στ’ ουρανού τα πετραχείλια, Αντώνη... ( 5 μουσικά βίντεο και μια ταινία)
Όλα τα ταξείδια κάποτε τελειώνουν, Αντώνη…
… μικρή η ζωή, κι εμείς κουκίδες στον χάρτη του άπειρου…
… ψυχές που πέρασαν στο διάβα της, χωρίς ν’ αφήσουν ίχνος… και ψυχές που στο πέρασμά τους άφησαν το χνάρι τους βαθιά σ’ άλλες ψυχές…
… άλλοτε χνάρι σκληρό, κι άλλοτε χάδι και μελωδία…
Αντώνη της νιότης μας, μας ταξείδεψες σ’ άλλους κόσμους…
… άφησες όμως πίσω σου ένα χάδι γεμάτο νότες, μελωδία, τρυφερότητα…
… κι οι αναμνήσεις, δίκοπες λεπίδες που άλλοτε πονάνε κι άλλοτε φέρνουν τρυφερές εικόνες στη σκέψη…
… να γινόταν να σταματήσουμε τον χρόνο μ’ ένα ταγκό, Αντώνη…
…ν’ ανοίξουμε μια χαραμάδα στο παράθυρο του άπειρου … να κρατήσουμε σφικτά τη ζωή μας…
… στ’ ουρανού τα πετραχείλια, η φωνή του, τα τραγούδια του, θα λάμπουν στις κρύες χειμωνιάτικες μέρες μας… στους Μαγιάτικους ήλιους μας… στις νύχτες των καλοκαιριών μας και… στα φθινόπωρα της ζωής μας…
… συνέχισε να τραγουδάς στους μπαξέδες τ’ ουράνιου παραδείσου, για να φτάνει ως εμάς η φωνή σου, ν’ απαγκιάζει η ψυχή μας…
Καλησπέρα… κάποια τραγούδια, κάποιες ψυχές, γίνονται οι πιο τρυφερές αγκαλιές μας…
… όρτσα τα πανιά Αντώνη, κόντρα στον δεληβοριά…
Καλλιόπη
μουσικά πετραχείλια εδώ… εδώ… εδώ… κι εδώ…
η ταινία, εδώ…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΟΙΗΣΗ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Στη Μνήμη του Αντώνη
Θεία Χάριτι, Δύο άγιοι διαφορετικοί –original ο ένας, ”λαϊκός” ο άλλος– με Κοινό Τους Χαρακτηριστικό Την Θαυματουργική Τηλεμεταφορά όπου Το Χρέος Τους καλεί. Συγκεκριμένα:
Α. https://youtu.be/hiruv1ryY7c?t=453https://youtu.be/g8pyAHQwRW4?t=156
Β. Στην παρουσίαση του ”ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ”, από την ”ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ” του Γιώργου Σεφέρη
https://www.youtube.com/watch?t=156&v=g8pyAHQwRW4&feature=youtu.be
διαβάζουμε στο σχόλιο της Despoinas Hatziyannakis – Πριν από 7 χρόνια:
”Αντωνη οταν ειχες το υποδηματοποιειον σου επι της Λεωφορου Βασιλεως Κωνσταντινου μου εντυσες με σατεν του αρραβωνα μου τα παπουτσια, και μου τραγουδαγες με την χαρισματικη φωνη σου. Τωρα με ψυχαγωγης στο ΜΑΙΑΜΙ και θυμαμαι την Καισσαριανη. Με αγαπη Δεσποινα αδελφη του Νικου Αναστασιαδη.”
Αναντίρρητα, Οι δύο άγιοι, ως διαφορετικοί – καθείς εφ’ ω ετάχθη, είναι Ασύγκριτα ”Μεγέθη”.
Μα απ’ την άλλη πως να πεις, με βεβαιότητα, πως Ο Άγιος Παΐσιος θα μπορούσε ποτέ τηλεμεταφερόμενος να διασχίσει τον Ατλαντικό και να πάει στο ΜΑΙΑΜΙ, για να τηλεπαραδώσει, μαζί με την ”πραμάτεια” Του, την Ιερή Μνήμη της Ανταρτομάνας Καισαριανής στην Δέσποινα, την αδελφή του Νίκου Αναστασιάδη;
Κακά τα ψέματα· ο Ατλαντικός δεν είναι η Λίμνη Γεννησαρέτ ή λίμνη Τιβεριάδα, γνωστή και ως Θάλασσα της Γαλιλαίας.
Τύχη Αγαθή, η Τέχνη αξιώθηκε ακόμα μία Κορυφαία Της Στιγμή: Το Ιδανικό ”πάντρεμα” διαχρονικής Ήττας και ψευδεπίγραφης; Ελπίδας.
Και ο Aντώνης, ποτέ από το Χρέος μη κινών,
”…Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.”
https://youtu.be/gawmLrFr1JM?t=46