Το ένστικτο, να το ακούς…
Οι γραμμές που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε όταν προμηνύεται σκοτάδι, είναι πάντα δύο: αυτή που θα μας κάνει ν’ αποδεχθούμε αμέσως το σκοτάδι κι εκείνη που θα μας δώσει ελπίδες, πως δεν είναι αδύνατον να βγούμε, με κάποιον τρόπο, στο φως.
Διαίσθηση (ένστικτο) και χρόνος…
Η διαίσθηση σε προειδοποιεί και ο χρόνος αναδεικνύει την αλήθεια…
Όσες φορές αδιαφόρησα για το ένστικτό μου, τα χαστούκια που έφαγα ήταν πολύ μεγάλα… παρ΄ όλα αυτά, θα συνεχίσω να βλέπω τους ανθρώπους καλοπροαίρετα, κι αν αυτοί με προδίδουν, αυτοί θα έχουν και το πρόβλημα, με την δική τους συνείδηση…
Καλλιόπη
Υπάρχουν μπροστά μας δύο γραμμές: η μία είναι πραγματική και οδηγεί στο σκοτάδι, η άλλη είναι φανταστική και οδηγεί στο φως. Πρέπει να επιλέξουμε, λοιπόν, ποια θ’ ακολουθήσουμε.
Ας υποθέσουμε πως επιλέγουμε ν’ ακολουθήσουμε τη φανταστική γραμμή που, όπως μάς φαίνεται, θα μας βγάλει στο φως.
Πατώντας, λοιπόν, πάνω στη γραμμή που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, προκειμένου να πάμε στο φως, μπορεί να μας συμβούν τρία πράγματα:
Πρώτον, μπορεί να βρούμε πράγματι το φως. Δεύτερον, μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστεί η φανταστική γραμμή, αφού δε βρίσκεται παρά μόνο στη φαντασία μας. Και, τέλος, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι η φανταστική γραμμή να μην επιφυλάσσει το φως, αλλά το σκοτάδι, που θα το βρίσκαμε, όμως, έτσι κι αλλιώς, αν ακολουθούσαμε την πραγματική γραμμή απ’ την αρχή.
Σ’ αυτό το σημείο, ας πούμε πως η πραγματική γραμμή συμβολίζει τη γραμμή της λογικής μας, που οδηγεί στο σκοτάδι καθώς μας υποδεικνύει πως τα πράγματα δε θα έχουν την έκβαση που θέλουμε. Η φανταστική γραμμή, απ’ την άλλη, είναι η γραμμή της καρδιάς μας ή του ενστίκτου μας, που μας δείχνει ότι στο τέλος μπορεί και να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Αν επιλέγουμε, λοιπόν, ν’ ακολουθούμε το ένστικτό μας, τότε μπορεί να συμβούν όσα συνέβησαν κι όταν ακολουθήσαμε τη νοερή γραμμή στην αρχή του άρθρου μας.
Καταρχάς, όταν το ένστικτό μας μάς κάνει να βλέπουμε φως, όταν η λογική μας προεξοφλεί το σκοτάδι κι επιλέξουμε να το ακολουθήσουμε, τότε μπορεί στ’ αλήθεια να βρούμε το φως. Δεν είναι απίθανο, δηλαδή, πολλές καταστάσεις να μην μπορούν να εξηγηθούν λογικά και να είναι αδύνατον να καταφέρουμε να εκμαιεύσουμε μια αιτία, που ν’ αμφισβητεί ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι όπως δε θα τα θέλαμε. Οι αιτίες, όμως, μπορεί να υπάρχουν κι ίσως να μην μπορούμε να τις αρθρώσουμε και να τους δώσουμε υπόσταση με ξεκάθαρες σκέψεις, αλλά να τις αισθανθούμε μόνο.
Αν ακολουθούμε το ένστικτό μας, τότε δε θα έχουμε να καταπιαστούμε πάνω σε τίποτα χειροπιαστό, αλλά θα στηριζόμαστε μόνο σε προαισθήματα και εικασίες.
Δε θα μπορούμε, επομένως, να έχουμε μια εξασφαλισμένη βεβαιότητα πως θα βγούμε τελικά εκεί όπου θα θέλαμε.
Αντιθέτως, σε κάθε βήμα μας θα καραδοκεί ο κίνδυνος ν’ αμφισβητηθεί το ένστικτό μας και να διαψευθούν όσα πιστεύαμε πως υπήρχαν και να πάψει, έτσι, να υπάρχει κι η γραμμή που φανταστήκαμε.
Τέλος, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί αν ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, είναι να βρούμε αυτό που μας προμήνυε απ’ την αρχή η λογική μας, για το οποίο, όμως, θα είμαστε προετοιμασμένοι, αφού το μυαλό μας δε μας άφηνε να τ’ αποκλείσουμε ως ενδεχόμενο.
Το μόνο για το οποίο θα έχουμε να μετανιώνουμε στην προκειμένη περίπτωση, είναι για το χρόνο που θα έχουμε χάσει, εμμένοντας σε μια κατάσταση που πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να έχει θετική έκβαση.
Βλέπουμε, έτσι, πως οι γραμμές που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε όταν προμηνύεται σκοτάδι, είναι πάντα δύο: αυτή που θα μας κάνει ν’ αποδεχθούμε αμέσως το σκοτάδι κι εκείνη που θα μας δώσει ελπίδες, πως δεν είναι αδύνατον να βγούμε, με κάποιον τρόπο, στο φως.
Η δεύτερη γραμμή, λοιπόν, έστω κι αν δεν έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας, ωστόσο μπορεί να μας βγάλει τελικά στο φως, όσο κι αν οι περισσότερες ενδείξεις το απέκλειαν ως ενδεχόμενο.
Δημήτρια Κουρίδη
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
Είναι αλήθεια, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι ο Αποστολικός λόγος είναι βαθιά Θεολογικός, γι’ αυτό, ενίοτε, φαντάζει δυσνόητος. Αυτό συμβαίνει και με το Αποστολικό ανάγνωσμα στην Β΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου στους Κορινθίους. Ο κορυφαίος των Αποστόλων αναφέρεται στο σκοτάδι που επικρατούσε στον κόσμο έως την έλευση του Χριστού στη γη. Η ανθρωπότητα βίωνε κατάσταση πνευματικής και ηθικής αποσύνθεσης, χωρισμένη στα δύο. Αφενός μεν στην πλάνη των ειδώλων, που εκπροσωπούσε η πραγματικότητα της εποχής, στην αλλοίωση του Μεσσιανικού μηνύματος και στην θρησκευτική υποκρισία, που χαρακτήριζε τον Ιουδαϊκό κόσμο.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, που κρατούσε δέσμιους τους ανθρώπους στο σκοτάδι, επέλεξε ο Θεός να λάμψει το φως της αληθείας Του, να φέρει δηλ. στο φως την γνώση της δόξας Του. Αυτό συνέβη, όπως ομολογεί ο Απόστολος Παύλος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο Οποίος, με παρρησία, διακήρυξε για τον εαυτό Του αυτή την αλήθεια: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Εκείνος που θα με ακολουθήσει δε θα περπατήσει ποτέ πια στο σκοτάδι, αλλά θα έχει μέσα του το φως της ζωής»(1)
Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Θεός ευεργέτησε τόσο τον άνθρωπο ώστε να διαλύσει τα σκοτάδια της ζωής του, στην πορεία της ιστορίας διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος επιλέγει το σκοτάδι της κοσμικής πλάνης από το φως της αλήθειας του Χριστού. Επιλέγει να ζει έξω από τον χώρο ο οποίος φωταγωγείται από την δόξα του Θεού, που δεν είναι άλλος από την Εκκλησία Του! Η επιλογή αυτή έχει κυρίως δύο βασικά χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι η αμαρτία, η οποία έχει κατακλύσει τον κόσμο και θέλγει τόσο τους ανθρώπους, ώστε να σκοτίζεται ο νους και να αρνείται το φως του Χριστού. Γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος την χαρακτηρίζει «στέρηση του φωτός από τους οφθαλμούς»(2) Η αμαρτία προβάλλεται ως κατάσταση φυσιολογική, προς την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει δήθεν να προσαρμοστεί, αποποιούμενος το θέλημα του Θεού, το οποίο προβάλλεται ως παρωχημένο και αναχρονιστικό, ακόμα και σκοταδιστικό!
Με τον τρόπο αυτό, όμως, ο άνθρωπος αφήνεται στην ζωή του διαβόλου, αρνούμενος την αγάπη του Θεού. «Αυτό είναι που επιζητεί συνεχώς ο διάβολος: να εμφανίσει την αμαρτία ως αναπόφευκτη, να δείξει πως η αμαρτία είναι κάτι το φυσικό, για να δικαιολογήσει έτσι τον εαυτό του. Η αμαρτία είναι, κατά τον Άγιο Μακάριο της Αιγύπτου, η λογική του Σατανά. Έχει η αμαρτία τη δική της λογική, την δική της απολογητική, για να μπορεί να δικαιολογηθεί η ίδια, για να μπορεί να αναδειχθεί ως αναγκαία, ως κάτι το φυσικό. Αυτό κάνει συνεχώς ο διάβολος. Ο Χριστός, όμως, είναι ο μόνος αληθινός Λόγος του κόσμου, η Θεία λογική του κόσμου, είναι η λογική του αγαθού»(3)
Το σκοτάδι της πλάνης που επιλέγει σήμερα ο κόσμος έχει και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, την αποστασία από τον Θεό. Η επιλογή αυτή προβάλλεται με ιδιαίτερα υπερφίαλο τρόπο από τους ανθρώπους της απιστίας και του κοσμικού φρονήματος. Θεωρείται, μάλιστα, προσόν για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα να αρνείται την ύπαρξη του Θεού και να τοποθετεί τον εαυτό του στην θέση Εκείνου. Μόνο που η επιλογή αυτή είναι αυτοκαταστροφική και μετατρέπει τον άνθρωπο σε θεατή των συντριμμάτων που προκαλεί μέσα του και γύρω του, ικανό για το χειρότερο.
Η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει από παραδείγματα αποστατών, που επέλεξαν το σκοτάδι της άρνησης του Θεού από το φως του Ευαγγελίου Του. Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς περιγράφει τις συνέπειες αυτής της επιλογής: «Να γνωρίζεις ότι όποιος χάνει το Θεό από τον νου και την καρδιά του, αισθάνεται, ξαφνικά, απολυμένος από τα καθήκοντά του, απογυμνωμένος απ’ όλες τις ελπίδες του, συσκοτισμένος στον νου και δηλητηριασμένος στην καρδιά. Η δολοφονία είναι τότε το ίδιο δικαιολογημένη, όπως και η αυτοκτονία, ο γάμος είναι κωμωδία, η αγάπη προς τα παιδιά ανοησία, η φιλία συνεταιρισμός. Αφού όλος ο κόσμος γι’ αυτούς είναι η στάνη των ζώων χωρίς ποιμένα, ενώ η ζωή τυχαία μούχλα στην πλάτη της γης. Όλα τούτα είναι συνεπή για εκείνον που έχει αποστατήσει από τον Θεό»(4)
Βλέπουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, τις συνέπειες που έχει στη ζωή του κόσμου η επιλογή του σκότους, με τα χαρακτηριστικά της αμαρτίας και της αποστασίας από τον Θεό, σε σχέση με την επιλογή του φωτός που διασκορπίζεται στην ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την Εκκλησία. Μπορεί η Εκκλησία, στην ανθρώπινη διάστασή Της, να προβληματίζει, συχνά, τους ανθρώπους με τις πτωτικές επιλογές και αδυναμίες των στελεχών της, καθώς, όμως, είναι το Σώμα του Χριστού, παρατεινόμενο στους αιώνες, είναι σε θέση να φωτίζει τους δρόμους της ζωής εκείνων που επιλέγουν να ζήσουν μέσα Της. Η επιλογή είναι δική μας. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
(1) Ιωάν. 8,12
(2) PG 31,212
(3) Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «Ορθόδοξη Μαρτυρία», Παγκύπριος Σύλλογος Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι φίλοι του Αγίου Όρους», τ. 93, Χειμώνας 2011, σελ. 57
(4) «Δεν φτάνει μόνο η πίστη», σελ. 115 Δείτε λιγότερα