Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Χρειάζομαι ανθρώπους πλάι μου. Ανθρώπους που να με κάνουν να χαμογελώ.
Να μπορώ να βλέπω τη μέρα στραβά και να της κλείνω το μάτι.
Να ανοίγω τα χέρια διάπλατα και να αγκαλιάζω τις όμορφες σκέψεις.
Να ανασαίνω βαθιά και να μη φοβάμαι πως κάτι θα πάει στραβά.
Η μόνη μου έγνοια να είναι σε ποια παραλία θα αράξουμε βράδυ κυνηγώντας τα αστέρια.
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβω πως κάθε ψυχή χρειάζεται χρόνο. Έχει ανάγκη να θραφεί από μίση και ζήλια, αγάπη κι ελπίδα.
Αγγίζοντας τις δύο βουνοκορφές μαθαίνεις να εκτιμάς τι σου δίνεται, τι πολύτιμο έχεις στα χέρια σου.
Δεν κρατάω κακία σε όσους απομακρύνθηκαν. Σίγουρα θα είχαν τους λόγους τους.
Δεν υπερεκτιμώ όσους με αγκάλιασαν. Σίγουρα κάτι θα είδαν μέσα από μένα.
Θα έρθουν κι άλλες μέρες. Εκεί θα κρατήσουμε ανάσες, θα έχουμε μάτια ορθάνοιχτα και θα αντιμετωπίσουμε ξανά ό,τι μας λάχει.
Μπορώ να συγχωρήσω εκείνους που εκτιμούν. Εκείνους που αναγνωρίζουν πως κάθε άνθρωπος κουβαλά ένα σταυρό πίσω στην πλάτη.
Δεν είναι ανάγκη να φωνάζεις δυνατά κάθε σου πρόβλημα, κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται μπροστά σου. Μπορείς να κυνηγήσεις κάθε σου όνειρο σιωπηλά, διεκδικώντας το με τόλμη και ήθος.
Δε χρειάζεσαι πολλά στη φαρέτρα, μόνο άτομα που σ’ αγαπούν και σε νοιάζονται. Άτομα που αγαπάς κι εσύ και νοιάζεσαι πολεμώντας γι’ αυτά με κάθε σου κόστος.
Όσοι δεν βλέπουν με τη δική σου οπτική, δε μπορείς να τους αλλάξεις πορεία. Μπορείς να αναγνωρίσεις ότι σκέφτονται διαφορετικά από σένα και συνεχίζεις πορεία.
Συνεχίζεις γιατί έτσι είναι η ζωή στο πέρασμά της. Η στασιμότητα δεν είναι για σένα. Είναι για εκείνους που έχουν εγκαταλείψει τα όνειρα, τους στόχους και τις φιλοδοξίες.
Εκείνους που δε θέλουν να συνεχίσουν γιατί η ζωή τους έπαιξε ύπουλα παιχνίδια κι έχασαν σε κάθε παρτίδα.
Δε χρειάζεται να χαλιέσαι. Πάντα υπάρχουν αναποδιές, λάθη κι απώλειες.
Μέσα από τα λάθη περνάς απέναντι, κάνεις ένα μεγαλύτερο βήμα προς τα εμπρός.
Αλλάζεις πορεία για ένα καλύτερο αύριο, πιο αισιόδοξο, πιο ζωντανό…
