τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Δὲν γίναμε φυσικὰ σὲ τίποτε σοφότεροι μετὰ τὶς πρόσφατες ἐνθρονίσεις τῶν νέων μητροπολιτῶν. Λυπηρὸ πραγματικά το ὅτι κάποιοι θαμπώθηκαν ἀπὸ μερικὰ ὡραῖα λόγια, ἀγνοῶντας (ἢ ἔστω ξεχνῶντας προσωρινὰ) τὴν εὐκολία καὶ τὴ δεινότητα μὲ τὴν ὁποία οἱ ποιμένες τῶν σημερινῶν χρόνων ἐφαρμόζουν τὴ ρήση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς Φαρισαίους «ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ καὶ οὐ ποιοῦσι» (Μάτθ. κγ΄ 3).
Λυπηρὸ ἐπίσης τό ὅτι κάποιοι θαμπώθηκαν ἀπὸ τὴν τελετουργικὴ γκλαμουριὰ τῆς Θεσσαλονίκης, ἐνῶ μάλιστα μερικοὶ φαντασιόπληκτοι – καὶ πασιφανῶς παρεπιδημοῦντες σὲ παράλληλο σύμπαν – ἀνακάλυψαν ἕως καὶ βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια σὲ μία τελετὴ πεπληρωμένη ἀπὸ οἰκουμενιστὲς (μὲ πιὸ ἀκραία περίπτωση ἀσφαλῶς τὸν θλιβερὸ ἐκπρόσωπο τοῦ Βαρθολομαίου μητροπολίτη Χαλκηδόνος καὶ πρώην Γαλλίας Ἐμμανουήλ), ἀλλὰ καὶ πλαισιωμένη καὶ ἀπὸ παπικὲς κοκκινοσκουφίτσες καὶ ἑτέρους κατεγνωσμένους αἱρετικούς.
Λυπηρὰ ἀφελὲς ὅμως καὶ τὸ ὅτι κάποιοι, καίπερ εἰδότες τὸ τί γίνεται γύρω μας, σκέφτηκαν ἀγαθῇ τῇ προαιρέσει νὰ δώσουν περίοδο χάριτος στοὺς νέους… ἐστεμμένους. Ἐδῶ ὅμως οὔτε γιὰ καλοὺς λογισμοὺς ὑπάρχει ἔδαφος, οὔτε γιὰ περιόδους χάριτος, γιατί ἁπλούστατα τὰ δεδομένα εἶναι ἀδυσώπητα.
Τοὐλάχιστον γιὰ ὅσους γνωρίζουν τὸ ἀνεκδιήγητο Game of Thrones ποὺ παίχτηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ (ἀπὸ τὴν παραίτηση τοῦ πρώην Θεσσαλονίκης, τὸν ρόλο ποὺ ἔπαιξε σὲ αὐτὴν ὁ ἐξ Ἀλεξανδρουπόλεως συνονόματός του Ἄνθιμος καὶ τὴν ὑπὸ περίεργες συνθῆκες παραίτηση τοῦ πρώην Φλωρίνης ὡς τὴν πλήρωση τοῦ χηρεύοντος πλέον θρόνου τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τὸν ἐξ ἀπορρήτων τοῦ Ἰερώνυμου μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ἀποστολὴ στὴ Φλώρινα τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Ἄνθιμου) καὶ στὸ ὁποῖο τὸ μόνο ἴσως πρᾶγμα ποὺ ἀγνοεῖται ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὡς πρὸς αὐτὸ ἄλλωστε εἰδικὰ τὸ τελευταῖο, δὲν στερεῖται σημασίας ἡ πρωτοφανὴς ὁμολογία τοῦ νέου μητροπολίτη Φλωρίνης ἐν μέσῳ τοῦ ἐνθρονιστηρίου λόγου του ὅτι δὲν θὰ ἦταν ἐκεῖ, ἂν δὲν εἶχε τὴν ἀμέριστη στήριξη τοῦ ἀρχιεπισκόπου, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀκολούθως ἐξετράπη σὲ πραγματικά ἀχαρακτήριστες κολακεῖες.
Ἐνημερώνω ἐπίσης ὅτι ὁ Ἱερώνυμος (ἤτοι ὁ μακρὰν χειρότερος ἀρχιεπίσκοπος ποὺ εἴδαμε στὸν τόπο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοὐλάχιστον τοῦ ἀνεκδιήγητου ἀρχιμασόνου Μελετίου Μεταξάκη) ἔχει ἐδῶ καὶ 16 χρόνια μεταλλάξει σχεδὸν πλήρως τὴν Ἑλλαδικὴ Ἱερὰ Σύνοδο μὲ τὸ ἀπίστευτο νούμερο τῶν 60 ἐκλογῶν νέων ἐπισκόπων (καὶ αὐτὸ δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, ἀλλὰ τὸ ἀκούσαμε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη του πρὸ ὀλίγων μηνῶν, μαζὶ μὲ τὴν ὁμολογία ὅτι οἱ προκάτοχοί του δὲν εἶχαν κάνει πάνω ἀπὸ 10 τέτοιες ἐκλογὲς ὁ καθένας): μιλᾶμε δηλαδὴ γιὰ μία κανονικὴ φάμπρικα ἀναπαραγόμενων ἐπισκοπικῶν κλώνων κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ ἐπί κεφαλῆς της καὶ τοῦ κονκλαβίου του (καὶ ἡ σημερινὴ εἰκόνα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ποὺ στελεχώνεται σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ πλέον ἀπὸ ἀκραίους οἰκουμενιστὲς λυκοποιμένες στὴ χειρότερη περίπτωση ἢ ἁπλῶς ἐξαρτημένους, φοβικοὺς, ἀμίλητους καὶ γενικὰ ὀλίγιστους ποιμενίσκους στὴν καλύτερη, πολὺ ἁπλὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει).
Ὑπὸ τὸ πρίσμα λοιπὸν αὐτό, τί ἄραγε μπορεῖ νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τὸν στενότερο ἕως χτὲς συνεργάτη τοῦ Ἰερώνυμου Λιάπη (τὸν ἄνθρωπο δηλαδὴ ποὺ ὡς Ἀρχιγραμματέας ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του σὲ ὅλες τὶς διαβόητες τραγικὲς ἀποφάσεις τῆς Δ.Ι.Σ. κατὰ τὴν τελευταία τετραετία καὶ ποὺ δὲν παρέλειψε μάλιστα στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του νὰ ἐκθειάσει, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὸ μέγα ἄντρο τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς βλασφημίας, τοὐτέστιν τὴν φερόμενη ὡς Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ.);
Ἢ τί νὰ περιμένει ἀπὸ τὸν στενότερο ἕως χτὲς συνεργάτη τοῦ περιβόητου μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως (ποὺ εἶπε καὶ ὅσα προαναφέραμε στὸν δικό του ἐνθρονιστήριο);
Προφανῶς εὐχόμαστε νὰ γίνει κάποιο θαῦμα καὶ νὰ διαψευστοῦμε (καὶ δὴ παταγωδῶς), ἀλλὰ μέχρι νὰ γίνει αὐτὸ (διὰ πειστηρίων, ἐννοεῖται, καὶ τεκμηρίων καὶ οὐχὶ διὰ πτεροέντων ἐπῶν), οὐδεὶς ἔχει ἀφελῶς τὸ δικαίωμα νὰ τρέφει αὐταπάτες.
Μέχρι νὰ γίνει αὐτό, ἐκεῖνο τὸ «ἄξιος» ποὺ τόσο ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἀναφώνησαν πάλι τὶς προάλλες κάποιοι, σηκώνει πραγματικὰ πάρα πολὺ μεγάλη συζήτηση…
