Andrea Christidis, Ph.D.(Bundelkhand University)
Ψυχολόγος M.A. (EILLM & Bundelkhand University)
Συμπεριφορική Θεραπεύτρια, Συστημική Θεραπεύτρια
30.06.2021
Αρ. κατ αθ. Ε1174/2021, E1175/2021, E1173/2021, Ε1177 /2021, Ε1171/2021,E1180/2021, Ε1181/2021, Ε1184/2021, E1182/2021 καιΕ1183/2021
Συμβουλευτική γνωμάτευση
Σε παγκόσμια κλίμακα, η λήψη μέτρων, τόσο για την σωματική, όσο και για την ψυχική υγεία, διέπεται από λογική και κριτήρια που είναι αντικείμενο έρευνας και συζήτησης ιατρικών και ψυχολογικών επαγγελμάτων.
Σαν παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η δημοσίευση του Α. Γ. Καλλιακμάνη από το 2003(1).
Με βάση τις διαπιστώσεις αυτές, γίνεται αφενός κατανοητή η πολυπλοκότητα της διαδικασίας επιλογής ή όχι και εάν ναι, ποιας θεραπευτικής μεθόδου θα εφαρμοστεί στον ασθενή.
Αφετέρου γίνεται όμως και αντιληπτή η (ακόμη μεγαλύτερη) φροντίδα που θα πρέπει να δοθεί στην επιλογή ενός διαγνωστικού μέσου.
Το διαγνωστικό μέσο πρέπει να είναι κατά το δυνατόν υψίστης ακρίβειας τόσο στη διάγνωση του πάσχοντος όσο και στον αποκλεισμό των ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων τα οποία θα οδηγούσαν σε εξαιρετικά μεγάλη αστοχία η διαδικασία επιλογής θεραπευτικής μεθόδου.
Τα επιλεγμένα self test, αυτά καθ ́αυτά, σε συνδυασμό με τον τρόπο εφαρμογής τους από μη ειδικούς κατ ́ουδένα τρόπο πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Πλην όμως των καθαρά ιατρικών κριτηρίων και εμποδίων, που έχουν πλέον δημοσιευτεί και γίνει θέμα παγκοσμίως, τόσο στον επιστημονικό, όσο και στον πολιτικό χώρο (συμπεριλαμβανομένου και του ΠΟΥ), προστίθεται πλήθος προβλημάτων, όταν πρόκειται για διαγνωστικά μέτρα (και δη άκρως αμφιβόλου ποιότητας) για παιδιά.
Τα προβλήματα αυτά σχετίζονται με την υπέρβαση των ορίων του σώματός τους.
Σαν άνθρωποι λειτουργούμε καθημερινά και χτίζουμε τη ζωή μας ελεύθερα και παραγωγικά στα πλαίσια της νομιμότητας, αυστηρά σε σχέση με όρια όπως οικονομικά, τοπικά, δυνατοτήτων, κλπ..
Όσον αφορά το σώμα μας, η τήρηση του απαραβίαστου των ορίων του είναι κρίσιμος παράγοντας για τη φυσιολογική δόμηση της αρτιότητας του προσώπου.
Είναι κοινός τόπος κάθε ψυχολογικής θεώρησης της τόσο κρίσιμης για το πρόσωπο και την κοινωνία τελικά διαδικασίας ψυχοσωματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, ότι σε όλα τα στάδια αυτής είναι απαραίτητη η ύπαρξη σταθερότητας των ορίων του συναισθηματικού και άλλου χώρου μέσα στον οποίο το «μωρό» γίνεται ώριμος ενήλικας.
Η ύπαρξη αυτής της σταθερότητας, γίνεται αρχικά βιωματικά, μετά συναισθηματικά, στο τέλος και νοητικά αντιληπτή από το παιδί μέσω του τρόπου με τον οποίο οι γύρω απαντούν στο σώμα του, είτε προστρέχοντας στο κλάμα και αργότερα στη ρητή αίτηση, είτε ανταποκρινόμενοι στο βλέμμα, στην κίνηση των χεριών, κλπ..
Ο τρόπος με τον οποίο θα προσφερθεί η απάντηση στο σώμα σαν αγκαλιά, σαν τροφή, σαν χέρι ενθαρρυντικό ή αποτρεπτικό, εάν προσβάλλει τα όρια ασφαλείας του, εγκαθιστά την πρώτη εγγεγραμμένη πληροφορία περί του εάν ο κόσμος είναι ασφαλής ή ένα πεδίο μάχης, στον οποίο πρέπει κανείς συνεχώς να μάχεται και να βλέπει παντού εχθρικές προθέσεις υιοθετώντας παρανοειδή – αμυντική – ετοιμότητα στη ζωή του.
Τα ανωτέρω αφορούν κάθε περίοδο ψυχοσωματικής αναπτυξιακού τύπου μεταβολής του παιδιού είτε σταδιοποιούμενη κατά τον Φρόιντ, είτε κατά Έρικσον, είτε κατά οιαδήποτε άλλη Σχολή από τη νεογνική περίοδο μέχρι και την εφηβεία – νεαρή ενηλικίωση και είναι ακριβώς αυτά που κρίνουν εάν θα προκύψει υγιής ενήλικας ή νεύρωση, ψύχωση, ακόμα και αντικοινωνική συμπεριφορά.
Η διαδικασία της συνεχούς αυτοεξέτασης στην περίπτωση κατά την οποία το παιδί δε συναινεί με αυτήν ή συναινεί δυσφορώντας έντονα και ο γονέας αναγκάζεται να την εφαρμόσει συνέχεια και συνέχεια αναγκάζοντας με τη σειρά του και το παιδί σε συμμόρφωση, τοποθετεί το παιδί σε θέση ενός εναντίον όλων. Του γονέως ευρισκομένου μάλιστα στο άλλο στρατόπεδο.
Στην προσπάθεια των γύρω του να το πείσουν, εκείνο πληροφορείται ότι είναι δυνητικά ένοχο βλάβης ή και θανάτου φίλων, παππούδων, γονέων αλλά και του τυχαίου άλλου.
Όλα αυτά ακατανόητα για εκείνο, γιατί το σώμα του το πληροφορεί ότι είναι υγιές.
Τα όρια ασφαλείας του πλήττονται με αποτέλεσμα μοναξιά, άγχος, εξωστρεφή θυμό, αλλά και ψυχοσωματικά συμπτώματα εσωστρεφούς τύπου, διατροφικές διαταραχές, διαταραχές του ύπνου, της σχολικής και κοινωνικής επίδοσης.
Εισάγεται λοιπόν το παιδί, όχι στην αίσθηση ευθύνης προς τον διπλανό του, αλλά πολύ διαφορετικά στο να νιώθει ενοχή για πιθανό θάνατο του διπλανού του (άλλο ευθύνη, άλλο ενοχή), αίσθηση διογκωμένη στον κόσμο της με μαγικό τρόπο ερμηνείας της πραγματικότητας, τον οποίο ζουν τα παιδιά αλλά και οι έφηβοι.
Ως βιβλιογραφία παραπέμπω σε οιοδήποτε σύγγραμμα εξελικτικής ψυχολογίας και κλινικής ψυχολογίας.
Επίσης σε οιοδήποτε πανεπιστημιακό σύγγραμμα ψυχιατρικής. Εκεί θα υπάρξει επίρρωση των ισχυρισμών ως ανωτέρω τίθενται.
Εναλλακτικές λύσεις που προτείνονται για την αποφυγή των ανωτέρω μέτρων, που μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρές βλάβες, είναι οι παρακάτω, που παρατίθενται από το περισσότερο προς το λιγότερο ήπιο μέτρο, αλλά πάντοτε ηπιότερο σε σχέση με τη συνεχή εξέταση:
- Βάρδιες στα σχολεία,
- Χρησιμοποίηση αιθουσών του δήμου που έμειναν κλειστές
- Ενοικίαση αιθουσών
- Μάθημα σε ανοικτούς χώρους όταν επιτρέπεται από τον καιρό
- Πρόσληψη επιπλέον εκπαιδευτικών
- Δυνατότητα σε γονείς να επιλέξουν Homeschooling αν το επιθυμούν, με εγκεκριμένους από το υπουργείο παιδείας καθηγητές
- Δημιουργία νέων αιθουσών και σχολείων
Εδώ μπορεί να αντισταθμιστεί το κόστος, ενώ μπορούμε να αναφέρουμε ότι η λύση Homeschooling δεν επιβαρύνει καθόλου τον προϋπολογισμό ενώ η τελευταία λύνει και πάγια προβλήματα που προϋπήρχαν.
Οι δαπάνες που συνεπάγεται μια διαρκής επιβάρυνση παιδιών και νέων ανθρώπων με αδικαιολόγητες ευθύνες, ή μάλιστα και ενοχές, η διακύβευση της σωματικής και ψυχικής τους υγείας με την υποβολή συναισθημάτων ενοχής, με την αδικαιολόγητη ανάθεση ευθυνών έναντι των ενηλίκων, με την υποχρέωση να φορούν μάσκες, να κάνουν αυτοελέγχους και ενδεχομένως και με την υποχρέωση να εμβολιαστούν ενάντια σε κάθε κοινή λογική, είναι απολύτως δυσανάλογες με τα οφέλη για την κοινωνία μας.
Πρέπει να υπολογίσουμε το γεγονός ότι τα αδικαιολόγητα σενάρια τρομοκράτησης από την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης, καθώς και τα μέτρα καταναγκασμού θα οδηγήσουν σε σοβαρές ψυχολογικές και ενδεχομένως και σωματικές διαταραχές.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό πρέπει να υποθέσουμε ότι θα συμβεί, αν ισχύουν ακόμα οι παραπάνω γνώσεις που περιέχονται σε κάθε πανεπιστημιακό εγχειρίδιο.
Αν όχι, σας καλώ να με αντικρούσετε με μελέτες που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Dr. A. Christidis
1-Πηγή: http://www.mednet.gr/archives/2004-3/289per.html
Υπεύθυνος για την απόδοση στα ελληνικά:
Καθ/τής Δρ. Α. Χρηστίδης
Μεταφραστής της ελληνικής γλώσσας εξετασμένος με κρατική αναγνώριση και εξουσιοδοτημένος και δεσμευμένος από το Πρωτοδικείο Γκίσσεν, καταχωρημένος στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Φρανκφούρτη επί του Μάϊν (Γερμανία)
Prof. Dr. A. Christidis
Το αυθεντικό κείμενο μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ:
