Έφυγε η ντίβα Τζίνα Λολομπρίτζιτα σε ηλικία 95 ετών
Η αλήθεια είναι πως εκείνη η εποχή έβγαλε ωραίες γυναίκες στη σκηνή… πραγματικά ωραίες… και πραγματικά ΓΥΝΑΙΚΕΣ…
Και η Λολό, ήταν μια απ’ αυτές… μια από τις τελευταίες ΝΤΙΒΕΣ… μια από τα ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ, που όμως δεν σέβεται ούτε ο χρόνος…
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Ας θυμηθούμε κάποιες από τις κινηματογραφικές επιτυχίες της… εδώ… και εδώ…
Η ιταλίδα ηθοποιός Τζίνα Λολομπρίτζιντα πέθανε σε ηλικία 95 ετών, μετέδωσε το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA.
Η Τζίνα Λολομπριτζίτα θαυμάστηκε και λατρεύτηκε από τα αρσενικά της εποχής της για την αναμφισβήτητη ομορφιά της και τις πλούσιες καμπύλες της. Την ονόμασαν «Μόνα Λίζα του 20ού αιώνα» και την χαρακτήρισαν ως «την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου».
Εξέπεμπε ένα γήινο ερωτισμό, που τη βοήθησε να αναδειχθεί σε σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.
Πέρα από την έβδομη τέχνη, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες της Τζίνα Λολομπριτζίτα εκφράστηκαν με την ενασχόλησή της με τη φωτογραφία και αργότερα με τη γλυπτική από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν αραίωσε τις εμφανίσεις της στον κινηματογράφο.
Η Λουϊτζίνα Λολομπριτζίτα γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1927 στο Σουμπιάκο, ένα γραφικό χωριό στα περίχωρα της Ρώμης. Ο πατέρας της ήταν επιπλοποιός και με την οικογένειά του μετακόμισε στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο σχολείο πήρε μαθήματα ζωγραφικής και γλυπτικής, αλλά η ενασχόλησή της με το μόντελινγκ και η συμμετοχή της σε καλλιστεία τράβηξε την προσοχή των ανθρώπων του κινηματογράφου.
Οι πρώτες εμφανίσεις στον κινηματογράφο
Έκανε το πρώτο βήμα συμμετέχοντας σε φωτορομάντζα γυναικείων περιοδικών και στη συνέχεια έπαιξε σε κινηματογραφημένες όπερες. Το 1946 πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη στην ταινία του Ρικάρντο Φρέντα «Ο Μαύρος Αετός» («Aquilla Nera») και στις κινηματογραφημένες όπερες του Ντονιτσέτι «Ελιξίριο του έρωτα» και «Λουτσία ντι Λαμερμούρ».
Άρχισε να γίνεται γνωστή και εκτός των ιταλικών συνόρων με τις ταινίες του Κάρλο Λιτσάνι «Προσοχή! Ληστές» («Achtung! Banditi», 1951) και «Ο ιππότης και η Τσιγγάνα» («Fanfan la Tulipe», 1952) του Κριστιάν-Ζακ. Τότε ήταν που άρχισαν να την αποκαλούν χαϊδευτικά «Λολό».
Στη συνέχεια γύρισε τις ταινίες «Ωραίες της νύχτας» («Belles de nuit», 1952) του Ρενέ Κλερ, «Η Επαρχιώτισσα» («La Provinciale», 1952) του Μάριο Σολντάτι και «Ψωμί, έρωτας και φαντασία» («Pane, amore e fantasia», 1953) του Λουίτζι Κομεντσίνι, ταινίες που την επέβαλαν ως μία από τις πιο ερωτικές ηθοποιούς και με τα ωραιότερα στήθη, σταρ της εποχής.
Πρώτη αγγλόφωνη ταινία στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ
Το 1953 έπαιξε στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία της, στην κωμωδία του Τζον Χιούστον «Πιο δυνατός απ’ τον Διάβολο» («Beat the Devil») με συμπρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο οποίος φαίνεται να μην εκτίμησε τα προσόντα της, καθώς την αποκάλεσε «Frigidaire», που είναι η μάρκα ενός αμερικάνικου ψυγείου.
Το 1959 έπαιξε δίπλα στον Γιουλ Μπρίνερ στη βιβλική ταινία του Κινγκ Βίντορ «Ο Σολομών και η βασίλισσα του Σαββά» («Solomon and Sheba») και το 1961 πρωταγωνίστησε με τον Ροκ Χάτσον στη ρομαντική κωμωδία του Ρόμπερτ Μάλιγκαν «Come September» («Ραντεβού τον Σεπτέμβρη»).
Το 1968 επαινέθηκε για την ερμηνεία της στην κωμωδία του Μέλβιν Φρανκ «Καλησπέρα κυρία Κάμπελ» («Buona Sera, Mrs Campbell») και κέρδισε το βραβείο Ντονατέλο (το ιταλικό Όσκαρ).
Από την υπόλοιπη φιλμογραφία της αξίζει να αναφερθούν οι συμμετοχές της στις ταινίες «Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου» («La donna piu bella del mondo», 1955) του Ρόμπερτ Λέοναρντ, «Βαριετέ» («Trapeze», 1956) του Κάρολ Ριντ, «Η Παναγία των Παρισίων» («Notre Dame de Paris», 1956) του Ζαν Ντελανουά – στον ρόλο της Εσμεράλντα και ο Άντονι Κουίν του Κουασιμόδου, «Οι περιπέτειες του Πινόκιο» («Le aventure di Pinocchio», 1972), του Λουίτζι Κομεντσίνι και «Δασκάλα για πρωτάρηδες» («Κönig, Dame, Bube», 1972) του Γέρζι Σκολιμόφσκι.
Το 1977 η Λολό αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο, για ν’ αφοσιωθεί στη φωτογραφία, όπου έχει επιδείξει ιδιαίτερο ταλέντο, αργότερα στη γλυπτική, ενώ διετέλεσε στέλεχος σε εταιρεία καλλυντικών.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν διέκοψε την επαφή της με την κινούμενη εικόνα, με πιο αξιοσημείωτο τον ρόλο της στην αμερικανική σαπουνόπερα «Falcon Crest» (1981-1990), που της απέφερε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β’ γυναικείου ρόλου.
Η προσωπική ζωή
Η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, των πολλών εραστών και των εφήμερων σχέσεων, παντρεύτηκε τουλάχιστον μία φορά.
Ο μόνος αναμφισβήτητος γάμος της ήταν με τον Γιουγκοσλάβο (Σλοβένο) γιατρό Μίλκο Σκόφιτς, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, τον ηθοποιό Αντρέα Μίλκο.
Ο γάμος τους διήρκεσε 23 χρόνια, από το 1949 έως το 1972, οπότε λύθηκε με διαζύγιο.
Το 2006, σε ηλικία 79 ετών, αρραβωνιάστηκε τον 45χρονο Ισπανό επιχειρηματία Χαβιέρ Ριγκάουι Ράφολς.
Ο αρραβώνας τους διαλύθηκε την ίδια χρονιά, σύμφωνα με την ίδια, αλλά ο Ισπανός εραστής της ισχυρίστηκε ότι είχε τελεστεί μεταξύ τους γάμος. Το δικαστήριο δικαίωσε τον Ριγκάου σε πρώτο βαθμό και εκκρεμεί η έφεση της Λολό.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΤΖΙΝΑ ΛΟΛΟΜΠΡΙΤΖΙΤΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Μιας και αναφερεσαι στο θάνατο μιας ιταλιδας ντίβας
Οι ιταλικές αρχές κατάφεραν να συλλάβουν το πιο καταζητούμενο αφεντικό της ιταλικής μαφίας, τον Ματέο Μεσίνα Ντενάρο, τον οποίο καταδίωκαν επί 30 έτη! Ο Ματέο Μεσίνα Ντενάρο συνελήφθη στο Παλέρμο της Σικελίας, σε συνέχεια συντονισμένης επιχείρησης των ιταλικών αρχών και των ένοπλων δυνάμεων. Η δε επιχείρηση συμπεριέλαβε περισσότερα από 100 αστυνομικούς και μέλη των ένοπλων δυνάμεων προκειμένου να διεκπεραιωθεί με επιτυχία.
Ματέο Μεσίνα Ντενάρο: αλλά για ποια “νίκη του κράτους μιλάμε εδώ”;
ΛΕΕΙ ΙΤΑΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ:
Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ την ευρέως διαδεδομένη ιδέα – που προωθείται σε κάθε γωνιά των ΜΜΕ σήμερα – ότι η σύλληψη του Μεσίνα Ντενάρο ήταν μια “νίκη του κράτους”.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω το έργο των Καραμπινιέρων, της Αστυνομίας και των ROS, οι οποίοι πραγματικά ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά πολεμώντας κατά της μαφίας.
Το γεγονός παραμένει ότι η σύλληψη ενός μαφιόζου μετά από 30 χρόνια φυγής, όταν ανακαλύπτεται ότι ζούσε στην ίδια του την πόλη, έχει την πικρή γεύση της ήττας. Και αυτή δεν είναι η πρώτη περίπτωση: ο Totò Riina συνελήφθη επίσης μετά από 25 χρόνια “διαφυγής” γύρω από το σπίτι του. Και το ίδιο συνέβη και με τον Bernardo Provenzano, το άλλο “απόρθητο” αφεντικό που πέρασε 30 χρόνια στα περίχωρα της σικελικής πρωτεύουσας, χωρίς κανείς να μπορεί να τον εντοπίσει. Αυτό σημαίνει ότι η σύμπλευση με την πολιτική εξουσία είναι τέτοια που εμποδίζει την επιτυχία των ερευνών εντός εύλογου χρονικού πλαισίου.
Και αυτά δεν είναι “καλά νέα” για το κράτος.
Προσθέστε σε αυτό δύο πράγματα: απ’ όσο γνωρίζουμε, 1) ο Μεσίνα Ντενάρο είναι άρρωστος με καρκίνο και το γνωρίζει εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια. Και 2) μας λένε ότι όταν οι πράκτορες τον πλησίασαν και τον ρώτησαν το όνομά του, εκείνος απάντησε “Είμαι ο Ματέο Μεσίνα Ντενάρο”. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του πλαστά έγγραφα, τα οποία τον αναγνώριζαν ως Αντρέα Μποναφέντε, ο καταζητούμενος δεν σκέφτηκε καθόλου να τα χρησιμοποιήσει.
Όλα αυτά μου υποδηλώνουν ότι ο ίδιος, τώρα που συνειδητοποίησε ότι του απομένει λίγος χρόνος ζωής και ότι πιθανότατα θα χρειαστεί να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αποφάσισε να “αφήσει την αστυνομία να τον βρει”, ίσως με αντάλλαγμα μια πιο ήπια μεταχείριση από τα 41 bis που τον περιμένουν. Συμπεριλαμβανομένης πιθανώς της ιατρικής περίθαλψης στο φως της ημέρας και όχι στο σκοτάδι της φυγής.
Ξέρω ότι αυτά είναι μόνο συμπεράσματα, αλλά όλα αυτά μαζί, και κυρίως η αίσθηση ότι η μαφία είναι τώρα πιο ζωντανή και πιο δυνατή παρά ποτέ, με εμποδίζουν να συμμετάσχω στη χορωδία εκείνων που μιλούν σήμερα για μια “μεγάλη νίκη του κράτους”.
Διαβάζοντας το σχόλιό σου, καταλήγω πως η έννοια ΚΡΑΤΟΣ, πρέπει να καταργηθεί… και μαζί μ’ αυτό να αφανιστούν και όσοι έχουν ασελγήσει σ’ αυτό…