Πλησιάζουν Χριστούγεννα… κάποια σπίτια όμως πνίγονται στη σιωπή!
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιστραφούν οι ρόλοι!
Να γίνουμε εμείς οι ήρωες τους, προσφέροντας τους αγάπη, στοργή και τρυφερότητα!
Και όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά κάθε μέρα!
Η παρουσία μας, τους δίνει χαρά! Τους δίνει ζωή!
Γιατί η ζωή τους είμαστε ΕΜΕΙΣ!
Έχουν τόσο παγώσει οι ψυχές των ανθρώπων, που ξέχασαν να παραμείνουν… ΑΝΘΡΩΠΟΙ… η ζωή, είναι αδυσώπητη… κι εμείς αφεθήκαμε στη ροή του χείμαρρου χρόνου…
Αν όμως ξαναβρίσκαμε την χαμένη μας ανθρωπιά, πόσο υπέροχα θα ήταν…
Εκεί που σήμερα βρίσκονται αυτοί, ίσως βρεθούμε κι εμείς… ο χρόνος και η ζωή παίζουν παιχνίδια…
Καλλιόπη
Πλησιάζουν Χριστούγεννα… οι δρόμοι φόρεσαν τα γιορτινά τους έτοιμοι να υποδεχτούν τα παιδιά που κοιτάνε όλο θαυμασμό με τα αθώα ματάκια τους, έχοντας την ελπίδα μήπως κατά τύχη ξεπροβάλλει ο Άγιος Βασίλης!
Τα σπίτια στολισμένα, άνθρωποι βιαστικοί ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις πιο ξεχωριστές μέρες του χρόνου! Γέλια ακούγονται από κάποιες πόρτες και φωνές παιδιών! Μοσχομυρίζει η γειτονιά κουραμπιέδες και μελομακάρονα!
Κάποια σπίτια όμως πνίγονται στην σιωπή και την μοναξιά… Είναι σπίτια ανθρώπων της τρίτης ηλικίας!
Ξεχασμένοι από συγγενείς και εγγόνια, κάθονται σε μια γωνιά του σπιτιού άλλοτε ολομόναχοι και άλλοτε αν είναι τυχεροί έχοντας παρέα το ταίρι τους!
Βυθίζονται στις σκέψεις των περασμένων γιορτών, όπου ήταν νέοι και φρόντιζαν για όλους, ετοίμαζαν τραπέζι, γλυκά, υποδέχονταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους με μια μεγάλη αγκαλιά όλο αγάπη!
Μα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να συμβαίνει αυτό! Πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται μόνοι, ξεχασμένοι αυτοί οι άνθρωποι!
Το βλέμμα μου καρφώνεται στην γιαγιά και τον παππού και τους χαμογελώ γλυκά! Οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων, σκέφτομαι! Οι ήρωες όλων μας! Ο παππούς και η γιαγιά μας!
Πόσες φορές πήραν το μέρος μας σε τσακωμούς που είχαμε με τους γονείς μας;
Πόσες φορές ήταν εκεί προστάτες, συμπαραστάτες, πάντα με μια γλυκιά κουβέντα και γνέφοντας καταφατικά σε κάθε μας απαίτηση;
Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν χωρίς ποτέ να παραδεχτούν την κούραση τους;
Αξίζει κάποιοι από αυτούς να είναι μόνοι;
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιστραφούν οι ρόλοι! Να γίνουμε εμείς οι ήρωες τους, προσφέροντας τους αγάπη, στοργή και τρυφερότητα!
Και όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά κάθε μέρα!
Η παρουσία μας, τους δίνει χαρά! Τους δίνει ζωή! Γιατί η ζωή τους είμαστε ΕΜΕΙΣ!
Μαρία Αρφαρά
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
https://www.youtube.com/watch?v=q0hyYWKXF0Q
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
μακάρι να βρίσκονται τουλάχιστον στα σπίτια τους. άλλο πράγμα να είσαι στον χώρο σου. κάτι σε συνδέει με τη ζωή σου. και όχι ξεχασμένοι σε κάποιο γηροκομείο. αυτό κι αν είναι θλίψη.
εκεί που παρκάρω είναι ένα γηροκομείο. τώρα βέβαια κάνει κρύο και δεν κάθεται κανένας στα μπαλκονάκια. όμως, με τον καλό καιρό έχει τύχει πολλές φορές καναδυό ένοικοι να είναι έξω και να κάθονται μόνοι τους στο μπαλκονάκι. μία από αυτές είναι μια γιαγιούλα που πάντα χαιρετιόμαστε. φοράει μια φούξια ρόμπα, σηκώνεται από την καρεκλίτσα της και χαιρετάει για πολλή ώρα χαρούμενη.
τώρα με αυτήν την κατάσταση, που νομίζω δεν δέχονται επισκέψεις, έχουν μείνει μόνοι και κλεισμένοι και περιμένουν να πεθάνουν. δεν ξέρω, αλλά δεν είναι τρόπος αυτός για μια κοινωνία να αποχαιρετά τα μέλη της από την ενεργή ζωή, ιδρυματοποιώντας τους. όλοι θα γεράσουμε. ας φερθούμε όπως θα θέλουμε να μας φερθούν, αν μας επιτρέψει ο Θεός να γεράσουμε.
ειδικά για όσους έχουν παιδιά, δεν θα πρέπει να ζουν σε γηροκομεία. θα έπρεπε να μπορούν να μένουν μαζί όλες οι γενιές. εμείς είμαστε από τους τυχερούς που μεγαλώσαμε με γιαγιάδες και παππούδες. πιο ωραία από τότε δεν θα μπορούσε να είναι η ζωή.
“Πόσες φορές ήταν εκεί προστάτες, συμπαραστάτες, πάντα με μια γλυκιά κουβέντα και γνέφοντας καταφατικά σε κάθε μας απαίτηση;
Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν χωρίς ποτέ να παραδεχτούν την κούραση τους;”
και πόσα ακόμη σήμαιναν και σημαίνουν.
Συγκλονιστικά αυτά που γράφεις… σε γεμίζουν όμως πόνο… όταν τους απόμαχους της ζωής τους πετάς σ’ ένα γηροκομείο, τότε είναι βέβαιο πως η ζωή θα σου το επιστρέψει με κάποιον τρόπο…
καλό είναι να στο επιστρέψει η ζωή. δεν είναι κακό πράγμα η τιμωρία.
αλλά, πώς κοιμάσαι να ξέρεις ότι πέταξες τον πατέρα και τη μητέρα σου;;;;;;;;;;;; να ξέρεις ότι τους γέμισες με τόση λύπη;…