Η απώλεια πονάει, μετά από λίγο όμως μαθαίνεις..
Όταν χάνουμε κάποιον ή κάτι σημαντικό για εμάς, όταν αλλάζει μια συνθήκη στην ζωή μας..
Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον θυμό να κάνει τον κύκλο του, να εκδηλωθεί.
Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει.
Οφείλουμε να αποδεχτούμε τα συναισθήματα μας.
Οφείλουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγκαλιάσει την ανθρώπινη ευάλωτη φύση μας.
Κι όπως είχε γράψει ο Ρίτσος: “Αβάσταχτη η μνήμη του τίποτα… φτιαγμένη από λυγμό κι απόσταση…”…
Γιατί ο χάρτης της καρδιάς, δεν έχει αποστάσεις… ότι αγαπάς το νοιώθεις πάντα δίπλα σου…
Καλλιόπη
Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Παρατηρώ τα παιδιά μου, δύο ανθρωπάκια σοφότερα συχνά από εμένα, όπως όλα τα παιδιά καθώς δεν τα έχει ακόμα αγγίξει το σκοτάδι, που από πολύ μικρή ηλικία έπρεπε να μάθουν να ζουν με την απώλεια.
Καλούνται, μετά τον χωρισμό των γονιών τους, να βιώνουν ξανά και ξανά την απώλεια. Κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι. Κάθε φορά που πρέπει να δουν τον πατέρα τους.
Τα κατακλύζει η χαρά και η ελπίδα όταν τον περιμένουν, ιδίως την στιγμή που τον αντικρίζουν. Όμως την ώρα του αποχωρισμού, πρέπει να πουν ένα μεγάλο αντίο. Δεν είναι απόλυτα σίγουρα μέσα τους πως θα τον ξαναδούν.
Είναι τόσο μακρινή άλλωστε η στιγμή εκείνη, που όλα μοιάζουν αβέβαια. Έτσι βιώνουν γυμνή την απώλεια, χωρίς πολλά στολίδια, με όλα όσα την χαρακτηρίζει.
Με όλη την θλίψη, τα διάχυτα δάκρυα, τον πόνο στην καρδιά, τον θυμό, τον εκνευρισμό, την μελαγχολία.
Έπειτα προσπαθούν και πάλι να χτίσουν την καθημερινότητα τους, σαν από την αρχή. Οπισθοδρομώντας, βρισκόμενοι λίγο πιο πίσω από εκεί που την άφησαν, πριν έρθει, πριν τον χάσουν και πάλι. Ένας διαρκείς αγώνας από τόσο μικρά.
Κάθε διαζύγιο είναι ένας θάνατος μιας μικρής κοινωνίας. Της δικής μας, αλλά και των παιδιών, όπου έχουν μάθει, κάτω από φυσιολογικές πάντα συνθήκες, να νιώθουν ασφάλεια.
Κάθε χωρισμός, από μια μεγάλη είτε μια σύντομη σχέση..
Κάθε αποχωρισμός..
Κάθε θάνατος..
Κάθε αλλαγή μικρή ή μεγάλη, που φέρουμε στην ζωή μας, ακόμα και μια μετακόμιση.. Αποτελούν απώλεια.
Όταν βιώνουμε οποιασδήποτε μορφή απώλειας, αν νιώσουμε την ανάγκη να κλάψουμε, πρέπει να αφήσουμε τα δάκρυα να τρέξουν, μέχρι να αδειάσουμε.
Έπειτα σαν είμαστε έτοιμοι, να εκφράσουμε όλα όσα κρατάμε μέσα μας, σε όποιον είναι δίπλα μας πρόθυμος, με αγάπη να μας ακούσει. Ιδανικά κυρίως σε εκείνον που εμπλέκεται ή ευθύνεται για την συναισθηματική μας φόρτιση.
Μέσα από τη σωστή επικοινωνία επέρχεται τακτοποίηση και αυτό μπορεί να επιφέρει ψυχική ισορροπία. Μας αφήνει ελεύθερους από αόρατα, σφιχτά δεσμά να προχωρήσουμε μπροστά.
Είναι σημαντικό άμεσα, να αρχίσουμε να εντάσσουμε και πάλι στην ρουτίνα μας πράγματα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Να δώσουμε την ενέργεια μας σε ότι και σε όποιον μας γεμίζει χαρά.
Και όταν μας χτυπάει την πόρτα ο θυμός, ο πόνος, ξανά, να τολμάμε να αφεθούμε σε μια αληθινή αγκαλιά. Να μην μας κρίνουμε λεπτό. Να αποδεχόμαστε όλα όσα αισθανόμαστε αλλά και να τα απελευθερώνουμε την κατάλληλη στιγμή. Να μην κρατάμε βαρίδια στα πόδια όσα μας πόνεσαν.
Όταν χάνουμε κάποιον ή κάτι σημαντικό για εμάς, όταν αλλάζει μια συνθήκη στην ζωή μας..
Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον θυμό να κάνει τον κύκλο του, να εκδηλωθεί.
Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει.
Οφείλουμε να αποδεχτούμε τα συναισθήματα μας.
Οφείλουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγκαλιάσει την ανθρώπινη ευάλωτη φύση μας.
Η γαλήνη επέρχεται πάντα στο τέλος..
Υπομονή.. και ας αφεθούμε στην ροή!
Ας παρατηρήσουμε με πόση ταχύτητα ξεχνιούνται όλα .. πως ο χρόνος σκεπάζει τα πάντα.. Έως ότου σβήσουν..
«Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις»
Χόρχε Λούις Μπόρχες
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
