15 Σεπτεμβρίου 1944 . Ἡ Μεγάλη Παρασκευή τοῦ Μελιγαλᾶ

Όσο να πάει η αντιπροσωπεία με τα πόδια στο Σολάκι να συζητήσει και να γυρίσει, την ησυχία, έσχιζε το «χωνί», από το οποίο οι ελασίτες φώναζαν :

….Το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου, οι νεκροί ταγματασφαλίτες από τις μάχες ήσαν μόνο 15. Οι Κομμουνιστές με το που μπήκαν στην πόλη εκτέλεσαν τους 41 τραυματίες, μαχητές και πολίτες που βρίσκονταν στο νοσοκομείο…

 …Οι περίπου 200 νεκροί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 ,πριν ξεκινήσει η σφαγή στην Πηγάδα, θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο…

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό θέμα,ἐδῶ

Ἡ μαζική σφαγή τοῦ Μελιγαλᾶ ! 

13-15 Σεπτεμβρίου 1944 έγινε η Μάχη μεταξύ του ΕΛΑΣ και του Τάγματος Ασφαλείας (ΤΑ)

17-20 Σεπτεμβρίου έγινε η Σφαγή/Γενοκτονία στην Πηγάδα του Μελιγαλά!

Η μαζική σφαγή στον Μελιγαλά, μαζί με το Κιλκίς και την Αθήνα (στα Δεκεμβριανά), βρίσκονται στην κορυφή των εγκλημάτων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ το 1943-44.

…Τα πολλά θύματα του Μελιγαλά, περίπου το 95%, δεν έπεσαν στη μάχη, ούτε δολοφονήθηκαν ως αντίποινα για δικά τους εγκλήματα.

Στην Πηγάδα άρχισε την Κυριακή το πρωϊ, 17/9, και σταμάτησε την Τετάρτη το απόγευμα, 20/9. Κράτησε δηλαδή 4 ημέρες.

Δεν ήταν έγκλημα της στιγμής, οργής, σύγχισης, κλπ. αλλά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των αντιπάλων του ΚΚΕ από την περιοχή της άνω Μεσσηνίας (τουλάχιστον 60 κωμοπόλεις και χωριά της Μεσσηνίας είχαν πάνω από 10 θύματα στον Μελιγαλά).

Οι σφαγείς έκαναν διαλείματα για καφέ και σταματούσαν για μεσημεριανό φαγητό (πολλές φορές απόλαυσαν ψητό στο φούρνο, αλλά και πιό κλασσικά ελληνικά φαγητά όπως κρέας με μελιτζάνες!).

…
Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό θέμα,Ε Δ Ω 

Ὁ Μπελογιάννης διέταξε τήν σφαγή τοῦ Μελιγαλᾶ

Ο ΕΛΑΣ έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του στην Πελοπόννησο. Η διάλυση της αντιστασιακής ομάδας του Στούπα, με τη μάχη της Λεύκης και οι πρώτες σφαγές (κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, οι επώνυμες μαρτυρίες αναρίθμητες) αθώων Ελλήνων πολιτών από τον ΕΛΑΣ, έδειξαν που πήγαινε το πράγμα… 
Κι όμως, αν και στην Αθήνα αλλά και αλλού ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται πολλά «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν να υποθέσουν που πήγαινε το πράγμα. Αυτό, αν και ήδη οι μισοί Έλληνες και παραπάνω (όσοι αρνούνταν να συμπλεύσουν με το όργιο αίματος) είχαν ήδη χαρακτηριστεί από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλίτες», «φασίστες» και βάλτε. 

Ακολούθησαν οι δολοφονίες του ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου και του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, αλλά και των δεκάδων συναγωνιστών τους ανταρτών. Φυσικά, οι κομμουνιστές απέκρυπταν μέσω τρομοκρατικών μεθόδων τη γνωστοποίηση της ύπαρξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως εκείνα στο χωριό Χαλβάτσου και στην Ποταμιά (δύο από τα περίπου 35 στρατόπεδα που διατηρούσε ο ΕΛΑΣ), όπου δεινοπάθησαν εκατοντάδες Έλληνες. Όλα δια χειρός του αιμοσταγούς και διεστραμμένου Γενικού Αρχηγού του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη (ανέλαβε το πόστο τον Απρίλιο του 1944, σκορπώντας τον όλεθρο), που έπνιξε στο αίμα το Βαλτέτσι (σκότωσαν εκεί οι κομμουνιστοσυμμορίτες πολλά γυναικόπαιδα), στο όνομα της «εκστρατείας» για το «κυνήγι της αντίδρασης», όπως και στο Φενεό, όπου χάθηκαν εκατοντάδες Έλληνες, που ρίχτηκαν στο εκεί σπήλαιο. 

Την ίδια ώρα, ο προδότης Μπελογιάννης, ο ηθικός αυτουργός των σφαγών στην Πελοπόννησο, οργάνωνε τους κομμουνιστές φανατίζοντάς τους, επιβάλλοντας μάλιστα την αρχή της «οικογενειακής ευθύνης» που οδήγησε στις μαζικές σφαγές. Ακολούθησε η μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η σφαγή , μετά την πτώση της πόλης, άνω των χιλίων κατοίκων. 
Ο Μπελογιάννης, μαζί με τον Κουλαμπά και τον Πανταζή Φράγκο, ζήτησαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να μη μείνει τίποτα όρθιο και ζωντανό στο Μελιγαλά, ενώ από τον ασύρματο ο σφαγέας Άρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περί ταγματασφαλιτών δεν πρέπει να γίνεται λόγος περί αιχμαλώτων», όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του διαπρεπούς ομογενή μας Γιάννη Μπουγά (με τίτλο «Ματωμένες μνήμες 1940-45», εκδόσεις Πελασγός και γεμάτο αυθεντικές προσωπικές μαρτυρίες, ηχογραφημένες, από μάρτυρες των γεγονότων, στο συγγραφέα)….

Ὁλόκληρο τό θέμα, Ε Δ Ω