Γαλλία: Όχι, δεν πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο, αλλά για την γενοκτονία των Γάλλων

του Mathieu Bock-Côté

Εκτός κι αν αναγάγουμε το γαλλικό έθνος σε μια σκέτη νομική ταυτότητα, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτή η ιστορική φάση των ταραχών στην Γαλλία φέρνει αντιμέτωπους πληθυσμούς που δεν πιστεύουν ότι ανήκουν στον ίδιο λαό

Οι σκηνές βίας, λεηλασιών και επιθέσεων σε αστυνομικούς που παρακολουθούμε από το απόγευμα της Τετάρτης δεν προκαλούν πλέον καμία έκπληξη.

Η Γαλλία, εδώ και είκοσι χρόνια, φοβάται την επανάληψη των ταραχών του 2005 για τον απλούστατο λόγο ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά στους όρους της δραματουργίας. Το δράμα του θανάτου του νεαρού Nahel εκμεταλλεύτηκαν όπως ήταν αναμενόμενο αμέσως όλοι αυτοί που αναζητούν κάθε δυνατή ευκαιρία για να δημιουργούν κάθε είδους προβλήματα.

Το βράδυ της Πέμπτης, οι ταραξίες που λεηλάτησαν τα προάστια αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν επιδρομές και στο κέντρο του Παρισιού επιδιδόμενοι σε λεηλασίες και σπέρνοντας τον τρόμο. Καμία έκπληξη : εδώ και χρόνια δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τον χάρτη του Παρισιού για να δείτε ότι είναι κατά κάποιο τρόπο υπό πολιορκία. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Οι βαθιές ρωγμές που έχουν προκαλέσει η μαζική μετανάστευση και η συνεπαγόμενη δημογραφική αλλαγή σε οτιδήποτε προσδιόριζε άλλοτε την γαλλική εθνική ταυτότητα είναι καταφανείς ακόμα και στον πιο κακόπιστο.

Όσοι φαντάζονταν τους εαυτούς τους προστατευμένους σε καλά οχυρωμένες και ασφαλείς μητροπόλεις συνειδητοποιούν ότι αύριο το πρωί θα μπορούσαν να δεχτούν αληθινά πυρά έξω από τα σπίτια τους και ότι η «χαμένη» για την Γαλλική Δημοκρατία «νεολαία των προαστίων» φέροντας πλέον χάρη στην «προοδευτική» κοινωνιολογία το φωτοστέφανο του μάρτυρα της μεταποικιοκρατικής Γαλλίας θα εισβάλει στις πόλεις πεπεισμένη ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα της να τις λεηλατεί, οδηγημένη από μια ορμή που θα πηγάζει όχι τόσο από μια ιδεολογική επιθετικότητα αλλά από ένα καθαρά κατακτητικό ένστικτο. Πώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την παρούσα κατάσταση, χωρίς να ενδώσουμε στον πειρασμό του εξωραϊσμού στον οποίον μας ενθαρρύνουν τα μέσα ενημέρωσης;

Η αναφορά στον εμφύλιο πόλεμο είναι δελεαστική για διάφορους λόγους και επιβάλλεται στο πολιτικό λεξιλόγιο, ωσάν να έσπαγε κάποιο ταμπού και μας επιτρέπονταν επιτέλους να μιλήσουμε για μια πραγματικότητα που όλοι νιώθουμε λίγο πολύ στο πετσί μας. Ωστόσο, αυτή η αναφορά είναι ανακριβής και ο λόγος είναι πολύ απλός. Ενας εμφύλιος χαρακτηρίζεται από μία σύγκρουση ανάμεσα σε ομοιογενείς πληθυσμούς, διχάζει οικογένειες, κοινότητες και το εύφλεκτο υλικό που διατηρεί την φωτιά του είναι το ιδεολογικό πάθος. Αυτό είναι ο ορισμός του εμφυλίου πολέμου.

Ωστόσο, εκτός κι αν αναγάγουμε το γαλλικό έθνος σε μια σκέτη νομική ταυτότητα, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτή η ιστορική φάση των ταραχών στην Γαλλία φέρνει αντιμέτωπους πληθυσμούς που δεν πιστεύουν ότι ανήκουν στον ίδιο λαό. Προφανώς μια τέτοια διαπίστωση δυσαρεστεί πολλούς. Μιλώντας απλώς για ταραχές σε περιοχές που είναι σαν ξένοι θύλακες, τις οποίες η Γαλλία έχει κάνει τα πάντα για να τους επαναφέρει στους κόλπους της, με φαραωνικές δημόσιες δαπάνες, χωρίς να τα καταφέρνει είναι κάπως καθησυχαστικότερη διατύπωση. Πολλοί θα μιλήσουν δειλά και για απαρχές μιας σύγκρουσης πολιτισμών.

Κάποιοι θα τολμήσουν να μιλήσουν και για απόσχιση και για κατάκτηση. Η απόσχιση είναι αδιαμφισβήτητη. Η επιθετικότητα απέναντι στους δημοσιογράφους στο περιθώριο των ταραχών είναι αποκαλυπτική: τα γαλλικά ΜΜΕ αντιμετωπίζονται σαν ξένα ΜΜΕ. Γι’ αυτό και τα σύμβολα του κράτους παντού απορρίπτονται και πυρπολούνται.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Εχουμε να κάνουμε με πόλεμο για τον έλεγχο επικρατειών. Ποιος δεν βλέπει ότι αυτό ξεκινάει από την σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών στα μέσα μεταφοράς από τα «αποβράσματα» (racaille) τα οποία ασκούν έτσι κυριαρχία στα σώματα των γυναικών, οι οποίες άλλωστε εδώ και καιρό έχουν υιοθετήσει «συντηρητικότερη» ενδυμασία για να νοιώθουν πιο ασφαλείς ; Εισαγωγή και επιβολή νέων ηθών λέγεται αυτό για όποιον δεν το καταλαβαίνει και καλό είναι για τις γυναίκες να «συμμορφώνονται».

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Οσο και αν έχει ντύσει με «ιδεολογικό» μανδύα όλες αυτές τις ταραχές η άκρα αριστερά και ο Μελανσόν, όσο κι αν ενθαρρύνονται όλες αυτές οι επιδρομές από τους γνωστούς φορείς τους μίσους για την Γαλλία έχουμε περάσει σε άλλη φάση.

Στη Γαλλία δεν υπάρχουν περιοχές ανομίας, παρά μόνο περιοχές όπου ασκείται μια νέα κυριαρχία (souveraineté), η οποία εκφράζεται με την καταστροφή όλων των συμβόλων που αντιπροσωπεύουν τις γαλλικές αρχές. Ομοίως, τα χαμένα προάστια της Γαλλικής Δημοκρατίας είναι πρωτίστως εδάφη όπου η Γαλλία απορρίπτεται.

Θα ήταν καλύτερο να μιλάμε για εδάφη σε μια κατάσταση εθνοπολιτισμικής διαίρεσης όπου κυριαρχούν οι έμποροι ναρκωτικών και οι ισλαμιστές. Ο τοπικός πληθυσμός που θα επιθυμούσε να ενσωματωθεί είναι όμηρος αυτής της νέας τάξης πραγμάτων.

Καμία άγρια δολοφονία «λευκών Γάλλων» δεν προκάλεσε στη χώρα μια αντίδραση παρόμοια με αυτή που βλέπουμε αυτή τη στιγμή και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια. Οι ψευδαισθήσεις μας τελειώνουν.