Συνέντευξη στην Ελένη Τσιάβου

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την μελανή εκείνη σελίδα που «γράφτηκε» στην σύγχρονη ελληνική ιστορία με την εθνική τραγωδία που σημειώθηκε στο Μάτι, κοστίζοντας τη ζωή σε 104 ανθρώπους και καταστρέφοντας πάραλληλα τα όνειρα άλλων.

Ωστόσο το δράμα των συγγενών συνεχίζεται καθώς η ολιγωρία, γνωστό χαρακτηριστικό της ελληνικής Δικαιοσύνης ως προς την εκδίκαση των υποθέσεων και απονομή ευθυνών, τους καταδικάζει σε μια νέα αναβίωση του εφιάλτη τους.

Ενώ ανεβαίνουν ήδη τον δικό τους Γολγοθά, στην πρώτη μέρα έναρξης της δίκης, μερικοί εξ αυτών δεν μπόρεσαν καν να μπουν στην μικρή αίθουσα της πρώην σχολής Ευελπίδων επειδή δεν χωρούσαν όλοι οι συντελεστές της δίκης.

Εκτός όμως από τους ανθρώπους που θρηνούν μέλη οικογενειών τους -θύματα της πύρινης λαίλαπας-  περιουσίες και κόποι μιας ολόκληρης ζωής έγιναν επίσης στάχτη με την επίσημη Πολιτεία, όπως αναφέρει στο BN ο δικηγόρος κ. Απόστολος Λύτρας να είναι παντελώς απούσα από το πλευρό των πυρόπληκτων καθώς πολλοί εξ αυτών δεν έχουν λάβει κάποια βοήθεια.

Μάλιστα, ορισμένοι δεν έχουν ακόμα που να μείνουν και αναγκάζονται να φιλοξενούνται σε άλλα σπίτια αφού έχασαν τότε το δικό τους.

Όπως εξηγεί ο ίδιος, ενώ έχουν προσφύγει στην νομική οδό και συγκεκριμένα στα διοικητικά δικαστήρια όπως προβλέπεται, «οι διαδικασίες αναμένεται να κρατήσουν έως και 5-6 χρόνια στο πιο… αισιόδοξο σενάριο».

Εκπροσωπώντας συγγενείς θυμάτων, καταγγέλλει επιπλέον την αγανάκτηση τους για το ντροπιαστικό θέμα των μικρών αιθουσών στην Ευελπίδων όπου ξεκίνησε η δίκη.

Η υπόθεση έλαβε τεράστιες εκτάσεις καθώς ουδείς δεν μερίμνησε για τη μεταφορά της δίκης προτού εκκινήσει η διαδικασία.

Μετά από παρέμβαση του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Κώστα Τσιάρα και αφού είχε… πρώτα απορριφθεί παρόμοια πρόταση από τον πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Αθηνών Χριστόφορου Λινού, η δίκη μετά τη διακοπή της θα συνεχιστεί πλέον στην αίθουσα τελετών του Εφετείου στις 10 Νοεμβρίου .

Αναλυτικά τα όσα είπε ο ποινικολόγος κ. Απόστολος Λύτρας:

Κ. Λύτρα, θα ήθελα αρχικά να μας μεταφέρετε τα όσα συνέβησαν κατά τις πρώτες δύο ημέρες εκδίκασης της υπόθεσης και ποια η επόμενη ημέρα για την πολύκροτη δίκη.

Η διαδικασία ξεκίνησε… μετά κόπων καθώς κατά την πρώτη ημέρα εκδίκασης, οι ενέργειες διεκόπησαν για την επόμενη εβδομάδα εξαιτίας του όγκου των παρευρισκόμενων που δεν χωρούσαν στην μικρή αίθουσα της Ευελπίδων.

Στην χθεσινή (7/11) δικάσιμο, έγιναν οι μονιμοποιήσεις των πρώτων 50 θυμάτων αλλά και συγγενών τους ενώ όπως πληροφορήθηκα από την επόμενη δικάσιμο, η όλη εκδίκαση της υπόθεσης θα μεταφερθεί εν τέλει στην αίθουσα τελετών του Εφετείου για να μπορέσουν επιτέλους να χωρέσουν όλοι οι συντελεστές της δίκης.

Θεωρώ απαράδεκτο που οι δύο πρώτες συνεδριάσεις έγιναν στους εν λόγω χώρους καθώς υπήρξαν πολλοί συγγενείς θυμάτων που δεν μπόρεσαν καν να περάσουν την πόρτα της εισόδου.

Ενώ έχουν ήδη τον πόνο τους, παρατείνεται και η ταλαιπωρία τους.

Ως προς το νομικό σκέλος ποια είναι η εκτίμηση σας; 

Ευελπιστώ να αποδοθούν επιτέλους οι απαραίτητες ευθύνες για αυτή τη τραγωδία όπου έχασαν την ζωή τους 104 άνθρωποι.
Εκτός από ανθρώπινες ζωές έχουν χαθεί περιουσίες, σπίτια και πολλοί εντολείς μου δεν έχουν ακόμα που να μείνουν. Αναγκάζονται να φιλοξενούνται επί 4 ολόκληρα χρόνια σε σπίτια συγγενών τους.

Υπάρχει επίσημη τοποθέτηση της Πολιτείας;

Δυστυχώς το κράτος δεν είναι κοντά τους καθώς δεν έχουν λάβει καμία αποζημίωση μέχρι στιγμής. Οι πυρόπληκτοι έχουν μεν προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια αλλά όπως γνωρίζουμε από τα ελληνικά χρονικά, οι διαδικασίες, κατ’ εκτίμηση πάντα, αναμένεται να διαρκέσουν 5-6 χρόνια στην καλύτερη περίπτωση.

Πρέπει να έρθει εκείνη η ώρα των αποζημιώσεων αλλά το μέγιστο θέμα προφανώς είναι να αποδοθούν ευθύνες για τις αμέλειες των υπευθύνων που οδήγησαν ή «συνέβαλαν» σε αυτό το τραγικό συμβάν.

Άρα η δικαίωση των νεκρών αναμένεται να καθυστερήσει ακόμα. Πως το βιώνει αυτό ένας άνθρωπος που έχει χάσει ουσιαστικά τα πάντα; Τι σας μεταφέρουν όσοι έμειναν «πίσω»;

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να διαχειριστεί ψύχραιμα την όλη κατάσταση όταν για παράδειγμα μένει εκτός δικαστικής αιθούσης ενώ η Δικαιοσύνη ήταν η τελευταία του ελπίδα και αποκούμπι;

Τόσες οικογένειες έχουν χάσει δικούς τους συγγενείς, μια κοπέλα έχασε και τους δύο γονείς της με το σπίτι τους να καίγεται ολοσχερώς.

Σε μια άλλη περίπτωση, ένας σύζυγος και πατέρας πρόλαβε να πάρει από τα χέρια της γυναίκας του και να σώσει το 30 ημερών παιδί τους, αλλά γυρνώντας αντίκρυσε την σύζυγο του νεκρή. Δεν πρόλαβε να την σώσει και είδε με τα μάτια του τον εφιάλτη.

Υπάρχουν τόσες άλλες τραγικές ιστορίες που δεν έχουν ακουστεί στο ευρύ κοινό.

70 οικογένειες έχουν χάσει παντελώς τις περιουσίες τους ενώ δούλευαν μια ολόκληρη ζωή και γκρεμίστηκαν τα όνειρα τους.

Θέλω να σας πω με αυτά τα παραδείγματα που παραθέτω, ότι ενώ βιώνουν το πένθος τους, βιώνουν ταυτόχρονα και το συναίσθημα της αγανάκτησης για τα όσα λαμβάνουν χώρα την… επόμενη μέρα.

Εύχομαι να έρθει η δικαίωση όλων, να επισπευθούν οι διαδικασίες και η ελληνική Δικαιοσύνη να κάνει το χρέος της.