«Εφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων. Εκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω».
Πέρασαν 48 ολόκληρα χρόνια από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του ’74. Η Μ… από μια περιοχή της Αμμοχώστου ήταν τότε 14 χρονών όταν υπέστη την κτηνωδία των τούρκων στρατιωτών που τη βίασαν.
Ζούσε ανέμελα στο χωριό
Σήμερα, 62 ετών, η Μ… αναφέρει ότι εκείνο το καλοκαίρι τής μαύρισε για πάντα την ψυχή και την προοπτική της ζωής της.
Κορίτσι, τότε, ζούσε ανέμελα στο χωριό του και έκανε όνειρα για το μέλλον.
Ονειρα που ποδοπατήθηκαν και χάραξαν με μαύρα χρώματα τη μετέπειτα ζωή της.
Ωριμη γυναίκα, σήμερα, δηλώνει πως ό,τι πέρασε στα χέρια των Τούρκων, το βιώνει κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια.
«Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν αλλά ό,τι δεινοπάθησα στα χέρια των Τούρκων, το ζω κάθε στιγμή της ζωής μου.
Στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Ενας ολοζώντανος εφιάλτης που με κατατρέχει παντού, τραύματα αθεράπευτα», λέει με λυγμούς.Μιλά σιγά και χαμηλόφωνα με δάκρυα στα μάτια γιατί δεν θέλει να την ακούσει κανένας. «Κανένας από την οικογένειά μου εκτός από τη μητέρα μου, που πέθανε, δεν ξέρει για τους βιασμούς. Το κράτησα καλά κρυμμένο και θα το πάρω στον τάφο μου. Είναι κάτι που με γεμίζει με ντροπή», εξομολογείται.
«Ηθελα πολλή αγάπη και κατανόηση»
Ερχόμενη στις ελεύθερες περιοχές, σε ηλικία 16 χρονών αρραβωνιάζεται με συνοικέσιο και παντρεύεται ύστερα από δύο χρόνια. Αποκτά τρία παιδιά, δύο γιους και μια κόρη.
«Ηθελα πολλή αγάπη και κατανόηση από τον άνδρα μου, πράγματα που δεν βρήκα. Είχαμε διαφορές, χωρίσαμε στο τέλος», σημειώνει.
Τα παιδιά της έδωσαν το κίνητρο να ζει, να αγωνίζεται και να παλεύει για να τα μεγαλώσει: «Ηθελα να τους δώσω ό,τι χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένα. Δούλεψα σκληρά σε χίλιες δουλειές για να τα μεγαλώσω, να τα σπουδάσω, να τα κάνω ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία. Τα παιδιά μου ήταν η μόνη χαρά που είχα στη ζωή».
Σήμερα, απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της. Τα παιδιά της είναι όλα αποκαταστημένα κι’ έχει και δύο εγγόνια που την αγαπούν πολύ.«Χαίρομαι να βλέπω όλη την οικογένεια να έρχεται στο σπίτι, τώρα που έμεινα μόνη μου, τα εγγόνια μου να με αγκαλιάζουν και να με φιλούν. Νιώθω ότι κάτι κατάφερα στη ζωή μου. Τους μεγάλωσα και τώρα ζουν ευτυχισμένοι τη ζωή τους. Δεν θέλω να τους συμβεί τίποτα κακό», λέει.
Σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, προσπάθησε να παραμερίσει τα δικά της βιώματα και τις ψυχολογικές συνέπειες που είχαν, βρίσκοντας τη δύναμη να δώσει αγάπη στα παιδιά της αλλά και στους γύρω της, ελαφρύνοντας το βάρος που έχει στην ψυχή της.
Στο πρόσωπό της έχει μια θλίψη
Ενα βάρος ασήκωτο, εξομολογείται, που κατάφερε μερικώς να το ξεπεράσει βρίσκοντας καταφύγιο στον Θεό.
«Επρεπε να πιαστώ από κάπου. Κανένας δεν ήξερε τι πέρασα, να του μιλήσω, να τα βγάλω από μέσα μου. Στράφηκα στον Θεό και στην Παναγία, που με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. Τους έχω δίπλα μου, μέρα και νύχτα. Με βοήθησαν να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να ζήσω».
Η πορεία της στα χρόνια που πέρασαν ήταν δύσκολη. Το αποτύπωμα του χρόνου και των δυσκολιών είναι έντονα χαραγμένο στο πρόσωπό της που έχει μια θλίψη.
Σήμερα δεν εργάζεται πλέον. Προέχει η υγεία της για την οποία δίνει μάχη. «Εχω τα παιδιά μου κοντά μου και αυτό μου δίνει δύναμη. Μαζί τους, όλα μπορώ να τα ξεπεράσω», λέει.
Λυπάται που δεν έτυχε της ανάλογης μόρφωσης ώστε να έχει μια καλύτερη ζωή. Ηταν άλλωστε η περίοδος μετά τους βιασμούς και τον ξεριζωμό και τα δυσβάστακτα οικονομικά της οικογένειας που δεν της έδωσαν την δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές της όπως θα ήθελε.
Δύσκολη η επιβίωση
Η οικονομική επιβίωση αυτής και των παιδιών της όλα αυτά τα χρόνια ήταν δύσκολο.
Δούλεψε σκληρά, αλλάζοντας απανωτές δουλειές για να τα καταφέρει.
Εδώ και τρία χρόνια παίρνει και ένα επιπλέον επίδομα που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση για τις γυναίκες-θύματα βιασμών της εισβολής.
Μιλώντας μαζί της, μου αναφέρει ότι κάθε καλοκαίρι, η επέτειος της εισβολής της βάζει μαχαίρι στην καρδιά.
«Ολα ξυπνούν μέσα μου, κλαίω, βασανίζομαι. Ξαναζώ εκείνες τις φρικτές στιγμές και μαυρίζει η ψυχή μου. Είναι ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει ποτέ».Σιωπά για λίγο και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια της. Θυμάται.
«Ο πατέρας μου ήταν κτηνοτρόφος και δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα ζώα του όταν ξέσπασε το κακό, κι έτσι μείναμε όλη η οικογένεια εγκλωβισμένη.
Βγήκαμε στα περιβόλια, έξω από το χωριό. Ημασταν εκεί κάπου εκατό άτομα, τέσσερις ημέρες κρυμμένοι. Η νύκτα γινόταν μέρα. Εριχναν φωτοβολίδες κι ήξεραν ότι ήμασταν κρυμμένοι.
«Εκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω»
»Ακούγαμε τα τανκς στον δρόμο που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μας έριξαν φυλλάδια από ελικόπτερο, με τη μισή Κύπρο ζωγραφισμένη άσπρη και την άλλη μισή κόκκινη και μας έλεγαν να παραδοθούμε, αλλιώς θα μας σκοτώσουν.»
Μπήκαμε στο χωριό με τα χέρια ψηλά.
Βλέπαμε ανθρώπους σκοτωμένους στον δρόμο.
Μας μάζεψαν στην αυλή του σχολείου.
Μας τραβούσαν απ΄ εδώ και απ΄ εκεί.
Ξεχώρισαν άνδρες από γυναίκες, μωρά, τους ηλικιωμένους άνω των εξήντα τους έβαλαν σε αίθουσες σχολείου.
Σε δύο φορτηγά φόρτωσαν αιχμαλώτους.
Τον πατέρα μου τον πήραν αιχμάλωτο.»
Εμένα, τη μητέρα μου και την αδελφή μου έξι χρόνων, με άλλες γυναίκες, μας πήραν στα τελευταία σπίτια του χωριού.
Από την πρώτη νύκτα ήρθαν να μας μετρήσουν.
Επιάσαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα.
Με τραβούσε η μάνα μου αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι.»Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά.
Εφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων.
Εκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω.
Ακουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο.
«Να φωνάζεις, να σε καίνε με τα τσιγάρα»
»Κάθε νύκτα τα ίδια πράγματα.
Κρυβόμαστε στο πατάρι του σπιτιού, αλλά μας έβρισκαν και μας τραβούσαν από τα μαλλιά.
Συνέχισε αυτή η φρίκη μέχρι δύο-τρεις μήνες.
Να πιάνεις με βάρβαρο τρόπο μια κορούδα, να την παίρνεις στα χωράφια, να έρχεται ο ένας και ο άλλος, να γελούν μεταξύ τους και να τους βλέπεις, να φωνάζεις, να σε καίνε με τα τσιγάρα.
Τα χέρια μου είναι σημαδεμένα από τα τσιγάρα τους που τα έσβηναν πάνω μου».
Ομως τώρα έχεις τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου που σε κάνουν ευτυχισμένη, της αναφέρω, για να αλλάξω κλίμα στην έντονη φόρτιση συναισθημάτων.
«Ναι, αυτή ήταν η μόνη χαρά που είχα στη ζωή μου. Θέλω να είναι πάντα ευτυχισμένοι, να μην τους συμβεί τίποτα κακό στη ζωή τους, κι εγώ θα διαβώ ήρεμα μαζί τους.
Δεν θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή», λέει, σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
Πηγή: ΚΥΠΕ
Δυστυχώς η ζωή είναι σκληρή, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο. Όμως αν ο κόσμος τούτος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, κανείς δεν θα ήθελε να φύγει την ώρα του θανάτου… Θα γραπωνόμασταν όλοι από τη “ζωή” και δεν θα επιθυμούσαμε την Βασιλεία των Ουρανών, όπου εκεί είναι η Αληθινή Ζωή. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο ετούτο, στον οποίον εξέπεσε. Και έρχεται ο Χριστός και μιλάει για το Βασίλειό του που δεν είναι του κόσμου τούτου και ότι ήρθε να μαζέψει τα πρόβατά του. Και ερωτώ: Τα πρόβατά του είναι του κόσμου τούτου;;
Πόπη, ο Θεός ξέρει πότε επεμβαίνει, μην προβαίνεις σε ασέβεια. Πολλοί λόγοι και παραδείγματα που δε χωράνε σε σχόλιο. Εμείς φύγαμε από κοντά Του, και μας αφήνει να τα βρούμε μόνοι μας. Τσακωνόμαστε, σκοτωνόμαστε, καθημερινά. Και θα συνεχίσει αυτό, γιατί προτιμάμε να κάνουμε τα θελήματα του κακού.
Δεν το βλέπω ως ασέβεια, αλλά ως μια φυσιολογική ερώτηση για την συγκεκριμένη περίπτωση…
ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙ… δεν διανοούμαι ν’ αγγίζουν τα παιδιά, πολύ περισσότερο να τα βιάζουν τα κτήνη…
Πόσο μακρυά από τον Θεό ήταν αυτό το παιδί, για να υποστεί τέτοια τραγωδία;
Φαίνεται γυναίκα πιστή… γιατί έπρεπε να ζήσει μια ζωή τόσο τραγική;
Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο βαθιές είναι οι πληγές της; Βαθιές και αξέχαστες…
Κι από την άλλη, έχουμε τα ανθρωπόμορφα κτήνη, που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα, βιάζουν και δολοφονούν παιδιά, και ο Θεός τους δίνει τα πάντα απλόχερα…
ΓΙΑΤΙ;;;
Ας μου δώσει κάποιος μια απάντηση, όχι θρησκοληπτική, αλλά σωστά τεκμηριωμένη και λογική…
Ακόμα και ο Χριστός πάνω στον σταυρό, ζήτησε από τον Πατέρα Του, να απέλθει το ποτήριον τουτο…
Κύρια έχεις απόλυτο δίκιο ήταν παιδί.και δεν ξεπερνουντε εύκολα αυτά είναι μέσα σου είναι στον ύπνο σου .όσο για τα κτήνη την τότε εποχή φυγάδες παραθεριζαν στα Παρισια και στην Αμερικα και επένδυαν εκεί βλ έσχε τους. και όλοι αστρατευτοι.εκτοςτους δύο που συγκατοικούσαν στο Χάρβαρντ αφού ο ένας είχε κουραστεί να πλένει τζάμια στη Σουηδία.Ενω εμείς πήγαμε Κύπρο πολλοί και γυρίσαμε λίγοι ξεχνιετε; Ο Νικητόπουλος και οΓαλανηςπου έχασαν τα παιδιά τους πως να αντέξουν; Ευτυχώς το 2007 στις πυρκαγες οι Κύπριοι πυροσβέστες βλέποντας το γερό ερημίτη στα χαλιά του έμαθαν για το δράμα του .Και φρόντισαν έψαξαν έφεραν τα οστά και έφτιασαν και μνημείο στο δρόμο λίγο πριν πάμε στην Ανδρίτσαινα στη σκιά των πλατάνων ( με δαπάνη Κυπρίων Πυροσβεστών) . Χωρίς να προλάβουν γονείς .Αυτό που έπρεπε να κάνουν οι εθνοσωτηρες που ήρθαν από τις διακοπές και φέραν τους Τούρκους από την άκρη στη μέση το έκαναν οι πυροσβέστες.
Όσοι ΕΛΛΗΝΕΣ πολέμησαν στην Κύπρο, ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ…
Σας ευχαριστώ για τις πληροφορίες…
Σκέτη προδοσία ήταν η τραγωδία στην Κύπρο.Απο την μια οι εφιάλτες και από την άλλη τα άξια τέκνα της Ελλάδος.Διαβαστε τις τελευταίες στιγμές του Ήρωα Λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου.
Την 16η Αυγούστου 1974, και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, ο Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος, μαζί με τους στρατιώτες του, είναι ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του Στρατοπέδου. Ένας από αυτούς, ο Λοχίας Πλέσσας Διονύσιος (Λόχος Διοικήσεως / πυροβολητής), βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των Τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό του και έχει την παρακάτω στιχομυθία μαζί του (αφήγηση του ιδίου): «Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε».
Και ο Σταυριανάκος απάντησε: «Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας».
Αυτός ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος. Λίγο αργότερα, σηκώθηκε από τη θέση μάχης που κατείχε για να εξουδετερώσει πολυβολητή επερχόμενου τουρκικού άρματος. Εκείνη τη στιγμή τον βρήκε το φονικό βλήμα. Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, πήρε το όνομά του.
Επίσης ο αείμνηστος ταιλευταίος Στρατοπεδάρχης της ΕΛ.ΔΥ.Κ σε συνέντευξη του για την επική τριήμερη μάχη της ΕΛ.ΔΥ.Κ 14-15-16 Αυγούστου 74.
https://youtu.be/or68XhwYpxM
Οποιος πολέμησε και αντιστάθηκε στον Αττίλα,όπως φαίνεται αυτοί που αναλάβανε την εξουσία μετά την χούντα αντί να τους τιμήσουν όλους αυτούς τους πολεμιστές,είχαν μια συμπεριφορά απέναντι τους τέτοια που εάν μπορούσαν θα τους έβαζαν όλους σε διαστημόπλοιο να τους στείλουν στη Σελήνη για να μην τους θυμίζουν ότι πολέμησαν για να προστατεύσουν την Κύπρο.
Κράτησαν σχεδόν μισό αιώνα κλειστό τον φάκελο της Κύπρου και αφού πέθανε κι ο Ιωαννίδης και οι Ελκυκαριοι πλέον θα πλησιάσουν τα 80 έτη από όσους έζησαν,αποφάσισαν να δώσουν τον φάκελο στη δημοσιότητα.
https://www.mixanitouxronou.com.cy/categories/istoria/ta-pira-mas-erixan-ena-tourkiko-aeroplano-ston-pentadachtilo-tote-exafanistike-os-dia-magias-o-fovos-ke-i-kourasi-ta-cheria-mas-piran-fotia-enas-veteranos-tis-kiprou-thimate-ke-diloni-prodomeno/
Δείτε περίπου στο τέλος της συνέντευξης τι είπε ο Αβέρωφ σε πολεμιστές της ΕΛΔΥΚ που το 1976 πήγαν να κάνουν σύλλογο.
Γυναικες απο ατσαλι.Πως σηκωνεσαι υστερα απο τετοιο περασμα μεσα απο την κολαση.Κι ομως,εκανε παιδια,εγγονια και δηλωνει ευτυχισμενη.Μαθηματα δυναμης και αγαπης για την ζωη.Υποκλινομαι μπροστα στο μεγαλειο αυτης της γυναικας!!
φίλε μου Δημήτρη, “δηλώνει” ευτυχισμένη.
«Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν αλλά ό,τι δεινοπάθησα στα χέρια των Τούρκων, το ζω κάθε στιγμή της ζωής μου.
Στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Ενας ολοζώντανος εφιάλτης που με κατατρέχει παντού, τραύματα αθεράπευτα»
Πιστευω blumlifee οτι η δημιουργια οικογενειας αντισταθμιζει την ανειπωτη τραγωδια της ζωης της,αν δεν ειχε αυτο δεν ξερω πως θα μπορουσε να συνεχισει! Και ακριβως εκει βρισκεται το μεγαλειο της,στο οτι εβαλε σκοπο της ζωης της να μην υποκυψει.Αντι να βυθιστει στους εφιαλτες της…..δημιουργησε!!! Ξαναγεννηθηκε μεσα απο τα συντριμια της! Η ζωη αυτης της γυναικας αποτελει για μενα το ιδανικο παραδειγμα,για το τι σημαινει αψογο πνευμα ενος αληθινου μαχητη!!!
αγωνίστρια σίγουρα, φίλε Δημήτρη, αλλά αν ξαναγεννήθηκε πολύ αμφιβάλλω. δύσκολα πράγματα για να τα καταλαβουμε. αυτές οι πληγές δεν σβήνουν. κανείς μπορεί να συνεχίσει κι ας είναι και ράκος. ίσως είναι οι μηχανισμοί επιβίωσης. πάντως, όταν λέει ότι πρωί-βράδυ ξαναζεί τον εφιάλτη, σημαίνει πολλά.
εύχομαι ο Θεός να τη βοηθήσει να τα ξεχάσει ή να μην βασανίζεται τόσο.
Η πιο σωστή απάντηση… αυτή είναι η αλήθεια… οι μηχανισμοί επιβίωσης, είναι άσχετοι με την ψυχολογία μιας γυναίκας με τόσο τρομακτική και τραγική εμπειρία ζωής…
φοβερά πράγματα. καλά καλά ούτε να συνεχίσεις να τα διαβάσεις δεν μπορείς. τι έχουμε ζήσει σαν λαός…και τι βαριά μοίρα για μια γυναίκα σε τέτοιες συνθήκες…
Αμέτρητες ανθρώπινες τραγωδίες…