επάνω τους να ορμάτε στα νεοταξίτικα καθίκια, κι εμείς μαζί σας. Αυτό που μετρά στον άνθρωπο είναι η ψυχική δύναμη, που οι Έλληνες διαθέτουμε μπόλικη. Κι ας μας λοβοτομούν καθημερινά με τα σατανικά υποσυνείδητα μηνύματά τους. Η ελληνική ψυχή κοιμάται, αλλά όταν ξυπνήσει -που σύντομα θα γίνει- ουαί κι αλλοίμονο στους φαρισαίους και τα πεμπτοφαλαγγίτικα τσιράκια τους! Μας εμπνέετε, εμπρός για την λευτεριά της πατρίδας μας όλοι!!
Ότι και να κάνουν, Δωδεκανησία μου, δεν θα καταφέρουν τίποτα.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ, είναι φτιαγμένος από γονίδια που μένουν αναλλοίωτα…
Να είσαι καλά.
ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΣΕ ΕΞΟΝΤΩΣΑΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΤΑ ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ ΕΡΠΕΤΑ ΤΗΣ Ν.Τ.Π., ΕΠΤΑΨΥΧΗ ΓΑΤΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΑΣ….ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ….
Μπα… “κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει”… χαχαχαχα
Συνεχίζω…
Πόπη μας πολυαγαπημένη καλώς ήρθες! Μαζί σου κι εμείς! Σε αγαπάμε πολύ και μας έλειψες όσο δεν φαντάζεσαι. Εκτός από τον Διόδοτο δεν είναι κανένα άλλο ιστολόγιο έτσι δυναμικό κι αγωνιστικό όπως εσύ. Εκφράζεις την ψυχή μας. Καλή δύναμη και καλώς μας ήρθες!
Καλώς σας βρήκα.. και καλώς να πορευθούμε ως την μέρα της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΥΡΙΑ ΣΟΥΦΛΗ. Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ. ΠΡΕΠΕΙ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ.
Έτσι είναι Γιώργο… κάθε εμπόδιο, μας δυναμώνει και μας ατσαλώνει.
Σ’ ευχαριστώ
Καλώς ήρθες και παλι Ποπη
Μας έλειψες. Εύχομαι να μη συμβεί ποτέ ξανά αυτό που σου έκαναν τα ρεμάλια. Σε περιμέναμε καθε μέρα να μάθουμε πραγματικά νεα. Ανησυχήσαμε για σένα, αλλα πιστεύαμε ότι, οσα και αν σου έκαναν τα εκαναν γιατι σε φοβόντουσαν.
Μη μασάς αλλα να προσέχεις
Ειναι αδίστακτοι, το ξέρεις
Γιάννα
Το ξέρω Γιάννα, πως είναι ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ.. αλλά δεν έχω άλλες επιλογές…
Θα συνεχίσω στον δρόμο που έχω χαράξει.
Σ’ ευχαριστώ
Καλώς ορίσατε και πάλι. Σχεδόν κάθε μέρα κάναμε ανανέωση να δούμε αν πήρε μπρος το σάιτ. Καλή μας δύναμη!
Καλώς σας βρήκα, κι ας είναι αυτό το νέο ξεκίνημα, το νέο ταξείδι, αυτό που θα μας φέρει στην Ιθάκη.
Σας ευχαριστώ πολύ
Αχ, τι χαρα !
Τα αττικανεα παλι κοντα μας!
Σ ευχαριστω Ποπη…
Το κενο ηταν μεγαλο.
Καλη δυναμη και παλι!
Σ ευχαριστω για τον αγωνα σου!
Αννα
Σ’ ευχαριστώ Άννα που είσαι κοντά μου σ’ αυτόν τον αγώνα…
ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΗΡΘΕΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΜΟΥ…ΞΕΚΩ…ΞΕΣΚΙΣΕ ΤΟΥΣ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΏ ΕΙΜΑΙ…ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΚΛΩΤΣΙΈΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΧΩΡΊΣ ΜΆΣΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΟΧΑΛΕΣ ΑΗΔΙΑΣ…
ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ
Καλώς σε βρίσκω… ονειρεύομαι τη μέρα που κομμάτι κομμάτι θα τους γδέρνουμε…
Ονειρεύομαι την μέρα της Λευτεριάς μας και εύχομαι να δώσουμε όλοι το παρόν… να μην λείπει κανείς…
Χαίρομαι που είστε και πάλι κοντά μας! Θαυμάζω το θάρρος σας. Να ‘στε πάντα καλά!
Το θάρρος, ξεκινά από την Πίστη της Νίκης. Και για την Νίκη και την Ελευθερία της Πατρίδας, πρέπει να γίνουμε ο καθένας μας, ένας κόκκος άμμου στο παπούτσι της εξουσίας.
Σας ευχαριστώ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΠΟΠΑΚΙ ΠΑΛΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ!!!
ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!
Σ’ ευχαριστώ για όλα Κωστή μου.
Ἀγαπητή Κα Σουφλῆ,
Χαίρομαι πολύ γιά τήν ἐπιστροφήν σας. Μετά τήν ἐλπίδα μας στόν Καλόν Θεόν, ἐλπίζουμε σέ κάποιες δυνατές καί καθαρές φωνές σάν τήν δικήν σας μήπως ἀφυπνίσουν ἱκανόν ἀριθμόν Ἑλλήνων καί γκρεμίσουμε τό ἄκρως προδοτικόν καί διεφθαρμένον πολιτικόν προσωπικόν πρίν προλάβουν νά παραδώσουν τήν χώραν στούς ἐχθρούς της. Δέν εἶμαι αἰσιόδοξος, διότι καί τόν Θεόν ἔχουμε ἀφήσει καί τίς αἰώνιες ἀξίες τοῦ Ἔθνους ἔχουμε πετάξει στά σκουπίδια! Ἐλᾶτε στά «πανεπιστήμια» νά δεῖτε πῶς οἱ «καθηγηταί» ποδοπατοῦν τήν Ἐπιστήμην, τό Δίκαιον, τήν ἠθικήν καί τήν ἀνθρωπιάν τους, προκειμένου ν’ ἀρέσουν στούς διεφθαρμένους ἐντολεῖς των, ὥστε νά μήν διακινδυνεύσῃ ἡ προαγωγή των, τήν ὁποίαν συνήθως δέν ἀξίζουν. Καί ἄν βρεθῇ κάποιος «ἀπείθαρχος» καί τούς χαλάει τά σχέδια, τότε πέφτουν νά τόν φᾶνε μέ φοβερόν μῖσος (ἀκόμη καί αὐτοί πού κάποτε εὐεργετήθηκαν ἀπό τόν «ἀπείθαρχον»!), μέ ἀπίστευτα ψεύδη καί χίλια δυό ἄλλα. Μπορεῖ νά ἐλπίζῃ ἕνας τέτοιος λαός;
Κύριε Χατζηνικολάου, δεν μιλώ, αλλά γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει στα Πανεπιστήμια… Υπάρχει η σαπίλα, αλλά υπάρχει και η ΑΛΗΘΕΙΑ… Κι όσο κι αν την κρύψουν, αυτή θα αναδύεται για να τους θυμίζει πως είναι ΑΘΑΝΑΤΗ.
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΠΑΛΙ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΕΧΕΤΕ…
Καλώς σας βρήκα.
φιλεναδα καλως ορισες και παλι….να θυμασαι παντα….η πιστη κανει τα παντα δυνατα…..η ελπιδα κανει τα παντα φωτεινα…και τελος η αγαπη κανει τα παντα ομορφα…..ειμαστε εδω ολοι μαζι σου ,εκτος απο την παπασταυρου που το πλενει στηηη, δεν θυμαμαι την παραλια..[πλακα κανω,το ξερεις ποσο σ αγαπαει..] καλη επιστροφη με δυναμη με υγεια ,και ασε τους κακους να κουρευονται…..φιλια……ξανθοπουλου
Εσύ ξέρεις τι πέρασα… και η Παπασταύρου… άσε την μωρέ να ξεκουριστεί…
Θα τα πούμε, φιλενάδα.
Φίλτατη Πόπη έκλαψα γοερά μόλις έμαθα τα μαύρα μαντάτα.
Τα κτήνη φέρονται αποφασισμένα να δολοφονήσουν όσους αντιστέκονται στα μιαρά τους σχέδια.
Χθες ήταν ο Στέφανος, πολύ φοβάμαι πως αύριο θα βρεθείς κι εσύ στην ίδια μοίρα – μπορεί ίσως εγώ και άλλοι συνάνθρωποί μας με αγνές προθέσεις και συναισθήματα.
Αυτά που έγιναν στην Εύβοια με τους 8 συμπολίτες μας που βρήκαν ακαριαίο θάνατο από τη καιρική πυρηνική βόμβα της Ουάσιγκτον ξεπερνούν το στυγερό έγκλημα που συντελέσθη στο Θριάσειο πεδίο το προπερσινό χειμώνα.
Χρειάστηκε να πυρποληθεί μια προστατευόμενη περιοχή “Νατούρα” πέρσι τέτοια μέρα για να φτάσουμε στη τραγική κατάληξη με τους 8 νεκρούς – ανάμεσά τους ένα μωρουδέλι μόλις 3 μηνών που έχασε τη ζωή του μέσα στα λασπόνερα όταν το εξοχικό των γονέων του στα Πολιτικά πλημμύρησε από τα ορμητικά νερά που κατέκλυσαν τον οικισμό.
Εγκληματικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων που δεν ενεργοποίησαν το 112 χρησιμοποιώντας τη χιλιοπαιγμένη καραμέλα της εκατόμβης νεκρών και του πανικού.
Υπενθυμίζεται πως υψηλόβαθμα στελέχη του αμερικανικού Πενταγώνου με περισσό κυνισμό ομολόγησαν την ενοχή τους δηλώνοντας ξεδιάντροπα πως “η καιρική επίθεση έγινε για να μην αντιδράσουν οι Έλληνες πολίτες στις άθλιες μεθοδεύσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και το απαίσιο πυρηνικό έγκλημα του αρχισφαγέα Νετανιάχου εναντίον του Λιβάνου.”
Οργή προκαλεί η κάλυψη που προσέφερε ο γουρλομάτης της Μπίλντερμπεργκ στον κορωνο-σερίφη στην απόφασή του ν’ αφήσει αβοήθητους τους κατοίκους της Εύβοιας στέλνοντας το 112 στο τενεκέ των αχρήστων την ώρα που σ’ όλη την υφήλιο καλπάζει η βιοχημική τρομοκρατία του κορωνοϊού με τον ΠΟΥ ν’ αμφισβητεί την αξιοπιστία των Σινορώσων επιστημόνων του ινστιτούτου Γκαμαλέγια και της Κανσίνο που ανέπτυξαν αντίδοτα για τη καταπολέμηση της νόσου.
Αγαπητέ κύριε Κωνσταντινίδη, έχουμε να κάνουμε ε στυγνούς ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ. Αυτό, δεν πρέπει να μας φοβίζει όμως… Όποιος ανοίγει τον τάφο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα…
Ο καιρός της παντοδυναμίας τους, θα περάσει… και τότε θα λογαριαστούμε διαφορετικά.
Εύχομαι να ζούμε, για να απολαύσουμε την λευτεριά της Πατρίδας μας και την δική μας.
Σας ευχαριστώ πολύ
Αγαπητή Πόπη, αυτά τα θρασύδειλα υποκείμενα, δεν είναι άντρες αλλά σκουλίκια και γυμνοσάλιαγκες που σέρνονται στο σκοτάδι και στην λάσπη, και θα πρέπει να είσαι και να είμαστε όλοι προσεκτικοί.