Πανδημία – Κριτική (Εξαιρετικό – αποκαλυπτικό άρθρο του Θεοφάνη Ράπτη)
Άρθρο του Θεοφάνη Ράπτη, που αναφέρεται στο βασικό διακύβευμα της πανδημίας, όπως και οποιασδήποτε κρίσης, που δεν είναι άλλο από την εργαλειοποίησή της υπέρ μιας κάστας αυτόκλητων παγκόσμιων Ηγεμόνων.
Στο βαθμό που η δύναμη αυτών των Ηγεμόνων είναι εκθετικά μεγαλύτερη αυτής πολιτών ή και κυβερνήσεων, ο “θαυμαστός κόσμος” που ονειρεύονται είναι πιο κοντά από ποτέ.
Το άρθρο του Θεοφάνη Ράπτη, είναι καμπανάκι για τα επερχόμενα και παρακαλώ τους αναγνώστες να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στα όσα γράφει.
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Ο κ. Θεοφάνης Ράπτης, είναι από τους πλέον έντιμους και σοβαρούς επιστήμονες που διαθέτει η Πατρίδα μας.
Σε μια άλλη χώρα, θα ήταν κορυφαίος… εδώ, τον γνωρίζουμε λίγοι…
Πανδημία – Κριτική
“Η επιστημονική γνώση είναι ένα σύνολο δηλώσεων διαφορετικούβαθμού βεβαιότητας – μερικές πιο αβέβαιες, μερικές σχεδόνσίγουρες, αλλά καμία απόλυτα σίγουρη.”
Ρίτσαρντ Φάινμαν
“Η επιστήμη είναι αβέβαιη. Οι θεωρίες υπόκεινται σε αναθεώρηση.Οι παρατηρήσεις είναι ανοιχτές σε μια ποικιλία ερμηνειών οι επιστήμονες διαπληκτίζονται μεταξύ τους.”
IσαάκΑσίμωφ
“ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν”
Σαούλ, Β’ Κορινθίους, 4:4
Ας είμαστε ωμοί για να καταφέρουμε να πούμε την αλήθεια. Το κύριο στοιχείο της πολιτικής των λεγόμενων αντιπροσωπευτικών ψευδο-δημοκρατιών σήμερα, συνίσταται στο να ‘διαφθείρει τα νοήματα’ χρησιμοποιώντας κάθε ευκαιρία, με την πλέον ύπουλη και Μακιαβελική πανουργία καιδοθείσης κάθε αφορμής, είτε από πτώση αστεροειδούς, είτε απόμεγα-ηφαίστειο, είτε απόμεγα-σεισμό, είτε πανδημία, είτε ότι άλλο παρόμοιο.
Η ουσία και το καθολικά εφαρμόσιμο κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της αλητείας που υποβόσκει πίσω από το προσωπείο του δήθεν ενδιαφέροντος, είτε για την υγεία, είτε για την ασφάλεια, οικονομική και άλλη, μπορεί τότε μόνο να φωτισθεί όταν κατανοήσουμε πρώτα το είδος της αντιστροφής που επιχειρείται στο εσωτερικό του ίδιου του Λόγου. Η συγκεκριμένη τεχνική η οποία είχε ήδη προαναγγελθεί από πρώιμους επαναστατημένους νεολαίους των μετα-πολεμικών δεκαετιών του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, πριν γίνει συστατικό στοιχείο των σύγχρονων τεχνικών ψυχολογικού πολέμου, αφορά στην μετατόπιση της προσοχής από το κέντρο της εικόνας στον καμβά που την υποστηρίζει. Όπως είχε λεχθεί παλιότερα, δεν μας ενδιαφέρει τι δείχνει το δελτίο ειδήσεων αλλά τι πλαισιώνει το δελτίο, όπως πχ, οι δεκάδες διαφημίσεις όταν το ζήτημα αφορούσε μόνον την οικονομία. Η τεχνική αυτή δεν διαφέρει από ότι έκαναν πάντοτε οι επαγγελματίες ταχυδακτυλουργοί, κάποιοι ‘διαβασμένοι‘ σαλτιμπάγκοι και οι τσιρκολάνοι ‘μάγοι‘!
Η μεγάλη διαφορά από άλλες πρώιμες εκδοχές παρόμοιων τεχνικών έγκειται πλέον στην πρακτικά εκθετική διαφορά μεταξύ μιας ορισμένης τεχνικής αμάθειας των μαζών από το πλήθος των ‘ειδικών‘. Το μέγεθος και μόνον της διαρκώς ενισχυόμενης αμάθειας υποχρεώνει αναγκαστικά στην εφαρμογή καθαρά λαϊκίστικων προσεγγίσεων σε μια πλειάδα σύνθετων προβλημάτων.Το ότι αυτό έγινε πλέον αναγκαστικό διαφαίνεται ολοκάθαρα στην ολοένα αυξανόμενη ζήτηση του νέου κλάδου της λεγόμενης ’επιστημονικής δημοσιογραφίας’. Αλλά η ίδια η έκφραση φανερώνει το ύπουλον του πράγματος. Εφ’ όσον ήδη γίνεται αποδεκτό ότι είναι αδύνατον να μεταλαμπαδευθούν και να μεταγγιστούν τα εμπειρικά συμπεράσματα μιας υπερ-πολύπλοκης πλέον επιστήμης χωρίς οι ίδιοι οι εξάγγελοι-δημοσιογράφοι να έχουν τουλάχιστον μια δεύτερη ειδικότητα, κατ’ ουσίαν ομολογείται ότι οι ανειδίκευτες μάζες δεν μπορούν να κάνουν άλλο τι από το να απομνημονεύσουν μόνον τις ‘έγκυρες‘ απαντήσεις όταν αυτές εκφέρονται από τα ορθά και εγκεκριμένα στόματα! Για τον ίδιο λόγο βέβαια, δεν θα μπορούσε ποτέ να ζητηθεί από αυτές τις μάζες να κρίνουν πραγματικά ανάμεσα στο ορθό και το ανορθόδοξο, τι τελικά αληθεύει. Επομένως από εδώ και πέρα, τα πάντα στο δημόσιο λόγο γίνονται αναγκαστικά κάποιας μορφής λαϊκισμός!
Αυτός ακριβώς ο ύπουλος λαϊκισμός που βαίνει αυξανόμενος από καθαρά ιστορικά αίτια, βάση ενός αμείλικτου νόμου συσσώρευσης πληροφοριών που συναρτάται αλλά και διακρίνεται για εξαιρετικούς λόγους από την απλή, πρωτογενή συσσώρευση του κεφαλαίου, εμφανίζεται στο προσκήνιο σαν δήθεν αντίδοτο ενός άλλου τεχνηέντως εισαγόμενου ‘νεο-δεξιού‘ λαϊκισμού, ξεκάθαρα δημιουργημένου από την εκμετάλλευση ενστικτωδών αντιδράσεων του εσώτερου ψυχισμού των κυβερνώμενων η τουλάχιστον, μιας μερίδας τους που ενδόμυχα συλλαμβάνει με το ένστικτο του καταπιεσμένου, την ανησυχητική παρουσία στο παρασκήνιο ενός σκιώδους σχεδίου, ενός υφέρποντος ολοκληρωτισμού χωρίς ακόμη ξεκάθαρο προσωπείο και στόχους.
Η δήθεν εξαιρετικότητα της τρέχουσας πανδημίας – ακόμη και αν ξεχάσουμε προηγούμενες στις οποίες υπήρξαν ανεξήγητα ηπιότερες αντιδράσεις – χρησιμεύει εκτός των άλλων για να υποδειχθεί το πραγματικά εξαιρετικό στοιχείο αυτής της συγκυρίας. Καταρχάς επειδή απουσιάζει αυτό που στη λογική φιλοσοφία αποκαλείται ‘counterfactual’ δηλ. η δυνατότητα σύγκρισης με το τι θα αλήθευε υπό διαφορετικές συνθήκες, είτε με αυτή, είτε με την άλλη μέθοδο αντιμετώπισης, πράγμα πολύ βολικό για την γραφειοκρατική διαχείριση της. Αντίθετα, στο όνομα ενός επιστημονίζοντος λαϊκισμού ή και μιας ιδεολογίας επιστημονισμού (scientism), οι νέοι ‘Πάπες‘ εμφανίζονται ξεκάθαρα με το πιο πολωμένο προσωπείο και για κάθε νέα επιλογή στρατηγικής, τα πάντα παρουσιάζονται ως εξ αρχής αναντίρρητα. Αυτή η μέθοδος πειθάρχησης που εξαρχής αποκλείει κάθε πιθανότητα διαλόγου μεταξύ ‘αρνητών/αντιρρησιών‘ κάθε μορφής, ενέχει ήδη ένα σοβαρότατο έλλειμα κάθε δημοκρατικού προσχήματος ενώ προωθεί ένα περίσσευμα πειθάρχησης το οποίο ως τέτοιο είναι ήδη αρκετά ύποπτο – και είναι ύποπτο επειδή προδιαθέτει τις μάζες για παρόμοια πολωτική αντιμετώπιση κάθε σοβαρού ζητήματος στο μέλλον, ενώ εγκαθιδρύει μια σχεδόν ’λατρευτική’ και ’θρησκευτική’ στάση [1] απέναντι και σε αμιγώς πολιτικές επιλογές όπως οι καραντίνες και οι μάσκες παντού. Κυρίως για επιλογές με παράπλευρες καταστρεπτικές συνέπειες για τις οποίες μια περισσότερο ειλικρινής δημοκρατική στάση θα απαιτούσε τουλάχιστον ένα δημοψήφισμα.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η ενοχική στάση μιας πρώην επαναστατικής, αριστερής αντιπολίτευσης που απέμεινε χωρίς αντικείμενο, και όχι μόνον τόσο πρόσφατα, καθώς μόλις πέντε χρόνια μετά την πτώση της Μεγάλης Σοβιετικής Δικαιολογίας, το 1995, σε ειδική σύσκεψη πεντακοσίων αντιπροσώπων των ισχυρότερων εθνών στο ξενοδοχείο Φαίρμοντ, στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ και υπό την αιγίδα του ίδιου του πρώην Σοβιετικού γραφειοκράτη Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, τέθηκε ένα πολύ απλό και κεφαλαιώδες ζήτημα για τον ερχόμενο νέο αιώνα [1], [2], [3]. Τι θα έπρεπε να γίνει για την ‘Διακυβερνησιμότητα‘ των μαζών όταν όλες οι προβλέψεις συνέκλιναν στο βέβαιο συμπέρασμα ότι περί τα μέσα του νέου αυτού αιώνα, το 80% τουλάχιστον της ανθρωπότητας θα περίσσευε κυριολεκτικά λόγω της αυτοματοποίησης, όσον αφορά τη συνέχιση των εγκαθιδρυμένων οικονομικών δραστηριοτήτων. Με απλά λόγια, οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι και συστημικότεροι των συστημικών, παγκόσμιοι γραφειοκράτες αναγκαζόντουσαν να παραδεχτούν ότι μια τουλάχιστον από τις προβλέψεις του Μαρξ για την σταδιακή κατάργηση της εργασίας έτεινε να γίνει πραγματικότητα, έστω και εάν όλες οι άλλες φαινομενικά απέτυχαν! Τίποτε δεν μπορούσε να είναι χειρότερο και εκρηκτικότερο από αυτό για μια παγκόσμια τάξη διευθυνόντων της οποίας η μοναδική πραγματική δικαιολογία για την συνέχιση της ύπαρξης της δεν ήταν άλλη από την μεσολάβηση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία για την οργάνωση της ικανοποίησης των αναγκών μας, πραγματικών η τεχνητών.
Είναι στο όνομα αυτής της αλλότριας προς όλους εμάς ανάγκης των διευθυνουσών τάξεων από διάφορες πλευρές που γεννιέται σταδιακά τις τελευταίες δυο δεκαετίες μια συγκεκριμένη τάση ερμηνείας της ζωής και της ιστορίας υπό το πρόσχημα της πολιτικής ορθότητας, και κυρίως μια προσπάθεια διαρκούς εξευγενισμού που συνίσταται αποκλειστικά στο να κλείνουν στόματα εν ονόματι ενός παιδιάστικου ‘σαβουάρβίβρ‘! Υπάρχουν μάλιστα σοβαρότατοι λόγοι για αυτό το είδος της ’νηπιοποίησης’ της κοινής γνώμης όπου κάθε λεγόμενο πρέπει να λειαίνεται διαρκώς από τον κίνδυνο να προσβληθούν τυχόν αισθήματα και κυρίως, (“Θού κύριε!”) να καλλιεργηθούν τυχόν επικίνδυνες και αποκλίνουσες σκέψεις. Αλλά εδώ πλεον η απόκλιση παρουσιάζεται κρινόμενη από μια εντελώς απρόσωπη -κ υποτίθεται γι αυτό το λόγο, ‘δημοκρατική‘ – δύναμη κάτι το οποίο είναι καταφανέστατα ’contradictio in terms‘, ένα κυριολεκτικό οξύμωρο. Την ίδια στιγμή, κατασκευάζεται μια θεαματική αντιπαράθεση προς δήθεν ’συνωμοσιολογικές’, αντι-δημοκρατικές συνιστώσες ενός υπερεκτιμημένου λαικισμού απά τα δεξιά, σαν αντίδοτο για να καταπιούμε το παράδοξο ενός υπέρτατου κριτή που μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δημοκρατικός! Δεν έχουμε να κάνουμε πλεον με την απόκλιση από τον λόγο ενός τυράννου, η από την απλή, γυμνή εκμετάλλευση της εργασίας που εκφράζεται σαν ‘αντι-βία‘ από τα κάτω, αλλά με την αφαιρετική απόκλιση από την ανάγκη μιας απο τα πάνω Διαχείρισης και Διευθέτησης στο όνομα μιας ψευδο-επιστημονικής αυθεντίας υπεράνω όλων, η οποία ούτως η άλλως καταργεί de facto το ελάχιστο προνόμιο διαφωνίας μέσα στις κλασσικές αστικές δημοκρατιες και με αυτή την έννοια υποσκάπτει την ίδια την ουσία των αστικών κομμάτων. Εκτός των άλλων μια τέτοια προπαγάνδα επιχειρεί να σβήσει από τη μνήμη το ιστορικό γεγονός ότι η ανάγκη των επαναστάσεων ήταν αυτή που γέννησε την πραγματική έννοια της Συνωμοσίας για δυο αιώνες τώρα σαν μια μορφή αυτοάμυνας απέναντι στο μωνοπώλιο της βιας κάθε εξουσιαστικής δομής.
Το ότι αυτή η ίδια η κεντρική οικονομική δραστηριότητα είναι που βρίσκεται πλέον σε κρίσιμη κατάσταση είναι εκείνο που πρέπει διαρκώς να αποκρύπτεται και με τον πλέον πονηρό τρόπο, διότι η μόνη επιλογή που της απομένει όχι μόνον δεν λέγεται με κανέναν ορθό τρόπο, αλλά και θα έκανε να ανατριχιάσουν και ορισμένοι από τους θιασώτες τέτοιων λύσεων. Μια προηγούμενη απόπειρα να αναλυθεί σε παλαιότερα κείμενα [2] το γιατί, κατέληγε στο ότι η έλλειψη περαιτέρω εδάφους επέκτασης της οικονομίας δεν αφήνει άλλο έδαφος παρά εκείνο του ανθρώπινου σώματος στο βαθμό τουλάχιστον που καλώς η κακώς, μήτε η Σελήνη, μήτε ο Άρης διαθέτουν ιθαγενείς πληθυσμούς για να κατακτηθούν και να υποταχθούν. Όλη δε η πρόσφατη φασαρία περί εμβολίων, είναι μόνο μια αστεία εισαγωγή στο τι θα μπορούσε να επακολουθήσει. Η μόνη πραγματικά εντατική μορφή εκμετάλλευσης που απομένει δεν είναι παρά το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, συμπεριλαμβανόμενου του εγκεφάλου, αλλά η περαιτέρω ανάλυση όλων των συνιστωσών αυτής της προβληματικής απαιτεί τουλάχιστον μια επιπλέον κριτική θεώρηση της τεχνικής που υπερβαίνει τα όρια του παρόντος κειμένου αν και μπορούμε να παραπέμψουμε εδώ σε μια πρώτη προσπάθεια που μπορεί να αντληθεί από άλλη πηγή [2]. Σημειωτέων ότι μόλις εφέτος, ένας τουλάχιστον Γάλλος στοχαστής, αν και από οικονομιστική σκοπιά, κατέληξε σε παρόμοια συμπεράσματα όσον αφορά τουλάχιστον στο τυπικό μέρος ορισμένων στρατηγικών του κεφαλαίου σε αναφορά προς προηγούμενα μη δημοκρατικά, μη νεωτερικά συστήματα διακυβέρνησης [3]αυτή τη φορά επενδεδυμένα με τη χρυσόσκονη της προχωρημένης τεχνολογίας.
“Οποιοσδήποτε αποβλέπει σε μια ήρεμη ζωή, διάλεξε λάθος χρόνο για να γεννηθεί”
Λέων Τρότσκυ
Αν θέλει κανείς να ξεμπροστιάσει όλη τη βρώμα που κρύβεται πίσω από το δήθεν ενδιαφέρον της νέας παγκόσμιας γραφειοκρατίας, είτε κρατικής, είτε κορπορατίστικης, αρκεί να εμβαθύνει στην τότε προτεινόμενη λύση από τον άνθρωπο του βαθέως κράτους των ΗΠΑ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ κατά τη διάσκεψη του 1995 στο Φαίρμοντ, που έμεινε ιστορική για τον όρο ‘tittytainemnt‘ (‘Βυζο-διασκέδαση‘) [4], [5], υπονοώντας όχι απλώς άρτο και θεάματα, αλλά κυριολεκτικά προσήλωση όπως του νηπίου στον μαστό, αρχικά στην ραδιο-τηλεόραση και έπειτα σε κάθε είδους οθόνες όπως αυτές που κατέκλυσαν τον κόσμο είκοσι και πλέον χρόνια με την μορφή των ‘έξυπνων‘ κινητών και των τάχα μου ‘κοινωνικών μέσων‘.
Είναι δε αρκούντως υποκριτική η στάση μερικών από τους αρχικούς προγραμματιστές αυτών των τεχνολογιών και οι οποίοι σήμερα παραδέχονται ανοικτά ότι οι τεχνολογίες αυτές εξ αρχής προγραμματίστηκαν για να είναι εθιστικές, χωρίς όμως να αφήνουν να διαφανούν οι ισχυρότατοι δεσμοί μεταξύ των εταιριών που τους πλήρωναν και του ίδιου του βαθέως κράτους και των υπηρεσιών ασφαλείας που ακολουθούσαν κατά γράμμα τις υποδείξεις Μπρεζίνσκυ!
Πλην όμως, και αυτή η στρατηγική φαίνεται πλέον ανεπαρκής διότι δεν συντάχθηκε ανεξάρτητα από άλλες καθαρά στρατιωτικές, αμερικανικές και ΝΑΤΟικές στρατηγικές, η κυριότερη των οποίων ανάγεται στο περιβόητο ’Δόγμα Cebrowski’ όπως επί χρόνια αποκάλυπτε ο Γαλλο-Σύρος δημοσιογράφος ThierryMeyssan του δικτύου Voltairenet [6] και το οποίο εμπεριείχε το σχέδιο σχεδόν πλήρους καταστροφής η τουλάχιστον αποδιοργάνωσης πολλών χωρών της Μ. Ανατολής, Αφρικής, Ν. Αμερικής και ΝΑ Ασίας ώστε να εγκαθιδρυθεί η πλέον έμμεση αποικιοκρατική εκμεταλλευτική επιχείρηση με την συνδρομή πολυεθνικών κολοσσών και ιδιωτικών μισθοφορικών στρατευμάτων.
Ήταν σε αυτό το μέτωπο στο οποίο αναδείχθηκε η κύρια αντιπαράθεση των αντίπαλων δυνάμεων του νέου αιώνα, Ευρασιατικών από τη μια μεριά και Αγγλο-σαξωνικώναπό την άλλη με τελευταίους και καταϊδρωμένους διάφορους Ευρωπαίους εταίρους που ασθμαίνοντας προσπαθούν να ξαναμπούν στην αρένα με κάποιο αντάλλαγμα, πολλές φορές παίζοντας και σε ‘διπλό ταμπλώ‘.
Το χειρότερο όλων, η συνέχιση αυτής της σύγκρουσης μετά το Συριακό φιάσκο, για πρώτη φορά μετά τον Β’ ΠΠ, εμφανίζεται έτοιμο να μεταφερθεί στον Ινδικό και Ν. Ειρηνικό, με την Κίνα σε πυρετώδεις προετοιμασίες για την κατάληψη πλέον της Ταιβάν όπως και των Νήσων Σενκάκου ανοιχτά της Ιαπωνικής θάλασσας, γεγονός που θα μπορούσε δυνητικά να συμπαρασύρει και τις ΗΠΑ σε έναν νέο πόλεμο του Ειρηνικού.
Η μέγιστη και κεφαλαιώδης διαφορά των νέων πολέμων που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα εδώ, φάνηκε ολοκάθαρα στον τελευταίο πόλεμο του Καυκάσου όπου οι Αρμενικές δυνάμεις αντιπαρέταξαν μια αν όχι σπασμωδική, πάντως παλιομοδίτικη άμυνα απέναντι σε τεχνολογίες τύπου Drones και αυτοματισμούς τελευταίας γενιάς που αφειδώς προμήθευσαν για πληθώρα λόγων, διάφοροι καλοθελητές από Τουρκία μέχρι Ισραήλ.
Στον επόμενο μεγάλο πόλεμο που θα απαιτηθεί πιθανότητα πριν μια νέα συμφωνία τύπου Γιάλτας μορφοποιηθεί και μπει στο χαρτί, θα πρέπει να ξεχάσουμε εκστρατείες παλαιού τύπου, γενικές επιστρατεύσεις κλπ, παρεκτός ίσως από ορισμένες απαρχαιωμένες επαρχίες της Δυτικής αυτοκρατορίας όπου τέτοια σχήματα μπορεί ακόμη να εξυπηρετήσουν εγχώριες ανάγκες του πολιτικού και εν πολλοίς ‘κοτζαμπάσικου‘ κατεστημένου.
Περισσότερο πιθανή είναι η μεγιστοποίηση των παράπλευρων απωλειών και οι θυσίες αμάχων όπως και οι διάφοροι λοιμοί τύπου Υεμένης με τον μεγαλύτερο φόβο των κρατούντων να στρέφεται γύρω από την όποια πιθανότητα εξοπλισμού των οποιωνδήποτε απελπισμένων και την μεταστροφή τους σε άτακτα εμφυλιοπολεμικά αγήματα.
Αντίθετα, πληθυσμοί εξουθενωμένοι από πανδημίες, οικονομική εξαθλίωση και επιπλέον πειθάρχηση δια του φόβου, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να σταθούν στα πόδια τους και κυρίως να επικοινωνήσουν την αγανάκτηση τους ο ένας προς τον άλλον – ιδίως με μια γραφειοκρατικοποιημένη, αριστερή αντιπολίτευση που έχοντας αποκοπεί από το καθαρά στρατιωτικό σκέλος του αρχικού διακυβεύματός της, θα αδυνατεί να καθοδηγήσει οποιοδήποτε απελευθερωτικό εγχείρημα με όποια πιθανότητα επιτυχίας αλλά και θα χρησιμεύσει σαν επιπλέον ανάχωμα σε όποια πλημμυρίδα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας.
Και για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με το επιχείρημα περί ’συνομωσιών’, ας ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι στην τρέχουσα ιστορική στιγμή είναι μάλλον οι διευθυντικές ελίτ εκείνες που αποπειρώνται να αναλάβουν το όποιο επαναστατικό εγχείρημα τους, όπως τουλάχιστον το οραματίζονται οι ίδιες [11], [12] για τον παραπέρα σωτήριο εκσυγχρονισμό της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας με τρόπο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, για την αέναη αναπαραγωγή τους. Εν κατακλείδι, ακόμη και η έννοια της ’συνωμοσίας’ έχει πλέον εσκεμμένα διαφθαρεί ώστε να μην γίνεται αντιληπτή ως αυτό που πάντα ήταν μέσα στην ιστορία δηλ. η συντονισμένη δράση περισσότερων η λιγότερων ατομικών δρώντων γύρω από μια κοινή ιδέα με κάποιο στρατηγικό στόχο και περισσότερο η λιγότερο πρόσκαιρες και ευκαιριακές συμμαχίες όπως και αρκετή τύχη! Αντίθετα, μας εμφανίζουν τώρα ένα νέο ’ειδησεογραφικό’ εμπόρευμα μιας μυστικιστικής δράκας με πάνσοφα και κεκρυμμένα όντα ικανά να κατευθύνουν με ιδανικό τρόπο την ιστορία, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε απλούστατα με την ίδια παλιά παρέα καθαρμάτων επιπλέον εξοπλισμένων με την υβριστική ανεμελιά που τους προσφέρει η τεχνική ισχύς, ως ιδεολόγημα. Την ίδια ανεμελιά που μπορεί να παραγάγει τις επόμενες Φουκουσίμες και τα επόμενα Τσερνόμπιλ,πλέον και σε βιοχημικό επίπεδο δεδομένων των δεκάδων ανεξέλεγκτων ιδιωτικών και δημόσιων εργαστηρίων που πειραματίζονται κυριολεκτικά με οτιδήποτε! Αυτή η δράκα που τρέφεται επιπλέον αδιάκοπα από τις σάρκες μιας νεολαίας παγιδευμένης στα άπειρα φοιτητικά δάνεια και στον συνεχή ανταγωνισμό για μια αμφίβολης αξίας επιστημονική και καριερίστικη επιτυχία, διαθέτει μόνο μια παλαιού τύπου ‘Δαρβινική‘ σοφία κληροδοτημένη ήδη από τον καιρό της Βαβυλώνας και έξοχα αναλυμένη από τον Ελίας Κανέτι στο έργο του ‘Μάζα και Εξουσία‘. Σημασία έχει να επιζήσουν εκεί όπου άλλοι θα πεθάνουν! Με πολύ απλά λόγια, είτε το πείραμα θα τους βγει και θα κληρονομήσουν έναν ’θαυμαστό νέο κόσμο’ σαν τεχνολογική στάνη με μεταλλαγμένα πρόβατα, είτε κάποια στιγμή θα εκραγεί αλλά οι ίδιοι θα έχουν φροντίσει να την πληρώσουν πάλι οι πιο αδύναμοι – εάν δεν κατηγορηθούν κιόλας τα πρόβατα τα ίδια για την όποια αποτυχία τους!
[1] https://manolisgvardis.wordpress.com/2020/11/23/ο-αντιμασκικός-αγώνας/
[2] Τεχνοφεουδαρχία (2007) Εκδ. Έσοπτρον.
[3] https://www.researchgate.net/publication/342881414_Epilegomena_to_Technofeudalism
[4] Technofeodalism (2020) Cédric Durand, Ed. La Decouverte.
[5] https://en.wikipedia.org/wiki/The_Global_Trap
[6] http://kwinrc.blogspot.com/2010/12/workplace-faith.html
[7] ttps://errantbodiesspace.blogspot.com/2015/08/tittytainmentylva-bentancor.html
[8] http://www.katiousa.gr/apopseis/i-ekpaidefsi-tis-amatheiaskai-i-diaskepsi-tou-san-fransisko-to-1995/
[9] https://www.dinfo.gr/η-εκπαίδευση-της-αμάθειας-μήπως-είμασ/
[12] https://donpaulwearerev.com/flipping-the-script/the-greatreset-is-a-global-technofascist
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ, Κορυφαίο, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
