Γράφει ο Nickolas M.
Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Έκανες, θα κάνεις και θα ξανακάνεις. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Το κακό είναι όταν το κάνεις, έχει αποδειχθεί εκ της πραγματικότητας ότι το έκανες κι εσύ επιμένεις εμμονικά ότι “όχι, εγώ δεν..”, “εγώ για ό,τι λέω και για ό,τι κάνω έχω σοβαρό λόγο κι ουαί κι αλίμονο σε όποιον δεν αντιλαμβάνεται αυτόν τον σοβαρό μου λόγο” κλπ.κλπ.
Κανένας δεν γεννήθηκε “ξέροντας”. Κάποια στιγμή όλοι νομίσαμε ότι ξέραμε, ενώ απλά νομίζαμε. Δεν είναι κακό. Δεν παθαίνουμε τίποτα. Ούτε χολέρα, ούτε πανούκλα, Τίποτα.
Αλήθεια σας λέω! Δεν τσούζει καν! Ειδικά όταν βάσει αυτής της “γνώσης” έχεις αποδώσει χαρακτηρισμούς, έχεις τεντώσει το δάχτυλο κι έχεις σκορπίσει κριτική και κατηγορίες και δεν έχεις το θάρρος να πεις ένα “συγγνώμη, έκανα λάθος, σε αδίκησα, παραφέρθηκα ρε αδερφέ στην τελική, είχα θολώσει”.
Λες και θα σου πέσουν τα μαλλιά, τα δόντια, τα χέρια ή ό,τι άλλο φοβάσαι ότι θα σου συμβεί – αλλά προσπαθείς να το ρετουσάρεις ή ακόμα χειρότερα να προσαρμόσεις ολόκληρη πραγματικότητα στο αφήγημα σου (είπαμε, η πραγματικότητα δεν κάνει χάρες, άλλαξε αφήγημα) με τα δικά σου “γυαλιά”, ε εκεί πλέον, σόρρυ κιόλας για το «θράσος» να έχουμε κι άποψη, εκτός από κότα, εμπίπτεις και στην κατηγορία του κομπλεξικού!
Εμπίπτεις στην κατηγορία εκείνη, που δεν αξίζει κανείς να ασχολείται παραπάνω.
Γιατί η συγγνώμη όταν έχεις κάνει λάθος, η αναγνώριση της πράξης ακόμα κι αν είναι ένα τεράστιο σφάλμα, δείχνει τουλάχιστον, μια γενναιότητα. Ή έστω, ψήγματα αξιοπρέπειας.
Αυτά και αρκετά ασχοληθήκαμε, έχουμε και δουλειές.-
