Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι… γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;
Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν περάσει ποτέ. Οι άνθρωποι ίσως νιώθουν μόνοι, γιατί δεν μπορούν πια ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να εκφραστούν μέσω των αισθήσεων τους, δηλαδή να γευτούν, να μυριστούν και ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν όσα έχουν μέσα τους.
Οι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν μόνοι ακόμη κι όταν δεν είναι μόνοι σε πραγματικό χρόνο. Έχουν μία εσωτερική μοναξιά που δύσκολα σβήνεται.
Η αγάπη, και δεν εννοώ μόνο την ερωτική, θέλει ανθρώπους χωρίς εγωισμό…κι αυτό είναι δύσκολο στις μέρες μας…
Υπάρχουν φορές, που το πιο όμορφο μέρος για να πας, είναι… μακριά απ’ όλους… γι αυτό μην χαλάς τη μοναξιά του άλλου, αν δεν μπορείς να την γκρεμίσεις…
Καλλιόπη
Μία φράση που διάβασα κάποτε και μου έμεινε αξέχαστη ήταν:
“Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;”
Από τότε προσπαθώ να βρω μια λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα αλλά δεν βρίσκω. Μόνο ανακάλυψα κάτι χειρότερο. Οι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν μόνοι ακόμη κι όταν δεν είναι μόνοι σε πραγματικό χρόνο. Έχουν μία εσωτερική μοναξιά που δύσκολα σβήνεται.
Αυτό έρχεται και σε αντίφαση με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων επικοινωνίας που μας έγιναν απολύτως απαραίτητα και εξαρτόμαστε πλήρως από αυτά τα τελευταία χρόνια.
Φαίνεται ότι με τα χρόνια ο άνθρωπος έχει βολευτεί περισσότερο στο να πατάει κουμπιά μπροστά από μια οθόνη και κάπου ξέχασε πώς να επικοινωνεί και να εκφράζει τα αισθήματά του σωστά. Μπορεί να κάθεται μόνος στο σπίτι, να μιλάει με δέκα διαφορετικά άτομα μέσω των κοινωνικών δικτύων και να μην ανοίξει ούτε μία φορά τη στόμα του για να μιλήσει. Δεν είναι λίγο τρομακτικό άμα το σκεφτείτε καλύτερα;
Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν περάσει ποτέ. Οι άνθρωποι ίσως νιώθουν μόνοι, γιατί δεν μπορούν πια ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να εκφραστούν μέσω των αισθήσεων τους, δηλαδή να γευτούν, να μυριστούν και ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν όσα έχουν μέσα τους. Το σεξ είναι μια ανάγκη, ο έρωτας είναι η απόλαυση.
Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι ίσως επειδή βρίσκονται με τον λάθος σύντροφο, στις λάθος φιλίες, στη λάθος δουλειά. Η επιβίωση είναι μία επιτακτική ανάγκη που μας δεν τους αφήνει περιθώρια για να πάνε ένα βήμα παραπέρα και να σκεφτούν τι θέλουν πραγματικά. Οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ακόμη κι αν ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν, θα δυσκολευτούν πολύ να το βρουν.
Η μεγαλύτερη επιδημία της εποχής μας είναι η μοναξιά. Κι αυτή ήρθε για να μείνει. Οι περισσότεροι αν δεν ζητήσουν βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο δεν νιώθουν το μέσα τους να ελαφρύνει. Δεν μιλάνε ουσιαστικά ο ένας στον άλλο. Δεν ανοίγονται, δε νιώθουν ο ένας τον άλλο.
Είναι άλλοι άνθρωποι απ’ έξω κι άλλοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα τους. Ο καθένας έχει μέσα του μια φυλακή κτισμένη με μυστικά, με κρυφούς πόθους κι επιθυμίες, με νεύρα, με ανέκφραστα συναισθήματα και περνάει τον περισσότερό του χρόνο εκεί μέσα.
Μεγαλώνουμε σε μία σκληρή κοινωνία όπου φοβάται ο άνθρωπος να δείξει ευαισθησία, να δείξει αγάπη, να ερωτευτεί γιατί θα θεωρηθεί ένας άλλος Δον Κιχώτης, ένας ρομαντικός τρελός με άπιαστα όνειρα.
Η κοινωνία είναι σκληρή γιατί κρίνει και μας «δαχτυλοδείχνει» με το παραμικρό.
Ο ανταγωνισμός, η καψυποψία, η εκμετάλλευση που κυριαρχούν παντού κάνουν την εσωτερική μας μοναξιά ακόμη μεγαλύτερη.
Θα είμαστε τυχεροί αν βρούμε δυο τρεις ανθρώπους να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε αληθινά, χωρίς να νιώθουμε συνεχώς ότι μας κρίνουν ή μας πληγώνουν.
Μήπως πίσω από την κατάθλιψη που θερίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας στις μέρες μας, κρύβεται η απομόνωσή από τον κόσμο και η εσωτερική μας μοναξιά;
Πώς μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά;
Μήπως οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες που τίποτα δεν μπορεί να τις καλύψει πια;
Αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Ενα καλό του να είσαι μόνος,είναι πως δεν θα προδώσεις κανέναν!
Κάτι είναι κι αυτό.
Και θ απαντησω ξανα αλλη μια φορα σε αυτο που γραφει το αρθρο με ενα τραγουδι που λεει ακριβως οσα διαβασα…Η Κα Ποπη το χει ξανακουσει…
https://m.youtube.com/watch?v=wM1TDThW-YQ
Υπέροχο, Χάρη… υπέροχο και συγκλονιστικό… και πολύ τραγικό για τους περισσότερους…
Θα μπορουσα να πω, πως τραγικη ειναι απλα η αληθεια για αυτους που πρωτη και μοναδικη προτεραιοτητα στη ζωη τους ειναι το εγω.
Ας προσευχομαστε να βρισκουμε τη δυναμη και τη φωτιση να το απωθουμε οσο μπορουμε, γιατι ειναι εμφυτο σε ολους μας.
Και περα απο αυτο το θεμα να προσευχομαστε να ξυπνησουμε κ να δουμε ολα αυτα που ερχονται γιατι θα ειναι καταιγιστικα και δυσκολα για ολους μας.
Χάρη πριν έξη επτά δεκαετίες, οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί… πιο απλοί…πιο ανθρώπινοι…
Από τότε που άρχισαν να εγκαταλείπουν τα χωριά τους και το δέσιμο με τη γη και να γεμίζουν τις πόλεις, άλλαξαν… έγιναν απάνθρωποι… γιατί απανθρωπιά και εγώ, είναι ταυτόσημα…
Μακάρι να μπορέσουν να δουν την ΑΛΗΘΕΙΑ… μακάρι να σκουπίσουν από μέσα τους το εγώ… και ν’ ανοίξουν την ψυχή τους στο φως…