Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι… γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;
Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν περάσει ποτέ.
Οι άνθρωποι ίσως νιώθουν μόνοι, γιατί δεν μπορούν πια ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να εκφραστούν μέσω των αισθήσεων τους, δηλαδή να γευτούν, να μυριστούν και ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν όσα έχουν μέσα τους.
Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι ίσως επειδή βρίσκονται με τον λάθος σύντροφο, στις λάθος φιλίες, στη λάθος δουλειά.
Μεγαλώνουμε σε μία σκληρή κοινωνία όπου φοβάται ο άνθρωπος να δείξει ευαισθησία, να δείξει αγάπη, να ερωτευτεί γιατί θα θεωρηθεί ένας άλλος Δον Κιχώτης, ένας ρομαντικός τρελός με άπιαστα όνειρα.
Γύρω μας ψυχές και κορμιά σε λάθος αγκαλιές… φιλιά σε αταίριαστα χείλη… χάδια μηχανικά… άδειες καρδιές… εσωτερική Μοναξιά…σκληρή και αδυσώπητη…
Αν δεν μπορείς να γκρεμίσεις την μοναξιά κάποιου, μην του την χαλάς…
Καλλιόπη
Μία φράση που διάβασα κάποτε και μου έμεινε αξέχαστη ήταν:
“Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;”
Από τότε προσπαθώ να βρω μια λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα αλλά δεν βρίσκω.
Μόνο ανακάλυψα κάτι χειρότερο. Οι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν μόνοι ακόμη κι όταν δεν είναι μόνοι σε πραγματικό χρόνο. Έχουν μία εσωτερική μοναξιά που δύσκολα σβήνεται.
Αυτό έρχεται και σε αντίφαση με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων επικοινωνίας που μας έγιναν απολύτως απαραίτητα και εξαρτόμαστε πλήρως από αυτά τα τελευταία χρόνια.
Φαίνεται ότι με τα χρόνια ο άνθρωπος έχει βολευτεί περισσότερο στο να πατάει κουμπιά μπροστά από μια οθόνη και κάπου ξέχασε πώς να επικοινωνεί και να εκφράζει τα αισθήματά του σωστά.
Μπορεί να κάθεται μόνος στο σπίτι, να μιλάει με δέκα διαφορετικά άτομα μέσω των κοινωνικών δικτύων και να μην ανοίξει ούτε μία φορά τη στόμα του για να μιλήσει. Δεν είναι λίγο τρομακτικό άμα το σκεφτείτε καλύτερα;
Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν περάσει ποτέ. Οι άνθρωποι ίσως νιώθουν μόνοι, γιατί δεν μπορούν πια ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να εκφραστούν μέσω των αισθήσεων τους, δηλαδή να γευτούν, να μυριστούν και ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν όσα έχουν μέσα τους. Το σεξ είναι μια ανάγκη, ο έρωτας είναι η απόλαυση.
Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι ίσως επειδή βρίσκονται με τον λάθος σύντροφο, στις λάθος φιλίες, στη λάθος δουλειά.
Η επιβίωση είναι μία επιτακτική ανάγκη που μας δεν τους αφήνει περιθώρια για να πάνε ένα βήμα παραπέρα και να σκεφτούν τι θέλουν πραγματικά. Οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ακόμη κι αν ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν, θα δυσκολευτούν πολύ να το βρουν.
Η μεγαλύτερη επιδημία της εποχής μας είναι η μοναξιά. Κι αυτή ήρθε για να μείνει. Οι περισσότεροι αν δεν ζητήσουν βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο, δεν νιώθουν το μέσα τους να ελαφρύνει. Δεν μιλάνε ουσιαστικά ο ένας στον άλλο. Δεν ανοίγονται, δε νιώθουν ο ένας τον άλλο.
Είναι άλλοι άνθρωποι απ’ έξω κι άλλοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα τους.
Ο καθένας έχει μέσα του μια φυλακή κτισμένη με μυστικά, με κρυφούς πόθους κι επιθυμίες, με νεύρα, με ανέκφραστα συναισθήματα και περνάει τον περισσότερό του χρόνο εκεί μέσα.
Μεγαλώνουμε σε μία σκληρή κοινωνία όπου φοβάται ο άνθρωπος να δείξει ευαισθησία, να δείξει αγάπη, να ερωτευτεί γιατί θα θεωρηθεί ένας άλλος Δον Κιχώτης, ένας ρομαντικός τρελός με άπιαστα όνειρα.
Η κοινωνία είναι σκληρή γιατί κρίνει και μας «δαχτυλοδείχνει» με το παραμικρό.
Ο ανταγωνισμός, η καψυποψία, η εκμετάλλευση που κυριαρχούν παντού κάνουν την εσωτερική μας μοναξιά ακόμη μεγαλύτερη.
Θα είμαστε τυχεροί αν βρούμε δυο τρεις ανθρώπους να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε αληθινά, χωρίς να νιώθουμε συνεχώς ότι μας κρίνουν ή μας πληγώνουν.
Μήπως πίσω από την κατάθλιψη που θερίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας στις μέρες μας, κρύβεται η απομόνωσή από τον κόσμο και η εσωτερική μας μοναξιά;
Πώς μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά;
Μήπως οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες που τίποτα δεν μπορεί να τις καλύψει πια;
Αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;
Πράξια Αρέστη – enallaktikidrasi.com
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν έναν μύθο για τον άνδρα και την γυναίκα. Έλεγαν ότι στην αρχή ήταν ενωμένοι αντικριστά και ότι με θεία βούληση χωρίστηκαν. Έτσι ανέβαιναν σε ένα βουνό ψάχνοντας να βρουν το άλλο τους μισό για να ξανά ενωθούν και να είναι ευτυχισμένοι.
Όμως σήμερα δεν είναι εύκολο να βρουν το άλλο τους μισό γιατί η εικόνα του έχει αλλοιωθεί.
Γιατί το μισό που ψάχνει και ο ένας και ο άλλος έχει αλλάξει ρόλο.
Τό πιστεύω μου είναι ότι κανένας άνθρωπος δέν είναι μόνος του.Τόν συντροφεύει ο άλλος του εαυτός που στήν διάρκεια τής ζωής του αλλάζει μορφές μέχρις ότου συμφιλιωθεί με κάποια απο αυτές που θα τόν συντροφεύσει στό υπόλοιπο τής ζωής του
Φιλοσοφιμένη άποψη, Ντίνο… και εν μέρει, την επικροτώ… είναι όμως άϋλη κι ασώματη η έννοια εαυτός… Κι ό άνθρωπος, έχει ανάγκη έναν άλλον άνθρωπο που θα μοιραστεί μαζί του χαρές και λύπες… μια θαλπωρή… ένα νοιάξιμο… μια αγκαλιά… ένα “εδώ είμαι εγώ για σένα”…
Απίστευτη η μοναξιά γύρω μας, Ντίνο… και το χειρότερο είναι πως αυτό ξεκινάει από μέσα μας, όσο συμφιλιωμένοι κι αν είμαστε με τον εαυτό μας..όσο κι αν τον λειαίνουμε για να τον καλλιτερεύσουμε.
Δυστυχώς αυτή τήν πραγματικότητα βιώνουμε και δέν αλλάζει τίποτα.Να είμαστε τουλάχιστον καλά στην υγεία μας
Καμια απάντηση…..χχμμμ μάλιστα.
Ευχή και κατάρα του Έλληνα είναι ότι σκέπτεται,στοχάζεται και φιλοσοφεί!
Μετά όμως την περιβόητη ισότητα τον δυο φίλων και τις καινούργιες αρμοδιότητες που τους αναλογούν τα πράγματα περιπλέχθηκαν σε περίεργο βαθμό…..
Η για αιώνες καταπιεσμένη Ελληνίδα γυναικα που έρχεται λοιπόν στο προσκήνιο και καλά κάνει,πρέπει να αντιληφθεί και να κατανοήσει πως θα διαχειριστεί την ελευθερια της χωρίς να ευνουχίσει διανοητικά τον Έλληνα……
Σκεφτείτε μονο τον βρώμικο και ύπουλο ρολο των ΜΜΕ και κύριος των κοριτσίστικων και γυναικείων περιοδικών στην χωρα μας από την μεταπολίτευση και μετά,ίσος και παλαιότερα….
https://www.youtube.com/watch?v=vmcPDi_W0BU
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Όπως έχω γράψει πολλές φορές, δυστυχώς ο ευνουχισμός του άντρα ξεκινά από τις μητέρες…
Λυπάμαι που η γυναίκα έχασε το δρόμο της και ξέχασε ν’ ανατρέφει ΑΝΔΡΕΣ και ΓΥΝΑΙΚΕΣ…
Επιστροφή στις ρίζες, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως Έθνος.