ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!! Η ελληνοτουρκική συνομοσπονδία είναι διαχρονικό όραμα του τεκτονισμού!

20.9.2011

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Στοές της Ελλάδας και της Τουρκίας προωθούν εδώ και… έναν αιώνα τη δημιουργία υπερκράτους του Αιγαίου!

Η θεωρία του ελληνοτουρκισμού παραμένει σε πολύ μεγάλο βαθμό «παρεξηγημένη» στην Ελλάδα, εφόσον έχει ταυτιστεί από διάφορους κύκλους με την «τουρκολαγνεία», την εθνική υποτέλεια στον «νεοοθωμανισμό», ενώ έχει καταστεί συνώνυμη ακόμα και της εθνικής προδοσίας…

Στην πραγματικότητα το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά πιο πολύπλοκο απ’ ότι δείχνει η πρώτη ματιά, ενώ συνδέεται και με τις γενικότερες πλανητικές εξελίξεις (στο παιχνίδι ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων).

Επιστημονικά, ο ελληνοτουρκισμός παραμένει σίγουρα μια έννοια διφορούμενη, απ’ τη στιγμή που παρουσιάζει μία εικόνα πολυσύνθετη και όχι και τόσο συγκροτημένη ιδεολογικά. Απ’ την άλλη, σε εθνικό επίπεδο, μία ελίτ των ελληνικών παραπολιτικών πραγμάτων υποστηρίζει σθεναρά το ελληνοτουρκικό ιδεώδες ως τη μοναδική διέξοδο από τη σημερινή παρακμή του ελληνισμού, ως τη λύση του ελληνικού «γόρδιου δεσμού».

Όπως όμως και να έχει, αποτελεί αναμφίβολη πραγματικότητα ότι ο πρώτος κύκλος που «γέννησε» και προώθησε τον σύγχρονο ελληνοτουρκισμό είναι η μασονία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία! Μες στα «καταγώγια» των τεκτονικών στοών βρήκε πρόσφορο έδαφος για να ανθήσει και να αναπτυχθεί η κοινή ελληνοτουρκική θεώρηση και τούτο αποτελεί αναμφισβήτητη ιστορική αλήθεια! Να πώς έχουν λοιπόν τα πράγματα…

Ήταν Οκτώβριος του 1872, στην Κωνσταντινούπολη με την τότε ευρισκόμενη σε πλήρη ακμή ελληνική παροικία, όταν ο επίδοξος διάδοχος του σουλτανικού θρόνου, πρίγκιπας Μουράτ, μυήθηκε στη μασονική στοά «Πρόοδος» (“Terakki”), μια διαδικασία που έλαβε χώρα στο σπίτι του Ρωμηού μεγαλοτραπεζίτη – και υψηλόβαθμου τέκτονα – Κλεάνθη Σκαλιέρη.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε το «βάφτισμα» του Μουράτ στον τεκτονισμό θυμίζουν θρίλερ: για να περάσει απαρατήρητος από τις πύλες των ανακτόρων είχε μεταμφιεστεί σε… Αρμένη ψαρά!

Έτσι κατέφτασε στο σπίτι του αρχιμασόνου Σκαλιέρη, όπου παρευρίσκονταν μεγάλες μορφές του ελευθεροτεκτονισμού (ο μετέπειτα δήμαρχος Παρισίων Λουδοβίκος Αμιάμπλ, ο πρέσβης της Βρετανίας σερ Τζωρτζ Έλιοτ, ο διπλωμάτης Αλέξανδρος Χολίνσκι κτλ.).

Βασικό ζήτημα της μυητικής βραδιάς υπήρξαν οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, με τους παριστάμενους ξένους να επιμένουν ιδιαίτερα στην ελληνοτουρκική συνεννόηση ως βασική προϋπόθεση της ισορροπίας στην περιοχή.

Ακολούθησε σε λίγο καιρό η ίδρυση «ειδικής» στοάς, με την ονομασία «Φως της Ανατολής» και υπό την ηγεσία του Σκαλιέρη, που θα προέβαλλε το κοινό ελληνοτουρκικό όραμα: την αντικατάσταση της βαριά «άρρωστης» Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του ελλαδικού κρατιδίου από ένα «κράτος του Αιγαίου», που θα ένωνε τις δύο όχθες του Αρχιπελάγους σε μια ενιαία πραγματικότητα.

Επρόκειτο βασικά για την αναβίωση του παλιού «φαναριώτικου ονείρου», που αφορούσε τη συνεργασία των δύο κύριων συστατικών στοιχείων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (Ελλήνων και Τούρκων), έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευσή της.

Οι Φαναριώτες ήταν σφόδρα κατά της ελληνικής επανάστασης του 1821 και της ίδρυσης ξεχωριστού ελληνικού κράτους και πίστευαν ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι στην ουσία συνέχεια της Βυζαντινής…

Στο τεκτονικό σχέδιο του ελληνοτουρκισμού προσχώρησε αμέσως και ο τότε μέγας βεζύρης Μιντχάτ πασάς, στενός φίλος του Σκαλιέρη και άνθρωπος της Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου (είχε μυθηθεί στον τεκτονισμό στην Αγγλία, όπου σπούδαζε).

Τόσο ο Μιντχάτ πασάς όσο και ο πρίγκιπας Μουράτ θεωρούνταν από τους Δυτικούς «ανοιχτά μυαλά», που θα μπορούσαν να συμβάλλουν τα μέγιστα στην πραγματοποίηση της ελληνοτουρκικής «ουτοπίας».

Τελικά το 1876 ο Μουράτ εφέντης έγινε σουλτάνος και ο Μιντχάτ πασάς διορίστηκε πρωθυπουργός.

Οι «Αγγλογάλλοι» πίστεψαν τότε πως είχε έρθει η μεγάλη στιγμή της αναγέννησης του Βυζαντίου: ριζική ανάπλαση του χάρτη της περιοχής, με αποβολή των σλαβικών και των αραβικών λαών (που θα έκαναν είτε δικά τους ανεξάρτητα κρατίδια είτε θα ενώνονταν υπό τη μορφή πανσλαβισμού και παναραβισμού) και ένωση Ελλήνων και Τούρκων σε μια ομοσπονδία, η οποία θα βασιζόταν στις «αιώνιες αξίες του ελευθεροτεκτονισμού».

Δηλ. στον φιλελευθερισμό, την ισότητα και την αλληλεγγύη…

Πρωτεύουσα της ελληνοτουρκικής αυτοκρατορίας θα ήταν βέβαια η Κωνσταντινούπολη, που θα ήταν το κέντρο του κόσμου όλου (και ως γεωγραφική πύλη της Ευρασίας), ένας πραγματικός «φάρος της Ανατολής», που θα φώτιζε πολιτισμικά ολόκληρο τον πλανήτη! [Εδώ να κάνουμε τον αναγκαίο συνειρμό με το πρόγραμμα γεωπολιτικής «πλαστικής εγχείρησης» της ευρύτερης περιοχής μας, αμερικανικής έμπνευσης και εκπονημένης από τη CIA, που λέγεται… «Φάρος της Ανατολής»!!!].

Ξεκάθαρα τα όρια «δικαιοδοσίας» του κάθε έθνους: το ελληνικό θα είχε κυριαρχία στον χώρο της «Ρούμελης» (δηλ. στη σημερινή Ελλάδα), το δε τουρκικό σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία, αλλά και στη Θράκη – μέχρι δηλ. την περιοχή της Ξάνθης – καθώς και στο μισό Αιγαίο.

Φυσικά αυτό μας θυμίζει και πάλι τα τωρινά γεωπολιτικά προγράμματα, που αποδίδουν μελλοντικά την ελληνική Θράκη στους Τούρκους, ενώ επιβάλλουν και το μοίρασμα του Αιγαίου, μέσω της «συνεκμετάλλευσης»…

Λες και ξεπηδά από το παρελθόν και τον 19ο αιώνα το όραμα της ελληνοτουρκικής μασονίας!

Να σημειωθεί εδώ ότι ήδη από τότε (δηλ. γύρω στο 1876) οι τεκτονικές δυνάμεις δεν λογάριαζαν την Κύπρο στον κοινό ελληνοτουρκικό χώρο (και την παραχωρούσαν στη Βρετανία…), ενώ απαραίτητη θεωρούνταν στην ελληνοτουρκική ομοσπονδία η συμμετοχή των Αλβανών, αλλά και των… Εβραίων, με μια πιθανή επιστροφή τους ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟΤΕ στην Παλαιστίνη!

Να αναφέρουμε εδώ ότι τόσο οι Αλβανοί όσο και οι Εβραίοι ήταν απαραίτητοι μέσα στα πλαίσια του ελληνοτουρκικού υπερ-κράτους λόγω του ότι οι μεν πρώτοι αποτελούσαν αντισλαβικό ανάχωμα, οι δε δεύτεροι αντιαραβικό ανάχωμα…

Γίνεται λοιπόν σαφές από πότε υπήρχε το σχέδιο επιστροφής των Εβραίων στη Μέση Ανατολή και ο προγραμματισμός ίδρυσης ανεξάρτητου κράτους του Ισραήλ…

Τραγική όμως υπήρξε η κατάληξη του πρώιμου ελληνοτουρκισμού των μασόνων.

Η Ρωσία, θορυβημένη από τα σχέδια των Δυτικών (αφού ένα νέο «Βυζάντιο» θα ανέκοπτε τον ηγεμονικό της ρόλο στην Ευρασία), άρχισε να συνωμοτεί κατά του νέου σουλτάνου.

Ο υπερκατάσκοπος της Ρωσίας στρατηγός Ιγκνάτιεφ (τότε πρέσβης της χώρας του στην Πόλη), χρησιμοποιώντας τον Ιηουσίτη γιατρό Καπολεόνε, επενέβη προς όφελος του πανσλαβισμού [τότε περίπου κυκλοφόρησε και η «Βίβλος» του πανσλαβισμού, το βιβλίο «Ρωσία και Ευρώπη» του Νικολάι Ντανιλιέφσκι, που προωθεί τη δημιουργία αυτοκρατορίας των Σλάβων, με πρωτεύουσα την… Κωνσταντινούπολη!].

Ο Καπολεόνε (που έλαβε για τον σκοπό αυτό μυριάδες ρούβλια…) χαρακτήρισε τον σουλτάνο Μουράτ «φρενοβλαβή» και τελικά κατάφερε να τον απομακρύνει από τη θέση του.

Νέος σουλτάνος ανέλαβε ο Αβδούλ Χαμίτ, που είχε τη στήριξη της Ρωσίας και διέπραξε πλήθος ωμοτήτων και βιαιοπραγιών…

Ο Μουράτ κλείστηκε στα μπουντρούμια των ανακτόρων για «θεραπεία» μέσω… υπνωτισμού και υδρόλουτρων (!) κι έτσι η Ρωσία προσωρινά ηρέμησε.

Τότε ο Σκαλιέρης οργάνωσε την απόδραση του Μουράτ από το δεσμωτήριό του.

Τη νύχτα της 15ης Απριλίου του 1877, με μια ομάδα έμπιστων Ελλήνων και Τούρκων τεκτόνων, μπήκαν στα υπόγεια δώματα των ανακτόρων, μέσα από τους υπονόμους, και προσπάθησαν να απελευθερώσουν τον φυλακισμένο σουλτάνο.

Δεν τα κατάφεραν όμως: από λάθος υπολογισμό βγήκαν στον θάλαμο των φρουρών…

Αμέσως συνελήφθησαν και ο Σκαλιέρης οδηγήθηκε τελικά, μετά από περιπέτειες, στη δήμευση της τεράστιας περιουσίας του και στην εξαθλίωση.

Πέθανε το 1891 ως ένας απλός και φτωχός υπάλληλος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Πελοποννήσου!

Είχε προηγηθεί το 1883 η δολοφονία του Μιντχάτ πασά από τα όργανα του Αβδούλ Χαμίτ, ενώ η τραγωδία ολοκληρώθηκε το 1904, με τον θάνατο του Μουράτ, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από την πλήρη απομόνωση, στην οποία είχε καταδικαστεί από τον σκληρό διάδοχό του (πέρασε 27 ολόκληρα χρόνια εγκλωβισμένος στο ανήλιαγο κρατητήριό του…).

Το ελληνοτουρκικό ιδεώδες του ελληνοτουρκισμού απέτυχε στην πρώτη αυτή φάση.

Δεν θα περνούσαν όμως πολλά χρόνια και θα αναγεννιόταν από την τέφρα του, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον Φοίνικα των μασόνων…

Ίων Δραγούμης, Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ: ελληνοτουρκισμός και τεκτονισμός

Ο ελληνοτουρκισμός, αυτή η τόσο άγνωστη τελικά αλλά και «παρεξηγημένη» ιδεολογία, αναγεννήθηκε λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο του 1897 και την ντροπιαστική ήττα των Ελλήνων στον κεραυνοβόλο πόλεμό τους με τους Τούρκους (όταν οι τελευταίοι έφτασαν μέχρι την… Κόρινθο!).

Βέβαια, περί τα τέλη του 19ου αιώνα τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν αρκετά αλλόκοτα και πάντως ευμετάβλητα, ένα πραγματικά πολύ ασταθές περιβάλλον.

Ορόσημο αποτέλεσε η χρεοκοπία της χώρας μας το 1893 (το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του τότε πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη), ενώ 3 μόλις χρόνια μετά, το 1896, η Ελλάδα διοργάνωσε τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες (παρά την προηγηθείσα πτώχευση του κράτους!).

Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 έλαβε χώρα μέσα σε ένα βαλκανικό «ηφαίστειο», όπου ξυπνούσε κάθε είδους εθνικισμός (βουλγαρικός, σερβικός, ρουμανοβλαχικός, ακόμα και… αρβανίτικος!).

Εν μέσω των βαλκανικών πολέμων και τη θυσία του εθνικού ήρωα των Ελλήνων, Παύλου Μελά, για τη Μακεδονία, ξεπήδησε ιδεολογικά ένας νέος προφήτης του ελληνισμού: ο Ίων Δραγούμης, μια πολυσχιδής προσωπικότητα, γιος του πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη.

Άλλωστε ο Παύλος Μελάς ήταν γαμπρός του Δραγούμη (σύζυγος της αδελφής του) κι έτσι ο θάνατος του εθνεγέρτη εκείνου ξεσήκωσε στην ψυχή του Ίωνα τη λατρεία για τον πανελληνισμό! Νεαρός διπλωμάτης τότε, ο Ίων Δραγούμης ξεκίνησε να συγγράφει το κλασικό του έργο – που αποτελείται από μερικά κλασικά βιβλία – και παράλληλα αποφάσιζε να μπει και ο ίδιος στην ενεργό πολιτική, για να εφαρμόσει τις ιδέες του.

«Άλτερ Έγκο» του Δραγούμη υπήρξε επί σειρά ετών ο στενός του φίλος και συνεργάτης, Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαΐδης, μία εν πολλοίς αινιγματική μορφή της σχετικά σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Ανέκαθεν τον Σουλιώτη συνόδευε η φήμη ότι ήταν υψηλόβαθμος τέκτονας, ενώ ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού, με λαμπρή προϋπηρεσία και αγώνα υπέρ των εθνικών ιδανικών στον Μακεδονικό αγώνα.

Επηρεασμένος από τις παλιές προσπάθειες Ελλήνων και Τούρκων μασόνων (υπό την καθοδήγηση του Ρωμηού τραπεζίτη της Πόλης, Κλεάνθη Σκαλιέρη) και διαβλέποντας ότι ο κίνδυνος για τον ελληνισμό δεν ήταν «εξ ανατολών», αλλά «από βορράν», δηλ. από την πανσλαβιστική τακτική της Ρωσίας, ο Σουλιώτης γρήγορα προσέλκυσε στο ελληνοτουρκικό ιδανικό και τον ίδιο τον Ίωνα Δραγούμη!

Για την ελληνοτουρκική θεωρία του Σουλιώτη, να τι γράφει σχετικά ο πλέον ειδικός επί του θέματος, ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, στο κλασικό του βιβλίο «Συγκριτική ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ό αιώνα»:

«Η ιδεολογία του Σουλιώτη δεν είναι ούτε ο εξελιγμένος βυζαντινο-οθωμανικός οικουμενισμός του Ρήγα και των Νεοτούρκων, ούτε ο εθνικισμός της Μεγάλης Ιδέας.

Πρόκειται για μια ιδεολογία που συνδυάζει και τα δύο και θεμελιώνεται στην πολιτιστική ταυτότητα της Ανατολικής Μεσογείου και των εθνών που απαρτίζουν την περιοχή αυτή.

Ο Σουλιώτης δεν πιστεύει σ’ ένα βυζαντινό ή οθωμανικό «έθνος», αλλά σε πολλά χωριστά έθνη, όπως το ελληνικό έθνος ή το τουρκικό έθνος, τα οποία πρέπει εν τούτοις να συνεννοηθούν στους κόλπους μίας συνομοσπονδίας, για να διαφυλαχθεί η βασική πολιτιστική ταυτότητα του κόσμου του Αιγαίου».

Τόσο πολύ επηρεάστηκε ο Δραγούμης από τις ιδέες του μεγάλου του φίλου, ώστε έγινε και ο ίδιος ένθερμος υποστηρικτής όχι μόνο της προσέγγισης των Ελλήνων με τους Τούρκους, αλλά και της συμμαχίας της Ελλάδας με τους Αλβανούς («Αρβανίτες» τους αποκαλεί ο ίδιος στο έργο του «Ελληνικός πολιτισμός»), παρόλο τον ανερχόμενο τότε αλβανικό εθνικισμό, που στρεφόταν κατά των ελληνόφωνων πληθυσμών της Ηπείρου.

Εμπνεύστηκε λοιπόν ο Πατέρας του σύγχρονου ελληνικού εθνικισμού το όραμα της δημιουργίας ενός «Ανατολικού Κράτους», που – με επίκεντρο το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου – θα ένωνε τις δύο εκατέρωθεν όχθες της Ρωμηοσύνης σε ένα ενιαίο πολιτειακό σύνολο!

Αυτή η ελληνοτουρκική ενότητα θα μπορούσε να λάβει τη μορφή μίας συνομοσπονδίας του Αιγαίου, που (μαζί και με τους Αλβανούς της Ηπείρου) θα αποτελούσε στο διηνεκές το ανάχωμα στην επεκτατική πολιτική των Σλάβων και στα ρωσικά όνειρα για έξοδο στη Μεσόγειο, διαμέσου της Θεσσαλονίκης, και για Κωνσταντινούπολη-πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας «των Σλάβων πάντων»!…

Βασικός αντίπαλος του Δραγούμη τα πρώτα χρόνια της πολιτικής του δράσης υπήρξε ένας άλλος νέος πολιτικός (που ξεπήδησε μέσα από το κίνημα στο Γουδί το 1909), ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Αντίθετα από τον ελληνοτουρκιστή και αντιρατσιστή Δραγούμη, ο Βενιζέλος υπήρξε στην πρώτη φάση της πολιτικής του καριέρας αντιτούρκος και φυλετιστής: υπό την επίδραση της δυτικιστικής του φιλελεύθερης ιδεολογίας, θεωρούσε τους Τούρκους «κατώτερα όντα» από τους Έλληνες, ενώ ήταν υπέρμαχος της εδαφικής εξάπλωσης του ελλαδικού κρατιδίου (δημιουργός της Μεγάλης Ιδέας, για μια Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»).

Η σύγκρουση του πρωθυπουργού Βενιζέλου με τον επίδοξο διάδοχό του, τον Δραγούμη, ήταν σκληρή. Γι’ αυτό και οι κρητικές οικονομικές φατρίες της εποχής – εμποτισμένες με το «δηλητήριο» του εθνικισμού και έντονα τουρκοφοβικές – είδαν στο πρόσωπο του Δραγούμη τον μεγαλύτερο αντίπαλό τους…

Όμως ο Δραγούμης, εκφραστής μιας άλλης ιδεολογίας (πέραν του βενιζελισμού και της βασιλείας), δεν ανήκε σε κανένα από τα δύο μπλοκ που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα τη δραματική δεκαετία 1912-1922: δεν ήταν ούτε «βενιζελικός» ούτε «αντιβενιζελικός», δεν ήταν ούτε με το πλευρό των Άγγλων ούτε με το πλευρό των Γερμανών…

Ήταν υπέρμαχος του πατριωτικού μηνύματος «Η Ελλάδα στους Έλληνες», που πολύ αργότερα εκστόμισε στο πολιτικό σκηνικό ο εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων καινοτόμος πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου! [δεν είναι τυχαίο ότι ο Παπανδρέου ήταν Ο ΠΡΩΤΟΣ στην Ελλάδα, που ήδη το 1965 παρουσίασε δημόσια το έργο του Ίωνα Δραγούμη στο βιβλίο του «Δημοκρατία και εθνική αναγέννηση», σε μια εποχή κατά την οποία στη χώρα μας δεν υπήρχε οργανωμένος εθνικισμός, παρά μόνο μια αντικομμουνιστική «εθνικοφροσύνη» στα ακροδεξιά της ΕΡΕ…]

Ο Δραγούμης θεωρούσε τον Βενιζέλο ως τον κύριο υπεύθυνο του ξερριζώματος του ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες της Μικράς Ασίας. Πράγματι, ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που – μέσω του μίσους του για τους Τούρκους, που ξύπνησε τον νεοτουρκικό εθνικισμό – κατέστρεψε το φιλόδοξο σχέδιο του Ίωνα για την αναγέννηση των ελληνικών κοινοτήτων στα «συμφραζόμενα της οθωμανικής αυτοκρατορίας»!

Άλλωστε ο Βενιζέλος απέρριπτε πλήρως το όραμα του Δραγούμη περί «Ανατολικής Αυτοκρατορίας» Ελλήνων και Τούρκων και προωθούσε την κατάκτηση της Μικράς Ασίας από τους Έλληνες με παράλληλη εκδίωξη των Τούρκων στα βάθη των μογγολικών στεπών (την θρυλική «Κόκκινη Μηλιά» της παράδοσης)!

Τελικά, στις 31 Ιουλίου του 1920 η κρητική μαφία, υπό τον Παύλο Γύπαρη, εκτέλεσε στην Αθήνα τον ανεξάρτητο βουλευτή Ίωνα Δραγούμη, σε αντίποινα για την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου την προηγουμένη στο Παρίσι. Ήταν μόνο 42 ετών…

Μετά την ανείπωτη τραγωδία του ελληνισμού στη Μικρασία το καλοκαίρι του 1922 (οπότε για πρώτη φορά έμεινε η ιωνική γη χωρίς Έλληνες από τον… καιρό του τρωικού πολέμου!!!), ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατάλαβε το λάθος του.

Τέκτονας και ο ίδιος, δεν είναι βέβαιο αν προσέγγισε την Τουρκία μέσα στο πλαίσιο της μασονικής «αλληλεγγύης», είναι όμως γεγονός ότι μετά την επάνοδό του στην πρωθυπουργία το 1924 εγκατέλειψε τις άλλοτε σωβινιστικές του θέσεις και άρχισε να επιδιώκει τη φιλία των Τούρκων και την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών!

Έγινε μάλιστα και ο ίδιος ελληνοτουρκιστής, φτάνοντας ως το σημείο να… εφαρμόσει την εξωτερική πολιτική του άλλοτε φανατικού του αντιπάλου, του Ίωνα Δραγούμη (προσπάθεια δημιουργίας κοινού κράτους Ελλήνων και Τούρκων)!…

Απέρριψε λοιπόν την ουτοπική ιδέα για Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα της Ελλάδος και είδε στην άλλοτε Βασιλεύουσα του Βυζαντίου μία σύγχρονη μεγαλούπολη, πολυεθνική και πολυπολιτισμική, της οποίας τα νήματα τραβούσαν από τα παρασκήνια οι… Εβραίοι έμποροι και τραπεζίτες!

Ακόμα και τον κατηγορούμενο ως «σφαγέα» των Ελλήνων της Μικρασίας, τον Τούρκο ηγέτη Κεμάλ Ατατούρκ, δεν δίστασε να πλησιάσει και έγινε έτσι ο καλύτερος φίλος του παλιού του αρχιεχθρού!

Προσπάθησε δηλ. να απαντήσει στην Τουρκία δια της χριστιανικής αγάπης και τελικά ο Ατατούρκ μετάνιωσε για τις παλιές του πράξεις και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Έλληνα «εθνάρχη»…

Οι δυο πολιτικοί ηγέτες εγκαινίασαν έτσι την ελληνοτουρκική φιλία, που διήρκεσε έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, υποσχόμενοι ότι ο κοινός ελληνοτουρκικός χώρος θα αποτελούνταν από δύο κράτη ισότιμα, που δεν θα διεκδικούσαν το ένα από το άλλο ούτε σπιθαμή εδάφους και θα «έθαβαν» μαζί τους παλαιότερους αλυτρωτισμούς εθνικιστικών τους κύκλων…

Στις 10 Ιουνίου 1930 υπογράφτηκε στην Άγκυρα η υπογραφή της ελληνοτουρκικής σύμβασης, που φαινόταν ότι θα επέλυε δια παντός τα προβλήματα ανάμεσα στους δύο λαούς.

Άλλωστε ο Βενιζέλος συνέχισε την ίδια ακριβώς πολιτική και με τον διάδοχο του Κεμάλ, τον Ισμέτ Ινονού, και αμφότεροι προσπάθησαν να ιδρύσουν μία βαλκανική ένωση, που θα ήταν εγγύηση της «αιώνιας ειρήνης» στην περιοχή!

Η ένωση όμως αυτή προσέκρουσε στον εθνικισμό των ντόπιων σλαβικών λαών, τους οποίους υποκινούσε η Ρωσία, με στόχο την εδαφική συρρίκνωση του – αντιρωσικού – ελληνοτουρκικού χώρου…

Όμως ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος αποτέλεσε εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσων.

Και, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η αναζωπύρωση του Κυπριακού έβαλε «ταφόπλακα» στο κοινό ελληνοτουρκικό όραμα που εκπονήθηκε άλλοτε στα «εργαστήρια» των μασονικών στοών…

Δεν πέρασαν όμως πολλά χρόνια και άρχισε η «νεκρανάσταση»!

Το ελληνοτουρκικό ιδεώδες στον 21ο αιώνα

Η ελληνοτουρκική σύγκρουση στην Κύπρο από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 οδήγησε μεν στην κήρυξη της ανεξαρτητοποίησης του νησιού, είχε όμως φοβερά αρνητικές παρενέργειες στην κοινή ελληνοτουρκική θεώρηση.

Έτσι, κάθε ιδέα για δημιουργία ενιαίου ελληνοτουρκικού χώρου στο πλαίσιο του γεωγραφικού μεταιχμίου Δύσης-Ανατολής οπισθοχώρησε έντονα…

Καμία σχεδόν φωνή δεν ακουγόταν υπέρ της προσέγγισης των δύο εθνών μέσα στο κλίμα του εθνικιστικού παροξυσμού που επικράτησε…

Κι όμως, η προσέγγιση ήρθε από εκεί που δεν την περίμενε κανένας!

Στις 21 Απριλίου 1967 την εξουσία στην Ελλάδα ανέλαβαν επαναστάτες αξιωματικοί, ανατρέποντας το παλαιό καθεστώς που είχε αποβιώσει, ενώ αυτοί του έδωσαν απλώς τη χαριστική βολή (όπως δήλωσε δημόσια από το Παρίσι ο ίδιος ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Η Ελλάδα βρισκόταν τότε ενώπιον μίας μοναδικής ευκαιρίας να λυτρωθεί από τον πολιτικαντισμό, αφού τόσο οι Απριλιανοί όσο και η δυναμικότερη «αντιστασιακή» οργάνωση – το ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου – υποστήριζαν την εθνική ανεξαρτησία στο πλαίσιο του Τρίτου Κόσμου, τη δραστική επανίδρυση του κράτους και το ξερίζωμα του δυτικογενούς κοινοβουλευτισμού!

Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στη «χούντα» των Αθηνών και το παπανδρεϊκό ΠΑΚ υπήρξε το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ενώ ο ηγέτης της 21ης Απριλίου, Γεώργιος Παπαδόπουλος, εκφράστηκε εξαρχής υπέρ της συνεργασίας Ελλήνων και Τούρκων, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να προτείνει την ίδρυση… ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας (!), ο Ανδρέας έριξε το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες», αποβλέποντας σε μια πιθανή οικονομική, κοινωνική και στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας σε βάρος της Τουρκίας…

Και πράγματι, ο Παπαδόπουλος πέτυχε, έως την πτώση του μετά τα προβοκατόρικα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, να εκτονώσει τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία (και με την Αλβανία, το 1971), πραγματοποιώντας παράλληλα άνοιγμα στην Ανατολή, δηλ. τις πέραν του «παραπετάσματος» χώρες και τον αραβικό κόσμο.

Η ανατροπή του όμως από τον εθνικιστή Δημήτρη Ιωαννίδη (που υπήρξε, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου, «κανταφικός») έδωσε απότομο τέλος στις προσπάθειες της 21ης Απριλίου να δημιουργήσει νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα και να χτίσει την ελληνοτουρκική ένωση.

Ακολούθησε η κυπριακή τραγωδία, που έθαψε για μισό περίπου αιώνα την κοινή ελληνοτουρκική προοπτική…

Να σημειωθεί εδώ ότι ο θεωρητικός που επηρέασε τα μέγιστα τους Απριλιανούς στα ζητήματα της γεωπολιτικής της Ελλάδας ήταν ο Γεώργιος Γεωργαλάς, ένα λαμπρό μυαλό και πρώην κομμουνιστής, ο οποίος έθεσε ένα πρωτοποριακό γεωπολιτικό σχήμα: χάραξε έναν σταυρό στον χάρτη της Γης, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει ο ελληνοτουρκικός χώρος, που έτσι εννοείται ως το κέντρο του κόσμου! Πράγματι, σύμφωνα με τη θεωρία του Γεωργαλά, Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται τόσο ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο (αντίστοιχα τη «Ζώνη της Ευημερίας» και τη «Ζώνη της Φτώχειας») όσο και ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (αντίστοιχα το «Βασίλειο του Ορθολογισμού» και το «Βασίλειο της Μεταφυσικής»).

Συνεπώς, όπως είπε ο ίδιος ο ιδεολόγος αυτός της 21ης Απριλίου, «το κέντρο του σταυρού πέφτει εκεί που η αφθονία συναντά τη φτώχεια και η μεταφυσική την τεχνολογία».

Άρα, θα έπρεπε ο χώρος αυτός να ιδωθεί ως ενιαίο γεωπολιτικό-πολιτισμικό σύνολο, μια προσπάθεια συνεννόησης Ελλάδας και Τουρκίας, που όμως δεν πρόλαβε να φέρει εις πέρας το πρώην ηγετικό στέλεχος της ελληνικής υπηρεσίας πληροφοριών ΚΥΠ, Γεώργιος Παπαδόπουλος, εξαιτίας της ανατροπής της «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος (κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη) από τους εθνικιστές αξιωματικούς…

Στην ελληνική Μεταπολίτευση (από το 1974 και ύστερα), μέσα σ’ ένα έντονο αντιτουρκικό πνεύμα, λόγω της τραγωδίας της Κύπρου, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που υποστήριξαν την προσέγγιση του ελληνικού και του τουρκικού λαού.

Αντίθετα κυριάρχησε το μιλιταριστικό ανδρεοπαπανδρεϊκό σύνθημα του 1976 «Βυθίσατε το Χόρα!» κι έτσι μία πιθανή ελληνοτουρκική συνεννόηση έμοιαζε πλέον σαν ουτοπία…

Ακόμα και το καθιερωμένο έπειτα βραβείο «Ιπεκτσί», για τη δήθεν ελληνοτουρκική φιλία», υπήρξε μάλλον μία γελοιότητα, που καμία σχέση δεν έχει με τον ελληνοτουρκισμό.

Άλλωστε και ο, δολοφονημένος το 1979 από τον «Γκρίζο Λύκο» Μεχμέτ Αλί Αγτζά (που το 1981 αποπειράθηκε να σκοτώσει και τον Πάπα στη Ρώμη!) Τούρκος δημοσιογράφος Αμπντί Ιπεκτσί, κάθε άλλο παρά «φιλέλληνας» υπήρξε, όπως τον παρουσιάζει σήμερα η άθλια προπαγάνδα «σκοτεινών» κύκλων: στην πραγματικότητα υπήρξε από τους μεγαλύτερους μισέλληνες και εξαπέλυε συνεχώς δηλητήριο κατά της Ελλάδας από την εφημερίδα του, τη «Μιλλιέτ»…

Ένας άνθρωπος που εργάστηκε για τη συνεννόηση των δύο εθνών ήταν στη Μεταπολίτευση ο γνωστός μουσικοσυνθέτης, πρώην βουλευτής του ΚΚΕ και υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη (!), Μίκης Θεοδωράκης. Ο Θεοδωράκης μάλιστα έκανε λόγο ήδη από το 1987 για στενή συμμαχία των δύο λαών, ενώ το 1991 (ως ανεξάρτητος υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της κυβέρνησης της ΝΔ) δεν δίστασε να μιλήσει δημόσια για την αναγκαιότητα συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου ανάμεσα στις δύο χώρες, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα και… «χειροκροτήματα» στην Τουρκία!

Ο Θεοδωράκης συνεπικουρήθηκε σ’ αυτή του την προσπάθεια από τον πολιτικό μηχανικό Ανδρέα Πολιτάκη, που όμως κατηγορήθηκε ότι ως εμπνευστής του βραβείου «Ιπεκτσί» λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων της Άγκυρας, κι έτσι η προσπάθεια του Μίκη έπεσε τελικά στο κενό…

Ουσιαστικά ο μόνος Έλληνας πολιτικός της πρώτης φάσης της Μεταπολίτευσης, που ήταν πάγια υπέρ της ελληνοτουρκικής συνεννόησης και προσέγγισης, υπήρξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Στο ζήτημα μάλιστα αυτό αποτέλεσε τον αντίποδα του Ανδρέα Παπανδρέου, όντας ο θερμότερος ελληνοτουρκιστής της μετά το 1974 περιόδου.

Εξάλλου συνέχιζε την παλιά βενιζελική παράδοση, ακολουθώντας τόσο τη φιλελεύθερη όσο και την ελληνοτουρκική ιδεολογία του Κρητικού «εθνάρχη» (και συγγενή της οικογένειας Μητσοτάκη).

Στις προσπάθειές του μάλιστα αυτές ανακάλυψε και έναν αναπάντεχο σύμμαχο από τον κομμουνιστικό χώρο, τον Μίκη Θεοδωράκη, και γι’ αυτόν τον λόγο του έδωσε το υπουργείο άνευ χαρτοφυλακίου (με μυστική δηλ. αποστολή να εκτονώσει την ένταση με την Τουρκία).

Δυστυχώς, ο Μητσοτάκης είχε την ατυχία να ξεσπάσει επί πρωθυπουργίας του το νεώτερο Μακεδονικό ζήτημα κι έτσι η προσοχή της εξωτερικής του πολιτικής στράφηκε προς βορράν. Πάντως, πρόλαβε και αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ ήδη από το 1990, σε μια προσπάθεια συνολικότερης προσέγγισης αφενός με την Τουρκία και αφετέρου με τον εβραϊσμό.

Την ίδια περίοδο, βασικά στο εξωτερικό, προσέγγισε επιστημονικά το φαινόμενο του ελληνοτουρκισμού ο καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός Δημήτρης Κιτσίκης, γιος των μεγαλοστελεχών της Αριστεράς Νίκου και Μπεάτας Κιτσίκη.

Ο Κιτσίκης εξέδωσε σχετικά έργα (όπως το θεωρούμενο πλέον ως κλασικό «Συγκριτική ιστορία της Ελλάδος και της Τουρκίας στον 20ό αιώνα»), που σόκαραν την ελληνική κοινή γνώμη για τις θέσεις που εξέφραζαν υπέρ του ελληνοτουρκισμού!

Μάλιστα αφενός η άποψη του Κιτσίκη ότι «οι καλύτεροι Έλληνες είναι οι Τούρκοι!» και αφετέρου το γεγονός πως υπήρξε σύμβουλος του Τούρκου προέδρου Τουργκούτ Οζάλ τον κατέστησαν μία παρεξηγημένη μορφή στην Ελλάδα και πολλά και διάφορα ακούστηκαν…

Παράλληλα όμως ο καθηγητής Κιτσίκης τέθηκε δημόσια υπέρ ενός νέου τύπου ελληνοκεντρισμού, του πανελληνισμού, απορρίπτοντας τον εθνικισμό και πιστεύοντας πως η ελλαδική εσωστρέφεια και ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας αποτελούν τροχοπέδη για το ελληνικό μέλλον…

Σύμφωνα με τη θεωρία του Κιτσίκη ο ελληνοτουρκικός χώρος δεν είναι παρά ο πυρήνας της Ενδιάμεσης Περιοχής του πλανήτη, συνεπώς μπορεί να ιδωθεί και ως το κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων!

Δύο καλοί «μαθητές» του Κιτσίκη, ο Γιώργος Παπανδρέου και η Ντόρα Μπακογιάννη, αποτέλεσαν τους συνεχιστές του ελληνοτουρκισμού στη νεώτερη – μετά το 1990 – μεταπολιτευτική φάση και μάλιστα έγιναν αμφότεροι υπουργοί εξωτερικών της Ελλάδας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου (ή Γ.Α.Π.), τελείως αντίστροφα απ’ ότι ο αντιτούρκος πατέρας του, εφάρμοσε έμπρακτα τον ελληνοτουρκισμό του σε δύο φάσεις.

Αρχικά ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, όταν – με αφορμή τους καταστροφικούς σεισμούς του 1999 στις δύο χώρες – προσέγγισε τον Τούρκο ομόλογό του, Ισμαήλ Τζεμ, με αποτέλεσμα το θεαματικό «λιώσιμο των πάγων» στις σχέσεις των δύο λαών.

Και αργότερα, ως πρωθυπουργός ο ίδιος πια, όταν στράφηκε προς την Τουρκία, καλώντας την σε… συνεκμετάλλευση των πηγών του Αιγαίου (!), άρα σε δημιουργία αρχικώς κοινού οικονομικού χώρου, που σταδιακά θα μπορούσε να εξελιχθεί ακόμα και σε συνομοσπονδία δύο κυρίαρχων κρατών εκατέρωθεν των οχθών του Αιγαίου!

Γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζει να στηρίζει (μαζί και με τον Κύπριο κομμουνιστή πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια) την ολική επαναφορά του σχεδίου Ανάν, για «επανασυγκόλληση» της διαμελισμένης Κύπρου μέσω μίας χαλαρής συνομοσπονδίας δύο ανεξάρτητων κρατών: του ελληνοκυπριακού του Νότου (σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία) και του τουρκοκυπριακού του Βορρά (πρώην «ψευδοκράτος του Ντενκτάς»)…

Από την άλλη, διάδοχος του πατέρα της, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην προσπάθεια υλοποίησης του ελληνοτουρκικού οράματος είναι η κόρη του και πολιτική του διάδοχος, Ντόρα Μπακογιάννη.

Βασικό της μέλημα (τόσο ως υπουργού εξωτερικών όσο και ως προέδρου αργότερα του κόμματος της Δημοκρατικής Συμμαχίας) παραμένει η ελληνοτουρκική προσέγγιση, αντίθετα από τον μεγάλο της πολιτικό αντίπαλο, τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο οι ξένοι θεωρούν ως δυναμικό εθνικιστή και εχθρό των Τούρκων!…

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ντόρα τιμάται ιδιαίτερα στη γειτονική χώρα και μάλιστα υπήρξε το τιμώμενο πρόσωπο στην 100ή συνάντηση της «Υψηλής Πύλης», που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Δεκεμβρίου του 2010. Εκεί η Μπακογιάννη πραγματοποίησε μία ομιλία, που ήδη θεωρείται πλήρες γεωπολιτικό πόρισμα, που αναλύει σε βάθος την ουσία των ελληνοτουρκικών σχέσεων…

Πρέπει πάντως εδώ να κάνουμε οπωσδήποτε αναφορά και στη «σκοτεινή» πλευρά του ελληνοτουρκισμού.

Ήδη στο φως έχουν βγει άκρως απόρρητες πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη ολόκληρου γεωπολιτικού σχεδίου, εκπονημένου από την αμερικανική CIA, για την «ανάπλαση» της περιοχής μας και την αλλαγή συνόρων σε μία σειρά χωρών…

Πρόκειται για το σχέδιο «Φάρος της Ανατολής», που αναβιώνει σε μία συγκεκριμένη του μορφή τον ελληνοτουρκισμό και θέλει τον ελληνοτουρκικό χώρο ενιαίο και συμπαγή, ως επίκεντρο μιας Συνομοσπονδίας της Δύσης, που, σε συνδυασμό με μια επίσης σχεδιαζόμενη Συνομοσπονδία της Ανατολής, θα αποτελεί φραγμό στο διηνεκές της εξόδου της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες του πλανήτη!

Όμως, συγκεκριμένη ενημέρωση που θορύβησε και την ελληνική υπηρεσία πληροφοριών ΕΥΠ, έκανε λόγο ότι πίσω από το συγκεκριμένο φιλόδοξο γεωπολιτικό σχέδιο κρύβεται μία παγκόσμια υπερ-στοά, που εξυπηρετεί τα πάγια συμφέροντα του Ισραήλ: η μυστικιστική τεκτονική στοά «Μπένε Μπερίτ», στους κόλπους της οποίας γίνονται δεκτοί αποκλειστικά και μόνο Εβραίοι…