H περίπτωση Σημίτη δεν ξεχωρίζει μόνο για την κάκιστη σχέση του με την ελληνική γλώσσα και τη γελοιότητα των «επικών» σαρδάμ που μας κατέλιπε («είναι μακέτο τούτο το έργο;»).
Ο θανών πολιτικός ανήκει στην ολιγάριθμη ομάδα ανθρώπων που κατόρθωσαν να πλήξουν καίρια και πολυεπίπεδα τον Ελληνισμό, και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν μοτίβα αναπαραγωγής ενός σάπιου συστήματος εξουσίας.
Για το «έργο» του δεν χρειάζονται συστάσεις.
Μπορεί να παρατεθεί σε τίτλους: μας «φόρεσε» το ευρώ χωρίς να μας ρωτήσει.
Εξευτέλισε την πατρίδα με το όνειδος των Ιμίων, την υπόθεση Οτσαλάν, τις Συμφωνίες του Ελσίνκι και της Μαδρίτης.
Τίναξε στον αέρα τις οικονομίες των Ελλήνων με τη φούσκα του Χρηματιστηρίου.
∆ιέγραψε το θρήσκευμα από τις αστυνομικές ταυτότητες, περιφρονώντας εκατομμύρια Έλληνες που είχαν υπογράψει το αίτημα της Εκκλησίας να γίνει δημοψήφισμα γι’ αυτή την υπόθεση.
Τοποθέτησε σε υπουργικές θέσεις διάφορα αρπακτικά, που λαδώνονταν από όσους ήταν πρόθυμοι να τα σκάσουν για να κάνουν τις… δουλίτσες τους.
Αυτά, όμως, θα μπορούσε να τα κάνει οποιοσδήποτε σαν τον Σημίτη.
Το κατόρθωμα του «τάπερμαν», όπως τον αποκαλούσε η αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη ήταν άλλο:
Χάνοντας τις εκλογές του 2004, ο Σημίτης απώλεσε το δικαίωμα σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά ο σημιτισμός παρέμεινε κραταιός στην εξουσία. Η απώλεια του κυβερνητικού ελέγχου για μια πενταετία δεν προκάλεσε ούτε μια τόση δα αμυχή στον θηριώδη μηχανισμό ελέγχου και του κράτους και της εξαρτώμενης από το κράτος φθισικής οικονομίας και του (εντός πολλών εισαγωγικών) «πολιτισμού» και της ανθελληνικότατης συστημικής διανόησης.
Τα «ορφανά» του, που άφησε σε διάφορα κρατικά, κομματικά και επιχειρηματικά πόστα, τον μοιρολογάνε όπως αρμόζει σ’ έναν εργοδότη που «χρύσωσε» τους υφισταμένους του και τους έδειξε τον τρόπο να διατηρούν την ισχύ τους αναλλοίωτη στον χρόνο.
Γι’ αυτό ελήφθη η απόφαση να κηρυχθεί… τετραήμερο «εθνικό» πένθος (ποιο έθνος τον θρηνεί, άραγε;) για τη θανή του.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα πενθεί εδώ και χρόνια λόγω του περάσματος του Σημίτη από την εξουσία.
Η ζωή του μας μαυρόντυσε, όχι ο θάνατός του.
