© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr έχουν γραφεί κατόπιν κοπιαστικής έρευνας ή μετάφρασης. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευσή τους από άλλες ιστοσελίδες ακόμα και με ενεργό σύνδεσμο, ή η αποστολή περιεχομένου με email. Επιτρέπεται η διακίνηση του άρθρου μόνον με αποστολή ενεργού link που οδηγεί απευθείας στο ιστολόγιο aperopia.fr

Tου Vincent Mathieu*

Μετάφραση – επιμέλεια από τα γαλλικά, εύρεση εικόνων, λεζάντες και σημειώσεις: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Μία επιστημονική κοινωνία δεν μπορεί να είναι σταθερή χωρίς μία παγκόσμια κυβέρνηση. Μία επιστημονική ολιγαρχία είναι καταδικασμένη να γίνει ολοκληρωτική. Το σύστημά της θα βασίζεται κυρίως σε δόγματα. Όποιος αμφισβητεί τα κυβερνητικά δόγματα θα αντιμετωπίζεται ως στασιαστής. Ακόμα κι αν ο βίος τους είναι άθλιος, όλοι θα πιστεύουν ότι είναι ευτυχισμένοι γιατί η κυβέρνηση θα τους έχει πείσει γι’ αυτό.

Μπέρτραντ Ράσελ, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία».

Η ιδέα μιας ανθρωπότητας που εξουσιάζεται από μια πολιτική δομή εναρμονισμένη με πολύ διπλωματικό τρόπο, είναι βεβαίως ελκυστική.

Τα γραπτά του Τόμας Μορ (Thomas More) ¹ μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είναι ρεαλιστικό να τείνουμε προς έναν κόσμο όπου τα κρατικά και τα λαϊκά συμφέροντα συγχωνεύονται, προκειμένου να αποφευχθούν συγκρούσεις και διαρκείς εντάσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η διεθνιστική και ομόσπονδη ουτοπία έχει ελάχιστες πιθανότητες να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού σε βάθος χρόνου. Αυτό το σχέδιο υλοποιείται μπροστά στα μάτια μας, σήμερα, με καθόλου δημοκρατικό τρόπο, ενώ είχε συλληφθεί ιδεολογικά ήδη από το 1912.

Το σχέδιο αυτό έχει συγκεκριμένη στόχευση, όπως ακριβώς περιγράφεται από τον Γάλλο πολιτικό Εμίλ Φλουράνς στο βιβλίο του «Ένα μασονικό φιάσκο στην αυγή του εικοστού αιώνα της χριστιανικής εποχής» ², δηλαδή δρα προς το συμφέρον των ισχυρών, προκειμένου να ενισχύσουν τις εμπορικές τους δραστηριότητες και την εκμετάλλευση των λαών μέσα σε έναν ειρηνοποιημένο κόσμο, απαλλαγμένο από οποιονδήποτε ανταγωνισμό.

Πρόκειται για την επιβολή μιας συγκεκριμένης πολιτικο-οικονομικής αντίληψης του κόσμου μέσω της εφαρμογής μιας διεθνούς μεροληπτικής νομοθεσίας. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την αιώνια επιστροφή της Pax Romana, της ειρήνης υπό την αιγίδα μιας Αυτοκρατορίας.

Είναι αυτό που περιγράφει ο Βέλγος καθηγητής θεολογίας και πολιτικής φιλοσοφίας Μισέλ Σκούγιανς στο βιβλίο του «Το κρυμμένο πρόσωπο του ΟΗΕ». ³

«Ο ολοκληρωτισμός είναι άλλο πράγμα: αναισθητοποιεί το εγώ, υποτάσσει το σώμα, αποικίζει το πνεύμα και κάνει τη γοητεία της εθελοδουλείας να λάμπει. Η ολοκληρωτική ιδεολογία είναι το δηλητήριο που σκοτώνει την ικανότητα των ανθρώπων να διακρίνουν το αληθινό από το ψεύτικο, και το σωστό από το λάθος, και αγιοποιεί μια κίβδηλη αλήθεια – ersatz, συνήθως με τη μορφή ουτοπίας». Aπόσπασμα από το παραπάνω βιβλίο.

Το διεθνές δίκαιο που εγκαθιδρύθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο από τους παγκοσμιοποιητές, αντιτίθεται στα εθνικά συντάγματα και καταστέλλει την κυριαρχία των λαών, ακυρώνοντας τη δύναμη της αυτοδιάθεσής τους.

Ένα καλό παράδειγμα αφαίρεσης των εθνικών κυριαρχιών, είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως και οι συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου που υπογράφηκαν από τους υποδουλωμένους ηγέτες μας, που αναπόφευκτα θέτουν τα εμπορικά συμφέροντα των διεθνών ολιγαρχιών, ενάντια στα συμφέροντα των λαών.

Πώς θα κάνουν όμως τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι προς όφελός τους; Μα βασικά, με το να μη μαθαίνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα, με το να μη μαθαίνουν απολύτως τίποτε.

Το σχέδιο αυτό δεν κρύβεται δίχως λόγο από το ευρύ κοινό. Αν οι ηγέτες ακολουθούσαν τον δρόμο του δημοκρατικού διαλόγου, θα αποτύγχαναν. Πρέπει να προχωράει με ανθρώπους όπως ο Αταλί ⁴, με επιβολή φόβου, κατασκευασμένες κρίσεις και απόκρυψη της αλήθειας.

Το πλέον αποκαλυπτικό αυτής της πραγματικότητας είναι ότι κάθε προσπάθεια να δούμε τις κρίσεις που μας γονατίζουν σε συνάρτηση με τις δράσεις της παγκόσμιας διακυβέρνησης, καταπιέζεται, γελοιοποιείται και λογοκρίνεται.

Όταν ο πληθυσμός αρχίζει να σκέφτεται πάρα πολύ ή η εξουσία προδίδεται κάποια στιγμή από τα ίδια τα λόγια της όταν ξεφεύγουν από πολιτικούς, βλέπουμε αμέσως να σβήνει τις φωτιές η μιντιακή μηχανή με τη βοήθεια των λεγόμενων «αποκωδικοποιητών» των ψευδών ειδήσεων (Hoaxes), αυτών των αμόρφωτων και υπάκουων μισθοφόρων της κρατικής προπαγάνδας.

Δεν μπορούμε παρά να αμφιβάλλουμε για τις καλές προθέσεις των ευαγγελιστών της παγκοσμιοποίησης, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς τους. Μα είναι ποτέ δυνατόν να κάνουμε διάλογο με ανθρώπους που πιστεύουν σε μια διεθνιστική ιδεολογία και επιπλέον, που έχουν τα μέσα για να την επιβάλλουν;

Δεν μπορεί να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων με ανθρώπους που είναι δογματικοί, διότι πρόκειται για διάλογο κουφών.

Η τρομοκρατία που επικράτησε στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές δεν είναι καθόλου άσχετη με το ζήτημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και τούτο διότι ο Ντόναλντ Τραμπ επιτέθηκε στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Σε ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 24.9.2019 δήλωσε με τόλμη ότι «το μέλλον δεν ανήκει στους παγκοσμιοποιητές, αλλά στους πατριώτες».

Εξ αιτίας λοιπόν αυτής ακριβώς της πατριωτικής και εθνικής του πολιτικής, ο Τραμπ επέσυρε την οργή της διεθνούς διπλωματίας. Αυτό εξηγεί ένα μεγάλο μέρος του γιατί έλαβε και τόσο μεγάλη υποστήριξη από εκατομμύρια Αμερικανούς και εκατομμύρια πατριώτες απ’ όλον τον κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι δεν δίνουν δεκάρα για τον κόσμο που τους προσφέρει ο ΟΗΕ.

Ωστόσο, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι διανοούμενοι τολμούν να το πουν αυτό, γιατί θα χάσουν τη δουλειά τους, και αναρωτιέται κανείς αν τολμούν ακόμα και να το σκεφτούν. Επί του παρόντος λοιπόν, η παγκοσμιοποιημένη Αυτοκρατορία τρέμει. Οι παγκοσμιοποιητές αισθάνονται την ανάσα της λαϊκής αντίστασης στο σβέρκο τους και γι’ αυτό κινούν πλέον τα πιόνια τους με μεγάλη ταχύτητα.

Τα φαινόμενα των Τραμπιστών, των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, οι συζητήσεις για δημοψηφίσματα με πρωτοβουλία των πολιτών, η επανεπένδυση στη τοπική γεωργία και κατανάλωση, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Οι παγκοσμιοποιητές βλέπουν ότι το πρόγραμμά τους δεν προχωράει και η αγωνία που νιώθουν οι λαοί, είναι ανάλογη με εκείνη των ολιγαρχών που νιώθουν το θρόνο τους να σείεται συθέμελα.

Από τον Μάρτιο του 2020, όλοι οι παγκοσμιοποιητές μαζί συμμετέχουν σε μια πρωτοφανή επιχείρηση ελέγχου των λαών και των κυρίαρχων χωρών. Στις περισσότερες δυτικές χώρες η τάξη επιβάλλεται με το επιχείρημα της διαφύλαξης της δημόσιας υγείας το οποίο δικαιολογεί έναν συγκεντρωτικό κρατισμό που διατηρεί τον πληθυσμό υπό έλεγχο.

Σήμερα παρατηρούμε μια μαζική μεταφορά κεφαλαίων στα σούπερ μάρκετ και στους μεγάλους παίκτες των ψηφιακών και των φαρμακευτικών προϊόντων, εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της ελεύθερης αγοράς.

Και ενώ οι δυτικοί λαοί έχουν τα μάτια τους στραμμένα στη καταμέτρηση των κρουσμάτων της Covid-19 ή δυσφορούν με τα άθλια υγειονομικά μέτρα που λαμβάνονται, οι κυβερνήσεις μας συνεργάζονται αρμονικότατα με χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που αναπτύσσουν συστήματα τα οποία θα τους επιτρέψουν να συγκεντρώσουν τα προσωπικά μας δεδομένα (υγεία, χρέη, συγγενικές σχέσεις κ.λπ.) σε ένα και μόνο ψηφιακό φάκελο για σκοπούς αναγνώρισης και ταυτοποίησης.

Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο του παντεποπτεύοντος τεχνολογικού οφθαλμού, οι πόλεις γίνονται «έξυπνες», δηλαδή οι κάτοικοί τους παρακολουθούνται πλέον στο έπακρον.

Τα κοινοβούλια ψηφίζουν νόμους για τη βιοηθική που απορυθμίζουν την έρευνα για το ανθρώπινο γονιδίωμα και ανοίγουν το δρόμο για τη γενετική χειραγώγηση του εμβρύου και τον διανθρωπισμό.

(Επισήμανση: Αυτό ακριβώς πάει να γίνει και στην Ελλάδα με την ίδρυση Επιτροπής Βιοηθικής και Τεχνοηθικής που είναι συνέχεια της Επιτροπής Βιοηθικής. Αν τα μέλη της απωλέσουν τους ηθικούς τους φραγμούς και δεν αντισταθούν σε ισχυρές πιέσεις, εκβιασμό ή χρηματισμό που σίγουρα θα τους προταθεί, υπάρχει ο κίνδυνος να μην εναντιωθούν σε φριχτούς νόμους που θα επιτρέπουν τη δημιουργία χιμαιρικών πλασμάτων και άλλων τερατουργημάτων).

Δεν μας ζητείται καθόλου η γνώμη μας για τις επερχόμενες αλλαγές που απειλούν την προστασία της ιδιωτικότητάς μας και υπονομεύουν τον τρόπο ζωής μας.

Κάποιοι ιδεολόγοι τεχνοκράτες επινοούν αδιανόητες κοινωνικές μεταμορφώσεις και τις εφαρμόζουν πάνω μας. Το νομοθετικό σώμα, που ξεχειλίζει από δουλικότητα και αμοραλισμό, τις εκτελεί, ενώ μας ανακοινώνονται ως η μόνη αποτελεσματική και αναπόφευκτη πρόοδος.

Ενόσω ο λαός εξακολουθεί να παραμένει τόσο αφύσικα ξένοιαστος και ανέμελος, έχουμε το καθήκον να θέσουμε την ακόλουθη ερώτηση: μήπως έρχεται τάχιστα η εποχή των ανθρώπινων κοπαδιών, τσιπαρισμένων και γενετικά τροποποιημένων, που στριμώχνονται στη ψηφιακή τους στάνη, δίχως να συνειδητοποιούν τι συμβαίνει;

Όπως το θέτει ο Γάλλο-καναδός φιλόσοφος και συγγραφέας Ερβέ Φισέρ στο βιβλίο του «Το σοκ του ψηφιακού»: ⁵ «Μια παγκόσμια κυβέρνηση θα ήταν ολοκληρωτισμός, μια τεχνοδομή εφάμιλλη των εφιαλτών επιστημονικής φαντασίας, κοντολογίς, θα γινόταν ο κανόνας του Μεγάλου Κεντρικού Υπολογιστή του μαζικού ελέγχου και της ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας μερικών υπερανθρώπων. Ακόμα κι αν η ουτοπική παγκοσμιοποίηση διαφημίζει σήμερα τις υπερ-κρατικές αξίες, πρέπει οπωσδήποτε να αντιληφθούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς έθνη και χωρίς αλληλεγγύη στους συμπατριώτες μας».

Το νέο πρόσωπο του ολοκληρωτισμού

Όλη η Δύση βρίσκεται υπό ολοκληρωτικό έλεγχο. Ο διάτρητος νους της αντιπροσωπευτικής, αστικής δημοκρατίας στα διαρκώς απασχολημένα μυαλά των ανθρώπων, μπορεί να ερμηνεύσει αυτήν τη δήλωση ως υπερβολική.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις αναδυόμενες τάσεις και την κατάληξη που διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ο ολοκληρωτισμός μπορεί να οριστεί ως εξής: εισβολή του κράτους σε όλους τους τομείς της ζωής των πολιτών, είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών.

Μήπως αυτό δεν βιώνουμε τώρα;

Οι πολιτικοί και οι εμπειρογνώμονες της κυβέρνησης, μας λένε ποιος μπορεί να εργαστεί και ποιος όχι, ποια αθλήματα μπορούν να διεξάγονται και ποια απαγορεύονται, τι ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας και ποιους επιτρέπεται να προσκαλέσουμε.

Το κράτος μπαίνει πια μέσα στο σπίτι μας για να μας πει τι να διαβάζουμε, τι να βλέπουμε στην τηλεόραση και πώς να πλένουμε τα χέρια μας. Η κυβέρνηση, προκειμένου να μεταδώσει τα μηνύματά της χρησιμοποίησε ακόμη και τον Άη Βασίλη, ενώ οι ανώτατες ιατρικές αρχές μας διδάσκουν πώς να κάνουμε σεξ Covidproof.

Αναλύοντας το έργο της Χάνα Άρεντ σχετικά με την προέλευση του ολοκληρωτισμού ⁶, μπορεί κανείς να δει ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ολοκληρωτικών καθεστώτων, είναι ότι χρησιμοποιούν την απομόνωση και την απόγνωση των ανθρώπων, προκειμένου να επιβάλλουν τον έλεγχο στις μάζες.

Στη συνέχεια, η ταύτιση με μία ιδέα ή έναν ηγέτη που ισχυρίζεται ότι ενεργεί για το κοινό καλό, μέσω κατάλληλης προπαγάνδας, ανοίγει την πόρτα στον έλεγχο της γνώμης.

Με επιχείρημα την υποτιθέμενη ανάγκη δράσης για το καλό όλων, δικαιολογούνται μέτρα που είναι όλο και πιο ελευθεροκτόνα, όσο και καταστροφικά για τους ανθρώπους.

Η περιβόητη προστασία του συνόλου και η δημόσια υγεία και ασφάλεια αυτομάτως καθίστανται οι ύπατες αξίες για τις οποίες μόνον η κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί.

Ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραψε πολύ καλά αυτό το φαινόμενο στο βιβλίο του «1984». Ο άλλος, ο γείτονας, οι γονείς μας, και οι φίλοι μας, καθίστανται πιθανές απειλές. Το αφήγημα της Covid−1984 πίνει νερό από την ίδια πηγή: Προσοχή παιδιά: Θα σκοτώσετε τη γιαγιά και τον παππού αν τους επισκεφτείτε. Εμπιστευτείτε την κυβέρνηση! Ακόμα κι αν είστε υγιείς, απομονωθείτε και φοράτε μάσκα!

Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ έλεγε ότι «η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Ο δικός μας λέει: «Η υγεία είναι αρρώστια. Η κριτική σκέψη είναι επικίνδυνη και αποτελεί παρανοϊκή συνωμοσία».

Τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από την ανάγνωση της Άρεντ και του Όργουελ είναι καθοριστικά: όλοι όσοι αντιτίθενται στο κυβερνητικό δόγμα θεωρούνται κίνδυνοι που πρέπει να λογοκριθούν, να περιοριστούν ή ακόμη και να εξαλειφθούν. Η αυταρχική καταδίκη κάθε διαφωνίας καθίσταται αυτονόητη, η δε απανθρωποποίηση του αποδιοπομπαίου τράγου, δικαιολογημένη.

Αυτό το βιώνουμε σχεδόν καθημερινά μέσω της περιφρόνησης που εκφράζουν ορισμένα μέσα ενημέρωσης για όσους αποκαλούν ψεκασμένους, αρνητές του εμβολίου και συνωμοσιολόγους.

Ας ανατρέξουμε στα λόγια του γνωστού συστημικού δημοσιογράφου Μάριου Ντυμόντ της εφημερίδας Le Journal de Montreal, που πρότεινε πιεστικά όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν να εξορίζονται σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη μεταλλείων σιδήρου του Καναδά.

Επίσης, παρά τις σαφώς επιστημονικά τεκμηριωμένες αντιρρήσεις τους, πολλοί διακεκριμένοι ευρωπαίοι γιατροί διώκονται, όπως οι καθηγητές Ντιντιέ Ραούλτ, Ματιέ Μπερνιέ, Κριστιάν Περόν και Ζαν-Μπερνάρ Φουρτιγιάν, ο οποίος μάλιστα κλείστηκε δια της βίας σε ψυχιατρική κλινική.

Σοβαροί επιστήμονες ζημιώνουν τη φήμη, τη σταδιοδρομία και την ελευθερία τους για το θάρρος τους να υπερασπιστούν αυτό που όντως πιστεύουν, σε πείσμα της πολιτικής ορθότητας την οποία επιβάλλει η επαγγελματική τους συντεχνία.

Στη χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη Γαλλία, αναγεννάται από τις στάχτες του ο εγκλεισμός των αντιφρονούντων γιατρών σε ψυχιατρεία, όπως στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν;

Δεν μας φτάνει αυτό, αλλά έχουμε διαρκείς διώξεις, ων ουκ έστιν αριθμός. Όταν ορισμένοι δημοσιογράφοι εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού του Κεμπέκ CHOI Radio-X αναρωτήθηκαν για τις οικονομικές συνέπειες και την επιστημονική εγκυρότητα των περιοριστικών μέτρων που εφαρμόστηκαν στον Καναδά, υπέστησαν την οργή της υγειονομικής δημαγωγίας.

Χωρίς να έχουν ποτέ ζητήσει από τους ακροατές τους να μην τηρήσουν τις κρατικές υγειονομικές οδηγίες, και μόνο η έκφραση της ελεύθερης σκέψης τους και του δικαιώματός τους να ασκήσουν κριτική, οδήγησαν τον Δήμο του Κεμπέκ στο να αποσύρει τις διαφημίσεις του από τον σταθμό τους. Στη συνέχεια, υπό το βάρος των πιέσεων, την ίδια κίνηση ακολούθησαν και αρκετοί ιδιώτες διαφημιστές.

Επί πλέον, πολλοί βουλευτές της καναδικής Εθνοσυνέλευσης, κάλεσαν το κοινό να μποϊκοτάρει τον συγκεκριμένο σταθμό για την αστική του …ανευθυνότητα και οι οικοδεσπότες του χαρακτηρίστηκαν ως personae non gratae!

Τι να πει κανείς για την πληθώρα των γιατρών και των επιστημόνων σε όλο τον κόσμο που αντιμετωπίζονται τελευταία από τον καθεστωτικό Τύπο ως «καθησυχαστές» διότι αμφισβητούν ότι οι μεταλλάξεις του κορωνοϊού είναι λιγότερο επικίνδυνες από τον αρχικό ιό; Και όταν δεν λογοκρίνονται εντελώς, είναι καταδικασμένοι να θάβονται σε περιοχές του διαδικτύου με μικρή απήχηση.

Ακόμα και οι ιστότοποι επανα-πληροφόρησης του ανυποψίαστου κοινού δέχονται επίθεση από την υποτίθεται καλόβολη και πολιτικά ορθή σκέψη, υπό την εξουσία των GAFAM. Για παράδειγμα, σκεφτείτε το κλείσιμο πολλών λογαριασμών Τwitter ή το κλείσιμο κοινωνικών μέσων όπως το Parler μετά την 6.01.2021.

Σ’ αυτούς τους καιρούς της υγιειονομικής ηθικολογίας, η δημόσια υγεία φορώντας τη στολή της δημόσιας ασφάλειας, καθιστά πλέον πολύ ακριβό το να εκφραστούμε ελεύθερα και γνωρίζουμε ότι πολλοί άνθρωποι δεν κοινοποιούν πια τη διαφωνία τους στην κυβερνητική διαχείριση του Covid-19, εξ αιτίας της υποταγής τους, αλλά και του φόβου των αντιποίνων.

Πώς μπορεί κανείς να περιμένει κάτι το διαφορετικό από μια τέτοια παράνοια;

Η ενότητα του κράτους, επί του οποίου η διεθνιστική και παγκόσμια ανάσα γίνεται αισθητή απ’ όλους, υπερισχύει σήμερα όλων των άλλων πολιτικών παραμέτρων. Ο Γάλλος ιστορικός, κοινωνιολόγος και θεολόγος Ζακ Ελούλ (Jacques Ellul) έλεγε ότι η μεταπολεμική Δύση, παρά τη νίκη της επί του Χίτλερ, ακολούθησε τελικά τα βήματά του.

Ένα πανίσχυρο και εκφασισμένο κράτος σημαίνει απορρόφηση της οικονομίας από τις μεγάλες εταιρείες, που μέχρι χτες ήταν στρατιωτικο-βιομηχανικές, αλλά σήμερα είναι φαρμακευτικές και ψηφιακές. Όπως είπε ο Ελούλ, πρόκειται για κατάργηση της ελευθερίας, κατάργηση του δικαιώματος της κατοχής περιουσίας, κατάργηση του πολιτισμού και εξάλειψη ατόμων που είναι περιττά για την εθνική άμυνα.

Όσοι δεν βλέπουν τη σύνδεση των παραπάνω με την τρέχουσα κοινωνική και υγειονομική κατάσταση, θα πρέπει να μάθουν πώς να βγαίνουν επιτέλους από τα σπίτια τους και πως να κλείσουν τη συστημική τηλεόραση ώστε να ακούσουν κάτι διαφορετικό από τον μονόλογο των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων.

Μέσω των μέτρων περιορισμού και απαγόρευσης της κυκλοφορίας, το κράτος καταφέρνει να μας απομονώσει από την πραγματικότητα, για να μας συνδέσει έτσι απολύτως με την προπαγάνδα του.

Μπορεί τα υγειονομικά μέτρα επίσημα να λαμβάνονται για τη μείωση της εξάπλωσης του ιού, ωστόσο έχουν οπωσδήποτε και πολιτικούς στόχους. Ιδού η απόδειξη:

Γιατί δε μιλάμε για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που γονατίζουν κάτω από τα χρέη, απώλεσαν τις επιχειρήσεις τους και θα έπρεπε πλέον να ανακυκλωθούν σε μια οικονομία χρήσιμη μόνο στην αγορά ιών;

Γιατί δε μιλάμε για τους καλλιτέχνες, τους μουσικούς, τους χειροτέχνες και τους άλλους δημιουργούς που αντιμετωπίζονται ως ο χυδαίος κατιμάς της οικονομίας;

Γιατί δε μιλάμε για τους ανθρώπους που είναι κατάκοιτοι, που εγκαταλείπονται μόνοι στα δωμάτιά τους, για όσους πενθούν και έχει απαγορευτεί να τους επισκέπτονται οι δικοί τους σε μια περίοδο αβάσταχτης θλίψης και μοναξιάς τους;

Γιατί δε μιλάμε για τους γιατρούς που με κυβερνητική απόφαση τους απαγορεύεται να συνταγογραφούν ορισμένα φάρμακα; Η επίσημη ρητορική λέει ότι όλα αυτά τα δεινά είναι νόμιμα επειδή το κράτος διεξάγει πόλεμο κατά του ιού: έναν πόλεμο στον οποίο όλοι πρέπει να συμμετάσχουμε.

Το κράτος!

Ένα κράτος που αρπάζει τα πάντα από τους πολίτες του, που χρησιμοποιεί τα τεχνικά του μέσα για να περιορίσει και να κινητοποιήσει τους εθνικούς του πόρους μόνο για τους σκοπούς του πολέμου του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ολοκληρωτικό.

Είτε αρέσει στα παπαγαλάκια του συστήματος, είτε όχι, η νέα υγειονομική τάξη μαρκάρει τις κοινωνίες μας σαν κοπάδια με το καυτό σίδερο του φασισμού. Και αν έστω αυτό το συμβολικό, πυρωμένο σίδερο δεν πονάει αρκετά, θα μας μείνει ανεξίτηλο το στίγμα του εμβολιασμού για να θυμόμαστε καλά ποιος κάνει κουμάντο.

Ας θυμηθούμε τους πολιτικούς του Κεμπέκ, στο μακάβριο θέαμα της 22ας Δεκεμβρίου 2020. Εκείνη την ημέρα που ολόκληρη η κανδική Εθνοσυνέλευση υποτάχθηκε στον αυταρχισμό, όπου οι ηγέτες της αντιπολίτευσης βάδισαν χέρι με χέρι με τον Καναδό πρωθυπουργό Φρανσουά Λεγκώ, εκθέτοντας στους πολίτες τον δειλό κομφορμισμό και την «καλόβολη» δουλικότητά τους.

Η αποδοχή από τον λαό αυτού του κρατικού απολυταρχισμού είναι ο δρόμος προς τη δικτατορία.

Είναι η προ-φασιστική στιγμή όπου προβάλλεται η εξατομίκευση της μάζας, η χειραγώγηση και η ασυνειδησία της, η απώλεια του ενδιαφέροντός της για τα πολιτικά και τα οικονομικά θεμέλια της πρόσφατης Ιστορίας.

Αυτής της μάζας, που δεν βιώνει πλέον το κράτος ως εργαλείο διαχείρισης και καταστολής από την άρχουσα τάξη, αλλά αποδέχεται την επιβολή του ως φυσική αναγκαιότητα, δίνοντάς του εξ ολοκλήρου το σώμα, το πνεύμα και τη καρδιά της, για να τεθούν στην υπηρεσία του κράτους με το πιο απόλυτο τρόπο!

Είναι το κορυφαίο επίτευγμα της βιοεξουσίας που αναφέρει ο Γάλλος φιλόσοφος, ιστορικός των ιδεών και συγγραφέας Mισέλ Φουκώ, ⁷ της ορδής των πιστών σκύλων που κουνάνε τις ουρές τους μπροστά στον κύριο, τον… εγγυητή της ζωής τους.

Ο Ελούλ έλεγε ότι ο λαός ψάχνει να ανακαλύψει μυστήρια. Ένα σχέδιο που επιτέλους θα τον ενθουσιάσει, θα τον κινητοποιήσει, και θα τον κάνει να επικοινωνήσει. Και δεδομένου ότι η Εκκλησία δεν έβαζε υπεράνω όλων το κράτος, την εγκατέλειψε.

Ίσως λοιπόν ο ολοκληρωτισμός να βρει τον τελικό και αποφασιστικό δρόμο του μέσα από την επιστήμη: όλοι μαζί λοιπόν ενάντια στην Covid-19 και στην ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη!

Θα μπορέσουν άραγε οι προφήτες με τις λευκές εργαστηριακές μπλούζες να συνδέσουν τον άνθρωπο με την μυρμηγκοφωλιά μιας διαχειριζόμενης, τυποποιημένης και διατεταγμένης ζωής;

Η επιστήμη που επιλέγεται από τα πολιτικά και τα ιδεολογικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης είναι η νέα θεοποιημένη δύναμη, ο νέος σωτήρας της ανθρωπότητας. Η ψευδο-συναινετική επιστήμη και οι νέες τεχνολογίες είναι η νέα φροϋδική αυταπάτη. ⁸

Τα φώτα της τεχνο-επιστήμης είναι τόσο ισχυρά που εξαλείφουν κάθε σκιά αμφιβολίας. Οι σκεπτικιστές είναι άπιστοι, οι αντιτιθέμενες θεωρίες, απόκρυφες. Η Νέα Ατλαντίδα που ονειρεύτηκε ο Άγγλος φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον, ⁹ το 1624, μια κοινωνία από και για την επιστήμη, μετουσιώνεται σε μια θρησκευτικά τεχνοκρατική παγκόσμια διακυβέρνηση η οποία δεν είναι ούτε από, ούτε προς όφελος των ανθρώπων.

Για εκείνους που πιστεύουν ότι ο φασισμός πέθανε με τον ναζισμό και ότι η δικτατορία δεν μπορεί να αγγίξει τις «εξελιγμένες» χώρες μας, η ψηφιακή εποχή ενωμένη με την εποχή του επείγοντος στην οποία έχουμε εισέλθει, ανοίγει ξανά το κουτί της Πανδώρας.

Πράγματι, στο όνομα της προστασίας της υγείας, ο βίος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μας προσφέρει ένα δείγμα αυτού που ο συγγραφέας Άλντους Χάξλεϊ ¹⁰ περιέγραψε αξιοθαύμαστα, ήδη από το 1958:

«Η πλήρως οργανωμένη κοινωνία, η οποία επιτυγχάνεται με το επιστημονικό σύστημα της κάστας, όσο και η κατάργηση της ελεύθερης βούλησης με τη μεθοδική χειραγώγηση… Η σκλαβιά καθίσταται ανεκτή με συστηματικές δόσεις χημικά προκαλούμενης ευτυχίας ¹¹, όπου οι κυρίαρχη ιδεολογία εμφυτεύεται στο μυαλό μας.

»Υπό τη ράβδο ενός επιστημονικού δικτάτορα η εκπαίδευση θα παράγει πράγματι τα επιθυμητά αποτελέσματα και οι περισσότεροι άνθρωποι τελικά θα αγαπήσουν τη σκλαβιά τους, χωρίς να σκεφτούν ποτέ να επαναστατήσουν.

»Φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να ανατραπεί μια απόλυτα επιστημονική δικτατορία. Μέσω των πιο αποτελεσματικών μεθόδων χειραγώγησης του νου, θα αλλάξει έτσι η φύση των δημοκρατιών.

»Οι παλιές και γραφικές μορφές των πολιτευμάτων μας -εκλογές, κοινοβούλια, ανώτατα δικαστήρια- θα παραμείνουν ως σκιές, αλλά κατ’ ουσίαν, αυτό που θα έχει απομείνει στο τέλος θα είναι μια νέα μορφή φαινομενικά μη βίαιου ολοκληρωτισμού.

»Όλες οι παραδοσιακές ονομασίες, όλα τα ιερά σύμβολα θα παραμείνουν ακριβώς όπως ήταν στις παλιές καλές μέρες, η δημοκρατία και η ελευθερία θα παραμείνουν στην θεματολογία, για παράδειγμα, των ραδιοφωνικών εκπομπών και όλων των εκδόσεων…

»Στο μεταξύ, η κυρίαρχη ολιγαρχία μέσω της άριστα καταρτισμένης ελίτ των στρατιωτών, των αστυνομικών, των κατασκευαστών σκέψης και των χειριστών της διανόησης, θα οδηγήσει τους πάντες σ’ αυτό που η ολιγαρχία θεωρεί κατάλληλο».

Τουλάχιστον, η κρίση του κορωνοϊού έχει μοναδική αξία και σε κάτι άλλο: αποκάλυψε τη διαφθορά που μαστίζει την παγκόσμια πολιτικο-επιστημονική κοινότητα. Για τους ερευνητές, αυτό ήταν κοινό μυστικό. Πιο συγκεκριμένα, οι εκδότες των ιατρικών επιθεωρήσεων New England Journal of Medicine και The Lancet είχαν υποστηρίξει στο παρελθόν μία άποψη που δεν έγινε όμως γνωστή στα λαϊκά στρώματα, ότι δηλαδή μεγάλο μέρος των ερευνών που δημοσιεύονται στα διάσημα περιοδικά τους είναι κατά πάσα πιθανότητα ψευδείς.

Συγκρούσεις συμφερόντων, διαστρέβλωση της διαδικασίας αξιολόγησης από ομοτίμους (peer reviews), χρηματισμός για την επιλογή των άρθρων που δημοσιεύονται και των θεμάτων που αξιοποιούνται, επιστημονικές μέθοδοι που προωθούν μία θεωρία εις βάρος όλων των άλλων και επιτρέπουν στους ερευνητές να συσσωρεύουν δημοσιεύσεις για να κερδίσουν προσωπικό κύρος (ή απλά να βρουν χρηματοδότηση για να εργαστούν), είναι η πραγματικότητα της επιστήμης που μας πουλάνε ως ουδέτερη και αντικειμενική.

Τώρα λοιπόν που γνωρίζουμε τι συμβαίνει, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσηκωθούμε και να αντιμετωπίζουμε πλέον με λιγότερη ευπιστία τα επιστημονικά κλισέ που διοχετεύονται καθημερινά μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ωστόσο, χρειάζεται θάρρος και ταπεινοφροσύνη: θάρρος για να αντιμετωπίσουμε μια πραγματικότητα που δεν είναι καθόλου καθησυχαστική −αλλά που μόλις το συνειδητοποιήσουμε, θα την αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά− και ταπεινοφροσύνη προκειμένου να παραδεχτούμε ότι μπορεί να εξαπατηθήκαμε και να κάναμε λάθος.

Η Παιδεία ως φορέας πνευματικής αυτοάμυνας

Ένας τρόπος για να μπορέσουν οι άνθρωποι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους πνευματικά και να προστατευθούν από ψευδο-προφήτες, είναι η Παιδεία.

Τα ακαδημαϊκά μας ιδρύματα είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται η νόησή μας για να κατανοήσει τον κόσμο μας και, κατά συνέπειαν, να ενισχύσει τη ευφυΐα μας στις επιλογές και τις απόψεις μας. Αυτό τουλάχιστον ακούμε συνεχώς σε πολλά φόρουμ.

Ωστόσο, οι απόψεις των ελίτ εδώ και έναν χρόνο αποκαλύπτονται στους λαούς εντελώς κυνικά. Για παράδειγμα, τολμούν να λένε ότι οι Αμερικανοί είναι ένας αμόρφωτος λαός που δεν διαθέτει τα πνευματικά εργαλεία για να κατανοήσει τα γεωπολιτικά ζητήματα που τον αφορούν.

Eξηγούν λοιπόν, με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα στον κόσμο, ότι η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ οφείλεται στην ανοησία των ψηφοφόρων του (που υποτίθεται ότι είναι όλοι αγρότες μόνο με …τρία δόντια στο στόμα τους).

Το ακούσαμε κι’ αυτό, και μάλιστα θυμίζει ακριβώς τα λόγια του Φρανσουά Ολάντ που παλαιότερα είχε αποκαλέσει τους Γάλλους διαδηλωτές ξεδοντιάρηδες.

Μ’ άλλα λόγια, ο λαουτζίκος σκέφτεται και ψηφίζει άσχημα επειδή είναι φτωχός και αμόρφωτος!

Κι αν τελικά συμβαίνει το αντίθετο; Κι αν μια εκπαίδευση συγκεκριμένης δομής εμποδίζει την κατανόηση ορισμένων θεμελιωδών ζητημάτων της ζωής, κατευθύνοντας τη γνώση σε ολισθηρά μονοπάτια, κλείνοντας τελικά όλες τις πόρτες σε αυτήν;

Κι αν η εκπαίδευση έχει γίνει σήμερα κατήχηση;

Κι αν έχει γίνει ένα ισχυρό καλούπι ανάγνωσης της πραγματικότητας του κόσμου, ένα εργαλείο για τη διαμόρφωση και την προετοιμασία των πολιτών, μια μήτρα που παράγει ομοιόμορφες σκέψεις;

Πιθανότατα πάντα να ήταν έτσι, αλλά φαίνεται ότι σήμερα όλα αυτά έχουν υπερτονιστεί περισσότερο από ποτέ. Θα ήθελα να πιστέψω ότι η Παιδεία μπορεί να χρησιμεύσει ως πνευματική αυτοάμυνα. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος ότι η σημερινή εκπαίδευση είναι και φορέας πνευματικής καλλιέργειας.

Η μηχανική υπακοή και η ακαμψία της σκέψης που παρατηρείται σε πολλούς από τους μορφωμένους συμπολίτες μας, υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα η εκπαίδευσή τους φρενάρει την αξιοποίηση μιας σύνθετης και απελευθερωμένης στοχαστικής διαδικασίας.

Σε τι χρησιμεύει σήμερα η Εκπαίδευση;

Χρησιμεύει κυρίως για την κατάρτιση χρήσιμων εργαζομένων και καλών εκτελεστικών οργάνων που ενσωματώνονται σε ένα σύστημα. Ο όρος «ανθρώπινοι πόροι» δεν θα μπορούσε να περιγράψει πιο αποτελεσματικά την πραγμοποίηση του ανθρώπου στις εργασιακές και τις οικονομικές σχέσεις του, ενώ η εκπαίδευση χρησιμεύει κυρίως για την κατασκευή ανθρωπομηχανών που διδάσκονται να μην σκέφτονται και πολύ.

Το ίδιο ισχύει και για την ακαδημαϊκή εκπαίδευση της λεγόμενης πνευματικής μας ελίτ. Μέσω της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης των φιλοσόφων και άλλων διανοουμένων, διακινείται ο ισχυρισμός ότι το πνευματικό τους έργο είναι υπεράνω κάθε άλλης εργασίας, επειδή είναι ευγενές και διαποτισμένο από τη λογική.

Αυτοί οι ιδεαλιστές διανοούμενοι απομακρύνονται από την καθημερινή πραγματικότητα και τις υλικές δυστυχίες των ανθρώπων διαιωνίζοντας ένα όραμα του κόσμου που εξυπηρετεί μόνο την εκάστοτε εξουσία.

Πόσοι ειδικοί δεν βγαίνουν σήμερα να μας πουν ότι η οικονομική κατάρρευση των μικρο-επιχειρηματιών είναι αναγκαίο κακό προκειμένου να περιφρουρήσουμε την υγεία μας, ότι η απομόνωση και η κατάθλιψη είναι τα άλλα αναγκαία κακά για να σώσουμε ανθρώπινες ζωές;

Μιλάμε για ξεκάθαρη αντιστροφή της λογικής. Για ηθικό παραλογισμό.

Ο ηθικός παραλογισμός αυτής της κοσμοαντίληψης, ότι δηλαδή, αν και τα μέτρα κατά της εξάπλωσης της Covid-19 καταστρέφουν τις κοινωνίες μας, ωστόσο το ότι δικαιολογούν ριζικές κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις με τη σφραγίδα του ολοκληρωτισμού, αυτό φυσικά δεν αναφέρεται και πολύ -για να μην πούμε καθόλου- από τους πιστοποιημένους εμπειρογνώμονές μας.

Έτσι, οι διανοούμενοι έχουν καταντήσει τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, πραγμοποιημένοι και εκπαιδευμένοι να είναι και αυτοί γρανάζια του οχήματος που μεταφέρει και διατηρεί την ολιγαρχική ελίτ στην κορυφή.

Διότι πάνω απ’ όλα, η τρέχουσα κρίση εκτός από υγειονομική, πολιτική και οικονομική, είναι κρίση Παιδείας και Πολιτισμού.

Αυτή η στιγμή της Ιστορίας μας, χαρακτηρίζεται δε από δύο κύρια γνωρίσματα:

1. Την επιτάχυνση της καταπίεσης των λαών από τις υπερ-κρατικές ολιγαρχίες,
2. Τη δεκτικότητα των λαών να καταπιεστούν.

Ωστόσο, η υπάρχουσα παιδεία δεν περιστρέφεται καθόλου και ποτέ, γύρω από μια τέτοια ερμηνεία των ταξικών σχέσεων και της εξουσίας. Αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο θεωρείται μάλιστα από τους περισσότερους συστημικούς διανοούμενους, ως συνωμοσία.

Κατ’ αυτούς λοιπόν παράνομοι εξουσιαστές είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και κάποιοι ήρωες ιστορικών σειρών που το Netflix μας ταΐζει με το κουτάλι.

Διότι η τόσο καλοπροαίρετα στοργική εθνική μας παιδεία, μας διδάσκει πόσο πολύ μας φροντίζουν οι θεσμοί μας, περιστρέφεται μόνο γύρω από την υγειονομία, τον μηδενικό κίνδυνο, την προοδευτικής φιλοσοφίας ταυτότητα φύλου, την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών, ¹² τον υπερτονισμό του δυναμικού της πληροφορικής και της τεχνολογίας, και το άνοιγμα των συνόρων για τον φερόμενο παγκόσμιο πολίτη.

Μέσω αυτής της εκπαίδευσης, η ομοιόμορφη σκέψη φαίνεται να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.

Οι νέοι διδάσκονται ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την πνευματικότητα υπέρ του υλισμού, καθιστώντας έτσι την εκκοσμίκευση (αθεΐα και αθρησκεία) και την τεχνολογία ως τα ιερά ορόσημα του μεταμοντέρνου κόσμου.

Διδάσκονται να είναι καλοί τεχνικοί εκτελεστές αλλά να μην ενδιαφέρονται για τα σχέδια εκείνων στους οποίους προσφέρουν το εργατικό τους δυναμικό.

Διδάσκονται στο να δικαιολογούν την ιδεολογία της θυματοποίησης των μειονοτήτων που λέει ότι όλες οι μειονότητες επιτρέπεται να έχουν πάντα δίκιο, να διαμαρτύρονται και να απαιτούν να ζητούν συγγνώμη από εκείνους που υποτίθεται ότι τους έχουν προσβάλει… Αμήν.

Διδάσκονται να μιλούν και να σκέφτονται ώστε να μην βλάπτουν κανέναν, χρησιμοποιώντας μια φτωχή σε λέξεις και σε έννοιες γλώσσα, που της έχει αφαιρεθεί η αναφορά στο φύλο και σε ο,τιδήποτε έχει σχέση με το αποτύπωμα άνθρακα.

Διδάσκονται σαν νέο Ευαγγέλιο ότι η πράσινη ανάπτυξη θα σώσει την ανθρωπότητα και ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να υποβληθούν σε κάθε είδους προσωπικές, κοινωνικές και φορολογικές επιβαρύνσεις, προκειμένου να σωθεί η θεά Γαία.

Το νέο Ευαγγέλιο στο οποίο ορκίζονται μόνο οι ευκολόπιστοι γόνοι των ευκατάστατων οικογενειών της Δύσης, είναι η πράσινη ανάπτυξη και οι 17 Στόχοι του ΟΗΕ για τη βιώσιμη ανάπτυξη.

Και όταν ο Covid−1984 θα έχει… ξεπλύνει την οικονομική και κοινωνική μας υφή, το καθολικό βασικό εισόδημα θα συνδυαστεί με αυτήν την εκπαιδευτική προπαγάνδα, προκειμένου να αλυσοδέσει για πάντα τους νέους στην επιθυμία για εθελοδουλεία.

Με το πρόσχημα λοιπόν μιας προοδευτικής ηθικής, οι νέοι μας διδάσκονται να είναι αδύναμοι, να βλέπουν την διαφορετική γνώμη ως απειλή, και να απαιτούν προστασία από την κυβέρνηση.

Με άλλα λόγια, οι νέοι μας έγιναν τα όργανα ενός ισχυρού, παρεμβατικού και ρυθμιστικού ως το κόκκαλο, κράτους.

Είτε πρόκειται για την πράσινη πλύση εγκεφάλου, είτε για την πολιτική ορθότητα που συνδέεται με ζητήματα ταυτότητας (εθνικότητα, φύλο κ.λπ.), είτε για τη νέα «ηθική» υγειονομία, όλα αυτά τα ιστορικώς πρόσφατα κοινωνικά φαινόμενα, φαίνεται να εξυπηρετούν την ίδια πραγματικότητα: τον πλήρη κρατικό έλεγχο.

Οι αξίες μας έχουν αλλάξει. Η αίσθησή μας για το τι είναι ιερό έχει αλλάξει. Ενώ η παγκόσμια ιστορία και οι μύθοι μιλάνε για σφαγή κάποιων ανθρώπινων ζωών υπέρ μιας καλύτερης ποιότητας ζωής προς όφελος των επόμενων γενεών, κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού είδαμε να γίνεται αντιστροφή αυτών των αξιών: προτείνεται δηλαδή να σφαγιαστεί η ποιότητα της ζωής όλων μας, προκειμένου να σωθούμε όλοι, μέσα όμως σε ένα πολύ βραχυπρόθεσμο πλαίσιο.

Ωστόσο, αυτό είναι εντελώς εκ του πονηρού, και αυτή η αντιστροφή απέτυχε παταγωδώς, διότι και σφαγιάζεται η ποιότητα της ζωής των περισσοτέρων από εμάς (αλλά όχι όλων), και εξακολουθούν να πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι και να μη σώζονται όλοι (αλλά μόνο οι ημέτεροι), και αυτό υπολογίζεται ότι θα αποτελεί την κανονικότητα του μέλλοντός μας!

Πώς φτάσαμε όμως να συμπεριφερόμαστε με τρόπο που συνίσταται στο να κρυβόμαστε μέσα στη σπηλιά μας υπό την φροντίδα των κυβερνητικών παροχών για να σώσουμε ζωές; Ό,τι και να πουν οι πιστοί της Παναγίας του Φόβου, δεν σώζουμε ζωές μένοντας κρυμμένοι μέσα στα σπίτια μας.

Αυτό που αποκαλύπτουν τα υγειονομικά μέτρα-οδοστρωτήρας και η αποδοχή τους από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, είναι η γενική τάση απώλειας της έννοιας του συλλογικού και η ισχυρά επιστροφή της λαϊκής βούλησης στο να επιβιώνει υπό κρατική κηδεμονία.

Συμπεράσματα

Αν υπάρχει μία πραγματική κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης στον κόσμο μας, αυτή δεν είναι παρά να απαλλαγούμε από την γάγγραινα του φαίνεσθαι, του κομφορμισμού και της κατευθυνόμενης σκέψης, προκειμένου να αποκατασταθεί το δικαίωμα της ανθρωπότητας στην ελεύθερη, εξωθεσμική σκέψη.

Σε αντίθεση με τη μιντιακή και τη μικροαστική κοσμοαντίληψη που τείνει να περιφρονεί οποιαδήποτε λαϊκή θέση απέναντι στα τρέχοντα ζητήματα που μας απασχολούν, πρέπει όλοι να ξαναδώσουμε αξία στη σκέψη που εκφράζεται έξω από τη βούληση της εκάστοτε εξουσίας.

Ωστόσο, τα περιθώρια ελιγμών συρρικνώνονται. Η υποβολή διαφορετικών ιδεών στη πυρά της Ιεράς Εξέτασης και η ποινικοποίηση της ελεύθερης γνώμης, μας χτυπούν τη πόρτα.

Καλός πολίτης θεωρείται πλέον αυτός που πιστεύει στις ελίτ, αυτός που ακολουθεί τους ηγέτες και αντλεί την ευτυχία του από την εμπιστοσύνη που τους έχει!

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι κρατικοί εμπειρογνώμονες γίνονται αυτόκλητοι ινστρούχτορες της καθεστηκυίας τάξης, και παραβιάζονται οι αρετές του δημοκρατικού διαλόγου. Κάθε άποψη που υπερβαίνει το ακαδημαϊκό, επιστημονικό ή μιντιακό κατεστημένο, θεωρείται συνωμοσία, παραλήρημα, ακόμη και ανοησία.

Να λοιπόν τι αντιπροσωπεύει η ετικέτα του συνομωσιολόγου σε άτομα που αμφισβητούν το κρατικό αφήγημα: την καταστολή της αντίδρασης με στήριγμα την εξουσία και τη συστημική σκέψη. Πλέον αποτελεί απόδειξη ενοχής να έχει κάποιος ιδέες αντίθετες απ’ αυτές της κοινότητας.

Η δημόσια καταδίκη και ο εξευτελισμός που την ακολουθεί αναχαιτίζουν όσους διαφωνούν και εξυπηρετούν τέλεια την επιχειρηματολογία των ισχυρών. Αντίθετα, η ομοιόμορφη σκέψη καθίσταται καθησυχαστική.

Η ελευθερία όμως έρχεται μόνο πληρώνοντας τίμημα ταλαιπωρίας και θάρρους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να χάσουν ούτε τη βολή τους, ούτε τις ψευδαισθήσεις τους, προκειμένου να βαδίσουν σε άγνωστα μονοπάτια.

Αυτός που βγαίνει από τη σπηλιά του Πλάτωνα για να δει επιτέλους κάτι διαφορετικό από τις σκιές των αντικειμένων που προβάλλονται στον τοίχο της, λυντσάρεται απ’ αυτούς που παραμένουν αλυσοδεμένοι στις βεβαιότητές τους.

Κάθε δικτατορία περνά απ’ αυτήν τη φάση, όταν υπάκουοι άνθρωποι μετατρέπονται σε γραφειοκρατικά πιόνια που εφαρμόζουν οδηγίες με άκαμπτο ζήλο, απανθρωπίζοντας τις κοινωνικές σχέσεις στη ρίζα τους.

Οι διανοούμενοι θα μπορούσαν να είναι ισχυροί φάροι που μας φωτίζουν στη μέση του σκοτεινού πελάγους.

Ενώ μερικοί το κάνουν υπέροχα, δυστυχώς οι περισσότεροι, ειδικά εκείνοι που αφθονούν στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κρατάνε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά.

Η εκπαίδευση διαμορφώνει λοιπόν την πνευματικότητα. Η κουλτούρα τη συντηρεί και τη τελειοποιεί. Κατά συνέπειαν, θα αποκαλέσω «ακαλλιέργητους μορφωμένους» εκείνους τους διανοούμενους που υποτιμούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και κουνάνε το δάχτυλο στους «φτωχούς ανθρώπους που σκέφτονται, ενεργούν και ψηφίζουν άσχημα».

Λόγω της κοινωνικής τους κατάστασης και της δειλίας τους, οι ακαλλιέργητοι μορφωμένοι είναι σίγουρα οι πιο χρήσιμοι πολίτες για την εξουσία.

Διότι όπως έλεγε και ο Καναδός πολιτικός Πιέρ Μπουργκώ: «Δεν έχω τίποτε ενάντια στους ανόητους. Όταν εκπαιδεύονται γίνονται πολύ επικίνδυνοι».

* O Vincent Mathieu είναι Καναδός ψυχολόγος και θεραπευτής ομάδων. Είναι διδάκτωρ του πανεπιστημίου Λαβάλ του Καναδά και ειδικεύεται σε θέματα ενσυναίσθησης, καθώς και ναρκισσιστικών και αντικοινωνικών παθολογιών.

ΠΗΓΗ:

Ces éduqués non-cultivés. L’ère de la pensée unique: Totalitarisme techno-scientifique et éducation doctrinaire, 2^ο μέρος.
Αναρτήθηκε στον επιστημονικό ιστότοπο academia.eu

1. Sir Thomas More, Η ουτοπία, εκδ. Ιάμβλιχος, 2003
2. Émile Flourens, Un fiasco maçonnique à l’aurore du vingtième siècle de l’ère chrétienne, εκδ. Hachette, 1912.
3. Michel Schooyans, La face cachée de l’ONU, εκδ. Fayard, 2000.
4. Ζακ Αταλί: Συστημικός Γάλλος διανοούμενος, οικονομολόγος και συγγραφέας, πρώην σύμβουλος του προέδρου Μιτεράν και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.
5. Hervé Fischer, Le choc du numérique, εκδ. VLB, 2000.
6. Χάνα Άρεντ, Το ολοκληρωτικό σύστημα, εκδ. Ευρύαλος, 1988
7. Michel Foucault, Ιστορία της σεξουαλικότητας. Η βούληση για γνώση, εκδ. Πλέθρον, 2011.
8. Αναφέρεται στο βιβλίο του Σίγκμουντ Φρόυντ «Το μέλλον μιας αυταπάτης», που εκδόθηκε αρχικά το 1927 (στα ελληνικά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Νίκας το 2011), στο οποίο εκθέτει τις απόψεις του σχετικά με την τάση των μαζών να κυριαρχούνται από μια μειονότητα και να βασίζονται σε θρησκευτικές πεποιθήσεις που τους απαλλάσσουν από τα συναισθήματα της ανικανότητας και της ανασφάλειας. 
Ο Φρόυντ αναφέρει ότι οι επιστημονικές αρχές μπορούν να βοηθήσουν στην παράκαμψη αυτού του προβλήματος, προσφέροντας στους ανθρώπους μια λογική εκτίμηση της σχέσης τους με τον κόσμο. Αυτό όμως δεν φαίνεται να ισχύει σήμερα, καθώς η επιστήμη που χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς, τείνει να έχει δογματικό χαρακτήρα, εκμεταλλευόμενη για λόγους κυριαρχίας και ελέγχου, την αδυναμία και την ανασφάλεια των μαζών.
9. Φράνσις Βάκων, Νέα Ατλαντίδα, εκδ. Ηριδανός, 1990.
10. Άλντους Χάξλεϊ, Επιστροφή στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, εκδ. Μέδουσα, 2014
11. Η συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών και αγχολυτικών χαπιών έχει φτάσει στα ύψη σε όλη τη Δύση. Tα καναδικά κρατικά καταστήματα πώλησης αλκοολούχων ποτών SAQ και SQDC παρέμειναν ανοιχτά καθ’ όλη τη διάρκεια των περιόδων της καραντίνας. Eπίσης, οι τηλε-σειρές αποτελούν άλλο ένα μέσον διασκέδασης των ανθρώπων, και μπορούν να χρησιμεύσουν ως δόσεις τεχνητής και εφήμερης ευτυχίας. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τον Καναδά όπου επιτρεπόταν το χόκεϊ, απαγορεύτηκαν όλα τα αθλήματα, το ψάρεμα και το κυνήγι.
12. Aς σκεφτούμε τη θέση που έλαβε η Νάνσι Πελόζι με στόχο να αντικαταστήσει μέσα σε ένα κείμενο της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, τις διακριτικές λέξεις «πατέρας», «μητέρα», «γιος», «κόρη» με μη φυλετικές λέξεις όπως «γονέας» και «παιδί». Θυμίζει αυτό που περιγράφεται στο βιβλίο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Χάξλεϊ, όπου η χρήση λέξεων που σχετίζονται με την οικογένεια, όπως «πατέρας» και «μητέρα», θεωρούνται παρωχημένες, ακόμη και άσεμνες.