αυτό είναι αγάπη... (3 βίντεο και μια ταινία)
Προβολές:163
Λίγοι άνθρωποι απέμειναν σ’ αυτές τις δύσκολες και σκληρές εποχές, μ’ ευαισθησία…
… αυτοί που μπορούν να αισθάνονται την ομορφιά γύρω τους, πέρα από τις σκέψεις… την ευαισθησία της ψυχής, πέρα από το σώμα…
… λίγοι είναι αυτοί που ζουν σε ένα διαφορετικό πεδίο, που τη σκέψη, αντικαθιστά το συναίσθημα, γιατί μπορεί να αισθάνεται την ψυχή του άλλου ανθρώπου…
… κι αυτό είναι αγάπη…
Καλησπέρα… η αγάπη της καρδιάς, είναι τελικά η αύρα που υπάρχει γύρω σου…
Καλλιόπη
η ταινία, εδώ…
Προβολές : 163
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΠΟΙΗΣΗ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
το καταλληλο φωτογραφικο υλικο για το θεμα. φοβερη συνοχη. κι οντως κυρια Σουφλη , ουτε εζησαν ουτε θα ζησουν τη δικη μας ανεμελια.
Άλλα χρόνια εκείνα, μιχάλη… πιο αγνά, πιο έντιμα, πιο αθώα. Η αθωότητα χάθηκε, όταν μπήκε στη ζωή μας η τηλεόραση…
Εκεί τέλειωσαν και τα παιχνίδια στις αλάνες, και τα ματωμένα γόνατα, και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών, που έπαψαν να είναι παιδιά…
Ύστερα, στη μεταπολίτευση, ήρθαν και τα νέα σχολικά βιβλία, που τους έσβησαν την εθνική συνείδηση και μνήμη…
Ήρθε και το κινητό, και τα αποτελείωσε.
Την ευθύνη για τις χαμένες παιδικές φωνές και ψυχές, την φέρουμε εμείς οι μεγαλύτεροι.
Μου φαίνεται πως όσοι παραμένουμε πιστοί σ’ αυτό που σημαίνει ΕΛΛΑΔΑ, πρέπει να αποτραβηχτούμε από τον συγχρονισμό και να ξαναγυρίσουμε στη γη… αυτή που εγκαταλείψαμε για τα “χαρίσματα” των πόλεων…γιατί όταν χάνεις την επαφή με τη γη, χάνεις και την ψυχή σου…
..τα ματωμενα γονατα.. τρεις λεξεις μια ολοκληρη εποχη.. πως (τα) άλλαξαν τα ρημαδια τα χρονια τοσο συντομα και τοσο προς τη λαθος κατευθυνση.. καθε χρονο και χειροτερα
Εμείς αφεθήκαμε ν’ αλλάξουμε, μιχάλη… εμείς…
Από τα ματωμένα γόνατα, περάσαμε στις … ματωμένες ψυχές και στα ματωμένα μυαλά…
Τελικά, μας πήρε και μας σήκωσε… και η μόνη ελπίδα που έχουμε, είναι να ξαναβγάλουμε το παιδί από μέσα μας, μήπως και σωθούμε…
αχ Πόπη μου να πάνε κάτω τα φαρμάκια!!!!!!!!!
να είσαι καλά!!!!!!! ακούω τη δεύτερη συλλογή που έβαλες, και θυμάμαι που κάναμε παιδιά διακοπές στο εξοχικό. το μέρος εκεί είναι πορθμείο. ο συχωρεμένος ο καπετάνιος του ενός πλοίου, ήταν μερακλής και “πατημένος” με κάποια από το χωριό, όπως ακουγόταν. από μακριά καθώς ερχόταν έβαζε διαπασών τέτοια τραγούδια. πέρα-δώθε, σε κάθε διαδρομή είχε ένα τεράστιο ρεπερτόριο.
οι γονείς μας έπαιρναν άδεια Αύγουστο. εμείς από τέλη Ιουνίου καθόμασταν με τις γιαγιάδες. είχα μάθει όλο το ρεπερτόριο. μικρό παιδί, αλλά μεράκλωνα. κρυφά βέβαια, γιατί ντρεπόμουν τις γιαγιάδες. πήγαινα πίσω στον κήπο κι τραγούδαγα με το ρεπερτόριο και έριχνα και καμιά στροφή.
αχ, μωρέ, είχαμε πολύ ωραία παιδική ηλικία…
Ωραία, αγνά, παιδικά χρόνια, μιας εποχής που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε. Δυστυχώς τα νεώτερα παιδιά, δεν έζησαν και δεν θα ζήσουν την δική μας ανεμελιά…
όχι, και είναι απαραίτητα όλα αυτά για να ανταπεξέλθεις στα δύσκολα που έρχονται στη ζωή και μπορούν να σε συνθλίψουν
Μια εικονα κυρια Καλλιοπη που δεν θα ξεχασω ποτε.Θυμαμαι μικρος,με εφερνε η συγχωρεμενη η μανα μου να μεινω μερικες μερες με την αγαπημενη μου γιαγια (τη μανα της μητερας μου),μετα απο δικη μου προτροπη βεβαια.Εκει λοιπον,στο δωματιο της γιαγιας μου,στο ενα μερος του μεγαλου δωματιου της ηταν το ντιβανι της και στο αλλο ακρο το δικο μου ντιβανι.Πριν πεσει για υπνο επινε μια μεγαλη κουπα γαλα,με παξιμαδια που εφτιαχνε εκεινη.Μετα εσβηνε το φως και εμενε μονο η λαμψη απο το καντηλακι κατω απο την εικονα της Παναγιας.Εκανε το Σταυρο της και ελεγε…”σ`ευχαριστω Μανα που μου εφερες το μικρο μου λεβεντη κοντα μου”.Επειτα μου ελεγε, καληνυχτα παλικαρακι μου,ειθε να ξημερωσει ο Θεος τη μερα”.Ηταν τοση η λατρεια,η αγαπη και η ζεστασια που ενιωθα,που πραγματικα δεν φευγει απο την μνημη μου ποτε.Οπως και η βαθια αγκαλια της μητερας μου.
Ανεκτίμητες στιγμές και εποχές… ανεκτίμητες γιαγιάδες…