Αυτό που με πειράζει πιο πολύ δεν είναι ότι μεγαλώνω. Είναι που πάντα είχα να κάνω κάτι ή έπρεπε να κάνω κάτι. Είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ μια άσκοπη βόλτα κάπου. Δε βγήκα από το σπίτι μου μόνο με τα κλειδιά, με πιασμένα πρόχειρα τα μαλλιά να περπατήσω χωρίς να έχω να πάω κάπου. Δίχως να έχω το άγχος να γυρίσω, να δουλέψω, να μαγειρέψω, να ψωνίσω, να ετοιμαστώ για να φύγω.
Πάντα να φεύγω με ένα πιάσιμο στο στομάχι να προλάβω και πάντα να αργώ. Ποτέ δε θυμάμαι να υπάρχει μια μέρα δίχως να έχω να κάνω κάτι συγκεκριμένο, να περπατήσω έτσι άσκοπα στο δρόμο, να περάσω ανάμεσα στον κόσμο δίχως να βιάζομαι, να χαζέψω τις βιτρίνες, να μην έχω μαζί μου τηλέφωνο, να μη με ψάχνει κάποιος. Όλο βιαζόμουν, όλο βασανιζόμουν από την ώρα, έπρεπε να φύγω… Πάντα έφευγα ακόμα και εάν δεν έπρεπε από συνήθεια.
Εκείνο που μετάνιωσα, είναι που δεν έκανα ποτέ αυτό που ήθελα εγώ, αλλά πάντα ό,τι ήθελαν οι άλλοι. Να ευχαριστήσω και ας μην ευχαριστηθώ, να μη δω δυσαρεστημένο κανέναν, να μη διανοηθώ ότι έκανα λάθος. Ενοχές, ενοχές, ενοχές μια ζωή για όλα και όλους. Αγαπούσα και αισθανόμουν ένοχη, γελούσα και αισθανόμουν ένοχη, ερωτευόμουν και αισθανόμουν ένοχη, λες και εγώ δεν έπρεπε να ζήσω, παρά μόνον οι άλλοι.
Σε όλες τις όμορφες στιγμές που είχα μέσα μου σιγόκαιγε μια ενοχή, λες και πάντα υπήρχε ένα βαθμός δυσκολίας για να μπορέσω να πειστώ ότι ήταν κάτι αληθινό.
Αυτό που με πειράζει πιο πολύ δεν είναι ότι μεγαλώνω. Είναι ότι δεν έσπασα ποτέ μου κανέναν κανόνα μέσα μου, δεν έκρυψα κανένα ρολόι, δεν απενεργοποίησα κανένα κινητό, δεν περπάτησα ποτέ δίχως να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Πάντα ζούσα με μια αφόρητη έννοια για όλα και για όλους.
Κουράστηκα όμως..
Μήπως βρήκε κανένας, παρατημένα κάπου τα ανέμελα χρόνια της ζωής μου; Παρακαλώ να μου τα επιστρέψει.
© Μπέττυ Κούτσιου
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ
https://www.bibliodiphis.gr/el/categories-list/koinonikes-epistimes/koinoniologia/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B1
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
….δε συμφωνώ.Ωραια,,, γραφόμενα ψυχής. Αλλά δε συμφωνώ.Μας αγγίζει η πρόθυμη καρδιά ..και η αυταπάρνηση της. Τα λόγια που γράφουν οι άξιοι ιδιοκτήτες της. Αλλά δε συμφωνώ.
Αν τολμήσω να συμφωνήσω θα αφήσω τις μάχες. Μάχες που έδωσα για όσους αγάπησα εκτός από μένα.
Έτσι όμως έμειναν ορθιοι αυτοί.Αυτο είναι το κέρδος.
Δεν είναι βλακεία να ζω πολεμώντας ν κρατηθούν από εμένα τα όσα έχω. Τα παιδιά μου. Ο άνθρωπος μου.
Τα όσα πιστεύω. Να μείνουν εκεί με τις οποίες συνθήκες.
Δεν θα αφεθω στο εμβόλιο κανενός που υπόσχεται αυτά που εγώ εγώ. Όπου εμβόλιο κάθε δοξασία που θα με κάνει να δω τις πληγές μου και να σταματήσω. Δεν είμαι ο κορμός του εαυτού μου. Είμαι το κλαδί από τον κορμό της αιώνιας πίστης σ Εκείνον.