Αρπαγή ιδιωτικής γης: Το όνειρο των καθαρών μηδενικών εκπομπών άνθρακα και το όραμά του να καλυφθούν εκατοντάδες εκατομμύρια στρέμματα αμερικανικής γης (και όχι μόνο) με ανεμογεννήτριες και ηλιακούς συλλέκτες, έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα ότι το μεγαλύτερο μέρος της γης στην Αμερική εξακολουθεί να είναι ιδιόκτητο και πολλοί Αμερικανοί δεν θέλουν αυτές τις τεράστιες βιομηχανικές εγκαταστάσεις κοντά στα σπίτια τους.

Αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί ένα προσωρινό εμπόδιο.

«Υπάρχει μεγάλη προσπάθεια υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν για να εδραιωθεί η εξουσία στη γη και τους πόρους, επειδή όποιος κατέχει τη γη και τους πόρους ενός έθνους, ελέγχει τους ανθρώπους», είπε η Μάργκαρετ Μπάιφιλντ, εκτελεστική διευθύντρια του American Stewards of Liberty, μη κερδοσκοπικού οργανισμού για τα δικαιώματα ιδιοκτησίας. είπε στους The Epoch Times.

Ως πρώην κτηνοτρόφος της Νεβάδα, ενεπλάκη σε μια δεκαετή μάχη με ομοσπονδιακές υπηρεσίες για τον έλεγχο της γης της, την οποία τελικά έχασε.

Σήμερα, βλέπει μια άλλη αρπαγή γης να έρχεται, με τη μορφή της πράσινης νέας συμφωνίας και της βιομηχανίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Προκειμένου να επιτευχθούν οι μηδενικοί στόχοι και να δημιουργηθεί μια υποδομή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οι αναλυτές εικάζουν ότι τεράστιες εκτάσεις γης θα πρέπει να μετατραπούν (δηλαδή να κλαπούν) προς βιομηχανική χρήση.

Έκταση μεγαλύτερη από το Τέξας.

«Με τις τρέχουσες πρακτικές χωροθέτησης, απαιτείται μια περιοχή στο μέγεθος του Τέξας για να φιλοξενήσει την αιολική και ηλιακή υποδομή που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σε καθαρές μηδενικές εκπομπές σε εθνικό επίπεδο έως το 2050», δήλωσε η Katharine Hayhoe, επικεφαλής επιστήμονας του The Nature Conservancy (TNC), υπέρμαχος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η επίτευξη του στόχου των καθαρών μηδενικών εκπομπών CO2 έως το 2050 θα απαιτούσε την κατάληψη περισσότερων από 250.000 τετραγωνικών μιλίων ή 160 εκατομμυρίων στρεμμάτων γης, σύμφωνα με την έκθεση του TNC τον Μάιο .

Ωστόσο, οι συγγραφείς της έκθεσης είναι αισιόδοξοι ότι η κατάληψη γης θα μπορούσε να μειωθεί σε μια περιοχή στο μέγεθος της Αριζόνα, εάν η βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ακολουθήσει τις διαδικασίες «μείωσης των επιπτώσεων» της TNC. (Το Τέξας έχει έκταση 700.000 τ.χλμ και η Αριζόνα κοντά στα 300.000 τ.χλμ)

Αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια αναχαιτίζονται προς ώρας από το γεγονός ότι το 70%, ή 1,3 δισεκατομμύρια στρέμματα, γης στις 48 χερσαίες πολιτείες, ανήκουν σε ιδιοκτήτες, απλούς καθημερινούς ανθρώπους που συχνά αρνούνται να επιτρέψουν ηλιακούς συλλέκτες, ανεμογεννήτριες, ηλεκτροφόρα καλώδια και αγωγούς άνθρακα, να εγκατασταθούν στις εκτάσεις τους.

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων Renewable Rejection , που συντάχθηκε από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Robert Bryce, περισσότερες από 600 κοινότητες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μέχρι στιγμής μπλοκάρει ή απαγορεύσει μεγάλα έργα ηλιακής και αιολικής ενέργειας και άλλες επιχειρήσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που πιστεύουν ότι θα βλάψουν το τοπικό περιβάλλον και την τοπική οικονομία. «Αφορά τις αξίες ιδιοκτησίας, αφορά τη διατήρηση του χαρακτήρα των γειτονιών τους στις πόλεις τους, στις κομητείες τους, στον τρόπο ζωής τους, ξέρουν πως κάτι τέτοιο θα τους εξαφανίσει αν καθιερωθεί», είπε ο κ. Μπράις στους The Epoch Times. «Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από το Μέιν ως και την Χαβάη».

Εξέχουσα διαδικασία…

Για τη βιομηχανία και το σύμπλεγμα καθαρού μηδενικού άνθρακα, ωστόσο, η συγκέντρωση των δικαιωμάτων γης μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα.

Μια έκθεση από τους καθηγητές της Νομικής Σχολής Vanderbilt, JB Ruhl και James Salzman, αναφέρει ότι «οι πολύπλευροι στόχοι υποδομής της Νέας Πράσινης Συμφωνίας θα είναι αδύνατο να επιτευχθούν στα επιθυμητά χρονοδιαγράμματα εάν συνεχίσουν να εφαρμόζονται τα υπάρχοντα νομοθετικά καθεστώτα ομοσπονδιακής, πολιτειακής και κομητειακής εφαρμογής σε ότι σχετίζεται με την προστασία του περιβάλλοντος.

«Οι επιχειρήσεις, η εργασία, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, η περιβαλλοντική προστασία και τα συμφέροντα κοινωνικής δικαιοσύνης θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να δώσουν ώθηση στην Πράσινη Νέα Συμφωνία που για την ώρα κινείται με ρυθμό σαλιγκαριού», γράφουν οι συγγραφείς της έκθεσης.

«Αυτό το δοκίμιο είναι ένα κάλεσμα στα όπλα για την ανάγκη να σχεδιαστούν Νέοι Πράσινοι Νόμοι για την Πράσινη Νέα Συμφωνία».

Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν «πιο εξορθολογισμένες προληπτικές διαδικασίες, καθώς και εκτεταμένη χρήση νομικής και εκτελεστικής φύσης» για την επιτάχυνση της ανάπτυξης αιολικών και ηλιακών έργων. Τι εννοούν σε απλή μετάφραση; «Πάρτε τους τις εκτάσεις!»

Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Jamie Dimon, Διευθύνων Σύμβουλος της JPMorgan Chase, της μεγαλύτερης τράπεζας της Αμερικής, δήλωσε σε επιστολή που απέστειλε τον Απρίλιο προς τους μετόχους ότι οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις πρέπει να ενωθούν πίσω από μια «μαζική παγκόσμια επένδυση σε τεχνολογίες καθαρής ενέργειας».

Για να το πετύχουμε αυτό, έγραψε, «μπορεί να χρειαστεί ακόμη και να προκαλέσουμε ή να προβούμε σε μια εξέχουσα διαδικασία», εννοώντας φυσικά την υφαρπαγή εκτάσεων.

Αυτή η πεποίθηση έχει απήχηση στους κυβερνητικούς αξιωματούχους, τόσο σε ομοσπονδιακό επίπεδο όσο και σε πολιτείες με προοδευτικό προσανατολισμό.

Τον Νοέμβριο, το ελεγχόμενο από τους Δημοκρατικούς νομοθετικό σώμα στο Μίσιγκαν ψήφισε έναν νόμο που στοχεύει στο να πάρει τον έλεγχο της χρήσης γης από τις τοπικές κοινότητες και να τον δώσει σε κρατικούς αξιωματούχους για να επιταχύνουν τα έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Σύμφωνα με το νέο νόμο του Μίσιγκαν, που επιτρέπει την εγκατάσταση ηλιακών πάρκων χωρητικότητας 50 μεγαβάτ και άνω. αιολικές εγκαταστάσεις με 100 μεγαβάτ ή περισσότερο· και εγκαταστάσεις αποθήκευσης ενέργειας με χωρητικότητα 50 μεγαβάτ ή περισσότερο και ικανότητα εκφόρτισης 200 μεγαβάτ ή περισσότερο, οι ιδιωτικές εκτάσεις θα βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας του Μίσιγκαν (MPSC).

Αυτό θα άρει το εμπόδιο της τοπικής αντίστασης σε έργα μεγάλης κλίμακας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Σύμφωνα με δήλωση του γερουσιαστή της πολιτείας του Μίτσιγκαν Τζον Νταμούζ, ενός Ρεπουμπλικανού που αντιτάχθηκε στον νόμο αυτό, εκείνοι που τον πίεσαν να ψηφίσει υπέρ αλλά δεν το έκανε, «ήξεραν ότι οι κοινότητες δεν θα ήθελαν να γεμίσουν με αιολικά πάρκα και ηλιακούς συλλέκτες, επομένως έπρεπε να εισαγάγουν περισσότερα νομοσχέδια που δίνουν στην πολιτεία το δικαίωμα να εξουσιάζει τις τοπικές κοινότητες».

Περισσότερη «εξέχουσα διαδικασία»

Εκτός από την κρατική εξουσία, υπάρχουν και ιδιωτικές εταιρείες που αναζητούν τρόπους να υφαρπάξουν τις εκτάσεις των πολιτών, στο όνομα των μηδενικών εκπομπών άνθρακα.

Αυτή τη στιγμή, στις δυτικές πολιτείες της χώρας εκτυλίσσεται μια δοκιμαστική εφαρμογή που αφορά έργα αγωγών δέσμευσης άνθρακα, στα οποία ιδιωτικές εταιρείες προσπαθούν να πάρουν τη γη των ανθρώπων μέσω νομικίστικων διαδικασιών.

Δύο εταιρείες, η Summit Carbon Solutions και η Navigator CO2 Ventures, προσπάθησαν να κατασκευάσουν αγωγούς δέσμευσης άνθρακα μέσω πέντε δυτικών πολιτειών.

Το έργο δέσμευσης άνθρακα της Navigator, που ονομάζεται Heartland Greenway, θα συλλαμβάνει και θα απορροφά 15 εκατομμύρια τόνους εκπομπών CO2 ετησίως από τα εργοστάσια αιθανόλης και θα το στέλνει μέσω σωλήνων, χιλιάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.

Το έργο που ετοιμάζει η Summit είναι μεγαλύτερο και προβλέπεται να δεσμεύσει 18 εκατομμύρια τόνους CO2. Θα συνδέεται με περισσότερες από 30 μονάδες παραγωγής αιθανόλης στην Αϊόβα, τη Νεμπράσκα, τη Νότια Ντακότα, τη Μινεσότα και τη Βόρεια Ντακότα, όπου και εκεί θα «θάβεται» τελικά το διοξείδιο του άνθρακα.

Οι εταιρείες αυτές είχαν λάβει ομοσπονδιακές επιδοτήσεις 50 δολαρίων ανά αποδεσμευμένο τόνο CO2 υπό τη διοίκηση Τραμπ, ενώ σύμφωνα με το νόμο του προέδρου Τζο Μπάιντεν για τη μείωση του πληθωρισμού, αυτές οι επιδοτήσεις αυξήθηκαν στα 85 δολάρια ανά τόνο, επιπλέον των όσων θα λάμβαναν οι ιδιοκτήτες αγωγών από τους παραγωγούς αιθανόλης.

«Είναι ένα μεγάλο μπάχαλο και υπάρχουν πολλά χρήματα που θα δοθούν ακόμα», είπε η εκπρόσωπος της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα, Κάρλα Λεμς.

«Αλλά αυτό που είναι πραγματικά εξοργιστικό είναι ότι πρέπει να κάνουν αυτούς τους αγωγούς να περνάνε μέσω ιδιωτικής ιδιοκτησίας».

Ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε, είπε, είναι ότι οι εταιρείες δήλωσαν πως είναι «κοινοί μεταφορείς», ένας όρος που ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για τους σιδηρόδρομους, τις εταιρείες ύδρευσης και τους αγωγούς φυσικού αερίου, αγαθά δηλαδή που ήταν και είναι χρήσιμα για τον άνθρωπο.

Αυτός ο χαρακτηρισμός επιτρέπει σε ιδιωτικές εταιρείες να εισβάλουν σε ιδιόκτητες εκτάσεις με ένα κομψό επιχείρημα,, αυτό του γενικού καλού. Η διαφορά όμως με τους σιδηρόδρομους ή την ηλεκτροδότηση, είναι πως τότε τα έργα τα έκανε η ομοσπονδιακή ή η πολιτειακή κυβέρνηση και όχι κάποια πολυεθνική..

Σύμφωνα με την κ. Lems, σε περισσότερους από 150 ιδιοκτήτες γης στη Νότια Ντακότα επιδόθηκαν έγγραφα από τη Summit, τα οποία δέσμευαν τμήματα της γης τους, επιτρέποντας έτσι στην εταιρεία την πρόσβαση σε αυτήν.

«Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι ότι δημιουργούμε ένα προηγούμενο», είπε η κ. Λεμς. «Πλέον οποιαδήποτε εταιρεία θα μπορεί να διέρχεται μέσω της περιουσίας σας και θα σας λέει ότι θα τους την δώσετε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επειδή είναι δήθεν κοινοί μεταφορείς και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν γιατί αφορά το γενικό καλό» είπε.

Οι εταιρείες προσπάθησαν πράγματι να διαπραγματευτούν με τους ιδιοκτήτες γης, είπε η κ. Lems, «αλλά βασικά έχουν αυτό το μεγάλο ραβδί εξέχουσας ιδιοκτησίας στην πίσω τσέπη τους και δεν φοβούνται να το χρησιμοποιήσουν».

Η Navigator, η οποία ανήκει κατά 84% στον μεγαθήριο BlackRock, την εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων, έχει θέσει το έργο της σε αναμονή λόγω των τοπικών αντιστάσεων και, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έχει κάνει προσπάθειες να καταλάβει οποιαδήποτε έκταση με τη βία.

Όμως η Summit από την άλλη συνεχίζει να προωθεί το σχέδιο του αγωγού.

Σε επιστολή προς την Κυβερνήτη της Νότιας Ντακότα, Κρίστι Νόεμ, 22 εκπρόσωποι των πολιτειών είπαν ότι «η «Πράσινη Νέα Συμφωνία» που έχει επιβληθεί στη Νότια Ντακότα λόγω των 17 Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών δεν ταιριάζει με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων μας».

«Η ψευδής αφήγηση που λέει ότι οι βαθμολογίες ESG (περιβαλλοντική, κοινωνική και εταιρική διακυβέρνηση) συνδέονται με τη βαθμολογία του αποτυπώματος άνθρακα μέχρι και την μηδενική εκπομπή του και ότι όλο αυτό θα επιδορθώσει τη ζημιά που προκαλεί ο καπιταλισμός έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη φύση των ιδρυτών του έθνους μας», έγραψαν οι νομοθέτες της πολιτείας.

«Οι εταιρείες που πρόκειται να επωφεληθούν από αυτά τα έργα το κάνουν εις βάρος των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των ιδιωτών».

Πολλοί νομοθέτες στις κυβερνήσεις των πολιτειών υποστηρίζουν το έργο και οι παραγωγοί αιθανόλης λένε ότι χρειάζονται τις πιστώσεις άνθρακα που θα τους δώσει ο αγωγός για να συνεχίσουν να λειτουργούν κερδοφόρα.

Ωστόσο, οι επικριτές του έργου διερωτώνται γιατί η τοπική βιομηχανία και τα τοπία πρέπει να αναδιαμορφωθούν ώστε να ανταποκρίνονται στους στόχους της κυβέρνησης Μπάιντεν και άλλων για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

«Είναι τρελη η πολιτική και όχι η επιστημονική πίεση που ασκείται πάνω σε όλο αυτό το ζήτημα», είπε η κ. Lems.

«Γιατί πρέπει να ακολουθήσουμε τους κανόνες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ; Ας σχηματίσουμε έναν συνασπισμό που λέει ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε αυτούς τους κανόνες. δεν έχουν νόημα, δεν έχουν λογική. Οι επικριτές της ατζέντας του καθαρού μηδενικού άνθρακα επισημαίνουν ότι όλα τα χρήματα που δαπανώνται και η γη που αποκτάται στο όνομα της πράσινης εκστρατείας δεν μπορούν να επιτύχουν τη μείωση των παγκόσμιων θερμοκρασιών.

Δικαιώματα ιδιοκτησίας και πολιτική ελευθερία.

Εκτός από την απόκτηση ή μάλλον την αρπαγή γης για να πετύχει τους στόχους της, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε το πρόγραμμά της 30×30 μέσα από ένα εκτελεστικό διάταγμα που υπογράφηκε τον Ιανουάριο του 2021. Το διάταγμα αυτό αναφέρει ότι το 30 τοις εκατό της γης και του νερού της Αμερικής θα πρέπει να διατεθούν προς «διατήρηση» μέχρι το 2030.

Ενώ οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου το χαρακτήρισαν ως «εθελοντικό» και «φιλολαϊκό», οι αντίπαλοι το θεωρούν ομοσπονδιακή αρπαγή γης και φοβούνται ότι θα περιλαμβάνει νέες κυβερνητικές εντολές ενάντια στην ιδιωτική περιουσία.

Σύμφωνα με την κα Μπάιφιλντ, οι ιδρυτές της Αμερικής ήθελαν ιδιωτική ιδιοκτησία γης και περιουσίας επειδή τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και τα πολιτικά δικαιώματα συμβαδίζουν.

Η ανατολική ακτή είναι σε μεγάλο βαθμό ιδιόκτητη, αλλά η γη στα, η οποία αναπτύχθηκε με διαφορετικό σύνολο πεποιθήσεων, είναι περίπου κατά 50 τοις εκατό ομοσπονδιακή.

«Οι ιδρυτές μας ήθελαν έναν διαχωρισμό της εξουσίας, που σήμαινε ότι οι άνθρωποι, οι πολίτες, οι μικροιδιοκτήτες γης, η μεσαία τάξη θα μπορούσαν να κατέχουν τους φυσικούς μας πόρους», είπε.

«Και τώρα προχωράμε προς την εδραίωση μιας εξουσίας στην οποία ο λαός θα έχει ολοένα και λιγότερη δύναμη»...