Δεν θέλω να χρεώσω άλλη ζωή στο «μετά».

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο, κι είναι ήδη Δευτέρα.
Πού πήγε η Παρασκευή; Πού πήγε η Κυριακή;
Καλημέρα.. κι έχει ήδη πάει μεσημέρι.
Ο μήνας τελείωσε και μαζί κι η χρονιά.
Πού πήγε;

Κάπου εκεί που ταξιδεύουν και τα χρόνια που περνάνε;

Χάνουμε ανθρώπους, χαραμίζουμε στιγμές. Γιατί;

Ποιος μας υπέγραψε συμβόλαιο με την παντοτινή παρουσία;

Χάνουμε γονείς, χάνουμε φίλους, χάνουμε μνήμες που δεν θα μπορέσουμε να τις ανακτήσουμε.

Δεν θέλω να γυρίσω στα παλιά.. δεν με μελαγχολεί πια το χθες.

Θέλω να μην χαραμίσω άλλο σήμερα.

Θέλω το σήμερα να το ζήσω χωρίς να το χάσω.

Να το ζήσω, χωρίς να επιβιώσω.

Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον ψυχαναγκασμό του «πρέπει να είσαι χαρούμενος», «χαμογέλα», «όλα για κάποιο λόγο γίνονται».

Όχι μωρέ.. αν θέλω να κλάψω, θα με αφήσεις να κλάψω. Κι αν θέλω να νιώσω θυμό, θα με αφήσεις να νιώσω θυμό.

Δεν είναι η ζωή μια γκάμα από ροζ συναισθήματα.

Ποιος σου είπε πως το μαύρο δεν έχει μέσα του φως;

Το πιο φωτεινό σου εαυτό θα τον συναντήσεις στα σκοτάδια σου γιατί είναι εκείνος που θα σου δώσει λόγο να ξεκουνήσεις από εκεί.

Δεν θέλω να χρεώσω άλλη ζωή στο «μετά».
Την θέλω τώρα. Την διεκδικώ σήμερα.
Δεν είναι τέλεια, ούτε κι εγώ είμαι.
Δεν είναι ιδανική, ούτε κι εγώ είμαι.
Μα στο τέλος της, θέλω να έχω ξεχρεώσει λίγο «μετά» και να το έχω ζήσει σήμερα.

Θέλω να έχω πει σ’αγαπώ στον άντρα μου.

Θέλω να έχω βάλει λίγη ρίζα πιο βαθιά για τα παιδιά μου, για να πετάξουν ελεύθερα όταν έρθει η ώρα τους.

Θέλω να νιώσω.. μ’ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!
Αλλά τα θέλω σήμερα..
Όχι μετά.

Μετά το φαϊ κρυώνει και το σ’αγαπώ χάνει το χρώμα του.

Μετά ο καφές ξεχνιέται και το μου λείπεις, χάνεται στα «πρέπει».

Μετά περνάνε οι μέρες κι ήρθαν Χριστούγεννα.

Μετά πέρασε ο καιρός και πάλι δεν πρόλαβα να…

Δεν θα σου πω λοιπόν τίποτα μετά.
Ό,τι έχω θα στο πω τώρα.
Ό,τι θέλω θα το διεκδικήσω τώρα.
Ό,τι αξίζει θα το κρατήσω στην ζωή μου τώρα.
Γιατί με το «αργότερα» συμφωνία, δεν έκανε κανείς.
Και αργότερα.. όλα αλλάζουν.

Έτσι κι εγώ, κράτησα καβάντζα μια χαλασμένη πυξίδα που δείχνει πάντα το δρόμο της καρδιάς, ένα σπασμένο ρολόι, που η ώρα του λέει “σήμερα” κι ένα τεφτέρι με ξεχρεωμένα “μετά” κι “αργότερα.

Κι ίσως η μέρα, η ώρα, η στιγμή, μπορεί να μην είναι η κατάλληλη, μπορεί να μην είναι ιδανική, αλλά είναι το μόνο δεδομένο που έχεις.

Ζήστο! Τώρα..