Αυτά που σβήστηκαν από τα σχολικά βιβλία, για να μην μάθει ο ελληνικός λαός ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ

Αυτά που σβήστηκαν από τα σχολικά βιβλία, για να μην μάθει ο ελληνικός λαός ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ

8 Δεκεμβρίου, 2023 4 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:2,137
Μοίρασέ το

 

Διαβάζω, οργίζομαι και προτείνω: ΟΣΑ ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ να γνωρίζουν ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΚΤΗΝΗ, ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟΥ!!!

 

Τα Εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού

 

Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Για τα εγκλήματα των εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε.

Ήθελα να ήξερα όμως γιατί αυτές τις αλήθειες τις κρύβουν στην σχολική εκπαίδευση;

Δεν απαιτείται να εί­ναι κανείς ευφυής για να καταλάβη ποιοι φροντίζουνε να απαλειφθούν τα ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνόπουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια.

Κάποτε όμως γι’ αυ­τή την εκπαιδευτική αποπληροφόρηση θα ζητηθούν ευθύνες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων.

Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την εβραιοδουλεία τους.

Στις 29 Μαίου 1453 κυριεύεται η Κωνσταντινούπολις. Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πίπτει ηρωϊκώς μαχόμενος.

 

ΜΕΡΟΣ 1ο

Η άλωση της πόλεως ορίζει το τέλος της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας. Οι βάρβαροι Οθωμα­νοί που μπήκαν μέσα, για πολλές μέρες σφάζουν και λεη­λατούν. Τίποτε δεν μένει όρθιον.

 

Οι εβραίοι δεν κινδυνεύ­ουν καθόλου.

 

Απεναντίας ενθουσιασμένοι από την Ελ­ληνική τραγωδία, συνεργάζονται με τους Τούρκους και φυσικά κερδοσκοπούν. Χαρακτηριστικώς αναφέρω, ότι οι Τούρκοι αιχμαλώτι­σαν 60.000 περίπου νέους Έλληνας και Ελληνίδας, ανά­μεσά τους και μερικούς Λατίνους, τους οποίους πωλούν ως σκλάβους στους εβραίους. Οι Ιουδαίοι τότε εθησαύρισαν από το δουλεμπόριο που έκαναν. Σχετικώς στην Εγκυ­κλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντινούπολις») διαβάζομεν:

«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός εί­δους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν. Εξ αυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, οι οποίοι κατά την Άλωσιν και μετ’ αυτήν πολύ επλούτισαν μετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντες ιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάν Εβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον του Βαλούμ-Παζάρ».

Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας αρχίζει. Ο Ελληνισμός υποφέρει όχι μόνο από την τουρκική κατο­χή, αλλά και από τους εβραίους, ιδίως από τους τελευταί­ους. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Ο Τούρκος το μόνο που ήθελε ήταν να έχη εδραιωμένη την εξουσία του και να εισπράττη φόρους. Αντίθετα οι εβραίοι μας μισούσαν σαν Έθνος και προσπαθούσαν να μας εξαφανίσουν.

Ο Γ. Ιωάννου («Καθημερινή» 7 Μαρτίου 1976) αν και φιλοεβραίος παρατηρεί σ’ άρθρο του ότι:
«οι Εβραίοι υπήρξαν υποδειγματικοί υπήκοοι του Πατισάχ. Ευκαιρία δεν έχασαν για να του κάνουν το χατήρι, όταν εμείς σερνόμασταν στης δουλείας τα χώματα». Αλλά δεν έκαναν μόνο τα χατήρια στους Τούρκους, ήτανε ακόμη εκτός από οικονομικοί καταπιεστές των Ελλήνων και κατάσκοποι. Ο Δ. Δανιηλίδης στο βιβλίο του «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονομία» (εκδ. «Σαμαρόπουλος» Αθ. 1934, σελ. 215) αναφέρει τον τρόπο με τον οποίον οι εβραίοι κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των Σουλτάνων και πως από τον «κύκλο τους αναδειχθήκανε σύμβου­λοι και κατάσκοποι».

 

Ο διαβόητος εβραίος Μαυρογόνατος κατέδιδε τους Έλληνες επαναστάτες στις ενετικές αρ­χές, διότι οι εβραίοι θέλανε οι Έλληνες να είναι υπόδουλοι. Δεν τους ενδιέφερε ο κατακτητής. Οι Έλληνες μόνο να είναι σκλάβοι.

 

Ο εβραίος Ναζή, επίσης κατατυράννησε τα Ελληνικά νησιά και υπήρξε η αιτία της τουρκικής κατακτήσεως της Κύπρου.

Αλλά ας δούμε, για να δώσω μια εικόνα, τι ήσαν ο Μαυρογόνατος και ο Νάζη ή Ναζή.

 

Για τον πρώτο η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός» (έκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος») γρά­φει:

«Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμπορος διαμένων εν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕ αιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών.

 

Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών, εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην εμύνησε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και τούτων την εξόντωσιν.

 

Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβουσα τας υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων εχορήγησεων αυτώ και τοις λοιποίς εν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια…»

Όσο για τον δεύτερο στην «Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ» (τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης») διαβάζομεν:

«ΝΑΖΗΣ, δον Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζί­της και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεν­νηθείς το 1525 εις Πορτογαλίαν. Επεδόθη εις τραπε­ζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις εις Βέλγιον, Ιταλίαν και Γαλλίαν και χάρις εις το επιχειρηματικόν του πνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν.

 

Κατώρθωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βα­σιλικών οίκων της Δύσεως και με την αύξησιν της ι­σχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργή τολμηρά σιωνιστικά σχέδια.

 

Ο Ναζής είχεν εκχριστιανισθή βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνε­ται τον χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη εις Κωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χά­ρις εις την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ απέ­βη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος εις απ’ ευθείας επαφήν με τας ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βασιλείς της Δύσεως.

 

Αφού απέτυχεν εις τας προσπάθειάς του να ιδρύση ιουδαϊκήν εστίαν εις την Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλ­τάνου ως τιμάριον την Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός.

 

Κατά το διάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε επεσκέφθη τας νήσους του, αλλ’ εκυβέρνα αυτός από το μεγα­λοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του, του Περάν της Κωνσταντινουπόλεως, όπου έζη με ηγεμονικήν εθιμοτυπίαν, εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων.

 

Την τοπικήν διοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής του Φραγκίσκος Κορονέλλος.

 

Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντινούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να εξωθήση τον σουλτάνον εις την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, η δύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σελίμ (1574), απέθανε το 1579, το δε δουκάτον του προσηρτήθη εις την Τουρκίαν».

Θα συμπληρώσω και μερικά άλλα στοιχεία.

Ο εβραίος Νάζης, μετέβαλε το όνομά του και στα έγγραφα της επο­χής αναφέρεται ως Φράνκ Μπέϋ Ογλού! Όταν απέθανε την θέση του πήρε ένας άλλος εβραίος ονόματι Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάν Ογλού!

Το 1985 το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού κυκλοφόρησε το βιβλίο του ΡΑUL COLES: «Οι Οθωμα­νοί στην Ευρώπη» (έκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ Αρ. 106, σελ. 215,218) όπου διαβάζομεν τα εξής:

«Ο Ιωσήφ Νάζι τους συνήντησε εκεί το 1554 και αμέσως απεκάλυψε ότι ανήκε στην ιουδαϊκή πίστη.

 

Κατά τα επόμενα χρόνια έγινε διάσημος ως έμπορος ειδικευμένος στο εμπόριο των κρασιών και ως έμπι­στος διπλωματικός σύμβουλος της οθωμανικής κυ­βερνήσεως και ως γενναιόδωρος προστάτης των ε­βραϊκών φιλολογικών κύκλων της Κωνσταντινουπόλεως και της Θεσσαλονίκης.

 

Τουρκικά έγγραφα της εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέϋ Ογλού· για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν απλώς Ο «Μέγας Εβραίος».

 

Μια περίοδος σημαντι­κής επιρροής και ισχύος άρχισε με την ανάρρηση στο θρόνο του φίλου και προστάτου του Σελίμ του II, το 1566.

 

Ο Σελίμ τον ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένα τιμάριο που περιλάμβανε μια δωδεκάδα νησιών του Αιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατη­γική σημασία.

 

Δημιούργησε ένα δίκτυ διπλωματι­κών και εμπορικών επαφών στην Πολωνία, στη Μολδαβία και στη Βλαχία. Αργότερα ο Σελίμ του παραχώρησε το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη.

 

Στην αυλή ήταν εξέχον μέλος του φιλοπόλεμου κόμματος, που διατηρούσε την παράδοση του Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα, κηρύσ­σοντας αδιάκοπες εχθροπραξίες εναντίον όλων των καθολικών μεσογειακών δυνάμεων.

 

Απέβλεπε στο θρόνο της Κύπρου, όταν οι οθωμανικές δυνάμεις ει­σέβαλαν στη νήσο το 1570. Η επιρροή του Ιωσήφ Ναζί έπεσε μετά τη σύνα­ψη ειρήνης με τη Βενετία το 1573, και το θάνατο τον Σελίμ, το 1574, οπότε αποτραβήχτηκε σ’ ένα βίο, τον οποίο ο βιογράφος του Σέσιλ Ροθ αποκαλεί «χρυσω­μένη αφάνεια», στο παλάτι του στο Μπελβεντέρε, απάνω στο Βόσπορο.

 

Το ρόλο του ως αυλικού, επιχειρηματία και συμβούλου για την εξωτερική πολι­τική ανέλαβε αμέσως ένας άλλος Εβραίος, ένας πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής, ο Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, ο Αλαμάν Ογλού για τους Τούρ­κους χρονικογράφους».

Ο «Μέγας Εβραίος» λοιπόν χάρις στους Τούρκους ηγεμόνευσε στο Αιγαίο και ήθελε τον Θρόνο της Κύπρου!!

 

Το ιστορικώς βεβαιότατον είναι ότι οι εβραίοι δεν θέλα­νε την Ελληνική Επανάστασι και καταπολεμούσανε με δόλια μέσα, κάθε απόπειρα επαναστάσεως. Προσφιλής τους τακτική ήταν να επισημαίνουν τους επαναστάτες και να τους προδίνουν στις Τουρκικές αρχές. Έτσι αυξάνανε την ευγνωμοσύνη των Τούρκων και εισπράττανε χρηματι­κές αμοιβές.

 

Για να μη μακρυγορώ υπενθυμίζω την περίπτωσι του φλογερού πατριώτου, του Επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου, του επονομαζομένου Σκυλοσόφου.

 

Αυτός όταν καθαιρέθηκε για τις επαναστατικές του ενέργειες, εταξίδευσε στην Ευρώπη και συνωμότησε με βασιλείς (Κάρολος Β’, Ερ­ρίκος Δ’) κατά των Τούρκων.

 

Τελικά μόνος του κατώρθωσε να παρασύρη σ’ επανάσταση τους Ηπειρώτες χωρικούς της Πίνδου.

 

Η ενέργεια του Διονυσίου υπήρξε μια υπέρ-τολμηρή πράξη παλληκαριάς. Δεν είχε καμμιά ελπίδα επι­τυχίας κι όμως έγινε. Η αξία της από την άποψη της τονώσεως του ηθικού των σκλαβωμένων υπήρξε ανυπολόγι­στος, διότι οι «ραγιάδες» είδαν ότι, αν και άοπλοι μπορούσαν έστω για λίγο, να επιβληθούν.

 

Μετά την καταστο­λή του κινήματος ο Διονύσιος κρύφθηκε, αλλά τον προδώσανε οι εβραίοι.

 

Τα γεγονότα συνοπτικά εξελίχθησαν ως εξής:

«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον … επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά. Οι Τούρκοι έ­νοπλοι όντες, αν και κατ’ αρχάς κατεθορυθήθησαν τους έ­τρεψαν εις φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον από τους επαναστάτας αλλά και από τους Χριστιανούς κατοί­κους των Ιωαννίνων. Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κα­τέφυγε εις το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπήλαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμενον ίνα κρυβή. Τη προδοσία όμως των εβραίων το χρονικόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς εξεδάρει ζων, το δε δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφε­ραν από πόλιν εις πόλιν και τέλος εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν...» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ’, σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσοφος»).

Μετά την καταστολή της επαναστάσεως του Διονυσίου οι εβραίοι προδώσανε ή κατηγορήσανε πολλούς ιερείς που βρήκαν βασανιστικό θάνατο.

 

Τραγική ήταν η περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Φαναριού και Νεοχωρίου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ.

Του έκοψαν την μύτη «εσουβλίσθη και μετά ταύτα απεκόπη η κεφαλή αυτού υπό των δημίων» («Λεξικόν των Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικοί εκδό­σεις» Άθ. 1972, τόμος 3ος, σελ. 450).

Διαφορετικός από τον Διονύσιο ήταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) ο οποίος προετοίμαζε την επανάστασιν δια της παιδείας των Ελλήνων.

 

Οι εβραίοι που παρακολουθούσανε την δράση του, που ίδρυε παντού σχολεία ανη­συχούσαν.

 

Ο ίδιος δε ο Κοσμάς, ο οποίος εγνώριζε το ποιόν των Ιουδαίων «παρήνει τους Χριστιανούς να απέχωσι πάσης κοινωνίας και συναλλαγής προς τους Ιου­δαίους» (Σπ. Αραβαντινός: «Ιστορία Αλή Πασά» έκδ. «Πυρρός» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30).

 

Μετά πολλά και «ένεκα διαβολών ισραηλιτών» (ενθ. ανωτ.) οι Τούρκοι (Κουρτ Πασάς) αφού πληρωθήκανε από τους εβραίους εθανάτωσαν τον Κοσμά.

 

Το ότι οι Τούρκοι δεν επιθυμού­σαν τον φόνο του Ιεράρχου φαίνεται κι από την αντίδραση του Αλή Πασά, ο οποίος αγανάκτησε όταν επληροφορήθη ότι σκοτώσανε τον Κοσμά και έκτισε Εκκλησία εις μνήμη του, ακριβώς όπου τον απαγχονίσανε.
Ο Κοσμάς στις 2 Μαρτίου 1779 τελείωνε επιστολή, προς τον αδελφόν του Χρύσανθο με τα ακόλουθα λόγια:

«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μι­σεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατον μου και ένας όχι.

Ο σος αδελφός Κοσμάς ιερομόναχος»

(Χ. Κοντού: «Εφημ. των φιλομαθών» τομ. ΙΕ, 1867, σελ. 1413 και εις Φ. Μιχαλόπουλο: «Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 110).

Στη βιογραφία του, που προανάφερα διαβάζετε συχνά φράσεις, όπως «οι εβραίοι τον έβλεπαν μ’ εχθρότητα και μίσος» (σελ. 86), «ο φανατισμός και το μίσος των εβραίων» (σελ. 103). Αλλά κι ο Κοσμάς δεν υποχώρησε. Στα κηρύγματά του υπήρξε κεραυνός εναντίον των Ιου­δαίων.

«Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον. Ένας άν­θρωπος να με υβρίζη, να φονεύση τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίζει όμως τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου δεν θέλω να τον βλέπω. Και η ευγένειά σας πως σας βαστά η καρδιά να κάνετε πραγματείας με τους Εβραίους; Εκείνος, όπου συναναστρέφεται με τους Εβραίους, αγοράζει και πωλεί, τι φανερώνει; Φανερώνει και λέει πως καλά έκα­μαν οι Εβραίοι και εθανάτωσαν τους προφήτας και όλους τους καλούς. Καλά έκαμαν και κάμουν να υ­βρίζουν τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας. Κα­λά κάνουν και μας μαγαρίζουν. Λοιπόν μην αγοράζε­τε τίποτε από αυτούς. Ταύτα διατί σας τα είπα χρι­στιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε». («Διδαχαί Κοσμά» έκδ. «Αποστολιά» 1897 σελ. 63).

Τελικά «οι εβραίοι επήγαν εις τον Κουρτ-Πασάν και του έδωσαν πολλά πουγγιά για να τον θανατώση» («Βίος Κοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28). Συγκεκριμένα οι Ιουδαίοι πλήρωσαν τον Τούρκο δολοφόνο με 20.000 γρόσια. Το πτώμα του απαγχονισθέντος Αγίου ρίξανε σ’ ένα ποτάμι με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπως αργότερα κάνανε στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Ένας ευσεβής Έλλην το ανέσυρε και τον θάψανε στον νάρθηκα της εκκλησίας τις Θεοτόκου στο χωριό Καλικόντασι.

Τα χρόνια της δουλείας των Ελλήνων οι εβραίοι θριαμ­βεύουν και φυσικά θησαυρίζουν. Μαζεύονταν γύρω από τους ισχυρούς Πασάδες και με γλοιώδες κολακείες εξα­σφάλιζαν την εύνοιά τους. Όποιο βιβλίο ιστορίας διαβά­σετε για Τούρκους θα συναντήσετε δίπλα τους και τους ε­βραίους. «Εβραϊκές οικογένειες, είχαν από πολύ καιρό ασπασθεί το Ισλάμ και κατείχαν την εποχή του Σουλτάνου υψηλές θέσεις…» γράφει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Φ. Βέμπερ στην εργασία του «Ο επιτήδειος ουδέτερος» (έκδ. Γ.Ε.Σ. Άθ. 1985 σελ. 50).

 

Βέβαια αν και παρίσταναν τον μουσουλμάνο, οι εβραίοι παρέμεναν πάντοτε εβραίοι. Χάριν του κέρδους προσεποιούντο ότι αλλαξοπίστησαν.

 

Ο Αραβαντινός στην «Ιστορία του Αλή Πασά» συχνά μνημονεύει τους Ιουδαίους που τον περιτριγύριζαν π.χ. «Μωσάκης ο Εβραίος (τόμος Β, σελ. 472 όπ. 4) «Ραφαήλ Κοέν» (τόμος Β, σελ. 367) μάλιστα αυτός έπαιξε χαρτιά με τον Αλή έχασε και δεν είχε να τον πλήρωση!

 

Ο ιστορικός αναφέρει επίσης (τόμος Β, σελ. 375, υπ. Ι) και για τον ερωτικό δεσμό μιας Οθωμανίδος μ’ έναν Έλληνα και απο­καλύπτει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του εβραίου, ο οποίος πρώτα τους διευκόλυνε και κατόπιν τους πρόδωσε με συνέπεια να συλληφθούν και να θανατωθούν με λιθοβο­λισμό: «Αι συνεντεύξεις των δύο εραστών διηυκολύνοντο υπότινος Εβραίου όστις, άξιος όντως απόγονος του Ισκαριώτου πρόδωσεν αυτούς».

 

Οι Τούρκοι ούτε ήσαν, ούτε είναι τόσο αφελείς όσο τους νομίζουν. Άλλως τε η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να θεωρηθή έργον αφελών. Συμφωνώ απόλυτα ότι με τον πολιτισμό δεν έχουν σχέσιν, αλλά κουτοί δεν είναι.

 

Ξέρανε λοιπόν ότι οι εβραίοι υποκρίνονται, αλλά τους εχρειάζοντο, διότι τους μετεχειρίζοντο.

 

Αναγνωρίζω προς τιμήν των Τούρκων, ότι επανειλημμένα διέσωσαν Έλλη­νες από το εβραϊκό μίσος, όπως και μερικές φορές δεν αντέχανε τον εβραϊσμό και ξεσπάθωναν εναντίον του. Πολ­λές φορές, ιδίως οι Γενίτσαροι, λεηλατούσαν τα εβραϊκά καταστήματα.

Η κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον κακοπροαίρετα δύσπιστο την στάσι των εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πια οι εβραίοι δεν εί­ναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφό­νοι, όπως ήταν πριν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν εβραίοι και σφάζουν τους Έλληνες.

 

Για το ολοκαύτωμα των Ελλή­νων από τους εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Ότι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821.

Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Για τα εγκλήματα των εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91) μαθαίνουμε για την εισβολή των εβραίων στη Νάουσα:

«οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιου­δαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».

Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι») ότι:

«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Ε­βραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δη­μίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έ­καναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως».

Μια περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συμ­μετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στις σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας (1801-1884) έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αιμοσταγή εβραϊκά εγκλήματα.

Η μανία των εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει «ήτο απερίγραπτος» παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκ­φράση τον τρόπο με τον οποίο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων.

 

Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους εβραίους «μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον» και κατόπιν αναφέρει ότι οι εβραίοι δεν συνεκινούντο προ των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλ­λά τους κατεκομμάτιαζαν ως κρέας εν μακέλλω (σφαγείον).

 

Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο «Χιακόν Αρχείον» που επεμελήθη ο Ιω. Βλαχογιάννης (τόμος 1ος, έκδ. «Αρ­χείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315).

Οι σύγχρονοι «ιστορι­κοί» παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρ­κους έφθασαν στην Χίον εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο ολοκαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα (ηχμαλωτίσθη και εδραπέτευσε) καταγγέλλει τους εβραίους, το «Χριστιανόμαχον τούτο έθνος» που με «άσπονδον μίσος» ώρμησε στην Χίον δια να «κουρσεύση και να λεηλατήση και να καταστρέψη ότι δυνηθή…»! (ενθ. ανωτ. σελ. 307).

Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομε­ρώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ όπου οι εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αισθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγόριος») διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής:

«Αποβιβασθείς εγονυπέτυσε και αφού προσηυχήθη έτεινε τον τράχηλον εις τον δήμιον, νομίζων ότι εκεί έμελλε ν’ αποκεφαλισθή. Αλλά δια λακτι­σμάτων και ύβρεων εξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγη­θείς εις παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περί την ημίσειαν ώραν μέχρις ου ο δήμιος μεταβή εις ανεύρεσιν σχοινιού. Μετά ταύτα υποβασταζόμενος υπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχης ωδηγήθη υπό τους αγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλην των Πατριαρχείων, εκ της οποίας εδέθη η αγχό­νη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθησε ο δή­μιος, αφού του αφήρεσε το εγκόλπιον, το εξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον και ό,τι εύρεν επ’ αυτού, διέταξε ρωμαλέον αχθοφόρον να τον σήκωση επί των ώμων του, ο ίδιος δε αναβάς επί κλίμακας περιέ­βαλε τον τράχηλον του πατριάρχου δια βρόχου και αφήκεν αυτόν μετέωρον. Μετ’ ολίγας στιγμάς περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο εθνομάρτυς πατριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του. Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι ελιθοβόλουν το αιωρούμενον λείψανον προ του οποίου διήλθαν όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν εκεί επί τρεις ημέρας κρεμάμενον και φέρον επί του στήθους το φιρμάνιον περί της εις θάνατον καταδίκης. Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχης Γρηγόριος εθεωρήθη καθ’ όλα τα φαινόμενα συμμέτοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο εκ Πελοποννήσου, όπου αυτή εξερράγη».

«Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνον και άλλων αρχιερέων, των οποίων υπωπτεύετο την δράσιν. Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οικουμενικόν θρόνον Ευγένιος εις μάτην προσεπάθησε να εξαγοράση και θάψη το λείψανον του εθνομάρτυ­ρας. Την 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσίων εις Εβραίους, οι οποίοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό δια των οδών της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσαν αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον. Αποκοπέντος όμως του κρατούντος τον λίθον σχοινιού, το λείψανον επέπλευσε και γενόμενον αντιληπτόν υπό του Κεφαλλήνος Μαρίνου Σκλάβου, πλοιάρχου του υπό ρωσσικήν σημαίαν πλοίου «Άγιος Νικόλαος», ανεσύρθη την 16ην Α­πριλίου».

Η τραγωδία έκλεισε με την επονείδιστη εβραϊκή πράξη της αγοράς του πτώματος του Πατριάρχου. Σημειώστε ότι για το ανοσιούργημα συνεστήθη εικοσαμελής εβραϊκή επιτροπή! η οποία κατώρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα του Πατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσε για να το θάψη.
Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλλον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Ευγένιον, τον Αρχιεπίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοήκοντα πέντε εξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθ­μός ιερέων εδολοφονήθησαν, εξ αίτιας των εβραίων.

Και ενώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικό τέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελλη­νικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια.

 

Για παράδειγμα στην «Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων» (έκδ. «Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ’ δημοτικού, σελ. 69) «ιστορικοί συγγραφείς» Ν. Διαμαντόπουλου και Α. Κυριαζόπουλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούν τελείως τον ρόλο των εβραίων.

Γιατί;

Παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο γράφουν ότι «η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θά­νατο του Πατριάρχη μοιρολογάει» και παραθέτουν το λαϊ­κό μοιρολόϊ με τους στίχους «Εκεί που ελειτούργαε κι ευλόγαε το γένος – πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Οβρηοί αντάμα»! Οι ιστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για «Οβρηούς», αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι. Γιατί;

Αναρίθμητοι ήσαν οι Ιεράρχες της Ορθοδοξίας για τον φόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες ιερείς σκοτώθηκαν από τους εβραίους, με βασανιστήρια φριχτά. Ακόμη και επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι Ιουδαίοι όταν τους δινότανε η ευκαι­ρία σφάζανε τους ιερείς μας και κατόπιν που οι Αυτοκρά­τορες τους τιμωρούσαν παρεπονούντο, ότι τάχα τους κα­ταδιώκουν.

 

Φέρνω για παράδειγμα τον Πατριάρχη Αντι­οχείας Αναστάσιον (609). Οι εβραίοι τον έπιασαν και α­κούστε τι του έκαναν, όπως το περιγράφει η Εγκυκλο­παίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»):

«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και αφού τα έ­θεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη»!!!

 

συνεχίζεται..

 

Πηγή

 

Τα εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού –

Μέρος Β

Η καταστροφή της Σμύρνης.

 

Όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα οι εβραίοι και σήμερα τα υιοθετούν και λένε ότι καλά κάνανε.

 

Το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο εδώ στην Ελλάδα που δείχνει υπέρμετρη ευαισθησία όταν κανείς κατηγορήση τους εβραίους, στις περιπτώσεις των Ιουδαϊκών εγκλημάτων κατά των Ελλήνων σιωπά.

Η σιωπή του ερμηνεύεται ως ενοχή, αλλά και ως αποδοχή.

Αν δεν είναι έτσι ας καταδι­κάσουν τις αιμοσταγείς πράξεις των ομοεθνών και ομο­θρήσκων τους.

Κάποτε οι εβραίοι θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν επ’ άπειρον να εκμεταλλεύινται την καλωσύνη του Ελληνι­κού λαού.

Ο Νίκων ο Μετανοείτε είναι ο πολιούχος Άγιος της Σπάρτης του οποίου η εκκλησία εορτάζει την μνήμην στις 26 Νοεμβρίου.

 

Ο Άγιος αυτός είχε αντιληφθή τι σημαί­νει εβραίος και «διεξήγαγεν εν Σπάρτη αγώνας κατά των εκεί εγκατεστημένων Ιουδαίων, ους και κατώρθωσεν εν τέλει να εκδιώξη» (ενθ. ανωτ. τόμος 14ος, σελ. 457, λ. «Νίκων»).

Ο Μέγας Αθανάσιος στην εργασία του «Λό­γος περί της ενανθρωπίσεως του Λόγου» καταπολεμεί τους εβραίους, τους οποίους κατηγόρησε «επίσης ότι για να προσβάλουν την χριστιανικήν θρησκείαν μετέβαιναν εις εκκλησίας και «εγυμνούντο εις τα άγια βαπτιστήρια Ιουδαίοι».

Ο μάρτυς Ιουστίνος του οποίου η μνήμη εορτάζεται την 1ην Ιουνίου (απεκεφαλίσθη την 1 Ιουνίου 187*) εσπούδασε Αρχαιοελληνική φιλοσοφία και εδίδασκε ότι ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος ενεβάθυναν πλή­ρως εις το πνεύμα του Χριστιανισμού. Και αυτός έγραψε εναντίον του Ιουδαϊσμού.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Β’, ο πρώτος μετά την άλωσιν Πατριάρ­χης, ένθερμος οπαδός της Αριστοτελικής φιλοσοφίας έ­γραψε πολλά φιλοσοφικά έργα, (τόμος 160, 161 της «Ελ­ληνικής Πατρολογίας» εις Migne) τα οποία δεν κυκλοφο­ρούν στην Ελλάδα. Και αυτός πολέμησε τους εβραίους όχι με ένα, αλλά με αρκετά βιβλία. Ο Γεννάδιος Β’ εγνώριζε άριστα τον υπονομευτικό ρόλο των Ιουδαίων εις βά­ρος της Αυτοκρατορίας μας, ιδίως μετά την διάσκεψιν της Φλωρεντίας, όπου επεβλήθη στον τραγικό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνον τον Παλαιολόγον η ένωσις των εκκλη­σιών.

Προς περαιτέρω αποκάλυψη, αν και δεν χρειάζεται, της εβραϊκής συμπεριφοράς κατά την Τουρκοκρατία, επικαλούμαι τις διαπιστώσεις του Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος, ο οποίος στο βιβλίο του «Εβραίοι και Χριστιανοί» (έκδ. «Πνοή» Κόρινθος 1980, σελ. 26) σημειώνει:

«Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος στους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς γενικά των νεκρών σωμάτων τους. Ενδεικτικά μέσα στα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστες πράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρ­τύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πα­τριάρχη Γρηγορίου Ε’.»

«Στην Επανάσταση του 1821 όπως λέγουν τα κεί­μενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δε με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία».

Τα ανωτέρω δεν τα λέγει κάποιος αντιεβραίος, αλλά έ­νας εν ενεργεία Μητροπολίτης, που φυσικά δεν μπορεί να τον «κατηγορήση» κανείς για ναζισμό όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εβραίοι εναντίον όσων τους καταγγέλουν.

Ήθελα να ήξερα όμως γιατί αυτές τις αλήθειες τις κρύβουν στην σχολική εκπαίδευση;

Δεν απαιτείται να εί­ναι κανείς ευφυής για να καταλάβη ποιοι φροντίζουνε να απαλειφθούν τα ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνόπουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια.

Κάποτε όμως γι’ αυ­τή την εκπαιδευτική αποπληροφόρηση θα ζητηθούν ευθύνες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων.

Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την εβραιοδουλεία τους.

Αν πάρετε το ογκώδες σύγγραμμα «Συναξαριστής Νεομαρτύρων» (1400-1900 μ.Χ.) της εκδόσεως «Ορθοδόξου Κυψέλης» (Θεσ/νίκη 1984) θα δήτε πόσοι Άγιοι και ιερομάρτυρες της εκκλησίας μας εβασανίσθησαν και πέθαναν εξ αιτίας των συκοφαντιών των εβραίων. Τα επεισόδια δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ατελείωτα και δείχνουν το εβραϊ­κό μίσος, κατά των Ελλήνων. Μπροστά στους εβραίους οι Τούρκοι ήσαν ηπιώτεροι, διότι παρά τις εβραϊκές συκοφαντίες οι διάφοροι μπέηδες ή αγάδες δίνανε στους κατηγορουμένους την ευκαιρία να σωθούν, αν αλλαξοπιστήσουν. Δεν θα παραλείψω να προσθέσω δίχως να σας κουράσω με παραδείγματα ότι οι εβραίοι μετετρέποντο σε θηριώ­δεις όταν απέναντί τους είχανε κανένα αγαθό αρχιερέα σαν τον Αναστάσιο.

 

Όταν όμως επρόκειτο να αντιμετω­πίσουν δυναμικούς ιεράρχες, τότε θρασυδείλως εξαφανί­ζονταν ή αν τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι υφίσταντο τις συνέπειες της αυθάδειάς των.

 

Έτσι έπαθαν με τον Πα­τριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο Α’ (370-444). Σε μία τα­ραχή δολοφονήσανε μερικούς Έλληνες. Οπότε ο Κύριλ­λος «τεθείς επί κεφαλής του πλήθους περιήρχετο τας ισ­ραηλιτικάς συναγωγάς απειλών και δέρων, και δεν ηθέλησε να επέμβη δια να σταματήση την υπό του πλήθους διαρπαγήν των ιουδαϊκών περιουσιών». (εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» τόμος 11 σελ. 802, λ. «Κύριλλος»).

Μετά από κάθε «διωγμό» οι εβραίοι επαναλαμβάνανε κλαψουρίζοντας το χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι τους καταδιώκουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Έχει διαπιστωθή ιστορικά ότι οι εβραίοι:

«Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοι­χείου με κάθε μέσο. Στη Σμύρνη, αρχές Απριλίου του 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες ότι στα ελληνι­κά πλοία όσους Τούρκους πιάνανε τους άλειφαν με ρετσίνι και τους καίγανε. Πολλαπλασιάζανε μ’ αυ­τόν τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμένων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικών ορδών». (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστά­σεως του 1821» τόμος Β’ σελ. 64)

Και μετά την μικρασιατική καταστροφή η συμπεριφο­ρά των εβραίων υπήρξε πραγματικά εβραϊκή. Ο Αντώ­νιος Πισσάνος στο βιβλίο του «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ» (για περισσότερα εις Δ. Καψάλαν σελ. 48) γράφει τα εξής συγκλονιστικά:

«…Με τους Τούρκους συμπράττουν και οι Εβραίοι οι οποίοι απελάμβανον πάσης προστασίας και υπο­στηρίξεως εκ μέρους της Ελληνικής Διοικήσεως. Αυτοί οι οποίοι υπεστηρίζοντο από τον άθλιον Στεργιάδην και είχαν τόσα προνόμια, αυτοί λέγω, συμ­μαχούσαν σήμερα με τους Τούρκους

«Καθισμένοι εις τα καφενεία εχλεύαζον τους Έλ­ληνες, τους κτυπούσαν, τους παρέδιδαν εις τους σφα­γείς. Και όταν διήρχοντο τα τάγματα των αιχμαλώ­των, έρριχναν γυαλιά στους δρόμους, δια να σχίζωνται τα γυμνά των πόδια και να υποφέρουν περισσότε­ρο τα θύματα της Κεμαλικής θηριωδίας

«Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη πολλοί Εβραίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Εις τα α­στυνομικά τμήματα υπήρχαν προδόται Εβραίοι. Εις τον σταθμόν των διαβατηρίων αυτοί έκαμαν τον έλεγχον. Εις την αποβάθρα επίσης. Αυτοί υπέσχοντο εις τους Έλληνες ότι θα τους έσωζαν, δια να πάρουν χρήματα και δια να τους παραδώσουν ύστερα ευκολώτερα εις τους σφαγείς των. Δεν υπήρξε ευκαιρία που να μην την εξεμεταλλεύθησαν εις βάρος των Ελλήνων. Ειργάσθησαν σαν τα φίδια. Η Ελληνι­κή Διοίκησις τους εζέσταινε, τους επροστάτευε και αυτοί σήμερον έγιναν όργανα καταστροφής δια τους Έλληνας. Τουλάχιστον θα γίνουν αυτά μαθήματα εις τους Κυβερνήτας μας; θα μάθουν να λαμβάνουν μέτρα αμύνης και προνοίας;»

«Εις την συνοικίαν Μπας-Οτουράκ απ’ όπου διερχόμεθα οι Εβραίοι ειρωνεύονται με την γνωστήν προφοράν των Ζήτω Βενιζέλος… Ζήτω Κωνσταντίνος… Και ένας άλλος φωνάζει εις άπταιστον Ελληνικήν: «Εμπρός με τον στέφανον της δόξης προς την Αγιά Σοφιά!». Εν τω μεταξύ οι υποκόπανοι των στρατιωτών ανεβοκατεβαίνουν εις τα πλευρά των Ελλήνων αιχμαλώτων, ενώ οι πολίται Εβραίοι και Τούρκοι… χειροκροτούν».

Ο πρώην Γενικός Γραμματεύς και βουλευτής του ΚΚΕ Ελ. Σταυρίδης, στο αποκαλυπτικότατο βιβλίο του «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» (Αθ. 1953 και ανατύπωσι 1988, έκδ. «Ελεύθερη Σκέψις») μας πληροφορεί ότι η:

«Σοσιαλιστική Φεντερασιόν» αποτελούμενη από υπέρ τα 2.000 μέλη, κατά 90% μορφωμένους Ε­βραίους, ταξιδεύσαντας εις την Ευρώπην και μορφωθέντας εκεί σοσιαλιστικώς. Αυτή ήτο πολιτική οργάνωσις των Εβραίων κυρίως, αλλά σοσιαλιστική, με σοβαράν πολιτικήν δράσιν, ακόμη από της εποχής της Τουρκοκρατίας. Ήτο συνδεδεμένη με το διε­θνές σοσιαλιστικόν κίνημα και απετέλει επισήμως τμήμα της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Βέρνης εις τα συνέδρια της οποίας απέστελλε τακτικά τους αντιπροσώπους της

«Από του 1908 είχε συνεργασθή με τους Νεότουρ­κους των οποίων το κέντρον ήτο η Θεσσαλονίκη, προς ανατροπήν του Σουλτάνου Χαμίτ και πολλά μέλη αυτής, εν οις και ο γνωστός μετέπειτα Αβραάμ Μπεναρόγια, μετέσχον του αγώνος των Νεότουρκων και εξεστράτευσαν εκ Θεσσαλονίκης κατά της Κωνσταντινουπόλεως και του Χαμίτ». (ενθ. ανωτ. σελ. 14).

Στο βιβλίο του Ελ. Σταυρίδη, τον οποίον εγνώριζα προσωπικώς, βλέπει κανείς την εβραϊκή επιρροή πάνω στο ΚΚΕ. Κομμουνιστές βουλευτές και ανώτατα κομμουνιστικά στελέχη ήσαν εβραίοι π.χ. Βεντούρα, Κοέν, Αρντίττι, Πινχάς, Μπεναρόγια, Σουλάμ κ.τ.λ. Όλοι αυτοί οι εβραίοι ηγωνίζοντο για την εξασθένηση της Ελλάδος και κυρίως για την απόσπαση Ελληνικών εδαφικών περιοχών. Το 1927 οι εβραίοι βουλευτές υποκινούν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας. Ο Εισαγγελεύς ζητεί από την βουλήν την άρσιν της ασυλίας των, για να ασκήση εναντίον τους ποινικήν δίωξιν «ως επιζητούντων την απόσπασιν τμήματος της επικρατείας». Μαζί με τους εβραίους βου­λευτές κατηγορούνται και οι Έλληνες που ανήκαν στο ΚΚΕ. Κατά την συζήτησιν στην βουλήν, οι εβραίοι αυθαδίασαν και υπεστήριξαν την «ελευθερίαν των μειονοτή­των»! Ιδιαιτέρως εξοργιστικός υπήρξε ο Ζακ Βεντούρα,

«Ο Βεντούρα, καθ’ α Εβραίος, μετέφερε το ζήτη­μα και ωμίλησεν ως εκπρόσωπος της ισραηλιτικής μειονότητας υπέρ των ελευθεριών των μειονοτήτων, τονίσας τελικώς ότι «εις την έννοιαν της αυτονομήσεως της Μακεδονίας περιλαμβάνεται ακριβώς η έν­νοια της ελευθερίας των μειονοτήτων!» Φυσικά η Βουλή δεν επερίμενε ν’ ακούση το πως οι Εβραίοι εννοούσαν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας, αφού ταύτην θα την επεθύμουν και οι αστοί Εβραίοι και όχι μόνον οι κομμουνισταί τοιούτοι!» (ενθ. ανωτ. σελ. 443).

Τελικά η βουλή επί 128 παρόντων έδωσαν 98 καταδικα­στικές ψήφους στον Βεντούρα και 96 στον Σουλάμ.

Οι σχέσεις εβραϊσμού – κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι πασίγνωστες.

Από το 1918 οι γνήσιοι σοσιαλιστές έχουν καταγγείλει ότι το ΚΚΕ υπήρξε εβραϊκό δημιούργημα, ό­πως άλλως τε ο μαρξισμός, με σκοπό την εξυπηρέτηση των εβραϊκών συμφερόντων που ήθελαν αδύνατη, μικρή και συνεχώς σπαρασσομένην από εσωτερικές έριδες Ελλάδα. Το «Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών» (έτος ιδρύσεως 1911) δια του προέδρου του Ν. Γιαννιού διεκήρυττε και επληροφόρει τον Ελληνικό λαό ότι:

«Ιδρυταί του Κ.Κ.Ε. τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν.»

«Προσήλθαμεν, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώ­τον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειο­ψηφίας». (ενθ. ανωτ. σελ. 13 και εις έφημ. «Έθνος» 17 Μαίου 1951)

Ωστόσον οι Έλληνες βουλευτές του ΚΚΕ ανησυχού­σαν, διότι διεπίστωναν ότι οι εβραίοι χρησιμοποιούν το ΚΚΕ ως όργανόν τους. Ο Ελ. Σταυρίδης σημειώνει σχετικά:

«Το ότι οι Εβραίοι απεδείχθησαν περισσότερον Ε­βραίοι και ολιγώτερον κομμουνισταί ή μάλλον το ότι απεδείχθη ότι οι Εβραίοι παραμένουν Εβραίοι και όταν ακόμη, είναι κομμουνισταί και απειθαρχούν εις το κόμμα προκειμένου να ψηφίσουν ομοε­θνείς των προεκάλεσεν αγανάκτησιν».

Από τότε περάσανε πολλά χρόνια. Όμως η διαγωγή των εβραίων απέναντί μας δεν άλλαξε. Σε κάθε ευκαιρία δείχνουν το ανθελληνικό τους μίσος, πάντοτε χωρίς λόγο.

 

Θέλω να πω ότι, μολονότι δεν τους προκαλούμε αυτοί εκ­δηλώνουν εναντίον μας μία εχθρότητα, που αν δεν γνωρί­ζαμε τα βαθύτερα αίτιά της θα την θεωρούσαμε ακατανόη­τη ή παράλογη.

 

Φέρνω ένα παράδειγμα. Όλος ο κόσμος ξέρει τις κατα­πιέσεις που υπέστησαν από τους Τούρκους κατακτητές οι ομοεθνείς μας στην Κωνσταντινούπολη Η ομογένειά μας συρρικνώθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες στις πέντε. Μο­νάχα οι εβραίοι αμφισβητούν την εξόντωση και τους διωγ­μούς των Ελλήνων!

Στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορ­ράς» (20 Ιουλίου 1966) διαβάζομεν:

«Ο αρχιρραβίνος του Ισραήλ Γαβριήλ Νισσίμ, εμφανιζόμενος ως διαπρύσιος κήρυξ του… τούρκι­κου φιλελευθερισμού, διέψευσεν ότι οι Τούρκοι καταπιέζουν τους ομογενείς της Κωνσταντινουπόλεως, τονίζων δε «οι ισχυρισμοί των Ελλήνων στερούνται λογικής βάσεως»!

Με παρόμοια παραδείγματα ανθελληνισμού είναι γε­μάτη η ιστορία. Όταν τα βάλετε το ένα δίπλα στο άλλο από μόνο του θα σχηματισθή το απαίσιο πρόσωπο του μισέλληνος εβραίου.

 

Την αλήθεια αυτή καμμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψη, αλλά και για καμμιά σκοπιμότητα δεν πρέπει να αποσιωπήσουμε. Επομένως όταν λέμε την αλήθεια, τότε όσοι μας αποκαλούν «αντισημίτες» είναι κοινοί συκοφάντες.

Εφ’ όσον μας είναι γνωστόν το εβραϊκό μίσος δεν πρέ­πει να απορή κανείς που όταν οι εβραίοι αναφέρονται στην μικρασιατική καταστροφή χαίρονται και μας ειρωνεύονται που ηττηθήκαμε.

 

Η εβραϊκή αυθάδεια είναι τό­σον προκλητική, ώστε σοβαρές Ελληνικές εφημερίδες αναγκάζονται να αγανακτούν με οξύτητα, π.χ. ο «Ελληνι­κός Βορράς (13 Απρ. 1974) με τίτλο «Από τέτοιο σκυ­λί…» έγραψε:

«Η υπ’ αριθμόν 1 ανθελληνική εφημερίς της Τουρκίας, η γελοία «Χουριέτ», εδημοσίευσεν άσεμνον, ως η ιδία, γελοιογραφίαν, ενθυμίζουσα εις τους Έλληνας το 1922.»

«Δια την «Χουριέτ» τι να πη κανείς; Την εξέδωσεν ένας Εβραίος από την Αλβανίαν, ο Σεντάτ Σεμαβή, ο οποίος εκοιμάτο επί χρόνια εις τας αποθήκας του «Ταχυδρόμου» της Θεσσαλονίκης. Από τέτοιο σκυ­λί, τέτοια εφημερίς θα εξεδίδετο».

 

Βλέπετε λοιπόν οι εβραίοι χωρίς να τους ενοχλούμε μας προκαλούν με άσεμνο μάλιστα τρόπο υπενθυμίζοντάς μας την καταστροφή του 1922.

 

Είναι αξιοπαρατήρητο, μολονότι αρκετά γνωστό, ότι οι εβραίοι δεν μάχονται κατά μέτωπο τον Ελληνισμό σαν εβραίοι, αλλά κρύβονται πίσω από άλλα ονόματα, άλλες εθνικότητες, γιατί φοβούνται τις συνέπειες.

 

Τέτοιες ύπουλες περιπτώσεις βρίσκει κανείς στην ιστορία πάμπολλες.

 

Νομίζω όμως ότι χρειάζεται ένα παράδειγμα, που παίρνω από τη σύγχρονη πολιτική ζωή.

Έχουμε ωρισμένες διαφορές με την Τουρκία.

Είναι γε­γονός.

Έρχονται λοιπόν οι εβραίοι και δίχως να φαίνωνται υποδαυλίζουν τους Τούρκους εναντίον μας. Σκοπεύουν να συγκρουσθή Ελλάς-Τουρκία για να επωφεληθούν. Κυκλοφορούν στην Τουρκία δύο εφημερίδες με τουρκικά ονόματα, αλλά υπό εβραϊκό έλεγχο. Αυτές οι δύο εφημερίδες συστηματικά ερεθίζουν τους Τούρκους, γράφοντας και διαδίδοντας ψέμματα και συκοφαντίες σε βάρος των Ελλήνων.

 

Από το 1974 οι Έλληνες δημοσιογράφοι εί­χαν επισημάνει το καταχθόνιο εβραϊκό παιγνίδι. Ο Η­λίας Κύρου έγραψε πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα «Ελλη­νικός Βορράς» (21 Απρ. 1974):

«Και εχθρά της ελληνοτουρκικής φιλίας είναι κατ’ εξοχήν η εφημερίς «Χουρριέτ», την οποίαν ίδρυσεν ο Σεντάτ Σεμαβή, Εβραίος από την Αλβανίαν, ο οποίος προπολεμικώς ειργάζετο εις την τότε εκδιδομένην εις την Θεσσαλονίκην εφημερίδα «Τα­χυδρόμος» ως κλητήρ και εκοιμάτο εις την αποθήκην χάρτου…»

«Εις τον κ. Τσετίν ανεφέρθησαν και άλλα. Ότι ο Σεντάτ Σεμαβή έφυγε κάποτε εις την Κωνσταντινούπολιν όπου εγκατεστάθη. Με την οικονομικήν βοήθειαν Ισραηλιτών εξέδωσε την «Χουρριέτ», η οποία εξειλίχθη εις το πλέον φανατικόν ανθελληνικόν φύλλον της Κωνσταντινουπόλεως. Ο υιός του Σεμαβή, αποθανόντος εν τω μεταξύ, εκδίδει σήμερον την «Γκιουν Αϊντί», επίσης ανθελληνικήν εφημερί­δα. Τον δε ανθελληνικόν αγώνα της «Χουρριέτ» χρηματοδοτεί και εμπνέει ένας άλλος Κωνσταντινουπολίτης Εβραίος, ο Μπουρλά, καταγόμενος εκ Θεσσαλονίκης και αναχωρήσας από την Θεσσαλονίκην -ο πατήρ του- όταν η πόλις έγινεν ελληνι­κή».

Τον επόμενο χρόνο διαβάζουμε στην «Βραδυνή» (9 Απρ. 1975) υπό τον τίτλο: «προκλητικός ο Τουρκικός τύ­πος» τα παρακάτω ειδησιογραφικά σχόλια.

«Εν τω μεταξύ συνεχίζεται η προκλητική αρθρο­γραφία και ειδησεογραφία του τούρκικου τύπου ε­ναντίον της Ελλάδος. Μεταξύ των άλλων η εφημερίς «Γκιούν Αϊντίν» κατηγορεί την Ελλάδα ότι προετοιμάζει πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, ενώ η «Χουρριέτ» σε κύριο άρθρο υποστηρίζει ότι η Ελ­λάς καταβάλλει προσπάθεια δημιουργίας Ελληνο­τουρκικής ρήξεως. Και αφού αναφέρεται σε φανταστικές ελληνικές πτήσεις στην Θράκη και στα Ελληνικά ναυτικά γυ­μνάσια προσθέτει: «Εάν κανείς όλα αυτά τα μελετήση θα βγάλη το συμπέρασμα ότι η Ελλάς εξοπλίζεται δια να κάμη μίαν ένοπλον αναμέτρησιν με την Τουρκία. Ίσως ορισμένοι Έλληνες να φιλοδοξούν να μεταβάλλουν πάλι την Ίσταμπουλ εις Κωνσταντινούπολιν. Η Α­μερική μας έχει διακόψει την στρατιωτικήν βοήθειαν και όμως η αγωνία τους ενετάθη. Διότι είναι γνωστό εις την Ελληνική ιστορία, ότι ένα έθνος δύναται να πολεμήση εάν έχη την στρατιωτικήν βοήθειαν ενός Μεγάλου Έθνους. Παρ’ όλα αυτά ό­λες οι αναφορές των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών είναι γεμάτες από παραμύθια. Εάν οι κυβερνητικοί παράγοντες της Ελλάδος υπολογίζουν εις αυτά τα παραμύθια, ημείς τους πληροφορούμε ότι θα βγουν γελασμένοι με τους υπολογισμούς των».

Εσείς που τώρα ξέρετε ότι η «Χουριέτ» και η «Γκιουν Αϊντίν» είναι εβραϊκές καταλαβαίνετε για ποιο λόγο οξύ­νουν με ψέμματα τις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας.

Οι εβραίοι νοιάζονται μήπως μεταβάλλουμε την Ίσταμπουλ σε Κωνσταντινούπολι!

Αυτό τους ενοχλεί…

Αλλά και οι Έλληνες που δεν έχουν πληροφορίες παρασύρονται και γράφουν: «προκλητικός ο τουρκικός τύπος». Μα δεν είναι ο τουρκικός τύπος, αλλά ο εβραϊκός! Ή μήπως και τώρα αμφιβάλλετε;

Όποτε μπορούν οι εβραίοι να πλήξουν τον Ελληνι­σμό το πράττουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ατελείω­τα, ώστε δεν θάτανε υπερβολή σε κάθε ανθελληνική ενέρ­γεια να πούμε: «Cherchez le Juif». Ο εβραϊκός ανθελληνισμός καλύπτει κάθε μισελληνική εκδήλωσι. Από σφαγές ανθρώπων, μέχρι καταστροφές έργων τέχνης. Από συνεργασία με εχθρούς της Ελλάδος, μέχρι κάψιμο Ελληνικών βιβλίων. Από υπονόμευση του Ελληνισμού, μέχρι πολε­μική κατά των Ελληνικών ιδανικών.

Κάπου-κάπου μαθαίνουμε μερικές αλήθειες τυχαία. Υπεστηρίχθη παλαιότερον η γνώμη, ότι στο πρώτο αμερικανικό «Κογκρέσσο» ετέθη το ζήτημα καθιερώσεως επισήμου γλώσσης του νεοσύστατου Αμερικανικού κράτους.

Άλλοι πρότειναν την αγγλική γλώσσα κι άλλοι την αρχαιοελληνική!

Όταν αυτά ελέγοντο στην Ελλάδα οι εξυπνάκηδες νεοέλληνες αμφιβάλλανε και γελούσαν.

Κι όταν εμείς τα παρουσιάσαμε μας κατηγορούσαν για προγονοπληξία.

Ξέραμε όμως ότι μιλούσαμε την αλήθεια.

 

Ξέραμε επίσης, ότι αν δεν επιβλήθηκαν τα αρχαιοελληνι­κά στις ΗΠΑ τούτο ωφείλετο στην αντίδραση των ε­βραίων, οι οποίοι κατορθώσανε με πλειοψηφία μόνο μιας ψήφου (του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ) να επιβάλουν τα αγγλικά.

 

Η επιβεβαίωσι των απόψεών μας ήλθε με τον επισημό­τερο τρόπο. Το 1970 αφίχθη στην Ελλάδα σαν πρεσβευτής της Αμερικής ο Τάσκα.

Σε λόγο που εκφώνησε περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίον δεν καθιερώθηκε στην Αμερική σαν επίσημη γλώσσα η Ελληνική.

Εξ αιτίας της αντιδρά­σεως των σιωνιστών και εξ αιτίας μιας και μόνης ψήφου του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ δεν έγινε η Ελληνική γλώσσα η επίσημη γλώσσα της Αμερικής. Αν δεν αντι­δρούσαν οι σιωνιστές αναλογίζεστε τα οφέλη που θάχε η πατρίδα μας, από την επικράτηση της Ελληνικής γλώσ­σης;

Ο Τάσκα είπε (εφημερίς «Εστία» 17.8.1970):

«Αναλογιζόμενος την σημασίαν της συναντήσεώς σας, ανεθυμήθην κάποιον ο οποίος μου είπεν ότι αι Ηνωμ. Πολιτείαι κατά τας πρώτας των ημέρας (Σ.Σ. ως έθνους), τόσον εθαύμαζαν την σοφίαν και τας γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος, ώστε όταν οι ιδρυταί της χώρας μας συνήλθαν δια να αποφασίσουν ποία θα ήτο η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η υπόθεσις ετέθη ως «κορώνα-γράμματα» μεταξύ της Αγ­γλικής και της Ελληνικής.

Και η Ελληνική απώλε­σε με διαφοράν μιας ψήφου.

Αν δεν ήτο η ψήφος ε­κείνη του Δανιήλ Ουέμπστερ, γεγονός είναι, ότι δεν θα ευρισκόμην ενώπιον υμών, ομιλών εις την Αγγλικήν».

Αυτά μας έκανε ένας Αμερικανοεβραίος μισέλλην!

*Άλλες πηγές αναφέρουν ότι αποκεφαλίσθηκε γύρω στο 165 μ.Χ. Εορτάζεται την 1η Ιουνίου.

 

Πηγή

 

Τα εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού

ΜΕΡΟΣ 3ο

 

Στήν ἐκπληκτική δουλειά τοῦ «Ἱστορικοῦ καί Λογοτεχνικοῦ Ἀρχείου Καβάλας» (ΙΛΑΚ) καί τοῦ κ. Νικολάου Ρουδοµέτωφ εἴχαµε ἀναφερθεῖ καί στό παρελθόν.

 

Πρόκειται γιά µία ἰδιωτική προσπάθεια πού ἔρχεται νά καλύψει τό τεράστιο κενό πού ἀφήνει τό ἀνεπαρκές (ἄν ὄχι καί ἐχθρικό) Δηµόσιο. Χωρίς εὐρωπαϊκά προγράµµατα, µέ ἐλάχιστες συνεισφορές σέ τυπογραφικές δαπάνες τῆς τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης καί µέ µόνο ἐφόδιο τήν …προσωπική περιουσία τοῦ προέδρου του, ἐδῶ καί 35 χρόνια τό ΙΛΑΚ παράγει καί προσφέρει στήν πόλη καί στήν Ἑλλάδα γνώση καί µόρφωση µέσα ἀπό ἐκδόσεις, µεταφράσεις καί συνέδρια διεθνοῦς κύρους.

Ἡ τελευταία παραγωγή τοῦ Ἀρχείου ἀφορᾶ δύο πρώτους τόµους τῶν «Τετραδίων Βουλγαρικῆς Κατοχῆς στήν Ἀνατολική Μακεδονία 1916-18» (θ’ ἀκολουθήσυν κι ἄλλοι τέσσερεις).

 

Πρόκειται γιά τίς καταθέσεις καί τά συµπεράσµατα τῆς Διεθνοῦς Διασυµµαχικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία περιόδευσε σέ ὅλη τήν Ἀνατολική Μακεδονία, κατέγραψε θύµατα καί ἱστορίες ἐπιζώντων καί συνέταξε ἕνα πόρισµα γιά τά ἐγκλήµατα πολέµου τῶν βουλγαρικῶν κατοχικῶν στρατευµάτων.

 

Ἡ µετάφραση τῶν πρακτικῶν ἀπό τά γαλλικά καί ἡ προσφορά τους στό ἑλληνικό κοινό δέν ἀποσκοπεῖ βεβαίως στήν καλλιέργεια κάποιου µίσους (ὅπως γράφει καί ὁ κ. Ρουδοµέτωφ) ἀλλά στήν ἄρση τοῦ σκότους πού κάλυψε τά τραγικά γεγονότα τῆς πρόσφατης ἱστορίας τοῦ τόπου.

Ἡ ἀλήθεια δέν µπορεῖ νά ἀποκρύπτεται γιά χάρη οἱασδήποτε ψυχολογικῆς ἀνάγκης ἤ πολιτικῆς σκοπιµότητας!

Ἡ βουλγαρική Κατοχή…

 

Τά ἐγκλήµατα τῶν Βουλγάρων, πού ἦρθαν στήν περιοχή χωρίς κἄν νά πολεµήσουν (λόγῳ τῆς προδοτικῆς στάσης τῶν Ἀνακτόρων), ἦταν τροµακτικά.

 

Τόσο πρίν τήν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδας στόν Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, ὅσο καί µετά ἀπό αὐτήν, ὁ στόχος τους ἦταν ἡ ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Ἀνατολική Μακεδονία καί τή Θράκη καί τόν κυνήγησαν µέ κάθε µέσον: Συλλήψεις, ἐπιτάξεις, ἀγγαρεῖες, βασανιστήρια, ληστεῖες, φόνοι, βιασµοί, λεηλασίες, φόροι, παιδοµάζωµα…

 

Τά πάντα, ἀλλά µέ κορυφαῖο µέτρο ἐθνοκάθαρσης τήν ἐπιβολή τοῦ λιµοῦ ἀπό τίς βουλγαρικές Ἀρχές.

Χιλιάδες κόσµος πέθανε ἀπό τήν πείνα (εἴχαµε σέ δυό χρόνια ἀπώλειες 50.000 ψυχῶν, τό 1/5 τοῦ πληθυσµοῦ!), καί πολλοί περισσότεροι ἐπέζησαν τρώγοντας χόρτα, σκύλους, γάτες, χελῶνες κτλ.

Τή φρίκη καί τόν θάνατο ἔζησαν στά «ντουρντουβάκια» τῆς Βουλγαρίας οἱ Ἕλληνες πού µεταφέρθηκαν ὡς ἐργάτες σέ στρατόπεδα συγκέντρωσης σάν τό Κίτσεφ, ἕνα κολαστήριο µπροστά στό ὁποῖο τό Νταχάου ἦταν παραθεριστικό κέντρο.

Ἐγκλήµατα ἀποτρόπαια πού ὅµως δέν κατάφεραν νά ἐκδιώξουν τόν ἑλληνισµό ἀπό τίς ἑστίες του.

Διαβάζεις τίς καταθέσεις ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τοῦ Δηµοσθένη ἀπό τή Θράκη, τοῦ Λεωνίδα ἀπό τήν Καβάλα, τοῦ παπα-Νικόλα ἀπό τήν Ἐλευθερούπολη, τῆς Χρυσάνθως ἀπό τή Νικήσιανη καί ἀπορεῖς πῶς κατάφερε ἡ ἑλληνική µαγιά, µέ τά συγκινητικά ὀνόµατα καί τίς τραγικές ἱστορίες, νά διασωθεῖ µέσα σέ τόσους χαλασµούς.

Καί δέν µπορεῖς παρά νά ἀναλογισθεῖς ὅτι σήµερα βρισκόµαστε καί …κατηγορούµενοι γιά ἐγκλήµατα στήν ἱστορία µας ἀπό κείνους πού εἶναι βουτηγµένοι στό ἔγκληµα σάν τόν ποντικό στό λάδι.

Καί στόν ρόλο τῆς ὕαινας…

Μία πτυχή τῆς ἱστορίας πού ἀναδύεται ἀπό τίς µαρτυρίες τῶν παθόντων εἶναι κι αὐτή τῆς ἄθλιας συµπεριφορᾶς τῶν Ἑβραίων συµπολιτῶν τους. Μιά συµπεριφορά πρόστυχης ἐκµετάλλευσης ἀπό κείνους πού διαρκῶς παριστάνουν τά θύµατα σέ ὅλες τίς χῶρες καί ὅλες τίς ἐποχές.

Τό πρῶτο στοιχεῖο εἶναι ὅτι οἱ ἑβραϊκές κοινότητες τῆς Δράµας καί τῆς Καβάλας ἀπαλλάχτηκαν ἀπό τήν καταναγκαστική ἐργασία ἐξαγοράζοντάς την µέ 200.000 καί 122.000 λέβα ἀντίστοιχα.

Τί στάση τήρησαν ὅµως ἀπό τήν πλεονεκτική θέση ὅπου βρέθηκαν ἔναντι τῶν – θυµάτων τῆς βουλγαρικῆς βίας; «Ὁ στρατηγός Μπουρνώφ (…) παραχώρησε σέ µερικούς Ἰσραηλίτες τίς προµήθειες, τίς ὁποῖες κατόπιν συµφωνίας µέ τόν διοικητή τῆς Καβάλας τίς πωλοῦσαν σέ ἐξωφρενικές τιµές».

Στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως στή Soumla: «ὁ Πετρώφ, σέ συµφωνία µέ ἕναν Ἰσραηλίτη ἀπό τήν Καβάλα πού ὀνοµαζόταν Ἀµιέλ, ἐπέτρεψε σ’ αὐτόν ν’ ἀνοίξει µία καντίνα πού πουλοῦσε τά εἴδη του σέ µυθώδεις τιµές. Ἀργότερα, ὅταν ἔστελναν τούς ἐργάτες σέ καταναγκαστικά ἔργα, παρατήρησα ὅτι ὁ Ἀµιέλ ὑποδείκνυε στόν λοχαγό τούς αἰχµαλώτους πού µποροῦσαν νά παραµείνουν στό στρατόπεδο γιά τό λόγο ὅτι ἦταν ἀπό οἰκονοµικῆς ἄποψης σέ θέση ἀρκετά ἱκανοποιητική».

Ἄλλη µαρτυρία: «Οἱ Τοῦρκοι καί οἱ Ἑβραῖοι ἔβλεπαν µέ εὐνοϊκό µάτι τά ὄργια ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ…». Ἐπίσης: «Τά τρόφιµα πού ἔφταναν στήν πόλη δίνονταν κατά προτίµηση σέ Τούρκους καί Ἰσραηλίτες».

Ἄλλος: «οἱ Βούλγαροι στρατιῶτες παραβίασαν τήν καπναποθήκη µου, ἀπ’ ὅπου ἐκλεψαν 3.628 ὀκάδες καπνοῦ, ἀπό τίς ὁποῖες οἱ 3.130 βρέθηκαν στήν κατοχή ἑνός Ἰσραηλίτη, τοῦ Ἰούδα Κουέν».

Ἤ: «Τό ἄλευρο αὐτό τό ἀγόραζαν οἱ Ἰσραηλίτες καί τό πουλοῦσαν στόν κόσµο σέ ἐξοντωτικές τιµές (…) Νά λοιπόν γιατί ὁ κόσµος ὑπέφερε τόσο καί οἱ Ἑβραῖοι ἐκµεταλλεύονταν τήν πείνα καί τίς δυστυχίες καί πουλοῦσαν ἀντικείµενα µεγάλης ἀξίας µέ ἀντάλλαγµα µιά ὀκά ἄλευρο. Γνωρίζω ἕναν Ἑβραῖο, ὁ ὁποῖος (ἄλλοτε) πουλοῦσε οὖζο στούς περαστικούς σέ µιά γωνία τῶν δρόµων τῆς Καβάλας κι ἔγινε τώρα ἑκατοµµυριοῦχος χάρη στήν ἄγρια ἐκµετάλλευση τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου».

 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ – ΕΛΛΑΔΑ

 

Πηγή

Προβολές : 2,137


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα