Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Τα χρόνια περνούν, ωριμάζεις. Αλλάζεις, διαμορφώνεις τον χαρακτήρα σου. Τότε λοιπόν είναι που ξεκινούν τα μαθήματα της ζωής.
Το κακό είναι πως για να μάθουμε κάτι οι πλείστοι θα πρέπει να το μάθουμε μέσα από τον πόνο. Αυτός είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Λες και δημιουργήθηκε αυτό το συναίσθημα μόνο και μόνο για να μας διδάσκει.
Ο μεγαλύτερος πόνος σε αυτόν τον τομέα είναι όταν κάποιος άνθρωπος προδίδει την εμπιστοσύνη που του έχεις δείξει.
Εκείνη την στιγμή χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου.
Γιατί τι είναι η εμπιστοσύνη;
Μα φυσικά το κλειδί για να μπει κάποιος στην καρδιά σου.
Το έδωσες σε χέρια που δεν ήξεραν να εκτιμούν, σε χέρια που με μεγάλη ευκολία μπόρεσαν να σε πονέσουν.
Πίστεψες. Πίστεψες στο όνειρο, πίστεψες πως είναι αλλιώς. Και ήταν αλλιώς. Αυτός ο πόνος ήταν διαφορετικός. Ήταν οξύς, διαπεραστικός. Ήταν ένας πόνος που εκτός από την ψυχή σου, την καρδιά σου πονούσε και το κορμί σου.
Έβαλες ένα τέλος σε τούτη την παράνοια.
Προσπαθείς να κάνεις βήματα προ το μέλλον.
Μικρά μεν, τα κάνεις δε.
Σιγά, σιγά, το ξέρω ποναει πολύ.
Το να ξεπεράσεις την προδοσία του ανθρώπου που αγάπησες είναι μαραθώνιος κι όχι κατοστάρι.
Ο δρόμος μέχρι να βγεις από τον πόνο είναι στρωμένος με αγκάθια.
Θα ματώσεις, θα είναι οι πληγές σου ανοιχτές. Σε κάθε βήμα θα θέλεις να γυρίσεις πίσω, μα μην τα παρατάς. Προχώρα μπορείς.
Να σου πω κάτι; Δεν πειράζει, έμαθες. Ο άνθρωπος αυτός σου έδωσε κομμάτια του, σε δίδαξε κι ας σε πρόδωσε. Κράτησε το δίδαγμα και πάνε παρακάτω. Πήγαινε εκεί που σ’ αγαπούν. Το γεγονός πως ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να σε αγαπήσει δεν σημαίνει πως δεν αξίζεις να αγαπηθείς.
Αυτό που μετράει είναι πως εσύ ήσουν μια γενναία καρδιά.
Αγάπησες και το φώναξες όσο πιο δυνατά μπορούσες.
Τόλμησες να πας ενάντια σε όλους και σε όλα.
Πάλεψες για αυτά που ένιωθες, κι ας έχασες την μάχη του έρωτα.
Κάποιοι άνθρωποι όμως επιλέγουν να κρατούν τα αυτιά τους κλειστά.
Μερικές φορές το κάνουν γιατί και οι ίδιοι πονούν κι όχι από κακία.
