«Είσαι πολύ σκληρός» μου παρατήρησε χθες το πρωί φίλος βουλευτής της Ν.Δ., μόλις διάβασε το σημείωμά μου για τις εκτεταμένες παραβιάσεις του Συντάγματος με ευθύνη της συντεταγμένης Πολιτείας.
Πράγματι ήμουν, το παραδέχομαι. Αλλά, όπως απάντησα στον πολύπειρο βουλευτή της Ν.Δ., «σκληρή είναι η πραγματικότητα».
Αντιλαμβάνομαι ότι τώρα, που όλοι ετοιμάζουν βαλίτσες για το πρώτο ελεύθερο Πάσχα μετά την πανδημία, κατά τη διάρκεια του οποίου θα κάνουμε επιτέλους Ανάσταση στις 12 τα μεσάνυχτα και όχι στις 9 το βράδυ, κανείς δεν έχει διάθεση να συζητήσει για «ψιλά γράμματα» και θέματα όπως η… δημοκρατία και το… Σύνταγμα.
Εχω πλήρη συνείδηση της… γραφικότητας του θυμού μας, καθώς, την ώρα που οι συμπολίτες μας τοποθετούν πάνω στις σχάρες, στην οροφή των αυτοκινήτων τους, τα ποδήλατα των παιδιών τους και ονειρεύονται ούζα και γαριδομακαρονάδες τη Μεγάλη Παρασκευή, είναι μεγάλη πολυτέλεια η συζήτηση για τη… σύνθεση του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου. Δεκτόν. Εμείς όμως έτσι μεγαλώσαμε, με αυτές τις αξίες και με αυτές τις ιδέες – είναι πολύ αργά για να αλλάξουμε.
Πριν δημοσιεύσω το σημείωμα που -παρά την υπέρμετρη φόρτιση- εγράφη εν πλήρη ηρεμία στη βεράντα του πατρικού μου στην Αίγινα το περασμένο Σάββατο (πριν από την έκρηξη του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου κυρίου Τζανερίκου), μίλησα με δύο υπουργούς που εκτιμώ πολύ. Και από τους διαλόγους που είχα μαζί τους -ειδικώς από τον πρώτο- επείσθην ότι άξιζε να δημοσιευτεί. Κι ας «απασφάλισα».
«Ούτε μισή ψήφο από αυτούς…»
Στον πρώτο υπουργό επεσήμανα ότι συμφωνώ με τις απόψεις Βορίδη πως «στις δημοκρατίες νομοθετεί η κυβέρνηση κι όχι κάθε δικαστής». Αλλά με μια προσθήκη, για να μην ξεχάσουμε και τα νομικά που ξέρουμε: Η κυβέρνηση νομοθετεί «αφηρημένα και κανονιστικά». Οι νόμοι αφορούν αόριστο αριθμό προσώπων, δεν αποτελούν ατομικά διατάγματα υπέρ ή εναντίον κάποιων. Και, βεβαίως, δεν νομοθετεί «κάθε δικαστής», όπως είπε ο κύριος Βορίδης απαξιωτικά, με τη διαφορά ότι ο εν λόγω δεν είναι «κάθε», αλλά ο αντιπρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας. Και διαμαρτυρήθηκε για την εισπήδηση της εκτελεστικής εξουσίας στον χώρο ευθύνης της δικαστικής.
Οι απαντήσεις που έλαβα δεν ήταν πειστικές. Μου ελέχθη ότι η τροπολογία δεν είναι αντισυνταγματική, γιατί αποτελεί συνέχεια προηγούμενης τροπολογίας, που δεν εκρίθη αντισυνταγματική ούτε από το Κοινοβούλιο ούτε από κάποιο δικαστήριο. Βεβαίως, πώς να κριθεί αντισυνταγματική από ένα Κοινοβούλιο που ποτέ δεν έχει αξιολογήσει ως αντισυνταγματικό τον εαυτό του; Πώς να κριθεί αντισυνταγματική η τροπολογία από δικαστήριο, αφού δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη; Ωστόσο, αυτό που με ξεπέρασε ήταν η δικαιολογία για την παράκαμψη της πενταμελούς σύνθεσης υπό τον αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου: «Αυτός ασχολείται με τις μισθωτικές διαφορές, δεν γνωρίζει…».
Οταν έθεσα αυτή τη σκέψη σε κορυφαίο δικαστή, εκείνος σχολίασε: «Μα, δεν ντρέπονται; Εδώ επιχειρούν να στήσουν σύνθεση ανωτάτου δικαστηρίου με νομοθετική ρύθμιση και μιλάνε;»
Ο κύριος υπουργός, ο οποίος μου διευκρίνισε ότι η τροπολογία είναι «της κυβέρνησης» και όχι του υπουργού Εσωτερικών, ξεκαθάρισε ότι «αυτοί οι 200.000 Ελληνες που θέλουν να ψηφίσουν το κόμμα Κασιδιάρη πρέπει να ξέρουν ότι εμείς δεν θα τους το επιτρέψουμε. Τέτοια κόμματα δεν πρέπει να ψηφίζονται. Είναι απόφασή μας!».
Οταν, τέλος, του ζήτησα να διατυπώσει πρόβλεψη για την εκλογική συμπεριφορά αυτών των πολιτών ήταν σίγουρος: «Εμείς δεν θα πάρουμε ούτε μισή ψήφο από αυτούς. Δεν έχουμε αυταπάτες. Αρκετοί, για να μας εκδικηθούν για τον αποκλεισμό, θα ψηφίσουν απευθείας ΣΥΡΙΖΑ».
Σιωπηρή παρασκηνιακή συμφωνία
Ο δεύτερος υπουργός ήταν εξίσου αποκαλυπτικός. Με κάλεσε να παρατηρήσω με προσοχή τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση. Είχε δίκιο. Πέραν μιας δήλωσης του γραφείου Τύπου, η έκρηξη του δικαστικού λειτουργού δεν έγινε αρχικώς καταγγελία στα χείλη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μου άνοιξε τα μάτια ο κύριος υπουργός.
«Ξέρεις, υπάρχει η υποψία για μια σιωπηρή παρασκηνιακή συμφωνία μεταξύ Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ για τον αποκλεισμό αυτού του κόμματος. Και για λόγους γεωπολιτικούς, αλλά και για λόγους εσωτερικούς. Τους πρώτους μπορείς να τους υποψιαστείς. Οσο για τους δεύτερους; Τα κόμματα συναινούν σιωπηρώς, διότι η μεν Ν.Δ. θεωρεί ότι ευνοείται από τον αποκλεισμό, καθώς μειώνεται ο πήχης της αυτοδυναμίας, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί επίσης ότι ευνοείται από τον αποκλεισμό. Διότι οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς θα ψηφίσουν Αριστερά για να εκδικηθούν τον Μητσοτάκη… Ιδού γιατί!».
Κλείσαμε το τηλέφωνο με τον κύριο υπουργό και μέσα μου μουρμούριζα «Κούνια που τους κούναγε!» αν σκέφτονται έτσι και οι μεν και οι δε. Ηταν προφανές μετά ταύτα τι συνέβη!
Η μεν Ν.Δ. ψήφισε προ μηνός έναν ατελή κανόνα δικαίου, τον οποίο ούτε να διορθώσει μπορεί ούτε εμπιστεύεται. Για να είναι λοιπόν σίγουρη ότι όλα θα γίνουν καλώς καμωμένα, δεν «βελτίωσε» τον κανόνα δικαίου, αλλά επενέβη απευθείας στο Σώμα εκείνων που θα αξιολογήσουν τον κανόνα δικαίου και το «διαμόρφωσε»!
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που χάλασε τον κόσμο για τον Ράμμο, κάνει πως δεν ξέρει τον Τζανερίκο. Κατόπιν όλων αυτών, μετά το πέρας των επικοινωνιών, ήμουν πλέον βέβαιος για το «Τυπωθήτω» του χθεσινού σημειώματος.
Ηταν πράγματι φορτισμένο, ναι.
Ελεγε ψέματα, όμως;
Δεν νομίζω.
