Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εφαρμόζει ένα από τα πιο ανήθικα καθεστώτα στην ιστορία. Για παράδειγμα, επιδίδεται σε μεγάλο αριθμό δολοφονιών. Τα απολύτως αδικαιολόγητα εγκλήματα της Κίνας τα τελευταία χρόνια είναι έργο μιας από τις πιο επικίνδυνες προσωπικότητες στην ιστορία, του Xi Jinping, του σημερινού κινέζου ηγέτη. (Φωτογραφία: Lintao Zhang/Getty Images)

«Δραστηριοποιούμαστε σε 100 χώρες», είπε ο Jamie Dimon στην Maria Bartiromo του Fox News Channel στις αρχές Αυγούστου. «Και το κάνουμε σύμφωνα με τους νόμους αυτών των χωρών και σύμφωνα με τους νόμους της Αμερικής όπως αυτοί ισχύουν».

«Η εξωτερική πολιτική καθορίζεται από την αμερικανική κυβέρνηση, όχι από την JPMorgan», υποστήριξε ο Dimon, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της JPMorgan Chase.

Ο Dimon έχει δίκιο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν απαγορεύει σε τράπεζες ή άλλες εταιρείες να δραστηριοποιούνται στην Κίνα.

Ωστόσο, η επιχειρηματική δραστηριότητα στην Κίνα ενισχύει ένα φρικτό καθεστώς, επομένως το ζήτημα δεν αφορά τη νομιμότητα, όπως υποστηρίζει ο Dimon. Αφορά την ηθική.

Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε: είναι ηθικό να δραστηριοποιούμαστε επιχειρηματικά στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας;

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εφαρμόζει ένα από τα πιο ανήθικα καθεστώτα στην ιστορία. Για παράδειγμα, επιδίδεται σε μεγάλο αριθμό δολοφονιών.

Ξεκινάμε από τη μητρόπολη της Γιουχάν. Ο κόσμος εξακολουθεί να μην γνωρίζει πώς ξεκίνησε ο COVID-19, αλλά είναι 100% σαφές ότι το Πεκίνο σκόπιμα διέδωσε την ασθένεια πέρα από τα σύνορα της Κίνας. Ενώ έλεγαν ψέματα σχετικά με τη μεταδοτικότητα για διάστημα τουλάχιστον κάποιων εβδομάδων —οι Κινέζοι γιατροί γνώριζαν ότι ο ιός ήταν εξαιρετικά μεταδοτικός από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά οι αξιωματούχοι έλεγαν ότι δεν ήταν— το Πεκίνο ήταν απασχολημένο με την επιβολή lock down σε κινεζικές πόλεις ενώ πίεζε άλλες χώρες να μην επιβάλλουν ταξιδιωτικούς περιορισμούς και καραντίνα στις αφίξεις από την Κίνα.

Στη συνέχεια, αφού τελικά παραδέχθηκαν τη μεταδοτικότητα του ιού, οι αξιωματούχοι της Κίνας δήλωσαν ότι η ασθένεια θα μολύνει λιγότερους ανθρώπους από τον SARS, την ασθένεια στο τέλος του αιώνα εξαιτίας της οποίας νόσησαν 8.400 άνθρωποι παγκοσμίως και πέθαναν 810.

Επομένως, καθένας από τους άνω των 5,1 εκατομμυρίων θανάτων εξαιτίας του COVID-19 εκτός Κίνας θα πρέπει να θεωρείται δολοφονία. Η σκόπιμη εξάπλωση της νόσου αποτελεί, μέχρι στιγμής, το έγκλημα αυτού του αιώνα.

Δολοφονία είναι επίσης η περίπτωση των δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών που κάθε χρόνο λαμβάνουν υπερβολική δόση χημικών ενώσεων φεντανύλης, οι οποίες παρασκευάζονται στην Κίνα. Τα συστατικά —και μερικές φορές τα τελικά προϊόντα— παρασκευάζονται σε αυτή τη χώρα. Οι κινεζικές συμμορίες φαιντανύλης είναι εξαπλωμένες και διεθνούς εμβέλειας.

Ξεπλένουν τα χρήματά τους από άλλες κινεζικές συμμορίες μέσω των κρατικών τραπεζών της Κίνας.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, σε καθεστώς σχεδόν απόλυτης επιτήρησης, γνωρίζει για τις δραστηριότητες αυτών των συμμοριών και ως εκ τούτου τις εγκρίνει.

Οι κινέζοι αξιωματούχοι αναμφίβολα επωφελούνται από το εμπόριο φαιντανύλης.

Η σκόπιμη δολοφονία άλλων ανθρώπων χωρίς δικαιολογημένη αιτία —το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προστασίας των συμμοριών φεντανύλης από το Πεκίνο— είναι επίσης δολοφονία.

Μόνο σε ένα χρόνο, από τον Μάιο του 2020 έως τον Απρίλιο του 2021, η φαιντανύλη σκότωσε περίπου 64.000 Αμερικανούς, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ.

Η Κίνα, εκτός από το να δολοφονεί ξένους, «εξαφανίζεται» και σκοτώνει δικούς της πολίτες, ξεκινώντας από τους επικριτές και τους αντιφρονούντες.

Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι, στην αθλίως εσφαλμένα αποκαλούμενη Αυτόνομη Περιοχή Xinjiang Uygur, χτίστηκε μια αλυσίδα στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου έχουν μείνει έγκλειστοι περίπου τρία εκατομμύρια Ουιγούροι, Καζάκοι και άλλες τουρκικές μειονότητες.

Μεγάλος αριθμός μειονοτήτων πεθαίνει σε αυτά τα στρατόπεδα. Το γνωρίζουμε αυτό επειδή οι αξιωματούχοι έχτισαν ένα κρεματόριο και ένα νεκροταφείο ανάμεσα σε δύο από τα στρατόπεδα εγκλεισμού, στην πόλη Aksu.

Μέσα σε αυτές τις εγκαταστάσεις, οι κρατούμενοι βασανίζονται συστηματικά.

Το Πεκίνο έχει θεσμοθετήσει τη δουλεία, προσφέροντας την εργασία δεκάδων χιλιάδων μειονοτήτων σε εγχώριες και ξένες εταιρείες.

Το κινεζικό κράτος διατηρεί μια πολιτική που προωθεί το βιασμό των Ουιγούρων και άλλων τουρκόφωνων γυναικών.

Το επίσημο κράτος συλλέγει όργανα από ανθρώπους που ανήκουν στις μειονότητες και φυλακίζει παιδιά σε «ορφανοτροφεία» που μοιάζουν με φυλακές.

Οι πολιτικές που επιβάλλονται στους Θιβετιανούς φαίνεται να είναι παρόμοιες από πολλές απόψεις με αυτές που επιβάλλονται στους τουρκόφωνους λαούς.

Αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Xinjiang συνιστούν «γενοκτονία», όπως ορίζεται στο Άρθρο II της Σύμβασης για τη Γενοκτονία του 1948.

Τόσο η κυβέρνηση Τραμπ όσο και η κυβέρνηση Μπάιντεν έχουν δηλώσει ότι η Κίνα διαπράττει αυτό το ανείπωτο έγκλημα.

Η Σύμβαση για τη Γενοκτονία, στο Άρθρο Ι, απαιτεί από τους υπογράφοντες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, «να αποτρέπουν και να τιμωρούν» πράξεις γενοκτονίας.

Η πρόληψη και η τιμωρία δεν περιλαμβάνουν την ενίσχυση της κατάπτυστης άρχουσας ομάδας αγοράζοντας, για παράδειγμα, κινεζικά προϊόντα. «Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για περιπτώσεις που είτε βρίσκονται πολύ κοντά μας είτε μας χωρίζει ένας ωκεανός», είπε στο Gatestone ο Jonathan Bass, Διευθύνων Σύμβουλος της WhomHome.com με έδρα το Λος Άντζελες. «Το 2010, συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος με τον οποίο τα κινεζικά εργοστάσια αντιμετώπιζαν τους εργάτες δεν ήταν σύμφωνος με τις αξίες που αντιπροσώπευε η Αμερική. Η δουλεία σε οποιαδήποτε μορφή είναι απαράδεκτη».

Στη συνέχεια, ο Bass μετέφερε θέσεις εξειδικευμένης εργασίας στη Βόρεια Αμερική και θέσεις τεχνικών συναρμολόγησης στο Μεξικό.

Υπάρχει ηθική επιταγή να φύγει κανείς από την Κίνα, όπως ο Bass; Υπάρχει μια τέτοια επιτακτική ανάγκη εάν το κινεζικό καθεστώς δεν σταματά να διαπράττει θηριωδίες.

Αυτά τα απολύτως αδικαιολόγητα εγκλήματα είναι έργο μιας από τις πιο επικίνδυνες προσωπικότητες στην ιστορία, του Xi Jinping, του σημερινού κινέζου ηγέτη. Κάποιοι υποδεικνύουν ότι ο Xi είναι απλώς μια παρέκκλιση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας, υπονοώντας ότι τα εγκλήματά του είναι δικό του έργο και δεν έχουν σχέση με το κομμουνιστικό σύστημα.

Η εποχή του Xi, που χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια επιστροφής στον ολοκληρωτισμό, μοιάζει με εκείνη του Μάο Τσε Τουνγκ, του ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Ο Μάο μετέτρεψε αυτό που υποτίθεται ότι ήταν ένα καθεστώς που διοικείται από μια επιτροπή σε καθεστώς που διοικείται από έναν άνθρωπο, και στη συνέχεια σχεδόν κατέστρεψε το κινεζικό κράτος με ολέθριες εκστρατείες, όπως η Πολιτιστική Επανάσταση και το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός.

Ο τελευταίος διάδοχος του Μάο, ο Deng Xiaoping, ομαλοποίησε την πολιτική.

Ο Deng άρχισε να θεσμοθετεί το Κομμουνιστικό Κόμμα αναπτύσσοντας νόρμες, κατευθυντήριες γραμμές, γνώσεις και κανόνες.

Ξένοι παρατηρητές εκφράζονταν με κολακευτικά λόγια για την άνοδο αυτού που αποκαλούσαν «αξιοκρατικό» σύστημα.

Ο Xi, με μια κίνηση υφαρπαγής που θύμιζε τον Μάο, ανέτρεψε τη διαδικασία και απο-θεσμοθέτησε το Κόμμα κατακτώντας την εξουσία σχεδόν από όλους τους άλλους.

Ο Μάο αποκαλείτο κα αυτός επίσης παρεκκλίνων, αλλά δεν ήταν.

Η Κίνα κυβερνήθηκε από ισχυρούς άνδρες τόσο στην αρχή της κομμουνιστικής περιόδου όσο και τώρα.

Αυτό το σύστημα, που από την μαοϊκή του αρχή εξιδανικεύει τον αγώνα, απαιτεί έναν ισχυρό άνδρα. Ο Deng και οι δύο διάδοχοί του είναι αυτοί που αποτελούν παρέκκλιση.

Το κινεζικό κομμουνιστικό σύστημα απαιτεί ομοιομορφία από τη φύση του, και για να εξυπηρετήσει τους στόχους του δικαιολογεί την εξάλειψη κάθε περίπτωσης μη-συμμόρφωσης.

Όλοι οι κομμουνιστές ηγέτες της Κίνας, αλλά κυρίως ο Mao και ο Xi, έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα.

Εάν τώρα δεν υπάρχει εύλογη ελπίδα για έναν καλοπροαίρετο κινεζικό κομμουνισμό —σχεδόν όλοι οι παρατηρητές και οι πολιτικοί ηγέτες κάποτε πίστευαν ότι το σύστημα θα εξελισσόταν προς μια ευπρόσδεκτη κατεύθυνση— τότε δεν πρέπει να ανεχθούμε το καθεστώς, γεγονός που σημαίνει ότι έχουμε, καταρχάς, ηθική υποχρέωση να διακόψουμε τους δεσμούς μαζί του.

Η διακοπή των δεσμών θα είχε ως αποτέλεσμα τον τερματισμό της κυριαρχίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο πάντα εξαρτιόταν από τις συνεχείς εισροές ξένου χρήματος. Μεταξύ άλλων, ο τερματισμός του κινεζικού κομμουνισμού θα έκανε το ευφυολόγημα του Jamie Dimon αυτόν το μήνα ότι η τράπεζά του θα ξεπεράσει σε διάρκεια το Κομμουνιστικό Κόμμα να φαίνεται προφητικό.

Ο Gordon G. Chang είναι ο συγγραφέας του βιβλίου The Coming Collapse of China (Η επερχόμενη κατάρρευση της Κίνας), διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Gatestone και μέλος της Συμβουλευτικής του Επιτροπής.