COP26: Χρεώνοντας τις Χώρες στο Έπακρο με σκοπό να τις Καταστρέψουμε

Μετάφραση: Απολλόδωρος

Η COP26 είναι ένα ψυχαγωγικό σόου, σχεδιασμένο για να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από τα όσα συμβαίνουν. Η IPCC, η επιτροπή εμπειρογνωμόνων της COP για το κλίμα, δεν προβλέπει την Αποκάλυψη του Ιωάννου στις κουφές κυβερνήσεις, αλλά τους παρέχει έναν λόγο για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες. Οι πρόεδροι Vladimir Putin και Xi Jinping, οι οποίοι είναι αποφασιστικά εχθρικοί προς τα οικονομικά σχέδια των COP, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, ενώ οι μεγαλοτραπεζίτες μιλούν για επενδύσεις 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

“Οι διασκέψεις του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή ” συνοδεύονται πάντα από αποκαλυπτική ρητορική, αλλά ποτέ δεν καταλήγουν σε ποσοτικοποιήσιμες και επαληθεύσιμες δεσμεύσεις. Καταλήγουν μόνο σε υποσχέσεις που υπογράφονται με μεγάλες φανφάρες, αλλά πάντα υπό όρους.

Η διάσκεψη που πραγματοποιείται σήμερα στη Γλασκώβη του Ηνωμένου Βασιλείου, από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 12 Νοεμβρίου 2021, δεν αποτελεί εξαίρεση. Ξεκίνησε με ένα θεαματικό βίντεο ενός δεινόσαυρου που ανακοίνωσε την πιθανή εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και συνεχίστηκε με μια κεντρική ομιλία του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Boris Johnson σχετικά με το τι θα έκανε ο James Bond για την κλιματική πρόκληση. Το δράμα συνεχίστηκε στους δρόμους με μια διαδήλωση με επικεφαλής την Greta Thunberg που κήρυξε όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου παράνομες και κατήγγειλε την “αποτυχία” της διάσκεψης που μόλις άρχισε.

Οι πολιτικοί ηγέτες που κάλεσαν να σωθεί η ανθρωπότητα από ένα επικείμενο τέλος είναι οι ίδιοι που επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια σε πυρηνικά όπλα ικανά να εξαφανίσουν την ανθρώπινη ζωή από τον πλανήτη [1].

Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι αυτή η διάσκεψη αποτελεί ποιοτική ψυχαγωγία για τους θεατές του κόσμου και όχι διπλωματική συνάντηση για τη μείωση της παραγωγής αερίων του θερμοκηπίου. Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα πίσω από αυτό το τσίρκο και γιατί συμμετέχουν όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ;

# “ΥΠΕΡΘΕΡΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ”

Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από ορισμένες λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με την “υπερθέρμανση του πλανήτη“.

Πιστεύουμε λανθασμένα ότι η “υπερθέρμανση του πλανήτη” απειλεί την επιβίωση του είδους μας. Το κλίμα πάντα άλλαζε, όχι με γραμμικό τρόπο, αλλά με κύκλους. Η Γη ήταν θερμότερη πριν από επτά αιώνες απ’ ό,τι είναι σήμερα. Εδώ στη Γαλλία, οι παγετώνες στις Άλπεις ήταν μικρότεροι από ό,τι είναι σήμερα και υπήρχαν άγριες καμήλες στην Προβηγκία. Κάποιες από τις ακτές μας ήταν πιο μακριά στη θάλασσα από ό,τι σήμερα, αλλά άλλες ήταν πιο πίσω, κ.λπ.

Είδαμε ότι η αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος στην Ευρώπη αντιστοιχεί στη βιομηχανική επανάσταση. Γι’ αυτό “πιστεύουμε” ότι οι κλιματικές αλλαγές που παρατηρούμε επιταχύνθηκαν από τη βιομηχανική παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου τους τελευταίους δύο αιώνες. Αυτό είναι πιθανό, αλλά η σύμπτωση δεν είναι αιτιώδης συνάφεια. Υπάρχουν και άλλες υποθέσεις, όπως αυτή του Γιουγκοσλάβου γεωφυσικού Milutin Milanković που βασίζεται στις μεταβολές της τροχιάς της Γης (εκκεντρότητα, λοξότητα και μετάπτωση των ισημεριών).

Με τη δημιουργία της IPCC, η Μάργκαρετ Θάτσερ σκόπευε να πρωτοστατήσει σε μια νέα βιομηχανική επανάσταση βασισμένη στο πετρέλαιο και την πυρηνική ενέργεια. Στην πράξη, η πολιτική της ήταν να κλείσει μεγάλο μέρος της βρετανικής βιομηχανίας και να χρηματοδοτήσει την οικονομία της– αυτό οδήγησε στην COP26 και στη χρήση της ρητορικής της υπερθέρμανσης του πλανήτη για να δικαιολογήσει την υπερχρέωση του Τρίτου Κόσμου στο City.

# Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ IPCC ΑΠΟ ΤΗ MARGARET THATCHER

Ας περάσουμε στις διασκέψεις του ΟΗΕ. Το 1988, οι πρωθυπουργοί του Καναδά και της Βρετανίας Brian Mulroney και Margaret Thatcher (στη φωτογραφία) έπεισαν τους εταίρους τους (τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία) να χρηματοδοτήσουν μια Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) υπό την αιγίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP) και του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού. Λίγο αργότερα, η κ. Θάτσερ ισχυρίστηκε ότι τα αέρια του θερμοκηπίου, η τρύπα του όζοντος και η όξινη βροχή απαιτούσαν διακυβερνητικές απαντήσεις [2]. Η ρητορική αυτή συγκάλυπτε πολιτικούς στόχους. Ήταν, όπως θα επιβεβαίωναν οι σύμβουλοί της, να βάλει τέλος στα συνδικάτα των ανθρακωρύχων και να προωθήσει μια νέα βιομηχανική επανάσταση, βασισμένη στο πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας και την πυρηνική ενέργεια [“Le prétexte climatique”, seconde partie : “ 1982-1996 : L’écologie de marché “, par Thierry Meyssan, Оdnako (Russie) , Réseau Voltaire, 22 avril 2010.]].

Η IPCC δεν είναι καθόλου μια ακαδημαϊκή ακαδημία επιστημόνων του κλίματος, αλλά, όπως υποδηλώνει το όνομά της, μια “διακυβερνητική ομάδα“. Δεν συζητά την κλιματική επιστήμη, αλλά την κλιματική πολιτική. Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της δεν είναι επιστήμονες, αλλά διπλωμάτες. Οι εμπειρογνώμονες για το κλίμα που συμμετέχουν στην ομάδα δεν είναι εκεί ως επιστήμονες, αλλά ως εμπειρογνώμονες της κυβερνητικής τους αντιπροσωπείας, δηλαδή ως δημόσιοι υπάλληλοι. Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις τους ελέγχονται από την κυβέρνησή τους.

Επομένως, είναι παράλογο να μιλάμε για “επιστημονική” συναίνεση όταν αναφερόμαστε στην πολιτική συναίνεση που επικρατεί σε αυτή τη συνέλευση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε τη λειτουργία των διακυβερνητικών θεσμών.

Αντίθετα με ό,τι πιστεύει η Greta Thunberg, η IPCC δεν προβλέπει την Αποκάλυψη του Ιωάννου σε κουφές κυβερνήσεις. Τις υπακούει πιστά και, μαζί με τους επιστήμονες του κλίματος, αναπτύσσει μια ρητορική για να δικαιολογήσει αλλαγές πολιτικής που οι φυσιολογικοί άνθρωποι διαφορετικά θα αρνούνταν.

Το έργο της IPCC αποτελεί τη βάση για την ετήσια “Διάσκεψη των Μερών” (COP) της “Σύμβασης-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή” (UNFCCC). Η 26η διοργάνωση πραγματοποιείται στη Γλασκώβη (COP26). Στην πρώτη της έκθεση, το 1990, η IPCC θεώρησε “απίθανη” μια αδιαμφισβήτητη αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου “μέσα στις επόμενες δεκαετίες ή και περισσότερο”. Αλλά αυτό που ήταν αλήθεια το 1990 έχει γίνει αιρετικό το 2021.

Τα πρώτα συνέδρια ήταν αφιερωμένα στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Ήταν σαφές σε όλους ότι ορισμένες περιοχές θα γίνονταν ακατοίκητες και ότι ορισμένοι πληθυσμοί θα έπρεπε να μετακινηθούν. Μόνο με την πάροδο του χρόνου οι άνθρωποι άρχισαν να λένε ότι οι αλλαγές θα γίνουν τόσο μεγάλες που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωση ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής. Αυτή η αλλαγή στη συζήτηση δεν οφειλόταν σε μια ξαφνική επιστημονική ανακάλυψη που αμφισβήτησε μια αλήθεια της μιας ημέρας, αλλά στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των κυβερνήσεων.

Η καταναλωτική κοινωνία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού: δεν μπορείς να πουλήσεις στους ανθρώπους αυτό που ήδη έχουν. Αν οι βιομηχανίες καταρρεύσουν, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και οι κυβερνήσεις ανατρέπονται. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το αποφύγεις αυτό: για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι περισσότερες δυτικές εταιρείες ήταν μηχανογραφημένες. Έγινε αδύνατο να πουλήσεις υπολογιστές. Έτσι διαδόθηκε η φάρσα του αιώνα: το “Y2K bug“. Όλοι οι υπολογιστές επρόκειτο να καταρρεύσουν την 1η Ιανουαρίου 2000 στις 00:00. Όλοι αγόρασαν υπολογιστές και λογισμικό. Φυσικά, κανένα αεροπλάνο δεν συνετρίβη, κανένας ανελκυστήρας δεν σταμάτησε, κανένας υπολογιστής δεν κατέρρευσε. Αλλά η Silicon Valley σώθηκε και ο κόσμος επρόκειτο πλέον να επενδύσει σε καταναλωτικούς υπολογιστές. Σήμερα η λύση είναι η “ενεργειακή μετάβαση“. Για παράδειγμα: δεν μπορείτε να πουλήσετε πολλά αυτοκίνητα στον ίδιο καταναλωτή, αλλά μπορείτε να ανταλλάξετε το βενζινοκίνητο αυτοκίνητό σας με ένα ηλεκτρικό. Φυσικά, η ηλεκτρική ενέργεια συνήθως παράγεται με πετρέλαιο και απαιτεί μπαταρίες που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν. Στο τέλος, με την ενεργειακή μετάβαση, ο πλανήτης θα είναι πιο μολυσμένος από πριν. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείτε.

# ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ, Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ COP

Κατά τη διάρκεια της θητείας του προέδρου Bill Clinton, οι ΗΠΑ ανέλαβαν τον έλεγχο της IPCC, έτσι ώστε να προωθήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο (COP3), αλλά ποτέ δεν το υπέγραψε. Ο αντιπρόεδρος Al Gore ήταν υπεύθυνος για την ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ. Ενέκρινε τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο προκειμένου να κατασκευαστεί ένας διαβαλκανικός αγωγός. Αλλά ενώ το Πρωτόκολλο είχε αρχικά ως στόχο τον περιορισμό των εκπομπών πέντε αερίων του θερμοκηπίου και τριών χλωροφθορανθράκων, πίεσε για τη δημιουργία δικαιωμάτων εκπομπής CO2 για τις βιομηχανίες και ξέχασε τα άλλα αέρια. Μετά την αποχώρησή του από τον Λευκό Οίκο, ίδρυσε το Chicago Climate Exchange με τραπεζίτες της Goldman Sachs και χρηματοδότηση από την BlackRock. Καθώς οι ΗΠΑ δεν υπέγραψαν ποτέ το Πρωτόκολλο του Κιότο, δεν λειτούργησε καλά. Έτσι, άνοιξε υποκαταστήματα στις άλλες τέσσερις ηπείρους, τα οποία αναπτύχθηκαν ραγδαία. Σήμερα, εισπράττει αμοιβή για κάθε συναλλαγή δικαιωμάτων εκπομπής CO2. Για να αναπτύξει την επιχείρησή του, έγινε ακτιβιστής για το κλίμα και έκανε παραγωγή της ταινίας “Μια άβολη αλήθεια” (An Inconvenient Truth). Του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αν και το έργο αυτό αφορά περισσότερο τη διαφήμιση του δικού του Chicago Climate χρηματιστηρίου παρά την επιστήμη [3].

Για την ιστορία, το καταστατικό του Χρηματιστηρίου Κλίματος (Chicago Climate Exchange) συντάχθηκε από έναν νεαρό, άγνωστο δικηγόρο, τον Barack Obama. Αμέσως μετά, μπήκε στην πολιτική στο Σικάγο και εξελέγη ξαφνικά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τέσσερα χρόνια αργότερα. Μόλις μπήκε στον Λευκό Οίκο, ο Μπαράκ Ομπάμα θα ανέπτυσσε ένα σχέδιο για να χρησιμοποιήσει την κλιματική υστερία για τη μεταρρύθμιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αυτό είναι το σχέδιο που εγκρίθηκε από την COP21 στο Παρίσι και θα πρέπει να εφαρμοστεί από την COP26 στη Γλασκώβη.

# ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΗΣ COP: ΠΡΑΣΙΝΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Αυτό οργανώνεται από το Ηνωμένο Βασίλειο με τη βοήθεια της Ιταλίας. Τέσσερις Βρετανοί είναι επικεφαλής: δύο πρώην υπουργοί, ο Alok Sharma (Οικονομία, Βιομηχανία και Βιομηχανική Στρατηγική) και η Anne-Marie Trevelyan (Διεθνής Ανάπτυξη), ένας πρώην διοικητής των τραπεζών του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά, ο Mark Carney, και ένας λομπίστας, ο Nigel Topping.

Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν γνωρίζει τίποτα για την κλιματική επιστήμη. Όλοι τους, ωστόσο, έχουν σχέδια για τη μεταρρύθμιση των θεσμών του Bretton Woods (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα).

Επειδή είναι αντίθετοι με αυτό το οικονομικό σχέδιο και καθόλου με την καταπολέμηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Κίνας, Vladimir Putin και Xi Jinping, δεν συμμετέχουν σε αυτή τη διάσκεψη.***

Ο ιστότοπος της COP26 αναφέρει:

Αυτό που αναμένεται να υπογραφεί στο τέλος της διάσκεψης είναι η δημιουργία ενός φορέα που θα αποτελείται από:

Thierry Meyssan

Μετάφραση:

Roger Lagassé

************

Πηγές:

[1] ” Ils défendent le climat tout en préparant la fin du monde “, par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 2 novembre 2021.

[2] Ομιλία στη Royal Society, Μάργκαρετ Θάτσερ, 27 Σεπτεμβρίου 1988.

[3] “1997-2010: Financial Ecology”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Ροζέ Λαγκασέ, Оdnako (Ρωσία) , Δίκτυο Βολταίρος, 7 Δεκεμβρίου 2015.

[4] ” Les nouvelles armes financières de l’Occident “, par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 9 novembre 2021.

——————

Δικτυογραφία:

COP26: Indebting Countries To The Hilt In Order To Destroy Them

https://www.europereloaded.com/cop26-indebting-countries-to-the-hilt-in-order-to-destroy-them/