
γι αυτή την καληνύχτα, δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτ’ άλλο... τη βραδιά, την τύλιξε η νοσταλγία... και δεν θέλω να χάσω τη μαγεία της... (μουσικό βίντεο, χιούμορ και ταινία)
“Σουβλίτσα, διάλεξε… θες να σε πετάξω από το παράθυρο, ή από την πόρτα”; μου είχε πει…
“Κύριε, δεν χρειάζεται να με πετάξετε έξω… βγαίνω μόνη μου από την… πόρτα”, του απάντησα και τον κοίταξα ίσια στα μάτια… αναγνωρίζοντας πως μετά την…σκανδαλιά, έρχεται και η … τιμωρία… και ήμουν έτοιμη να πληρώσω…
Η στιχομυθία έγινε πριν από… καμιά εκατοστοί χρόνια…στην μαθητική αίθουσα του σχολείου μου, στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, και πέρασε σαν απαλό αεράκι, γιομάτο νοσταλγικά αρώματα από τη μνήμη μου πριν λίγες ώρες, όταν κτύπησε το κινητό μου…
“Είσαι η Πόπη Σουφλή;” ρώτησε η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου…
Ο αριθμός, άγνωστος… αλλά όχι η φωνή, που ένωνε δεκαετίες αναμνήσεων…
… κοκκάλωσα, σαν να πιάστηκα αδιάβαστη…
…κι ύστερα όρμησαν όλες οι αναμνήσεις και μ’ αγκάλιασαν τρυφερά… συγκλονιστικά…
Ο γοητευτικός παλιός μου καθηγητής στα μαθηματικά, που σχεδόν όλες οι συμμαθήτριές μου ήταν ερωτευμένες μαζί του και που η “αφεντομουτσουνάρα μου”, όχι μόνο αδιαφορούσε για την γοητεία του, αλλά του είχα κάνει και τον βιο αβίωτο με τις σκανδαλιές μου…
Έψαξε και με βρήκε, όταν με άκουσε σε μια τηλεοπτική εκπομπή …
Συγκίνηση… σοκ.. νοσταλγία… τρυφερότητα… έκπληξη και ένας άνθρωπος από το παρελθόν, που με την τηλεφωνική παρουσία του, με γύριζε σε μια εποχή ξεγνοιασιάς… αθωότητας… και σκανδαλιάς…
Πόσο παιδιά ήμασταν τότε…πραγματικά παιδιά…όχι σαν τα σημερινά…
… τότε που τα μαθητικά χρόνια, τα ζούσαμε σ’ όλη τους τη διάσταση…
Η μπλε ποδιά με τον λευκό γιακά και τα παιδικά σοσόνια… ο σεβασμός στους καθηγητές μας…
… τα μαθητικά καρδιοχτύπια όταν δεν ξέραμε το μάθημα… τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς…
… οι σκανδαλιές… οι αποβολές από το μάθημα…
Κι ύστερα χάθηκαν όλα…
… σαν να μας τα πήρε κάποιος ξαφνικά… σαν να μας έκλεψε τα νιάτα μας…
… το εφηβικό χαμόγελό μας…
… την ξεγνοιασιά μας…
… τα όνειρά μας…
Κι ήρθε αυθόρμητα ο κόμπος στο λαιμό …
… ένα δάκρυ που τρεμόπαιζε στην άκρη των βλεφάρων…
… κι η φωνή του παλιού μου καθηγητή, τυλιγμένη με πέπλα νοσταλγικά…
“Πώς με βρήκατε… πως με θυμηθήκατε, μετά από τόσα χρόνια… μετά από χιλιάδες μαθήτριες που διδάξατε;” τον ρώτησα…
“Ήσουν από τις μαθήτριες που άφησαν το στίγμα τους…” μου απάντησε… “θετικό… όμορφο στίγμα”… και μου θύμισε σκηνές από την μαθητική μου ζωή, σαν να τις ζούσαμε πριν λίγες ώρες… κι ας ήταν δεκαετίες… κι είπαμε τόσα πολλά…
Κι άντε μετά, να μην κλάψεις…
καληνύχτα… μακάρι κάθε κλάμα μας, να είναι για τη νοσταλγία…
Καλλιόπη
Υ.Γ. Ένοιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας… γι αυτό το βράδυ… γι αυτή την καληνύχτα, δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτ’ άλλο… τη βραδιά, την τύλιξε η νοσταλγία… και δεν θέλω να χάσω τη μαγεία της…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΥΛΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 16, ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΥΚΕΙΟΥ. ΤΗΝ Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕΣΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΟΙ …ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΕΣ. ΤΙ ΦΟΒΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ… ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΤΩΝ 15ΑΡΗΔΩΝ ΝΕΑΡΩΝ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΖΗΛΕΥΩ ΤΟ ΩΡΑΙΟ. ΤΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ, ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ… ΣΦΡΙΓΗΛΑ, ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ, ΑΥΣΤΗΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΥΦΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ…
Τα λες υπέροχα! Όλοι οι της δικής μας γενιάς τέτοιες εμπειρίες τότε και σήμερα αναμνήσεις είχαμε/έχουμε. Διαβάζοντας αυτά που γράφεις για τον “αστυνομικό” και τη γυναίκα του, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί με τύλιγε η Φρίκη. Τελικά, κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου φέρνοντας κατά νουν εικόνες από το παλιό, καλό, αγαπημένο μου Σχολείο. Με αυτές τις εικόνες με πήρε ο ύπνος και όλη τη νύχτα είχα την αίσθηση πως ήμουνα 16 χρονών στο Σχολείο μου. Εκεί και τότε, εάν έρριχνες φάπα σε συμμαθητή σου, πετάγονταν οι άλλοι κραυγάζοντας: “Τι κάνεις, ρε; Έλα να τα βάλεις μαζί μας, αφού έχεις όρεξη για ξύλο!” Και μετά ερχόταν ένας καθηγητής και έβαζε αυτόν που είχε ρίξει τη φάπα και εκείνον που την είχε φάει να πιαστούν αγκαλιά και να μπουν επιδεικτικώς συμφιλιωμένοι μέσα στην τάξη. Και εάν λόγω της φασαρίας κατέφθανε ο Γυμνασιάρχης μας, όλοι, ξυλοδαρμένοι και μη, με τον καθηγητή της Συμφιλίωσης επικεφαλής, ανέκραζαν: “Τίποτα, τίποτα Κύριε! Καβγαδάκι ήταν και πέρασε!”
Θεέ μου! Πού μεγαλώσαμε και πού βρεθήκαμε…
Όλη η ουσία αυτών που ζούμε, σε μια φράση σου, Δημήτρη…
“Θεέ μου! Πού μεγαλώσαμε και πού βρεθήκαμε…”
Αν κάτι με κρατάει ζωντανή και δεν έχω σαλτάρει με όσα ζούμε, είναι πως γυρίζω καθημερινά στην εποχή της εφηβείας μας και στα παιδικά μου χρόνια… είναι το “ναρκωτικό μου” λίγο πριν κοιμηθώ… κάνω μια βιογραφική περατζάδα και ηρεμεί η ψυχή μου… γελάω, κλαίω, και κοιμάμαι σαν πουλλλλλλλλάκι… που έλεγε και ο Βουτσάς της νιότης μας…
Υ.Γ. Φιλική συμβουλή: ΜΕΙΝΕ ΠΑΙΔΙ…
ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΑΞΕΧΑΣΤΑ .
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΠΟΠΗ.
Τα χρόνια της αθωότητάς μας… και για να είμαι ειλικρινής ΑΓΓΕΛΙΚΗ μου, έριξα τόσο κλάμα όταν με πήρε ο καθηγητής μου, όσο και όταν το έγραφα, που έγινε ζυμαράκι πάλι η ψυχή μου που είχε παγώσει από τα τρομακτικά που διαβάζουμε και ζούμε…
Κι όπως έγραψα στον αγαπημένο φίλο Δημήτρη Μιχαλόπουλο, η επιστροφή της νοσταλγίας μας σ’ εκείνα τα χρόνια, θα μας προστατεύσει από την παράνοια…
Καλή σου μέρα ΑΓΓΕΛΙΚΗ…