Η σημερινή εκλογική αναμέτρηση έχει, σύμφωνα με τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε…
Με το δεύτερο ψέκασμα -το… ενισχυμένο- λογικά θα εξαφανιστεί εντελώς το μικρόβιο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο σκούπισμα θα φανεί πόσο ισχυρή θα είναι η αυτοδυναμία του νικητή και τι περιθώρια στρατηγικών ελιγμών του δίνει για τις «μεγάλες τομές» που έχει στο μυαλό του. Κάπου εκεί θα κριθεί και το «τελείωμα», το πόσο τολμηρό σε ανοίγματα, δηλαδή, θα αποδειχθεί το επόμενο κυβερνητικό σχήμα.
Πολύ απλά και προβλέψιμα τα σενάρια. Ο Κυριάκος θα θριαμβεύσει και αναλόγως πόσο θριαμβευτική θα είναι και η κοινοβουλευτική του υπεροχή θα αποφασίσει τα επόμενα βήματα. Αν η πλειοψηφία που εξασφαλίσει αγγίξει τις 170 έδρες θα μπορέσει να εφαρμόσει το δικό του «άλλαξέ τα όλα», που βεβαίως παραμένει μία ασαφής έννοια, ειδικά ως προς τη διευθέτηση μεγάλων εθνικών θεμάτων.
Αυτή βέβαια είναι η εύκολη ανάγνωση της σημερινής ψηφοφορίας. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Και ως γνωστόν, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
Πρώτη και σημαντικότερη λεπτομέρεια είναι η σύνθεση του σημερινού εκλογικού σώματος σε σχέση με αυτό που ανέδειξε νικητή τον Μητσοτάκη στις 21 Μαΐου. Θα είναι σε γενικές γραμμές το ίδιο; Ή μήπως η προεξόφληση του αποτελέσματος θα σπρώξει νεοδημοκράτες στην παραλία;
Θα προσέλθουν στην κάλπη τρομοκρατημένοι συριζαίοι και άλλοι «αριστεροί» που τον Μάιο είχαν βαρεθεί να περάσουν από το εκλογικό τμήμα, αφού ήταν δεδομένο πως θα υπάρξει «επαναληπτικός γύρος»;
Και ποιον ακριβώς θα ψηφίσουν στην προσπάθειά τους να «κοντύνουν» ή να δυσκολέψουν τη Ν.Δ. στην επερχόμενη νέα θητεία της;
Κι ύστερα όλοι εκείνοι της εδώ πέρα όχθης που κάπως μούδιασαν με το μέγεθος της νίκης Μητσοτάκη θα κάνουν δεύτερες σκέψεις; «Είπαμε να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι να κάνουμε και δικτάτορα τον Κούλη»…
Ολα αυτά, ξέρετε, είναι ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν από κανέναν δημοσκόπο, όπως ακριβώς και στην πρώτη αναμέτρηση πως όλοι οι αναποφάσιστοι θα πήγαιναν μονοκούκι την τελευταία στιγμή στη Ν.Δ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιθυμία ενός μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος ήταν να εξαφανίσει την προοπτική του Αλέξη Τσίπρα ως εναλλακτική λύση στο πολιτικό σκηνικό με ένα μεγαλοπρεπέστατο «delete». O στόχος αυτός όμως επετεύχθη και με το παραπάνω. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν η διαγραφή του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με «λευκή επιταγή» στον Μητσοτάκη.
Πολλά λοιπόν θα κριθούν από το μέγεθος, κυρίως όμως από το είδος της σημερινής αποχής.
Προσέξτε: Και 10% να αλλάξει στη σύσταση του εκλογικού σώματος από εκείνο του Μαΐου, θα τρίβουμε τα μάτια μας.
Αν οι συριζαίοι καταθέσουν τα όπλα και οι απανταχού Kyriakistas, μεθυσμένοι από την κατάκτηση της πρώτης νίκης, προσέλθουν μαζικά στις κάλπες για να επικυρώσουν τον θρίαμβο, μπορεί να δούμε τη Ν.Δ. πολύ πάνω από το 40%, ακόμη και στα μισά της διαδρομής προς το 50%. Με πεντακομματική ή εξακομματική Βουλή και ποσοστά της τάξης του 45% αυτό μπορεί να σημαίνει έλεγχο των 3/5 του κοινοβουλευτικού σώματος. Ο Κυριάκος δηλαδή σε ρόλο απόλυτου κυρίαρχου.
Αν όμως συμβεί το αντίστροφο, επανακάμψουν δηλαδή πεισμωμένοι οι συριζαίοι στα εκλογικά τμήματα και ταυτόχρονα επικρατήσει η γραμμή «φρένο στην παντοκρατορία της οικογένειας Μητσοτάκη», τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται. Γιατί η άλλη κρίσιμη λεπτομέρεια της αναμέτρησης έχει να κάνει με το λεγόμενο «αδιάθετο υπόλοιπο» των ψήφων. Οσο πιο μεγάλο τόσο πιο εύκολη η αυτοδυναμία για τη Ν.Δ.
Ομως εδώ έχουμε στην κυριολεξία πέντε κόμματα στο νήμα του «μπαίνω-δεν μπαίνω».
Αν δεν μπουν, ο Παράδεισος της επόμενης τετραετίας προορίζεται για τον Μητσοτάκη. Αν όμως μπουν, αρχίζει και αχνοφαίνεται η… Κόλαση.
Το πρόβλημα επιτείνεται γιατί η μεγαλύτερη δεξαμενή ψήφων προς αυτά τα κόμματα είναι απολύτως απροσπέλαστη για τη Ν.Δ. Από τη μία πλευρά πρόκειται για καθαρόαιμους δεξιούς που έχουν «φρικάρει» με τη woke ατζέντα που προάγει ο Μητσοτάκης και από την άλλη για πάσης φύσεως αγανακτισμένους (αντιμνημονιακούς, αντιεμβολιαστές κ.λπ.) που θα κινηθούν τιμωρητικά.
Ο Βελόπουλος, που διαθέτει την πιο συγκροτημένη κομματική υποδομή και ορισμένα στελέχη υψηλού επιπέδου, όπως ο οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος, έχει χτίσει γερά τη θέση του. Τα είπε έξω από τα δόντια για τη μαφία της πολιτικής, όργωσε αυτές τις μέρες όλη την Ελλάδα και προσωπικά δεν νομίζω ότι κινδυνεύει να μείνει απέξω.
Η ΝΙΚΗ εξακολουθεί να αποτελεί αίνιγμα και υφίσταται σκαμπανεβάσματα κοντά στον πήχη του 3%. Ομως ο ανηλεής πόλεμος που έχει δεχτεί από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ευνοεί την προσέλκυση μιας αντισυστημικής δεξιάς ψήφου.
Το ίδιο, ίσως και περισσότερο, μπορεί να ειπωθεί για τους «Σπαρτιάτες» του Κασιδιάρη. Ο έγκλειστος του Δομοκού ξεπέρασε τις (ούτως ή άλλως γελοίες σε σύλληψη) μεθοδεύσεις εκλογικού του αποκλεισμού και ευτέλισε το κοινοβουλευτικό δίδυμο Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ εμφανίζοντας ένα κόμμα έτοιμο… από το πουθενά. Δεν είναι βέβαιο ότι θα προλάβει να ανακτήσει τα δημοσκοπικά του ποσοστά, στον βαθμό όμως που το κόμμα «Σπαρτιάτες» πείσει τους οπαδούς του, θα μπορούσε να κάνει τη ζημιά.
Επιμύθιον: Με τρία δεξιά κόμματα στη Βουλή που θα ασκούν καταιγιστική κριτική και τη… φωνασκούσα Ζωή από την άλλη να βάζει στη θέση τους διάφορα πρόθυμα «δεκανίκια» της Ν.Δ., η ζωή δυσκολεύει πολύ για τον Μητσοτάκη. Αν παρ’ ελπίδα τρυπώσει και ο Βαρουφάκης, που τα τελευταία 24ωρα παριστάνει τον… ψόφιο κοριό, δυσκολεύει και η αυτοδυναμία. Δύσκολο; Σίγουρα. Αλλά η κάλπη είναι γκαστρωμένη…
