Παρά την ψήφιση της επίμαχης τροπολογίας για τη νομιμοποίηση 30.000 μεταναστών, ο σάλος δεν κοπάζει και οι νέες πληγές που άνοιξαν για την κυβέρνηση (παρά τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό με ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.λπ.) δεν κλείνουν.

• του Ανδρέα Καψαμπέλη

Μάλιστα, ο Άδωνις Γεωργιάδης μπορεί να αντικρούει τα περί συζήτησης για «500.000» που κάνει λόγο η πακιστανική πλευρά, αλλά σε τηλεοπτική συνέντευξή του χθες βράδυ αναφέρθηκε σε έναν αριθμό 178.000, μιλώντας για τις διακρατικές συμφωνίες (πλην Πακιστάν) που κάνει η χώρα μας.

Καθώς πυκνώνουν, πάντως, οι απορίες για τους βαθύτερους λόγους που οδήγησαν τον κ. Μητσοτάκη στη συγκεκριμένη επιλογή (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ούτε αυτή στις προεκλογικές θέσεις της Ν.Δ.), μια είδηση που έρχεται από την Ιταλία (αλλά είναι στα ψιλά ή έχει χαθεί εντελώς) ίσως βοηθάει να δούμε και μια πιο μεγάλη εικόνα.

Ενεργοποιήθηκε, λοιπόν, αυτές τις ημέρες η ιστοσελίδα του ιταλικού υπουργείου Εσωτερικών για την υποβολή αιτήσεων από εταιρίες που αναζητούν αλλοδαπούς εργάτες. Και με αυτή την αφορμή μάθαμε το μείζον της υπόθεσης. Δηλαδή, ότι κατά έναν ανάλογο τρόπο άνοιξε μαζικά τις πύλες των μεταναστευτικών ροών και η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Ναι, της Μελόνι…

Η Μελόνι ως πρωθυπουργός άνοιξε ξανά τις νόμιμες μεταναστευτικές ροές εργασίας, ύστερα από 12 ολόκληρα χρόνια διακοπής. Η σχετική απόφαση, μάλιστα, είχε δρομολογηθεί από τους προηγούμενους μήνες, προβλέποντας για την τριετία 2023-2025 συνολικά 452.000 συμμετοχές, έναντι της διαπιστωθείσας ανάγκης για 833.000. Και ο καταμερισμός είναι ως εξής: 136.000 συμμετοχές το 2023, 151.000 το 2024 και 165.000 το 2025.

Ιδού και σχετική δήλωση από την Ginevra Demaio, ανώτερη ερευνήτρια του στατιστικού κέντρου για τη μετανάστευση Idos: «Το διάταγμα ροής, το οποίο προβλέπει την τακτική είσοδο περίπου 452.000 εργαζομένων από το 2023 έως το 2025, είναι το πρώτο πραγματικό άνοιγμα, από το 2011, των συνόρων στους τακτικούς εργαζομένους. Τα τελευταία χρόνια μόνο οι εποχικοί εργαζόμενοι μπορούσαν να λάβουν άδειες εργασίας, αλλά με αργό ρυθμό».

Και γιατί αυτό προκαλεί αυξημένη εντύπωση; Διότι η Τζόρτζια Μελόνι ήταν εκείνη που προεκλογικά είχε κρατήσει ξεκάθαρη και κάθετη στάση κατά των μεταναστευτικών ροών και σε κάθε ομιλία υποσχόταν να βάλει τέλος σε αυτό το φαινόμενο. Αυτός, μάλιστα, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους -αν όχι ο πιο βασικός- που εκτινάχθηκε το ποσοστό του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» και έγινε η ίδια πρωθυπουργός.

Εντούτοις, με πρόσχημα την έλλειψη εργατικού δυναμικού, κάνει κι αυτή στροφή 180 μοιρών. Όπως έκανε -μόλις εξελέγη πρωθυπουργός- και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, συντασσόμενη πλέον ολοσχερώς με το μπλοκ κατά της Ρωσίας. Από τότε δε όσοι την αποκαλούσαν «νεοφασίστρια» έγιναν οι καλύτεροί της φίλοι. Συμπτώσεις…