Διονύση Σαββόπουλε, πώς κατήντησες έτσι;

Αχ, πού ’σαι, Νιόνιο, που ’λεγες, πως θα γινόσουν άλλος, τού Κούλη πια κατήντησες υπέρμαχος μεγάλος.

Τώρα αντιλαμβανόμαστε σε απόλυτο βαθμό

γιατί ο -πάλαι ποτέ Αριστερός- Σαββόπουλος

σούρνει στα έσχατα γεράματά του το σαρκίο του πίσω από τον γόνο Μητσοτάκη

κι ελπίζει-εύχεται να πετύχει αυτοδυναμία η παρακρατική και χουντίζουσα «Νέα Δημοκρατία».

Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας

Κάποτε, θέλοντας να έδινα το «Φιλί τής Ζωής» σε έναν έρωτα που έπνεε τα λοίσθια,

κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, όντας πιτσιρικάς,

θέλοντας να προσέφερα στον Έρωτα την Αθανασία που ενυπάρχει στο Μέλλον,

είχα μετατρέψει το επίρρημα «Κάποτε» σε έσχατη ελπίδα ενάντια στη Ματαιότητα

και είχα βρει καταφύγιο στην Ποίηση,

διοχετεύοντας τη -συναισθηματικής αφετηρίας- έμπνευσή μου στη Λυρικότητα:

«Το Κάποτε είναι το “Ποτέ” των Ρομαντικών.»!

Συγκλονιστική λέξη το «Κάποτε»,

ιδίως αν -μαζί με την αδιαμφισβήτητη λογοτεχνικότητά της- συνυπολογίσουμε την αμφίχρονη σημασία της.

Άλλοτε, το Κάποτε ταξιδεύει στο Μέλλον, άλλοτε το Κάποτε ταξιδεύει στο Παρελθόν.

Η Πεπερασμένη Ζωή, ο Χρόνος που κυλάει, τα Χρόνια που περνούν,

αυξάνουν γεωμετρικώς το Παρελθοντικό Κάποτε

και μειώνουν γεωμετρικώς το Μελλοντικό Κάποτε.

Κάποτε, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο πάλαι ποτέ λατρεμένος «Νιόνιος»,

ήταν εμβληματική μορφή τής Τέχνης και τής Αριστεράς.

Κάποτε…

…

Η Αριστερά έχει συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι τής Δεξιάς στη Θεωρία.

Η Δεξιά έχει συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι τής Αριστεράς στην Πράξη.

Γιατί συμβαίνει ετούτη η εκκωφαντική διαφοροποίηση δυναμικής;

Διότι δεν χρειάζεται η παραμικρή προσπάθεια για να γίνεις Δεξιός,

καθώς φροντίζει περί τούτου η φασιστική υπόσταση που ζει μέσα μας

και καλείται μονολεκτικώς με την πρωτεύουσα αντωνυμία «Εγώ».

Αντιθέτως, η Αριστερά είναι μία διαρκής αυταπάρνηση,

είναι μία ισόβια μάχη με τα προσωπικά συμφέροντά μας

και με τις κάθε λογής προκλήσεις που εμφανίζονται μπροστά μας·

«Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία.»,

έλεγε υπέροχα το 1824 ο Ανδρέας Κάλβος στο ποίημά του «Περί Σάμου»,

περιγράφοντας την άκρως απαιτητική συνθήκη που πρέπει να φέρουμε εις πέρας

προκειμένου να μην είμαστε δούλοι τού εαυτού μας
(αν είσαι δούλος τού εαυτού σου,

ανοίγεις διάπλατα την πόρτα και στις εξωγενείς επιρροές που σκλαβώνουν τη ζωή σου).

Διόλου τυχαία, η Αριστερά υπερέχει στις νεαρές ηλικίες,

ακριβώς επειδή τα παιδιά λειτουργούν με το Ένστικτο.

Διόλου τυχαία, η Δεξιά υπερέχει στις μεγάλες ηλικίες,

ακριβώς επειδή οι ενήλικοι-μεσήλικοι-ηλικιωμένοι λειτουργούν με τα Ένστικτα

(μιλάμε για εκπληκτικό -έως και πρωτοφανές- γλωσσικό φαινόμενο,

ο Ενικός να έχει χαώδη νοηματική διαφορά από τον Πληθυντικό).

Διόλου τυχαία, λοιπόν,

είναι πολύ πιο εύκολο ένας Αριστερός να καταλήξει εν τέλει Δεξιός,

παρά ένας Δεξιός να καταλήξει εν τέλει Αριστερός.

Αυτή είναι η φυσική ροή τού «Εγώ»,

αυτή είναι -ενίοτε- η εκδίκησή μας για τη ζωή που αφήσαμε πίσω μας,

αυτή είναι -ενίοτε- η εκδίκηση που επιφυλάσσουμε προς τα παιδιά

επειδή τολμούν να έχουν όλην τη Ζωή μπροστά τους

και δεν έχουν καν στη σκέψη τους τη Μέτρηση,

ενώ εμείς βρισκόμαστε ήδη χωμένοι βαθιά στην (όποια) Αντίστροφη Μέτρηση.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ημπόρεσε να πάει κόντρα στον Κανόνα

και από νωρίς κατήντησε προδότης των έξοχων δημιουργιών του.

Ο πάλαι ποτέ «Νιόνιος» επρόδωσε -μεταξύ άλλων- τον μνημειώδη στίχο

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα.».

…

57 νεκροί.

Κατά έναν συγκλονιστικόν τρόπο,

ο τραγικός απολογισμός των Τεμπών έχει συνυφασθεί στο Συλλογικό Θυμικό με «57 παιδιά»·

ακόμα κι οι ενήλικοι, ακόμα κι οι μεσήλικοι, ακόμα κι οι ηλικιωμένοι,

όλοι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο σημαδιακό σιδηροδρομικό δυστύχημα,

προσδιορίζονται ως «παιδιά».

Είναι να μη σού έρχονται δάκρυα στα μάτια;

Οι πρόσφατες περιβόητες δηλώσεις τού Σαββόπουλου είναι αποτρόπαιες ύβρεις

προς αυτά τα 57 παιδιά όλων των ηλικιών και προς τις οικογένειες των θυμάτων.

Προσωπικώς, δεν είμαι μονολιθικός και παρωπιδικός, ούτε πρεσβεύω το αξίωμα ότι

«Κάθε Αριστερός είναι a priori καλός, ικανός και άξιος άνθρωπος,

ενώ κάθε Δεξιός είναι a priori κακός, ανίκανος και ανάξιος άνθρωπος.»

(τρανή απόδειξη αποτελεί το πόνημά μου με τίτλο «Πρωθυπουργέ Νίκο Δένδια, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/pro8ipourge-niko-dendia-sigxaritiria),

αλλά εν προκειμένω ουδέποτε θα συγχωρήσω τον Σαββόπουλο

για την ανάλγητη στάση του και για τα αναίσθητα λόγια που εξεστόμισε,

ξεπλένοντας -εμμέσως πλην σαφώς- τούς πολιτικούς αυτουργούς τής Τραγωδίας των Τεμπών:

«Εγώ ελπίζω σε μία αυτοδυναμία τής “Νέας Δημοκρατίας”.

Πρέπει να πω ότι σέβομαι όλα τα κόμματα τού Δημοκρατικού Τόξου.

Κάποια απ’ αυτά τα κόμματα μιας υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας,

παρακολουθώ να διατηρούν ένα παλιό είδος φοιτητικής ξενοιασιάς

και μια υπερβολική και αδικαιολόγητη -εντελώς- αυτοπεποίθηση,

η οποία μπορεί να αποβεί πάρα πολύ επικίνδυνη

γιατί τα πράγματα πια είναι πάρα πολύ δύσκολα.

Οι εποχές έχουν αλλάξει…».

Διονύση Σαββόπουλε,
ντράπηκε και η Ντροπή με τα λόγια σου, ντράπηκε και η Ντροπή με ’σένα.
Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι τα χαρακτηριστικά που προσδίδεις
στην -«υποτιθέμενη», όπως την αποκαλείς- προοδευτική συνεργασία,
ακόμη κι αν δεχθούμε ότι υφίστανται
η «φοιτητική ξενοιασιά» και η υπερβολική κι εντελώς αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση
που δύνανται να καταστούν πάρα πολύ επικίνδυνες για τη χώρα,
παρακάμπτεις με εκκωφαντική αναλγησία
πως ο μέχρι πρότινος υπουργός Μεταφορών και Υποδομών
κατεκεραύνωνε από το Βήμα τής Βουλής τούς πολιτικούς αντιπάλους του
και διετυμπάνιζε μετ’ επιτάσεως ότι
«Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας.
Και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως.
Είναι ντροπή.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.».

Διονύση Σαββόπουλε,

αυτή η αδιαπραγμάτευτη δήλωση δεν απεδείχθη εγκληματική «φοιτητική ξενοιασιά»;

Διονύση Σαββόπουλε,

αυτή η αδιαπραγμάτευτη δήλωση δεν εξέπεμπε υπερβολική κι εντελώς αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση;

Διονύση Σαββόπουλε,

η εν λόγω αυτοπεποίθηση δεν απεδείχθη πάρα πολύ επικίνδυνη;

Θλιβερέ προδότη των στίχων σου, θλιβερέ Διονύση Σαββόπουλε,

πώς να κρυφτείς απ’ τα 57 παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς, (μέσω των πενθουσών οικογενειών τους) σε ξέρουν όλον.

…

Διονύση Σαββόπουλε,

στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί σου,

είναι η αποστροφή όπου λες ότι «Οι εποχές έχουν αλλάξει…».

Ναι, έχουν αλλάξει, και αποδομούν τα «τοτέμ» σαν και τού λόγου σου.

Για πάμε να δούμε μαζί ορισμένες στιγμές από το συνεχώς διαστελλόμενο «κάποτέ» σου,

καθώς το «κάποτε» που υπάρχει μπροστά σου συστέλλεται διαρκώς

και συνάμα σού αφαιρεί την όποια συστολή σου.

Κατά την περίοδο 1986-87

κάνεις στη Δημόσια Τηλεόραση την εκπομπή με τίτλο «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι».

Τότε είναι που επιδίδεσαι σε αισχρή γκετοποίηση εις βάρος τού μέγιστου Μάνου Χατζιδάκι,

χλευάζοντάς τον για το χαρακτηριστικό ιδίωμα που είχε στην ομιλία του

και συγκεκριμένα στην εκφορά τού γράμματος «ρο».

Παίρνεις «πληρωμένη απάντηση».

Εκείνο το διάστημα διαμείβεται και ο διάλογός σου με τον σημαντικό ποιητή Νίκο Γκάτσο,

όπου ο υφέρπων οπορτουνισμός σου λαμβάνει επίσης «πληρωμένη απάντηση».

Παρακάμπτω τη χρονική αλληλουχία των πραγμάτων

(θα δούμε στη συνέχεια το μνημειώδες συμβάν που έλαβε χώρα το 1992)

και έρχομαι στις 18 Μαΐου 2011.

Το «Κίνημα των Αγανακτισμένων» βρίσκεται στην κορύφωσή του,

οι μαζικές διαδηλώσεις στην Αθήνα -και ανά το Πανελλήνιο- είναι καθημερινό φαινόμενο,

η συμμετοχή σου σε εκπομπή που διοργανώνουν από κοινού πασίγνωστοι ραδιοφωνικοί σταθμοί

εξελίσσεται σε δυστοπική παραφωνία και σε φασίζον παραλήρημα.

Ναι, εσύ ο πάλαι ποτέ Αριστερός,

έχεις φτάσει πια στο απόπατο σημείο να διατείνεσαι

ότι πρέπει να κηρυχθεί η Πρωτεύουσα σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»

και να καθαρθεί το κέντρο τής πόλης από τούς τοξικομανείς κι από τούς μετανάστες

με μεταφορά τους -άκουσον, άκουσον- σε… αραιοκατοικημένα νησιά.

Κάτι «αραιοκατοικημένα νησιά» όπως η Μακρόνησος, η Γυάρος και τα άλλα «Θανατονήσια»,

τα έχεις ακουστά άραγε ή μήπως δραπέτευσαν από τη μνήμη σου λόγω τής βιολογικής φθοράς;

Φτάνουμε στις 30 Νοεμβρίου 2018,

όταν φροντίζεις να εμπλουτίσεις το «Παλμαρέ τής Ξευτίλας» με σεξιστική εσάνς χειρίστης αισθητικής.

Είναι η πρεμιέρα τού προγράμματός σου στο «Άλσος», στο Πεδίον τού Άρεως,

και -στερεμένος επί δεκαετίες από ιδέες-

αποφασίζεις να κάνεις μία παντελώς κακόγουστη έκπληξη στους θαμώνες σου.

Δύο χορευτές, ένας άντρας και μία γυναίκα,

εισβάλλουν στο μαγαζί ντυμένοι (σαν) αστυνομικοί,

και αφού πρώτα καμώνονται ότι θα σε συλλάβουν,

στη συνέχεια απεκδύονται των ιματίων τους και ακολουθεί στριπ-τιζ.

Το θέαμα που παρουσιάζεις είναι επιεικώς θλιβερό,

η εξαιρετική και κοινωνικώς ηθογραφική ρήση «Γηράσκω αεί αναθεωρών…» τού Μανόλη Αναγνωστάκη,

εδώ βρίσκει την αποκρουστική διασκευή της: «Γηράσκω αεί σιελορροών…».

Οι γεροντικοί σίελοί σου -συνδυαζόμενοι με το αδηφάγο βλέμμα σου-

προσβάλλουν συλλήβδην την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια και την Τέχνη,

ενώ η υψωμένη παλάμη σου αποτελεί αβανταδόρικη πηγή επιτιτλισμών,

όπως -επί παραδείγματι- είναι «Ο Όρκος τού Κώλου»
(και πόσες ακόμη ατάκες ων ουκ έστιν αριθμός).

Αμέσως μετά από τις Εθνικές Εκλογές που διεξήχθησαν στις 7 Ιουλίου 2019,

επιχαίρεις για τον (επαν)ερχομό τής Δεξιάς στην Εξουσία

και σπεύδεις να διατρανώσεις ότι εναποθέτεις τις ελπίδες σου στον Μητσοτάκη,

τονίζοντας πως «…είναι πάρα πολύ δύσκολο το έργο του και αξίζει υποστήριξης.».

Σύμφωνοι, η τότε καινούργια κυβέρνηση -όποια κι αν ήταν αυτή-

θα έπρεπε να ετύγχανε υποστήριξης από τούς πολίτες.

Όμως, σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια χουντίζουσας και παρακρατικής διακυβέρνησης,

παραβλέπεις, Διονύση Σαββόπουλε- την κατάρρευση τού «Ε.Σ.Υ.»

(προφανώς απεχθάνεσαι το «Ε.Σ.Υ.» διότι είσαι δέσμιος τού «εγώ» σου),

παραβλέπεις τούς 35.000 νεκρούς από την Πανδημία,

παραβλέπεις την κατάρρευση που υφίσταται η Παιδεία,

παραβλέπεις τις Υποκλοπές,

παραβλέπεις τα αναρίθμητα σκάνδαλα, τις ρεμούλες και τις απ’ ευθείας αναθέσεις,.

παραβλέπεις την κατάρρευση που υφίσταται η Δικαιοσύνη,

παραβλέπεις -εν ολίγοις- την κατάρρευση που υφίστανται η Δημοκρατία και η Ελλάδα.

Μετά από όλα τα παραπάνω, τι να σού ευχηθούμε; Άντε και διοικητής στην «Ε.Υ.Π.»;

…

Διονύση Σαββόπουλε,

κατόπιν τούτων, είναι η κατάλληλη στιγμή να επιστρέψουμε στο 1992,

όταν -επ’ αφορμή των ενστάσεων

που έχουν προκληθεί από το φιλμ τής Φρίντας Λιάππα «Τα Χρόνια τής Μεγάλης Ζέστης»-

η Ελλάδα έχει την τεράστια τύχη και εσύ έχεις την τεράστια ατυχία

να βρεθείς στο πάνελ τής εκπομπής «Προφίλ»

με συνομιλητή τον αείμνηστο διανοούμενο Βασίλη Ραφαηλίδη.

Διοσύνη Σαββόπουλε, τη θυμάσαι εκείνην τη μέρα, ε;

Σίγουρα τη θυμάσαι, καθώς όλοι -όσοι την έζησαν- τη θυμούνται.

Εσύ που τότε υπεστήριζες ένα παιδί που συμμετείχε στην ταινία

και διατεινόσουν ότι είχε υποστεί ψυχολογική κακοποίηση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων

(ναι, εσύ που τώρα κλείνεις τα μάτια ενώπιον 57 νεκρών παιδιών και δεκάδων τραυματιών),

έβρισκες επί τέλους τον μάστορή σου.

Ο Μέγας Ραφαηλίδης προβαίνει σε ανεπανάληπτη και προφητική κατακεραύνωσή σου,

ο Μέγας Ραφαηλίδης δίνει μυθικές διαστάσεις στην έννοια «Καταπέλτης»,

ο Μέγας Ραφαηλίδης γίνεται η αυτοπρόσωπη «Ευαγγελιοποίηση τού Καταπέλτη».

Αναπαράγω αποσπάσματα με τα θεσπέσια λόγια του (ακολουθεί και το σχετικό βίντεο):

«[Διαστρεβλωθήκατε… Είστε ευνούχοι.

Είναι πολύ συγκινητικός ο κύριος Σαββόπουλος με τις σωτηρολογίες του·

θέλει να σώσει και την Ελλάδα.

Τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σώσει, θέλει να σώσει και την Ελλάδα…]

[…Εν πάση περιπτώσει, είναι καταστροφική αυτή η άποψη τής “Καθ’ Ημάς Ανατολής”·

για να το πω καθαρότερα “τής Τουρκο-Ελλάδας”.]

[(Αυτοί που πρεσβεύουν την “Ανατολή” και την “Τουρκο-Ελλάδα”, θέλουν…)

…να μάς αποκόψουν απ’ την Ευρώπη, απ’ τη Σκέψη, απ’ τούς προβληματισμούς τούς σύγχρονους…

Μάς θέλουν χωριάτες, περιφερειακούς, ανόητους κι ασήμαντους.

Κάθε τι που έχει σχέση μ’ ένα βγάλσιμο τής Ελλάδας προς τα έξω

-(ο Θόδωρος) Αγγελόπουλος, φερ’ ειπείν, χτυπιέται βάναυσα απ’ αυτούς·

απ’ τον κύριο Σαββόπουλο ειδικότερα…]

[…και βαράει…, σχεδόν ανελέητα βαράει (ο Σαββόπουλος) κάθε έναν,

ο οποίος ξεπερνάει τα σύνορα αυτής τής χώρας.

Όπως οι χωρικοί νιώθουν πολύ καλά πηγαίνοντας στο χωριό τους·

είναι πρώτοι στο χωριό τους,

δεν μπορεί να ’ναι, όμως, πρώτοι στην Πρωτεύουσα, ούτε πρώτοι στον Κόσμο,

(έτσι και) ο κύριος Σαββόπουλος αισθάνεται λίγο άσχημα

που δεν είναι τώρα πια ούτε πρώτος στο χωριό του.

Το δύσκολο, κύριε Σαββόπουλε, είναι να ξεπεράσει κανείς τα σύνορα αυτής τής χώρας,

και να βγάλει την Ελλάδα έξω·

όχι να κλείσει την Ελλάδα, όχι να τη χωριατέψει κι άλλο, όχι “Καθ’ Ημάς Ανατολή”,

είμαστε πια Ευρώπη, ας το πάρουμε είδηση,

και εν πάση περιπτώσει,

αν κακοποιείται κάποιος σ’ αυτήν τη χώρα, κακοποιείται από ανθρώπους σαν κι εσάς…]

[…σάς υφιστάμεθα ακόμα.

Υφιστάμεθα όλη αυτήν τη βάρβαρη “Καθ’ Ημάς Ανατολή”,

την οποία προτείνετε ως μοντέλο, ως πρότυπο,

έχοντας σαφώς υπ’ όψιν σας το “Μανιφέστο τής Γενιάς τού ’30” τού Θεοτοκά,

που έλεγε το περίφημο

“Θα προτιμούσα ν’ ακούσω τρεις κουβέντες καθαρές απ’ το στόμα τού λήσταρχου Γιαγκούλα,

παρά είκοσι κουβέντες σοφές απ’ τον Καντ ή απ’ τον Χέγκελ.

Ακούστε, λοιπόν, (τις κουβέντες) τού λήσταρχου Γιαγκούλα,

θαυμάστε την “Καθ’ Ημάς Ανατολή” των ληστάρχων, εν γένει,

θαυμάστε τούς Λούμπεν, θαυμάστε τούς Εγκληματίες·

όλοι αυτοί εντάσσονται κάπου στον θαυμασμό σας,

(στον θαυμασμό) αυτού τού “Υπό”, αυτής τής “Υπο-Κουλτούρας”, αυτής τής “Υπο-Ανάπτυξης”,

και να δούμε πού θα οδηγήσετε εσείς την Ελλάδα.

Πιστεύω ότι η Καταστροφή τής Ελλάδας, τελικά, είστε εσείς,

που ουρλιάζετε με πείσμα μεγάλο για τα συμφέροντα -τάχα- αυτού τού τόπου,

τον οποίο τόπο καταστρέφετε αδιάκοπα, μόνιμα, σταθερά,
μ’ έναν ελληνοκεντρισμό, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με το Ελληνικό Πνεύμα,

καμιά σχέση με την Ελληνική Κουλτούρα, καμιά σχέση με την Ελληνική Παιδεία,

αλλά απλώς είναι ένας επαρχιωτισμός που βολεύει τη μικρότητά σας, την ασημαντότητά σας

και την αδυναμία σας να ξεπεράσετε τα Ελληνικά Σύνορα.»!

ΘΕΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ!

ΕΠΟΣ!

ΠΕΤΣΟΚΟΜΜΑ!

ΛΙΒΕΛΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ!

Τα είχε πει, τα είχε εξηγήσει και τα είχε προφητεύσει όλα από το 1992,

ο Μέγας Αιρετικός τής Ελληνικής Δημοσιογραφίας, ο Βασίλης Ραφαηλίδης!

Τώρα αντιλαμβανόμαστε σε απόλυτο βαθμό

γιατί ο -πάλαι ποτέ Αριστερός- Σαββόπουλος

σούρνει στα έσχατα γεράματά του το σαρκίο του πίσω από τον γόνο Μητσοτάκη

κι ελπίζει-εύχεται να πετύχει αυτοδυναμία η παρακρατική και χουντίζουσα «Νέα Δημοκρατία».

Τώρα τα κατελάβαμε όλα.

ΥστερόΓιωργο..:

Αχ, πού ’σαι, Νιόνιο, που ’λεγες, πως θα γινόσουν άλλος,

τού Κούλη πια κατήντησες υπέρμαχος μεγάλος.

…

Υπάρχει λόγος που άφησα για το τέλος,

ακόμα μία σελίδα τής ξέθωρης ιστορίας που κουβαλάει πια ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Βρισκόμαστε στο 2004,

όταν κατά το διήμερο 25-26 Ιουλίου δίνει ισάριθμες συναυλίες στο «Ηρώδειο»

για να γιορτάσει τα 40 χρόνια που συμπληρώνει στο Τραγούδι.

Τότε, λοιπόν, υποπίπτει σε ακόμα μία θλιβερή κίνηση εμπορικότητας,

προβαίνοντας ξανά σε χαμηλής αισθητικής «happening».

Μία τεράστια τούρτα περιμένει τον Σαββόπουλο επί σκηνής

και από μέσα ξεπηδάει ως έκπληξη η Καλομοίρα Σαράντη,

τότε συμμετέχουσα στο -κατ’ ευφημισμόν αυτοπροσδιοριζόμενο ως «Μουσική Ακαδημία»- «Fame Story».

ΑΣΕΒΕΙΑ. ΟΝΕΙΔΟΣ. ΑΓΟΣ.

Τόσοι και τόσοι σημαντικοί καλλιτέχνες είχαν φύγει από τη ζωή

με το μαράζι ότι ουδέποτε είχαν εμφανιστεί στο εμβληματικό Αρχαίο Θέατρο,

αλλά αυτή η σκέψη ουδόλως απησχόλησε τον Σαββόπουλο

που έστεψε εαυτόν ως διαμορφωτή τής Ιστορίας.

Ο άλλοτε χαρίεις έβαζε πλέον ως σκοπό να είναι αρεστός… τοις αχρείοις,

η Χαρά αντικαθιστούταν από τη φτηνιάρικη καρικατούρα της, τη Χαριτωμενιά,
κι εγώ εμπνεόμουν ένα ποίημα που μέχρι σήμερα εκράταγα εντός μου,

αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις επιβάλλουν τη δημοσιοποίησή του.

Αντί έτερου επιλόγου,

ιδού η κοινωνική ηθογραφία που αρμόζει στη (μετ)αλλαγμένη εποχή μας,

ιδού το ποίημα-διαμαρτυρία όπου εξυψώνονται οι Κατσιμιχαίοι, ο Σιδηρόπουλος και η Μπέλλου,

και λοιδορείται ο πρώην Αριστερός και νυν υμνητής τού Μητσοτάκη, ο Διονύσης Σαββόπουλος.

…

Θέλω να πεθάνω από Πρέζα

μα είναι ντεμοντέ.

Τώρα οι ροκάδες «φεύγουν»

κάνοντας χλιαρό μπιντέ.

Ψάχνω τούς Κατσιμιχαίους

μα έχουν εξαφανιστεί.

Αλλά κι ο Σιδηρόπουλος

«Δεν πά’ να γαμηθεί;».

Πού είναι, ρε, η Μπέλλου

με τη χοντρή φωνή..;

Βαριέμαι τις τσιρίδες

τής Δέσποινας Βανδή.

Επαναστάσεις πού ’ν’ τες,

ζητούνται αρχηγοί.

Βούτυρο στων κρατούντων

γίνανε το ψωμί.

Μια τσίχλα στου Μαλάκα

κολλήσαν το μυαλό,

«Εσύ θα βγάζεις φράγκα

κι εγώ θα σε γαμώ.».

Έτσι κυλάει η Ζωή,

μ’ υπέροχο ρυθμό,

με γκόμενες που γι’ άντρα

έχουν το Κινητό.

Και τα χαζά παιδιά τους

λατρεύουν τα «ringtones»,

κανένας δεν τα δίδαξε

«Floyd» και «Rolling Stones».

Το τελευταίο κρούσμα μας

«Νιόνιος και Καλομοίρα».

Με τούρτα στο «Ηρώδειο»

πάει το νιονιό για φύρα.

Να το προσέχεις, Νιόνιο μας,

το έρμο το νιονιό σου,

σ’ αρχαίους χώρους ιερούς

μη βγάζεις το γιο-γιο σου.

Γιατί δεν επιτρέπεται

ο όμορφος κοπρίτης,

στο «Ηρώδειο» να γίνεται

φαιδρός «Φεϊμστορίτης».

Γιώργος Μιχάλακας

Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος

(ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ:

Παρά το γεγονός ότι η Ποίηση -και εν γένει, η Τέχνη- δεν πρέπει να εξηγείται,

απολογούμαι για την «αδικία» που διέπραξα προς τη Δέσποινα Βανδή

και -κυρίως- οφείλω να τονίσω

ότι τα παιδιά δεν ευθύνονται για την αποβλάκωση που τα βυθίζουν οι γονείς τους,

όμως οφείλουν προς τον εαυτό τους να αντιδρούν στην Αποβλάκωση,  

ώστε να μη βρεθούν να διάγουν τη Ζωή ως «αποβλακωμένοι ενήλικοι».)

Δείτε οπωσδήποτε και τα βίντεο εδώ…

Πηγή

ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΟΥ ...

Λευκή απεργία υπουργών και βουλευτών, εξοργίζει τον Μητσοτάκ...

ΕΕ και ΗΠΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ...

«Πυρά» από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για τα αντιαεροπορι...

Ευδοκία Τσαγκλή: Υποψήφια με τον «Κόσμο» του Πέτρου Κόκκαλη ...

Κωνσταντίνος Βαθιώτης: “Οδεύουμε προς πολιτειακή ανωμαλία;”...