Γράφει η Οδύσσεια
Είναι κανείς εδώ ;
Κόσμος πάει και κόσμος έρχεται. Άλλος νευρικός, άλλος θυμωμένος,άλλος βιαστικός. Όλοι αφοσιωμένοι στα κινητά τους, στη ρουτίνα τους.
Κανείς δεν χαιρετάει τον διπλανό του κανείς δεν κοιτάει γύρω του, κανένας δεν είναι μέρος του συνόλου.
«Όλοι για έναν και ένας για όλους» έλεγαν οι τρεις σωματοφύλακες αλλά, στον σύγχρονο κόσμο ισχύει το αντίθετο. Μόνοι άνθρωποι, γεμάτοι άγχος πηγαινοέρχονται.
Αν τους παρατηρήσεις ο καθένας κουβαλά το δικό του “σταυρό”.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα βρίσκονται στο pick αλλά κατά τα άλλα “είμαστε καλά.”
Είναι κανείς εδώ;
Φωνάζει η ψυχή μας, αλλά εμείς δεν την ακούμε.
Είναι κανείς εδώ;
Χρειάζομαι ένα χέρι να πιαστώ για να διασχίσω τις δυσκολίες της ζωής μου.
Είναι κανείς εδώ;
Να με παρηγορήσει και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά;
Είναι κανείς εδώ;
Να γιατρέψει τις πληγές που κρύβω πίσω απ´το θυμό μου;
Είναι κανείς εδώ;
Να μου χαμογελάσει έτσι απλά;
Είναι κανείς εδώ;
Να μου δώσει μια ζεστή αγκαλιά;
Είναι κανείς εδώ;
Να μ´αγαπήσει;
Είναι κανείς εδώ;
“Καημένη μου ψυχή μη μου φωνάζεις. Δεν έχω χρόνο με σένα πια ν’ασχοληθώ, δεν προλαβαίνω! Με περιμένουν στη δουλειά, με περιμένουν τα παιδιά. Έχω να πάω από δω, έχω να πάω από εκεί δεν περισσεύει χώρος πια για σένανε, λυπάμαι!”
Πάψε να με ταλαιπωρείς με κάθε τόση αφορμή να προσπαθείς κάτι να πεις ,
δε θέλω, πάψε!
Έτσι κοιτώντας έξω από εμάς, αφήνουμε τον σημαντικότερο άνθρωπο του κόσμου (τον εαυτό μας) έξω απ’την ίδια μας τη ζωή.
Και συνεχίζουμε χωρίς να δίνουμε σημασία στη φωνή της ψυχής μας που βρίσκεται μέσα μας .
Όμως , όσο είμαστε ακόμη ζωντανοί, η ψυχή μας θα διαμαρτύρεται πάντα όταν δεν θα είναι γεμάτη και θα φωνάζει σιωπηλά για βοήθεια.
-Είναι κανείς εδώ;
-Σ´ακούω…
