Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα
Κι έφτασε το ξημέρωμα της ζωής μου.
Με τα σύννεφα κάτασπρα.
Καθαρά.
Σαν τη σκέψη μου.
Πήρα στυλό, χαρτί και έγραψα με μεγάλα γράμματα τις λέξεις αγάπη, αντοχή, κάθετη.
Το κόλλησα στο ψυγείο να πέφτει η ματιά μου συχνά επάνω του.
Πόσο ανάγκη θεέ μου η αναγέννηση.
Πόσο κρίμα οι ανάσες χωρίς αγάπη.
Χωρίς ζεστασιά.
Αλλά και πόσο σημαντικό να είσαι ο εαυτός σου.
Να σε αποδέχεται ο άλλος όπως ακριβώς είσαι.
Και συ να είσαι αληθινή.
Να αγαπάς την ψυχή σου αγνά.
Να μην λυγίζεις στους άγριους βοριάδες της ζωής.
Να έχεις τσαμπουκά καθάριο.
Διάφανο.
Σαν το γυαλί.
Να λες δεν συμβιβάζομαι και να είναι αυτό που ο άλλος αγαπά σε σένα.
Να χεις ντοπροσύνη.
Όταν αγαπάς, να αγαπάς.
Όταν διαφωνείς, να το εκφράζεις κι όταν πια δεν αισθάνεσαι κάτι να το λες και ευγενικά με τίμια καρδιά να αποχωρείς.
Αυτό είναι ομορφιά.
Όχι η μάσκαρα και η σκιά που κρύβουν την θλίψη των ματιών.
Όχι το ρουζ που κρύβει τη χλομάδα του πόνου.
Όχι το κραγιόν που καλύπτει την απουσία καυτών φιλιών.
Η ομορφιά είναι να βάζεις όρια.
Να αντέχεις.
Να μην συμβιβάζεσαι με μέτριους ανθρώπους.
Μέτριες αγάπες και μέτριες ζωές.
Και εσύ γυναίκα που κρύβεσαι μέσα μου φανερώσου και διεκδίκησε την ευτυχία που έταξες στο μικρό κορίτσι που έπαιζε κουτσό με τις φίλες της, γιατί τι θα της πεις και πώς θα δικαιολογηθείς σε αυτά τα μικρά αθώα ματάκια όταν θα σου πει “γιατί δεν έπαιξες τίμια για μένα”;
