By Kelly Brogan, MD, Ali Zeck, Sayer Ji
Υπάρχει μια φράση που όλοι την ακούμε: Δεν βγαίνει νόημα.
Το έχουμε ακούσει από δημοσιογράφους πολιτών, από πληροφοριοδότες νοσοκομειακών και αστυνομικών δυνάμεων, και από διαφορετικούς συμμορφούμενους στους αυταρχικούς νόμους, των οποίων η προσωπική, ζωντανή εμπειρία απλά δεν συναινεί με αυτό που τους λένε ότι συμβαίνει τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Τι είναι λοιπόν αυτό που δεν βγαίνει νόημα;
Είναι:
–ότι πολλοί ιατρικοί εμπειρογνώμονες έχουν υποβαθμίσει την πιθανή απειλή της Covid-19 από τις αρχικές προβολές με τις τάξεις μεγέθους, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Dr. Anthony Fauci, σε μια έκθεση New England Journal of Medicineόπου έγραψε ότι «οι συνολικές κλινικές συνέπειες του Covid-19 μπορεί τελικά να μοιάζoυν περισσότερο με μια σοβαρή εποχιακή γρίπη (η οποία έχει ποσοστό θνησιμότητας περιστατικών περίπου 0,1%)… » όμως βλέπουμε πρωτοφανή, δρακόντεια μέτρα ελέγχου να εφαρμόζονται με εκτελεστική εντολή;
Πλοήγηση σε αχαρτοχράφητα νερά
–ότι υπήρχαν σταδιακά προγραμματισμένες εκδηλώσεις τον Οκτώβριο του 2019, συμπεριλαμβανομένων των Urban Outbreak και Event 201, εθνικών θέσεων εργασίας CDC Quarantine Program από τον Νοέμβριο του 2019, ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας κορονοϊού, πανδημικά ομόλογα της Παγκόσμιας Τράπεζας, πολύ νωρίτερα από το πότε υποτίθεται ότι ξεκίνησε αυτή η πανδημία και ξέσπασε αυθόρμητα και διαδίδεται σε παγκόσμιο επίπεδο με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να εξηγηθεί μέσω μετάδοσης από άτομο σε άτομο;
–ότι στους γιατρούς επιβάλλεται να κωδικοποιούν όλους τους θανάτους ως covid χωρίς τόσο τo προσωπείο των εξετάσεων και όταν έως και το 99% των θανάτων ήταν περιστατικά με άτομα με πολλά προϋπάρχουσα υποκείμενα νοσήματα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι ηλικιωμένοι;
–ότι τα νοσοκομεία υποτίθεται ότι είναι γεμάτα με τους διασωληνωμένους ασθενείς όταν το προσωπικό του νοσοκομείου απολύεται ή τίθεται σε προσωρινή αργία, και οι καταγγέλλοντες μιλούν για ιατρογενή βλάβη και θάνατο (συμπεριλαμβανομένης της διασωλήνωσης) που διαπράττονται συστηματικά από γιατρούς;
–ότι το σχέδιο για «επιστροφή στο φυσιολογικό» υπαγορεύεται από έναν μη επιλεγμένο τεχνοκράτη λογισμικού που τυχαίνει να χρηματοδοτεί επίσης ΓΤΟ (συμπεριλαμβανομένων συνθετικών προϊόντων χωρίς κρέας), 5G, επίσης όλα τα εργαστήρια που εργάζονται επί του παρόντος για το εμβόλιο, εμφυτεύσιμες συσκευές παρακολούθησης και τον ΠΟΥ;
–ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά από κάθε είδους ασθένειες που μπορούν να προληφθούν, από την παχυσαρκία έως την πείνα έως τα κατάλληλα συνταγογραφούμενα φάρμακα χωρίς ιστορικό προηγούμενο κυβερνητικής παρέμβασης γύρω από αυτές τις πολύ θανατηφόρες επιδημίες, αλλά τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση νοιάζεται τόσο πολύ για εμάς που θα μας «κρατήσει ασφαλείς» ακόμη και ενάντια στη θέλησή μας;
–ότι πρέπει να συναινέσουμε να εντοπιζόμαστε και να ιχνηλατηθούμε ως νόμιμοι, υγιείς πολίτες, ακόμη και όταν αυτό δεν γίνεται σε καταδικασμένους κακοποιοιούς και πολλούς σεξουαλικούς παραβάτες;
–ότι τα καλύμματα προσώπου που κυμαίνονται από ένα μαντήλι έως μια επαναχρησιμοποιούμενη χειρουργική μάσκα με μεγέθη πόρων mm θα «κρατήσουν» εκτός αυτό που ονομάζουμε έναν ιό που έχει διάμετρο nm; 1
–ότι το να φοράμε μάσκα έχει επιβληθεί, όταν ο Γενικός Χειρουργός, ο ΠΟΥ και ακόμη και ο Fauci λένε να μην τις φορούν και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι που συγκεντρώθηκαν στην τηλεόραση δεν τις φορούσαν ποτέ;
–ότι οι Walmart, Target και Costco είναι ανοιχτές, ενώ οι μικρές επιχειρήσεις, τα πάρκα και οι παραλίες έχουν κλείσει από τις 14 Μαρτίου, πολλές από τις οποίες θα παραμείνουν μόνιμα κλειστές λόγω των μη αναστρέψιμων οικονομικών επιπτώσεων του τερματισμού;
–ότι ο κατάλογος των σχετικών συμπτωμάτων του ιού έχει αυξηθεί και αλλάξει, χωρίς να υπάρχει σαφής απόδειξη του σημείου προέλευσης του ιού σε απομόνωση στο Wuhan ή απόδειξη παγκόσμιας μετάδοσης;
–ότι τα δίκτυα 5G εγκαθίστανται κατά τη διάρκεια μιας «βασικής εργασίας μόνο» σε κάθε μεγάλη μητροπολιτική περιοχή, ενώ είμαστε σε καραντίνα στα σπίτια μας;
–ότι το ανοσοποιητικό σύστημα ευδοκιμεί από την ποικιλομορφία της έκθεσης, του ηλιακού φωτός, του χρόνου στη φύση και της αγάπης των άλλων, αλλά μας λένε να κρυβόμαστε μόνοι μας, σε εσωτερικούς χώρους;
–ότι 30 εκατομμύρια άνθρωποι μόνο σε αυτήν τη χώρα έχουν χάσει ξαφνικά τις δουλειές τους μέσω περιορισμών «ουσιαστικών επιχειρήσεων», ωστόσο τυχαία υπήρξε ένα νομοθετικό κομμάτι 1000 σελίδων που ετοιμαζόταν αυθόρμητα να καθιερώσει την εφαρμογή ενός συστήματος κυβερνητικών παραχωρήσεων και νομισμάτων χωρίς μετρητά;
–ότι ο αριθμός των περιπτώσεων προσδιορίζεται μέσω μεθόδων διαγνωστικών τέστ που δεν επιβεβαιώνουν την Covid-19, έχουν δοκιμαστεί θετικά φρούτα και ζώα και o ἰδιος ο εφευρέτης της δοκιμής είπε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό μιας συγκεκριμένης ασθένειας;
Αυτή είναι απλώς μια λίστα εκκίνησης όλων αυτών που «δεν έχει νόημα» και κάθε ερώτηση επικαλείται μια κατάσταση γνωστικής δυσαρμονίας ή σύγχυσης… η οποία, όταν εξερευνηθεί με θάρρος, μπορεί να είναι μια πολύ γόνιμη κατάσταση για την εξέλιξη της σκέψης, της προοπτικής και της πεποίθησης .
Το θάρρος, υπό αυτή την έννοια, αναφέρεται στη δράση ενόψει του φόβου. Και υπάρχει τεράστιος φόβος που προκύπτει από τη ρήξη της εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή μας και στις συνδεδεμένες αρχές.
Ο φόβος υπάρχει ως μια συναισθηματική ταινία προσοχής μεταξύ των αμυντικών μας στρατηγικών επιβίωσης της παιδικής ηλικίας και της χειραφετημένης κυριαρχίας της εξατομικευμένης ενηλικίωσης.
Αυτό ισχύει για τόσους πολλούς τώρα που αισθάνονται ότι η ασταμάτητη ένταση μεταξύ αυτού που μας λένε ότι συμβαίνει (εξαπλώνεται ένας θανατηφόρος ιός από τον οποίο χρειαζόμαστε προστασία) και την αίσθηση ότι υπάρχουν περισσότερα σε αυτήν την ιστορία.
Αλλά τόσοι πολλοί ελαχιστοποιούν, απορρίπτουν ή και υπερασπίζονται την επικρατούσα αφήγηση γιατί για να μην το κάνουν, για να δράσουν διαφορετικά θα απαιτούσαν πραγματικά την κοπή του ομφάλιου λώρου που τους συνδέει με το ιατρικό σύστημα μαμά και την κυβέρνηση μπαμπά.
Θα απαιτούσε να μπουν στην ενήλικη εξουσία τους, η οποία είναι η δική τους, ατομική αλήθεια και κυρίαρχη δύναμη… μια τρομακτική μύηση στον εαυτό που μπορεί να σας κάνει να νοιώσετε ότι ο κόσμος, όπως τον ξέρετε πρέπει να τελειώσει για να φιλοξενήσει αυτήν τη νέα αλήθεια και την αντιληπτή πραγματικότητα.
Αν θέλουμε να αισθανθούμε ελεύθεροι, τότε γιατί κάποιος θα συνεχίσει να εμπιστεύεται και να υπακούει σε μια αρχή που δεν βρίσκεται εδώ για προστασία, αλλά μάλλον για τον έλεγχο και τη δουλεία;
Γιατί παραμένουμε κοιμισμένοι: αθεράπευτο τραύμα
Ο Aldous Huxley είπε ότι ο εγκέφαλος είναι μια περιορειστική βαλβίδα για πολύ μεγαλύτερη συνείδηση. Επιτρέπουμε σε αυτό που μπορούμε, οπότε τι περιορίζει τη βαλβίδα;
Ένα παιδί πρέπει να πιστέψει ότι οι φροντιστές του κάνουν ουσιαστικά το καλύτερο που μπορούν για να το φροντίσουν και να το αγαπήσουν.
Πιστεύει επίσης ότι θα μπορούσαν να το εγκαταλείψουν ή να το απορρίψουν ανά πάσα στιγμή και ότι αυτό θα μπορούσε να είναι απειλητικό για τη ζωή.
Έτσι αναπτύσσει πολλές στρατηγικές για να επιβιώσει στο αναπόφευκτο περιβάλλον της εξάρτησής του από αυτές τις ελλιπείς γονικές αρχές.
Αυτές οι στρατηγικές περιλαμβάνουν την καταστολή των αληθινών συναισθημάτων του, των αληθινών του πεποιθήσεων και της κατηγορίας του («Πρέπει να το αξίζω»).
Οδηγούν σε κυρίαρχες σκέψεις που αντανακλούν τις εσωστρεφείς δηλώσεις των γονέων ή τις φανταστικές απόψεις, όπως «είσαι αξιαγάπητος μόνο αν είσαι χρήσιμος / διατηρείς την ειρήνη / ακολουθείς τις εντολές» ή «είσαι άχρηστος και το σώμα σου δεν είναι δικό σου, είναι δικό μου για να το χειριστώ όπως νομίζω ότι ταιριάζει » ή « δεν αξίζετε να είστε ευτυχείς γιατί είστε κακοί ».
Πώς αντιμετωπίζεουν τα παιδιά έναν γονέα που τα κακοποιεί όταν είναι ανίκανα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους;
Δεν το κάνουν.
Συμφωνούν, παραδίδονται και ευθυγραμμίζονται με την πραγματικότητα του κακοποιητή τους, προκειμένου να παραμείνουν ασφαλή.
Αλλά τι θα συμβεί αν δεν ανακτήσουμε ποτέ τον εαυτό μας από αυτό το αποτύπωμα;
Τι συμβαίνει όταν τα συναισθήματα που εμφανίζονται όταν επανεξετάσουμε την πίστη σε αυτές τις μεγάλες, επικείμενες αρχές που φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαν να μας συντρίψουν εάν δεν συμμορφωθούμε;
Αυτό είναι το πρότυπο του διαχρονικού τραύματος που βλέπουμε να διατρέχει τη γενεαλογία της ανθρωπότητας τώρα, όπου το ανεξέλεγκτο τραύμα οδηγεί σε μια κατάσταση διαφυγής από τον εαυτό και το ένστικτο στην υπηρεσία μιας διατηρημένης εμπιστοσύνης και πίστης στις αρχές των γονέων.
Και με αυτόν τον τρόπο και για αυτό το λόγο, οι πολίτες του κόσμου είπαν να πάνε στο δωμάτιό τους, ώστε να μην τους πάρει ο boogie, να συμμορφωθούν δεόντως, να μείνουν μέσα στα σπίτια τους και να περιμένουν περαιτέρω οδηγίες, καλωσορίζοντας τη «νέα κανονικότητα» για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Παγκόσμιο σύνδρομο Στοκχόλμης
Υπάρχει ένα όνομα για την ψυχοκινητική δυναμική της υπεράσπισης του γονιμοποιημένου επιτιθέμενου και βλέπουμε αυτήν την επιφάνεια μαζικά.
Ονομάζεται σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Αναφέρεται σε έναν θετικό δεσμό προσκόλλησης που σχηματίζεται μεταξύ ενός θύματος κακοποίησης και του κακοποιητή.
Γι ‘αυτό οι γυναίκες υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στον έλεγχο των γεννήσεων, στα αντικαταθλιπτικά και στην ιατρική γέννηση, χωρίς να αντιλαμβάνονται την επικίνδυνη σκιά αυτών των τεχνολογιών.
Και γι ‘αυτό, σήμερα, σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι εξευτελίζουν, κρίνουν και αλλιώς εκπροσωπούν την εξουσία για να εξαναγκάσουν τους αντιφρονούντες να συμμορφωθούν.
«Φορέστε μάσκα! Σκοτώνετε ανθρώπους! «
Όταν το τραυματισμένο και σημαδεμένο παιδί τραβά τις χορδές πίσω από την κουρτίνα, λέει ότι δεν μπορείτε να χειριστείτε τα συναισθήματα που μπορεί να εμφανιστούν αν επιλέξετε να εγκαταλείψετε την εμπιστοσύνη και την εξάρτηση από μια εξωτερική αρχή.
Λέει ότι θα εγκαταλειφθείς, θα απορριφθείς και μπορεί ακόμη και να πεθάνεις.
Έτσι, εάν αισθάνεστε αδύναμοι, τότε εκφοβίστε κάποιον άλλο και διασκορπίστε κάποια από την ταλαιπωρία. Σε ατομικό επίπεδο και σε συλλογικό επίπεδο, αυτές οι δυναμικές μας κρατούν διαιρεμένους ενάντια στον πραγματικό καταπιεστή – την εξουσία που εξουσιοδοτούμε αδικαιολόγητα.
Αυτό το σύνδρομο της Στοκχόλμης χαρακτηρίζεται από:
-Θετική στάση απέναντι στους δράστες κακοποίησης ή απαγωγείς.
-Αποτυχία συνεργασίας με την αστυνομία και άλλες κυβερνητικές αρχές όσον αφορά τη λογοδοσία των δραστών κακοποίησης ή απαγωγής.
-Λίγη ή καθόλου προσπάθεια να ξεφύγετε.
-Πίστη στην καλοσύνη των δραστών ή των απαγωγέων.
-Εκτίμηση των απαγωγέων. Αυτή είναι μια χειραγωγική στρατηγική για τη διατήρηση της ασφάλειας κάποιου. Καθώς τα θύματα ανταμείβονται – ίσως με λιγότερη κακοποίηση ή ακόμα και με την ίδια τη ζωή -οι ευχάριστες συμπεριφορές τους ενισχύονται .
-Εκμάθηση της αδυναμίας. Αυτό μπορεί να είναι παρόμοιο με το «αν δεν μπορείτε να τους νικήσετε», γίνετε μέλος «. » Καθώς τα θύματα αποτυγχάνουν να ξεφύγουν από την κακοποίηση ή την αιχμαλωσία, μπορεί να αρχίσουν να παραιτούνται και σύντομα να συνειδητοποιήσουν ότι είναι πιο εύκολο για όλους αν εκχωρήσουν όλη τους τη δύναμη στους απαγωγείς τους.
-Αισθήματα οίκτου απέναντι στους κακοποιούς, πιστεύοντας ότι είναι πραγματικά θύματα. Εξαιτίας αυτού, τα θύματα μπορούν να πάνε σε σταυροφορία ή αποστολή να «σώσουν» τον δράστη τους.
-Απροθυμία να μάθουν να αποκολλούνται από τους δράστες και να θεραπεύονται. Στην ουσία, τα θύματα μπορεί να τείνουν να είναι λιγότερο πιστά στον εαυτό τους παρά στον κακοποιητή τους. 2
Πώς γίνεται λοιπόν αυτή η δυναμική;
Γιατί δεν αναγνωρίζουμε ότι ευθυγραμμιζόμαστε με τους δράστες που μας θυματοποιούν;
Τακτική σύλληψη: χειρισμός και έλεγχος του νου
«Ο συνειδητός έξυπνος χειρισμός των οργανωμένων απόψεων και συνηθειών των μαζών είναι ένα σημαντικό στοιχείο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εκείνοι που χειρίζονται αυτόν τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που είναι η πραγματική κυρίαρχη δύναμη της χώρας μας. Κυβερνούμαστε, διαμορφώνεται το μυαλό μας, σχηματίζονται τα γούστα μας, οι ιδέες μας προτείνονται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που δεν έχουμε ξανακούσει. Σχεδόν κάθε πράξη της ζωής μας, είτε στον τομέα της πολιτικής ή της επιχείρησης, στην κοινωνική μας συμπεριφορά είτε στην ηθική μας σκέψη, κυριαρχείται από τον σχετικά μικρό αριθμό ατόμων που κατανοούν τις νοητικές διαδικασίες και τα κοινωνικά πρότυπα των μαζών. Αυτοί είναι που τραβούν τα σχοινιά που ελέγχουν τον κοινό νου. » ~ Edward Bernays
Ένας από τους μεγάλους κινδύνους οποιασδήποτε στρατηγικής επιβίωσης που βασίζεται σε μια καλοπροαίρετη γονεική εξουσία και δομή εξουσίας είναι ότι δεν μπορούμε να δούμε πώς και πού και γιατί αυτό το σύστημα μπορεί να μην μοιράζεται τις ίδιες αξίες μας και μπορεί πράγματι να μας κάνει κακό. Τέτοια συστήματα βασίζονται στην ενσυναίσθηση και τη συμμόρφωση των εξαρτημένων ατόμων στο χειρισμό και έλεγχο του νου. Αυτές οι ψυχολογικές επεμβάσεις είναι εντελώς αναποτελεσματικές εάν το υποκείμενο βλέπει μέσω της παρουσιαζόμενης πραγματικότητας την πιο σκοτεινή ατζέντα από κάτω – την ιστορία πίσω από την ιστορία.
Με αυτόν τον τρόπο, η προπαγάνδα μπορεί να παραδοθεί ως μια μαζική εκστρατεία δημοσίων σχέσεων, κρυμμένη απο τα μάτια για την παραγωγή συναίνεσης. Σε αυτό το σημείο, κάθε ενιαία αφήγηση συναίνεσης – σχετικά με την αλλαγή του κλίματος, 9/11, το κίνημα της ψήφου, τον πόλεμο, τον ιό HIV / AIDS, τον εμβολιασμό και ναι, η σημερινή πανδημία – είναι παραπέτασμα καπνού για βαθύτερες ατζέντες που έχουμε χειριστεί στρατηγικά για να αποδεχτούμε.
Οι στρατηγικές εκστρατείες μάρκετινγκ βρίσκονται επίσης πίσω από τον μετασχηματισμό που έχει απολαύσει ο Bill Gates από έναν διεφθαρμένο μηχανικό λογισμικού σε έναν παγκόσμιο φιλάνθρωπο. Μέσω της φιλανθρωποκαπιταλιστικής έγχυσης εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένου του NPR και ακόμη και φαινομενικά αμερόληπτων οργανισμών «ελέγχου γεγονότων»), αυτή η φήμη έχει κατασκευαστεί από λεπτό αέρα δημιουργώντας μια κοινή αντίληψη του κοινού που αποκλίνει και ίσως είναι ακόμα και αντιθετική απο την μια ζωντανή ιδιωτική πραγματικότητα.
Λόγω των ανεξέλεγκτων τραυμάτων μας, δεν μπορούμε να σκεφτούμε κριτικά, να αναρωτηθούμε βαθιά και να δούμε αυτό που πρέπει να δούμε. Και ο φόβος ότι αυτά τα τραύματα παραμένουν ενεργά στη σημερινή μας εποχή μας οδηγεί στην παραίτηση των ελευθεριών σε αντάλλαγμα για την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Δεν μπορούμε ποτέ να αναρωτηθούμε αν ο αντιληπτός κίνδυνος προήλθε από την ίδια την εξουσία στην οποία έχουμε θυσιάσει τις ελευθερίες μας. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα βλέπουμε τους πολίτες να μπαίνουν οικιοθελώς σε καραντίνα, να αστυνομεύουν τους γείτονές τους και να ικετεύουν για ένα εμβόλιο. Δημιουργήστε ένα πρόβλημα, αναστατώστε το κοινό και προσφέρετε μια λύση που δεν θα είχε εισαχθεί εύκολα χωρίς τα προηγούμενα δύο βήματα.
Μεταβατικά πρότυπα: ξύπνημα στην ενηλικίωση
Υπάρχει μια αφήγηση που βασίζεται στην πεποίθηση ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως φαίνονται, ή αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που είναι: ο Πρόεδρος είναι εκλεγμένος αξιωματούχος και λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό μας και κάνει ό, τι μπορεί για να διαχειριστεί τα ανταγωνιστικά συμφέροντα στην εξυπηρέτηση των προτεραιοτήτων του κόμματός του ή ότι με το τρέχον σύστημα πολιτικών κομμάτων μας που χρησιμοποιεί εκλογές, έχουμε πράγματι την επιλογή. Υπάρχει επίσης μια υποκείμενη πεποίθηση ότι η κυβέρνηση υπάρχει για να εξυπηρετεί τα καλύτερα συμφέροντα του λαού.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι το τρέχον ιατρικό μας σύστημα είναι μια επιστημονικά βασισμένη προσέγγιση παροχής φροντίδας που οργανώνεται γύρω από τη διάσωση ζωών με ασφαλή και αποτελεσματικά φάρμακα.
Και ακόμη μια πεποίθηση ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ μπορεί να είναι λίγο μεροληπτικά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, αλλά γενικά αναφέρουν πραγματικά γεγονότα όπως ξετυλίγονται και ότι όσοι μπορεί να λογοκρίνονται στα νέα ή στα κοινωνικά μέσα διαδίδουν επιβλαβείς και επικίνδυνες πληροφορίες, οπότε αν λογοκρίνονται, η δικαιοσύνη έχει υπηρετηθεί και οι άνθρωποι προστατεύονται με τη λογοκρισία.
Σε αυτήν την κοσμοθεωρία, η κυβέρνηση είναι στην καλύτερη περίπτωση, αδέξια αλλά λειτουργική στο ρόλο της ως προστάτη του λαού, και τα συστημικά προβλήματα είναι τα ίδια για την πορεία δεδομένου του αριθμού των ανθρώπων που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν και του χώρου για ανθρώπινο λάθος, και στη χειρότερη περίπτωση, οικονομικά κίνητρα, αλλά όχι οργανωμένοι ή κακόβουλοι.
Και εάν η έμφυτη πεποίθησή μας είναι ότι δεν υπάρχουν «κακοί» άνθρωποι στην εξουσία, όπως ορίζεται από μια σημαντική απομόνωση της ηθικής, και ότι υπάρχει μια βασική τάξη δικαιοσύνης στον κόσμο μας όπου η δικαιοσύνη εξαλείφει τις ανισορροπίες ισχύος, θα αναζητήσουμε πληροφορίες , άνθρωποι και πηγές που αντικατοπτρίζουν αυτήν την πεποίθηση και θα νιώσουμε δυσφορία όταν παρουσιάζεται μια αντίθετη αφήγηση.
Παρομοίως, εάν οι αξίες μας αντικατοπτρίζουν μια αίσθηση ευγένειας και καλοσύνης, τότε θα υποθέσουμε με πολύ αφελές και εγωκεντρικό τρόπο ότι ο καθένας λειτουργεί με καλοσύνη, ίσως να κάνει κάποια βλάβη ακούσια, αλλά πραγματικά κάνει το καλύτερο που μπορεί, ακόμα και όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα αντίθετα γεγονότα.
Αλλά για πολλούς, κάποια στιγμή, η προοπτική της εξιδανικευμένης της εξουσίας παύει να ευθυγραμμίζεται με μια προσωπική, ζωντανή εμπειρία, και οι αληθινοί μας εαυτοί αρχίζουν να σείουν το κλουβί. Αυτή η διαδικασία αντιπροσωπεύει, για πολλούς, το θάνατο του πρώην εαυτού, της οικείας πραγματικότητας και όλων των πραγμάτων που μέχρι τώρα γνώριζαν.
Ολισθαίνουμε μέσα στην τρύπα της κριτικής σκέψης, και βλέπουμε την κυρίαρχη ορθοδοξία να αντικατοπτρίζει ατζέντες που είναι εξαιρετικά σχεδιασμένες, σκόπιμα παραπλανητικές και στρατηγικά οργανωμένες, είτε από εξωγήινους βαμπίρ, από την ελίτ του βαθύ κράτους είτε από τα ιατρικά ή στρατιωτικά βιομηχανικά συγκροτήματα , και αυτή η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που μας έχουν πει.
Σε αυτήν την αφήγηση υπάρχει μια βαθιά πεποίθηση ότι η ηθική δεν έχει θέση στην πολιτική και ότι η εξουσία και η πρόοδος πρέπει να αναζητηθούν χρησιμοποιώντας τα απαραίτητα μέσα, ανεξάρτητα από τις απώλειες ζωών ή τους ανθρώπους που βλάπτονται, η γενική ατζέντα της απόφασης είναι ο στόχος.
Υπάρχουν στρώματα και στρώματα πληροφοριών και ολοένα και βαθύτερες πραγματικότητες που αρχίζουν να αποκαλύπτουν ένα σχέδιο κρυμμένο απο τα μάτια, όπως στα ευρέως προσβάσιμα έγγραφα «πιθανά σενάρια»Βήματα Καραντίνας 2010 σχέδια και την Ατζέντα 2030, που αποκαλύπτουν την πρόθεση να υποτάξει το ανθρώπινο είδος σε μια νέα παγκόσμια δομή διακυβέρνησης (δηλ. νέα παγκόσμια τάξη), εξαρτήσεις από το κράτος πρόνοιας, συνολικό εντοπισμό και παρακολούθηση σε πραγματικό χρόνο και δουλεία με βιοϊατρική παράδοση.
Και με αυτήν την αφύπνιση στην αλήθεια, αρχίζετε να βλέπετε όλους τους τρόπους με τους οποίους υποστηρίξατε, συνηγορήσατε και επιτρέψατε στον γονέα ελεγκτή να σας χειριστεί. Είναι σαν να είσαι γυναίκα 45 ετών που ζει στο σπίτι των γονιών σου και σε κακοποιούν, σωματικά, συναισθηματικά και προφορικά, σε λιμοκτονούν και σε ελέγχουν και νιώθεις ότι δεν έχεις την επιλογή να ζήσεις μόνη σου γιατί διαφορετικά θα μείνεις άστεγη.
Είναι πραγματικά αυτή η αλήθεια; Τι γίνεται αν η πιο απίστευτη ζωή σας περιμένει λίγο έξω από την επιλογή σας το να χειραφετηθείτε; Αυτή η αφήγηση κόβει τα δεσμά με την πεποίθηση ότι η υγεία και η «ασφάλεια» είναι ευθύνη ἀλλων, αλλά δική μας. Μας αφήνει με αυτό: κατέχετε τον εαυτό σας, κυβερνάτε τον εαυτό σας και μάθετε πώς να αγαπάτε τον εαυτό σας, ώστε να μπορούμε τελικά να τιμάμε ο ένας τον άλλο και αυτόν τον πλανήτη.
Γιατί ήρθε η ώρα να φέρετε τη σκιά σας στο φως
Και περιμένουμε με το σπίτι των πολιτικών μας ελευθεριών να καεί ακριβώς μπροστά μας, διότι πρώτα απ ‘όλα έχουμε αντίθεση να κοιτάζουμε όχι μόνο το σκοτάδι έξω από εμάς, αλλά και μέσα μας. Αυτή η άρνηση και η έλλειψη αναγνώρισης συμβάλλει στο κάψιμο του σπιτιού μας, όπως είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «Για να πετύχει το κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα».
Εάν είστε έτοιμοι να επιλύσετε τη γνωστική σας δυσαρέσκεια με το να μπείτε στην ευαισθητοποίηση, είναι επιτακτική ανάγκη να αντισταθείτε στον πειρασμό να συντηρείτε ιστορίες θυμάτων γύρω από όλα όσα ανακαλύπτετε.
Όταν βλέπετε τελικά κάτω από το πέπλο της χειραγώγησης, τον έλεγχο του νου, την εξαπάτηση και την κοινωνική μηχανική που μας καθιστά εξαρτημένους από ένα σύστημα που δεν νοιάζεται για την ευημερία μας… αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να οδηγήσει σε οργή, φόβο, αγανάκτηση και ένα είδος δαιμονοποίησης.
Αυτό το απόλυτο μας κρατά να δωρίζουμε την ενέργειά μας στην πηγή της πιθανής θυματοποίησης.
Λοιπόν, πώς διατηρούμε αυτήν τη νέα συνειδητοποίηση με κυριαρχία;
Αναγνωρίζετε ότι τα συναισθήματα υπήρχαν από την παιδική ηλικία.
Δεν είναι καινούργια και δεν είναι καν απαραίτητα για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο σήμερα.
Έτσι, μαθαίνοντας πώς να κρατάτε αυτά τα συναισθήματα, να τα απελευθερώνετε και να τα μεταμορφώνετε μπορεί να σας επιτρέψει να αλληλεπιδράσετε με ηρεμία και συμπόνια.
Σας επιτρέπει να παραμείνετε ιδιοκτήτες του εαυτού σας.
Είναι πιθανό ότι αυτή τη στιγμή στο χρόνο, οι σκιές μας έρχονται στο φως, που σημαίνει ότι βιώνουμε ευκαιρίες να δούμε πού και πώς θα κρατούσαμε την ίδια ενέργεια με εκείνους που κρίνουμε και καταδικάζουμε.
Βλέπουμε τι είμαστε σε θέση να κάνουμε όταν δεν ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε… με άλλα λόγια, τους τρόπους με τους οποίους αντλούμε ασυνείδητα μια αίσθηση δύναμης μέσω της ανάγκης μας να είμαστε σωστοί, να έχουμε τον έλεγχο, να ελέγξουμε τους άλλους , και διαφορετικά να φανταστούμε ότι είμαστε σημαντικοί ή ανώτεροι από οποιονδήποτε άλλο.
Όταν εξετάζουμε αυτούς τους τομείς της ζωής και της σχέσης μας (όπου υπάρχει σύγκρουση στη ζωή κάποιου), θα μας δοθεί η ευκαιρία να το κατέχουμε ή να το αρνηθούμε. Όταν το κατέχουμε, βλέπουμε ότι οι «εχθροί» στην εξουσία είναι εκπρόσωποι των καταπιεσμένων τμημάτων του συλλογικού και ατομικού μας ασυνείδητου – το σκοτάδι της θέλησης μέσα στον καθένα μας που είναι αποσυνδεδεμένο από την καρδιά.
Και μπορούμε απλώς να επιλέξουμε να σταματήσουμε να τρέφουμε αυτό το ασυνείδητο παραμένοντας, πάντα στον χώρο της καρδιάς μας καθώς επιτρέπουμε στη συνειδητοποίησή μας να επεκτείνεται και να επεκτείνεται και να επεκτείνεται.
Ταξιδιωτικές συμβουλές
Πώς ξέρετε τι είναι αληθινό και τι όχι;
Όταν το σώμα σας γίνει καθαρό, σας λέει την αλήθεια. Το αισθάνεσαι ως μια ήσυχη, χωρίς φόρτιση γνώση, συχνά στα βάθη του εντέρου σου. Η αλήθεια δεν αισθάνεται ποτέ σαν φόβο ή επείγον, οπότε αφήστε τα συναισθήματα να αλχημιστούν και στη συνέχεια κάντε ελέγξτε το.
Ποιον να εμπιστεύεσαι; Η εμπιστοσύνη μπορεί να είναι μια δωρεά προσωπικής δύναμης, ένας φορέας εξάρτησης και ένας δρόμος για ασυνείδητη προσκόλληση.
Τι γίνεται αν συμπεριφέρεστε σε όλους σαν να μην τους εμπιστεύεστε ή σε όλους σαν να τους εμπιστεύεστε;
Τι γίνεται αν δεν δώσετε ποτέ κάτι που εξαρτάται από το άτομο που το δίνετε για να σας προστατεύσει με τρόπο που δεν μπορείτε να προστατευτείτε;
Με αυτόν τον τρόπο, παραμένουμε στο επίκεντρο του δικού μας εαυτού, που σχετίζονται με άτομα χωρίς να αναιρούμε τη συγχώνευση, αλλά με ανοιχτά αυτιά και ανοιχτές καρδιές.
Έχει ζήτημα της αλήθεια σας ή είναι απλώς εγώ; Μπορεί να είναι μια σημαντική στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία για να εκφράσετε την αλήθεια σας.
Ήρθε η ώρα να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση που μιλούν μόνο οι ειδικοί.
Κάντε λοιπόν την έρευνά σας, βρείτε τη φωνή σας και μοιραστείτε τη χωρίς να χρειάζεται κανείς να συμφωνήσει μαζί σας ή ακόμη και να σας υποστηρίξει.
Αναγνωρίζοντας ότι μπορεί να είναι μόνο η αλήθεια σας, και ότι έχει σημασία ακόμα κι αν είναι.
Τι ρόλο παίζει η ελπίδα; Δεν υπάρχει σωτήρας σε ένα άσπρο άλογο.
Κανένας γιατρός, πολιτικός, πρόεδρος που δεν θα τα πάνε καλά.
Αυτή είναι μια εσωτερική δουλειά για τον καθένα μας.
Είναι καιρός να ενήλικιωθούμε, να βρούμε τη δύναμή μας, να επιλύσουμε τις εσωτερικές και εξωτερικές μας συγκρούσεις με ριζοσπαστική αυτο-αποδοχή, συμπόνια και συγχώρεση και να αρχίσουμε να διερευνούμε τι θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι το σύστημα δεν είναι χαλασμένο, έγινε με αυτό τον τρόπο.
Μπορούμε να προχωρήσουμε πέρα από εξωτερικές μορφές διακυβέρνησης και την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να προστατευτούμε;
Δεν ξέρουμε πώς να φροντίζουμε και να θεραπεύουμε τον εαυτό μας;
Μπορεί να είναι καιρός να το ανακαλύψετε, αλλά απαιτεί να εγκαταλείψετε κάθε ελπίδα σωτηρίας από το εξωτερικό, και να βρείτε αυτή τη βαθιά πίστη, την εμπιστοσύνη και την επαγρύπνηση της δέσμευσης για την αστυνόμευση και την αυτοδιοίκηση.
Η αλήθεια είναι ότι ξυπνάμε όταν είμαστε έτοιμοι και ούτε ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα. Και όταν το κάνουμε, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να περπατήσουμε στην άγρια φύση, άγνωστη στην εμπειρία της ελευθερίας, της χαράς και της απλής ομορφιάς που ήταν πάντα το δικαίωμα μας απο τη γέννησής μας.
