Το χαμόγελό σου, να είναι πιο φωτεινό από τα σκοτάδια των ανθρώπων!

Γράφει η Γεώρα

Να χαμογελάς, ακόμα και αν οι άλλοι σε σκοτεινιάζουν! Να χαμογελάς με όλο το φως της ψυχής σου! Είναι σκληρός ο κόσμος μάτια μου. Την ευαισθησία και την καλοσύνη δεν την αντέχει.

Δεν έχει μάθει να σηκώνει το κεφάλι και να κοιτάει τα άστρα. Του είπαν να κοιτάει στο βάλτο και εκείνος υπάκουσε. Και εσένα σε περνάνε για τρελό που αντιστάθηκες.

Τους μιλάς για αξίες και σε περνάνε για οπισθοδρομικό. Τους μιλάς για σχέσεις αληθινές και σε θεωρούν έναν ονειροπόλο – ρομαντικό που ξέμεινε από μία άλλη εποχή.

Τους μιλάς για έρωτα σωμάτων και ψυχών και είναι σαν να μην έχουν ακούσει ποτέ ξανά αυτή την λέξη, που είναι τόσο τρυφερή!

Τους μιλάς για πράξεις αγάπης και σου απαντούν για πράξεις εγωισμού.

Προσφέρεις, είσαι το κορόιδο τους. Βοηθάς και νοιάζεσαι, έχεις ενσυναίσθηση και ευγένεια, σε περνούν για κατώτερό τους.

Διαπρέπεις και ξεχωρίζεις από εκείνους και προσπαθούν να σε θάψουν με όλες τους τις δυνάμεις.

Γιατί δεν αντέχουν κάτι που εκείνοι δεν κατάφεραν.

Γι’αυτό σου λέω, να χαμογελάς, ακόμα και αν οι άλλοι σε σκοτεινιάζουν.

Να παίρνεις ανάσες ζωής, να φέρεις ανθρωπιά και να μην τους αφήσεις να σε αλλάξουν σε κάτι απρόσωπο, άκαρδο και απάνθρωπο.

Και θα το δεις, θα αλλάξει ετούτος ο κόσμος.

Απλά θέλει προσπάθεια και πίστη.

Εσύ όμως να χαμογελάς!

Σε κάθε προσβολή και προσπάθεια μείωσης του «είναι» σου, να χαμογελάς.

Όπως σου είπα, είναι βαρύ φορτίο για τον κόσμο η καλοσύνη και η ευαισθησία.

Δεν γίνεται να το φορέσουν – αντέξουν όλοι αυτό το ρούχο.

Δεν σημαίνει όμως πως χρειάζεται να το πετάξεις από πάνω σου, επειδή κάποιους τους τυφλώνει το φως σου!

Εσύ, είσαι εσύ(!) και εκείνοι, είναι εκείνοι. Με τη μόνη διαφορά, πως εσύ δεν έχεις μάθει να πληγώνεις!

Και αυτό είναι παράσημο ψυχής!

Να χαμογελάς και να σε αγαπάς! Το αξίζεις!

Ακόμα και αν οι άλλοι, θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις, πως δεν αξίζεις!

Εσύ αξίζεις!

Πολέμα την μαυρίλα και την κακία που σου προσφέρουν, με μπόλικη δόση από το φως που έχεις μέσα σου!