Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Μεγάλωσα αρκετά για να πιστεύω λόγια χωρίς πράξεις.
Πάντα κρατάω στο μυαλό μου μόνο τα καλά για τον κάθε άνθρωπο που φέρνει η ζωή στα σκαλοπάτια μου.
Τον αφήνω να ανέβει και τον φιλεύω απ’ ό,τι καλούδια υπάρχουν στην ψυχή μου. Του δίνω και νερό, για να ξεδιψάσει και ίσκιο για να ξαποστάσει.
Άλλοι ήπιαν νερό κι έφυγαν μετά τη στάση τους, γιατί στάθηκαν μόνο να ξεκουραστούν και να συνεχίσουν το δρόμο τους, κι άλλοι έμειναν και άφησαν τα μπαγκάζια τους.
Για να ξαποστάσουν εκείνοι, φόρτωσαν το δρόμο μου με ενοχές, ανασφάλειες και τοξικότητα. Άλλοι θέλησαν να χαράξουν την πορεία μου και να χειραγωγήσουν την ύπαρξή μου.
Κάποτε τους έλεγα κακομαθημένους, αλλά κατάλαβα (αργά ίσως) πως ήταν απλά τοξικοί.
Έπαιρναν ανελέητα ό,τι έδινα αλλά ποτέ δεν νοιάστηκαν για το χέρι που τους τα δίνει. Για την ψυχή που τους τα προσφέρει.
Κι εγώ, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν εκείνο το ξεχασμένο “ευχαριστώ”, χωρίς ανταλλάγματα. Όχι λόγια, όχι κολακείες, όχι σαγηνευτικές λέξεις.
Εγώ που ξύπναγα τις νύχτες να βοηθήσω όποιον το ζήταγε, ακόμα κι αν δεν άντεχα.
Έβρισκα τη δύναμη, το κουράγιο και σήκωνα το βάρος του άλλου, και της ψυχής μου μαζί!
Εγώ που έδινα τις ευκαιρίες απλόχερα, χωρίς να νοιάζομαι αν το άξιζαν ή όχι. Χωρίς να μετράω το πόσο θα τσαλαπατήσουν εμένα στο πέρασμά τους, το πόσο θα εκμεταλλευτούν την καλοσύνη μου.
Λίγο από αγάπη ήταν το ζητούμενο. Όχι άλλα ψίχουλα. Όχι άλλα λόγια.
Και ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα όταν ξυπνήσεις από μια τέτοια κατάσταση; Όταν ξυπνήσεις και δεις την αλήθεια σου;
Τα καταλαβαίνεις όλα με μιας!
Την αγάπη μου, την ονομάσατε εγωισμό.
Τα όνειρά μου, ψέματα.
Τα θέλω μου, ανοησίες.
Κι εγώ, ήρθε η ώρα να καθαρίσω το σπίτι μου.
Δεν χωράνε άλλοι τοξικοί.
Δεν έχει άλλο ίσκιο για περαστικούς και ταξιδιώτες.
Τώρα πια ό,τι έχω να δώσω, είναι για εκείνους που μιλούν με πράξεις.
Για εκείνους που δεν επιλέγουν ούτε μεγάλα λόγια αλλά ούτε και διφορούμενες σιωπές.
Μόνο πράξεις.
Δεν είναι εύκολος δρόμος. Δεν είναι εύκολη επιλογή.
Αλλά τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν οδηγείς μόνος σου;
Κι αν σπάσω τα μούτρα μου, δικό μου θα είναι, κι αν φτάσω στον προορισμό μου, δικό μου θα είναι!
Γιατί τώρα ξέρω πως ο επόμενος που θα μου πει πως η αγάπη κινεί γη και βουνά, θα είναι εκείνος που θα μπορεί και να το κάνει.
Δεν θα χρειαστεί ίσως καν να το πει, γιατί θα έχει ήδη κινήσει γη και βουνά για να είναι εδώ, παρόν, στο τώρα!
Τα λόγια δεν σηκώνουν το κορμί από την καρέκλα. Η αληθινή αγάπη, όμως τα κινεί όλα και τα μπορεί όλα!
Μεγάλωσα και θέλω τους αληθινούς. Που το “μπορώ” τους θα μετριέται σε στιγμές ευτυχίας. Σε αγκαλιές.
Εκείνους που έμαθαν να αγαπούν το σήμερα, να συχωρούν το χθες και να κοιτάνε με χαμόγελο το αύριο..
