Η Βιβλική Ψυχοπάθεια του Ισραήλ

Έχω βαρεθεί να διαβάζω ότι ο Νετανιάχου είναι ψυχοπαθής. Σίγουρα δεν είναι. Δεν βλέπω κανένα λόγο να τον θεωρήσω, ή οποιονδήποτε άλλο Ισραηλινό ηγέτη, ως ψυχοπαθείς με την ψυχιατρική έννοια. Έχουν μια συλλογική ψυχοπάθεια, κάτι που είναι πολύ διαφορετικό.

Η διαφορά είναι η ίδια όπως μεταξύ μιας προσωπικής και μιας συλλογικής νεύρωσης. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, η θρησκεία (και εννοούσε τον χριστιανισμό) είναι μια συλλογική νεύρωση.

Ο Φρόιντ δεν εννοούσε ότι οι θρησκευόμενοι είναι νευρωτικοί. Αντίθετα, παρατήρησε ότι η συλλογική τους νεύρωση τείνει να ανοσοποιήσει τους θρησκευόμενους από την προσωπική τους νεύρωση.[1]Δεν προσυπογράφω τη θεωρία του Φρόιντ, χρειάζομαι απλώς την υποστήριξή του για να εισαγάγω τη δική μου θεωρία: οι Σιωνιστές, ακόμη και οι πιο αιμοδιψείς από αυτούς, δεν είναι μεμονωμένοι ψυχοπαθείς. Πολλοί από αυτούς είναι αγαπησιάρικα, ακόμη και αυτοθυσιαστικά άτομα μέσα στην κοινότητά τους. Μάλλον, είναι οι φορείς μιας συλλογικής ψυχοπάθειας, που σημαίνει έναν ειδικό τρόπο (μπορούμε να τον ονομάσουμε απάνθρωπο) με τον οποίο βλέπουν συλλογικά και αλληλεπιδρούν με άλλες ανθρώπινες κοινότητες.

Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε ποτέ να κατανοήσουμε το Ισραήλ. Το να αποκαλούν τους ηγέτες τους ψυχοπαθείς δεν είναι χρήσιμο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αναγνωρίσουμε το Ισραήλ ως συλλογικό ψυχοπαθή και να μελετήσουμε την προέλευση αυτού του μοναδικού εθνικού χαρακτήρα. Είναι θέμα επιβίωσης για τον κόσμο, όπως είναι θέμα επιβίωσης για κάθε ομάδα να αναγνωρίσει τον ψυχοπαθή ανάμεσά τους και να κατανοήσει τα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς του.

Τι είναι ένας ψυχοπαθής;

Η ψυχοπάθεια είναι ένα σύνδρομο ψυχολογικών χαρακτηριστικών που κατατάσσεται στις διαταραχές προσωπικότητας.

Ο Καναδός ψυχολόγος Robert Hare, στον απόηχο της The Mask of Sanity (1941) του Hervey Cleckley, έχει ορίσει τα διαγνωστικά του κριτήρια με βάση ένα γνωστικό μοντέλο που έχει πλέον υιοθετηθεί ευρέως, αν και ορισμένοι ψυχίατροι προτιμούν τον όρο «κοινωνιοπάθεια» επειδή πραγματικά έχει έχει να κάνει με την αδυναμία κοινωνικοποίησης με γνήσιο τρόπο.[2]

Σε μια προσπάθεια να συμφωνήσουν όλοι, το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για τις Ψυχικές Διαταραχές έχει προτείνει την «αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας». αλλά ο όρος «ψυχοπάθεια» εξακολουθεί να είναι ο πιο δημοφιλής, και μόνο για αυτόν τον λόγο, θα τον υιοθετήσω.

Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ψυχοπαθή είναι η παντελής απουσία ενσυναίσθησης και, κατά συνέπεια, η ηθική αναστολή να βλάψει τους άλλους, σε συνδυασμό με τη δίψα για εξουσία. Η ψυχοπάθεια μοιράζεται επίσης ορισμένα χαρακτηριστικά με τον ναρκισσισμό: οι ψυχοπαθείς έχουν ένα μεγάλο όραμα για τη δική τους σημασία. Στο μυαλό τους όλα τους οφείλονται γιατί είναι εξαιρετικοί. Δεν έχουν ποτέ άδικο, και οι αποτυχίες φταίνε πάντα οι άλλοι.

Η αλήθεια δεν έχει καμία αξία για τον ψυχοπαθή. αλήθεια είναι ό,τι τον βολεύει κάθε στιγμή. Είναι ένας παθολογικός ψεύτης, αλλά δεν το γνωρίζει σχεδόν καθόλου. Το ψέμα είναι τόσο φυσικό γι ‘αυτόν που το ερώτημα της «ειλικρίνειας» του είναι σχεδόν άσχετο: ο ψυχοπαθής νικά τον ανιχνευτή ψεύδους.

Ο ψυχοπαθής νιώθει μόνο πολύ επιφανειακά συναισθήματα και δεν έχει πραγματικά συναισθήματα για κανέναν. αλλά έχει αναπτύξει μεγάλη ικανότητα να εξαπατά. Μπορεί να είναι γοητευτικός μέχρι χαρισματικού. Δεν είναι σε θέση να συμπάσχει, αλλά μαθαίνει να το προσομοιώνει. Η δύναμή του είναι η εξαιρετική του ικανότητα να προσποιείται, να ξεγελάει, να παγιδεύει και να συλλαμβάνει. Αν και ο ίδιος είναι ανοσοποιημένος κατά της ενοχής, γίνεται κύριος στο να κάνει τους άλλους να αισθάνονται ένοχοι.

Επειδή ο ψυχοπαθής αδυνατεί να μπει στη θέση κανενός άλλου, δεν μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του κριτικά. Βέβαιος σε κάθε περίσταση του δικαιώματός του, εκπλήσσεται ειλικρινά από τη μνησικακία των θυμάτων του — και θα τα τιμωρήσει γι’ αυτό. Αν κλέψει την περιουσία κάποιου, θα θεωρήσει την αγανάκτηση του λεηλατημένου ως παράλογο μίσος.

Αν και ο ψυχοπαθής μπορεί να κριθεί σαν τρελός, δεν είναι τρελός με την ιατρική έννοια, αφού δεν υποφέρει – οι ψυχοπαθείς δεν επισκέπτονται ψυχιάτρους εκτός και αν αναγκαστούν. Κατά μία έννοια, ο ψυχοπαθής είναι υπερβολικά προσαρμοσμένος στην κοινωνική ζωή, εάν ο σκοπός της κοινωνικής ζωής είναι να τα βγάλει πέρα ​​μεμονωμένα. Γι’ αυτό το πραγματικό μυστήριο, από τη δαρβινική σκοπιά, δεν είναι η ύπαρξη ψυχοπαθών, αλλά η χαμηλή αναλογία τους στον πληθυσμό.

Η πιο αισιόδοξη εκτίμηση χαμηλού επιπέδου στον δυτικό πληθυσμό είναι 1 τοις εκατό. Δεν πρέπει να συγχέονται με το παροιμιώδες 1 τοις εκατό που κατέχει τον μισό παγκόσμιο πλούτο, αν και μια μελέτη μεταξύ ανώτατων στελεχών μεγάλων εταιρειών έδειξε ότι τα ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά είναι ευρέως διαδεδομένα μεταξύ τους.[3]

Το Ισραήλ ως ψυχοπαθητικό κράτος

Το γεγονός ότι οι Εβραίοι εκπροσωπούνται σήμερα δυσανάλογα στην ελίτ (αποτελούν τους μισούς Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους, ενώ αντιπροσωπεύουν μόνο το 2,4% του πληθυσμού),[4]δεν σημαίνει ούτε ότι η ψυχοπάθεια είναι πιο διαδεδομένη στους Εβραίους. Κατά κάποιο τρόπο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι Εβραίοι επιδεικνύουν μεταξύ τους υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, ή τουλάχιστον αλληλεγγύης, συχνά σε σημείο αυτοθυσίας. Αλλά η επιλεκτική φύση αυτής της ενσυναίσθησης υποδηλώνει ότι απευθύνεται λιγότερο στην ανθρωπιά των άλλων παρά στην Εβραιότητά τους.

Στην πραγματικότητα, οι Εβραίοι τείνουν να συγχέουν την Εβραϊκή και την ανθρωπότητα. Άρα ό,τι είναι καλό για τους Εβραίους πρέπει απαραίτητα να είναι καλό για την ανθρωπότητα. Αντίθετα, ένα έγκλημα κατά των Εβραίων είναι ένα «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», μια έννοια που δημιούργησαν το 1945. Η σύγχυση της Εβραϊκής με την ανθρωπότητα είναι σημάδι συλλογικού ναρκισσισμού, αλλά όταν πρόκειται να θεωρήσουμε τους μη Εβραίους λιγότερους από ανθρώπους, γίνεται σημάδι συλλογικής ψυχοπάθειας.

Συλλογικά, οι Εβραίοι θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους για τις κατηγορίες που τους ασκήθηκαν. Γι’ αυτό ο Σιωνιστής πρωτοπόρος Λέο Πίνσκερ, γιατρός, θεώρησε την Ιουδαιοφοβία ως «μια ψυχική παρέκκλιση. Ως ψυχική παρέκκλιση είναι κληρονομική και ως ασθένεια που μεταδίδεται για δύο χιλιάδες χρόνια είναι ανίατη». Κατά συνέπεια, οι Εβραίοι είναι «ο λαός που επιλέχτηκε για παγκόσμιο μίσος» (ακόμη και οι άθεοι Εβραίοι δεν μπορούν να μην ορίσουν την Εβραϊκή ως εκλεκτότητα).[5]

Το Ισραήλ, το εβραϊκό κράτος, είναι ο ψυχοπαθής μεταξύ των εθνών. Ενεργεί προς τα άλλα έθνη με τον τρόπο που ενεργεί ένας ψυχοπαθής προς τους συνανθρώπους του. «Μόνο οι ψυχίατροι μπορούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του Ισραήλ», έγραψε ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λέβι στο Haaretz το 2010. Ωστόσο, η διάγνωσή του, συμπεριλαμβανομένης της «παράνοιας, σχιζοφρένειας και μεγαλομανίας»,[6]είναι λάθος. Λαμβάνοντας υπόψη την απόλυτη αυτοδικία του Ισραήλ, την απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων και την εξαιρετική του ικανότητα να λέει ψέματα και να χειραγωγεί, έχουμε να κάνουμε με έναν ψυχοπαθή.

Κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της ψυχοπάθειας και της στάσης του Ισραήλ, δεν κατηγορώ τους Ισραηλινούς ή τους Εβραίους ως άτομα. Αποτελούν μέρος αυτής της συλλογικής ψυχοπάθειας μόνο στο βαθμό της υποταγής τους στην εθνική ιδεολογία. Μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση με άλλου είδους συλλογική οντότητα. Στο The Corporation: The Pathological Pursuit of Profit and Power , ο Joel Bakan σημείωσε ότι οι μεγάλες εταιρείες συμπεριφέρονται σαν ψυχοπαθείς, αναίσθητες στα βάσανα εκείνων που συντρίβουν στην επιδίωξη του κέρδους: «Η εταιρική συμπεριφορά μοιάζει πολύ με αυτή ενός ψυχοπαθούς».[7]Η ανάλυσή μου για το Ισραήλ βασίζεται στο ίδιο σκεπτικό. Μόνο που το Ισραήλ είναι πολύ πιο επικίνδυνο από κάθε εταιρεία γίγαντα (ακόμα και την Pfizer), γιατί η ιδεολογία που προκαλεί διαταραχή της προσωπικότητάς του είναι πολύ πιο τρελή από τη φιλελεύθερη, σοσιαλδαρβινική ιδεολογία που κυβερνά το Χρηματιστήριο. Η ιδεολογία του Ισραήλ είναι βιβλική.

Ο Βιβλικός Ιός

Η συλλογική ψυχοπάθεια του Ισραήλ δεν είναι γενετική, είναι πολιτισμική, αλλά σχηματίστηκε σε πολύ αρχαίους χρόνους, και έτσι είναι ενσωματωμένη στο προγονικό υποσυνείδητο (ό,τι κι αν είναι αυτό): τελικά προέρχεται από τον ζηλιάρη θεό που εφευρέθηκε από τους Λευίτες για να ελέγξει τους πεινασμένους φυλές που ξεκίνησαν να κατακτήσουν την Παλαιστίνη πριν από περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Εκ γενετής, το Ισραήλ είναι το έθνος του ψυχοπαθούς θεού.

Ο Γιαχβέ, «ο θεός του Ισραήλ», είναι ένας θυμωμένος και μοναχικός θεός του ηφαιστείου που εκδηλώνει προς όλους τους άλλους θεούς ένα αδυσώπητο μίσος και καταλήγει να τους θεωρεί μη θεούς, καθώς είναι στην πραγματικότητα ο μόνος αληθινός θεός.

Αυτό τον χαρακτηρίζει ξεκάθαρα ως ψυχοπαθή ανάμεσα σε θεούς. Αντίθετα, για τους Αιγυπτίους, σύμφωνα με τον Γερμανό Αιγυπτιολόγο Jan Assmann, «οι θεοί είναι κοινωνικά όντα» και η αρμονία μεταξύ τους εγγυάται την αρμονία στον κόσμο.[8]Υπήρχε, επιπλέον, ένας βαθμός μεταφραστικότητας μεταξύ των πάνθεων των διαφόρων πολιτισμών.

Αλλά ο Γιαχβέ δίδαξε στους Εβραίους την περιφρόνηση για τις θεότητες των γειτόνων τους—καθιστώντας τους, στα μάτια αυτών των γειτόνων, απειλή για την κοσμική και κοινωνική τάξη.

Ο Γιαχβέ είναι ουσιαστικά, λέει ο Assmann, ένας θεοκλαστικός θεός: «Πρέπει να καταστρέψετε εντελώς όλα τα μέρη όπου τα έθνη που αφαιρείτε έχουν υπηρετήσει τους θεούς τους, σε ψηλά βουνά, σε λόφους, κάτω από οποιοδήποτε δέντρο που απλώνεται. πρέπει να γκρεμίσετε τους βωμούς τους, να συντρίψετε τις ιερές πέτρες τους, να κάψετε τους ιερούς στύλους τους, να δαγκώσετε τα αγάλματα των θεών τους και να εξαφανίσετε το όνομά τους από εκείνο τον τόπο» (Δευτερονόμιο 12:2-3).

Ο Γιαχβέ μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας μυθοπλασίας, αλλά το κράτημά του στο εβραϊκό μυαλό είναι παρόλα αυτά αληθινό. «Το να απευθύνεσαι σε έναν τρελό, βίαιο πατέρα, και για τρεις χιλιάδες χρόνια, αυτό είναι να είσαι τρελός Εβραίος!»[9]είπε ο Smilesburger στην επιχείρηση Shylock του Philip Roth .

Οι Εβραίοι έχουν διδαχθεί από τον Γιαχβέ να είναι αυστηρά χωρισμένοι από τους άλλους ανθρώπους. Οι διατροφικές απαγορεύσεις χρησιμεύουν για να αποτρέψουν κάθε κοινωνικοποίηση έξω από τη φυλή: «Θα σε ξεχωρίσω από όλους αυτούς τους λαούς, για να είσαι δικός μου» (Λευιτικό 20:26).

Η φύση της διαθήκης δεν είναι ηθική. Το μόνο κριτήριο έγκρισης από τον Γιαχβέ είναι η υπακοή στους αυθαίρετους νόμους και εντολές του.

Το να σφάξετε δόλια εκατοντάδες προφήτες του Βάαλ είναι καλό, γιατί είναι το θέλημα του Γιαχβέ (Α’ Βασιλέων 18). Το να δείχνεις έλεος στον βασιλιά των Αμαληκιτών είναι κακό, γιατί όταν ο Γιαχβέ λέει, «σκοτώστε τους πάντες», εννοεί «όλους» (1 Σαμουήλ 15).

Στη βιβλική ιστοριογραφία, η μοίρα του εβραϊκού λαού εξαρτάται από αυτούς που ακολουθούν τις εντολές του Γιαχβέ, όσο παράφρονες κι αν είναι.

Όπως είπε και ο Kevin MacDonald:

Η ιδέα ότι η ταλαιπωρία των Εβραίων προκύπτει από την απομάκρυνση των Εβραίων από τον δικό τους νόμο συμβαίνει σχεδόν σαν μια συνεχής τυμπανοκρουσία σε όλο το Tanakh – μια συνεχής υπενθύμιση ότι η δίωξη των Εβραίων δεν είναι αποτέλεσμα της δικής τους συμπεριφοράς απέναντι στους Εθνικούς, αλλά μάλλον αποτέλεσμα τη συμπεριφορά τους απέναντι στον Θεό.[10]

Εάν οι Εβραίοι ακολουθήσουν την εντολή του Γιαχβέ να αποξενωθούν από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, σε αντάλλαγμα, ο Γιαχβέ υπόσχεται να τους κάνει να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα: «ακολουθήστε τους δρόμους του, τηρήστε τα διατάγματά του, τις εντολές του, τα έθιμά του και ακούστε τη φωνή του» και Ο Γιαχβέ «θα σε υψώσει ψηλότερα από κάθε άλλο έθνος που έχει φτιάξει». «Θα κάνετε πολλά έθνη υποτελείς σας, αλλά δεν θα υποτάσσεστε σε κανένα» (Δευτερονόμιο 26:17-19 και 28:12).

Αυτό ακούγεται πολύ, στην πραγματικότητα, σαν το σύμφωνο που πρότεινε ο Σατανάς στον Ιησού: «ο διάβολος του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους. Και εκείνος του είπε: «Θα σου τα δώσω όλα αυτά, αν πέσεις στα πόδια μου και με προσκυνήσεις»» (Ματθαίος 4:8-9).

Εάν το Ισραήλ ακολουθεί σχολαστικά τον Νόμο, ο Γιαχβέ υπόσχεται να υποτάξει όλα τα έθνη στην κυριαρχία του Ισραήλ και να καταστρέψει αυτά που αντιστέκονται.

«Οι βασιλιάδες θα πέσουν προσκυνημένοι μπροστά σας, με τα πρόσωπα στη γη, και θα γλείψουν το χώμα στα πόδια σας», ενώ «το έθνος και η βασιλεία που δεν θα σας υπηρετούν θα χαθούν» (Ησαΐας 49:23 και 60:12).

Τα έθνη πρέπει είτε να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Ισραήλ, είτε να καταστραφούν. Ο Γιαχβέ είπε στον Ισραήλ ότι εντόπισε «επτά έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα από σένα», ότι «πρέπει να βάλεις κάτω από την κατάρα της καταστροφής» και να μην «δείξεις οίκτο σε αυτούς». Όσο για τους βασιλιάδες τους, «θα εξαλείψεις τα ονόματά τους κάτω από τον ουρανό» (Δευτερονόμιο 7:1-2, 24).

Ο πολεμικός κώδικας του Δευτερονόμιου 20 διατάζει να εξοντώσουν «κάθε ζωντανό πράγμα» στις κατακτημένες πόλεις της Χαναάν.

Στην πράξη, ο κανόνας επεκτείνεται σε όλους τους ανθρώπους που αντιστέκονται στους Ισραηλίτες στην κατάκτησή τους.

Εφαρμόστηκε από τον Μωυσή στους Μαδιανίτες, αν και σε αυτή την περίπτωση ο Γιαχβέ επέτρεψε στους πολεμιστές του να κρατήσουν τις νεαρές παρθένες κοπέλες (Αριθμοί 31).

Εφαρμόστηκε από τον Ιησού του Ναυή στη Χανανιτική πόλη Ιεριχώ, όπου οι Ισραηλίτες «επέβαλαν την κατάρα της καταστροφής σε όλους στην πόλη: άντρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους, συμπεριλαμβανομένων των βοδιών, των προβάτων και των γαϊδάρων, σφάζοντας τους όλους» ( Ιησούς του Ναυή 6:21).

Στην πόλη του Άι, σφαγιάστηκαν όλοι οι κάτοικοι, δώδεκα χιλιάδες από αυτούς, «ώσπου δεν έμεινε ούτε ένας ζωντανός και κανένας να φύγει. …

Όταν ο Ισραήλ τελείωσε να σκοτώνει όλους τους κατοίκους της Γαι στο ανοιχτό έδαφος και στην έρημο όπου τους καταδίωξαν, και όταν όλοι έπεσαν στο ξίφος, όλος ο Ισραήλ επέστρεψε στην Αϊ και έσφαξε τον υπόλοιπο πληθυσμό του».

Οι γυναίκες δεν γλίτωσαν. «Για λάφυρα, ο Ισραήλ πήρε μόνο τα βοοειδή και τα λάφυρα αυτής της πόλης» (Ιησούς του Ναυή 8:22-27).

Έπειτα ήρθαν οι πόλεις της Μακεδά, της Λιβνά, της Λαχές, της Εγκλών, της Χεβρών, της Δεβίρ και της Ασόρ.

Σε ολόκληρη τη χώρα, ο Ιησούς του Ναυή «δεν άφησε ούτε έναν επιζώντα και έβαλε κάθε ζωντανό ον κάτω από την κατάρα της καταστροφής, όπως είχε διατάξει ο Γιαχβέ, ο θεός του Ισραήλ» (10:40).

Όπως έγραψε η Avigail Abarbanel στο «Γιατί έφυγα από τη λατρεία», οι Σιωνιστές κατακτητές της Παλαιστίνης «ακολουθούν πολύ στενά τη βιβλική υπαγόρευση στον Τζόσουα να μπει και να πάρει τα πάντα. … Για ένα υποτιθέμενο μη θρησκευτικό κίνημα είναι ασυνήθιστο το πόσο πιστά ο Σιωνισμός… έχει ακολουθήσει τη Βίβλο».[11]

Ο Κιμ Τσέρνιν, ένας άλλος Ισραηλινός αντιφρονών, έγραψε στο «The Seven Pillars of Jewish Denial»: «Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές διάβασα την ιστορία του Τζόσουα ως μια ιστορία του λαού μας που έλαβε τη νόμιμη κατοχή της γης της επαγγελίας χωρίς σταματώ να πω στον εαυτό μου, «αλλά αυτή είναι μια ιστορία βιασμού, λεηλασίας, σφαγής, εισβολής και καταστροφής άλλων λαών».[12]

Ο Γιαχβέ προσφέρει μόνο δύο πιθανούς δρόμους στο Ισραήλ: κυριαρχία σε άλλα έθνη, εάν το Ισραήλ τηρήσει τη διαθήκη του Γιαχβέ για χωρισμό, ή αφανισμό από αυτά τα ίδια έθνη, εάν το Ισραήλ παραβεί τη διαθήκη:

«Εάν κάνεις φίλους με το υπόλοιπο αυτών των εθνών που ζουν ακόμα δίπλα σου, αν παντρευτείς μαζί τους, αν ανακατευτείς μαζί τους και αυτοί μαζί σου, τότε να ξέρεις σίγουρα ότι ο Ιεχωβά ο θεός σου θα σταματήσει να εκτοπίζει αυτά τα έθνη μπροστά σου, και θα είναι παγίδα, παγίδα, αγκάθια στα πλευρά σου και γαϊδουράγκαθα στα μάτια σου, μέχρι να εξαφανιστείς από αυτή την ωραία χώρα που σου έδωσε ο Ιεχωβά ο θεός σου». (Ιησούς του Ναυή 23:12-14)

Διώξτε άλλους ή αποστερηθείτε, κυριαρχήστε ή εξοντωθείτε: Το Ισραήλ δεν μπορεί να σκεφτεί πέρα ​​από αυτήν την εναλλακτική.

Ο Σιωνισμός είναι Βιβλικός

Τι σχέση έχει με τον Σιωνισμό, ρωτάτε;

Δεν είναι ο σιωνισμός κοσμική ιδεολογία;

Νομίζω ότι είναι καιρός να διαλύσουμε αυτή την παρεξήγηση.

Ο Σιωνισμός είναι προϊόν του Εβραϊσμού και ο Εβραϊσμός έχει τις ρίζες του στην Εβραϊκή Βίβλο, το Tanakh.

Είτε το έχει διαβάσει είτε όχι, είτε το κρίνει ιστορικό είτε μυθικό, κάθε Εβραίος βασίζει τελικά τον εβραϊκό του χαρακτήρα στη Βίβλο — ή ό,τι γνωρίζει για τη Βίβλο.

Εβραϊσμός είναι η εσωτερίκευση του ψυχοπαθούς θεού. Δεν έχει μεγάλη διαφορά αν οι Εβραίοι ορίζουν την εβραϊκή τους ταυτότητα με θρησκευτικούς ή εθνοτικούς όρους.

Από θρησκευτική άποψη, η Βίβλος διατηρεί τη μνήμη και την ουσία της Διαθήκης με τον Θεό, ενώ από κοσμική άποψη, η Βίβλος είναι η θεμελιώδης αφήγηση του εβραϊκού λαού και το πρότυπο με το οποίο οι Εβραίοι ερμηνεύουν ολόκληρη την μετέπειτα ιστορία τους (η Διασπορά , το Ολοκαύτωμα, η αναγέννηση του Ισραήλ και ούτω καθεξής).

Είναι αλήθεια ότι ο Theodor Herzl, ο προφήτης του πολιτικού Σιωνισμού, δεν άντλησε την έμπνευσή του από τη Βίβλο. Ωστόσο, ονόμασε την ιδεολογία του Σιωνισμό, χρησιμοποιώντας ένα βιβλικό όνομα της Ιερουσαλήμ.

Όσον αφορά τους σιωνιστές μετά το Χέρτζλ, και για τους πραγματικούς ιδρυτές του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, ήταν βουτηγμένοι στη Βίβλο. «Η Βίβλος είναι η εντολή μας», δήλωσε ο Chaim Weizmann το 1919 και το 1948 πρόσφερε στον Τρούμαν έναν κύλινδρο της Τορά για την αναγνώριση του Ισραήλ.

Έτσι ξεκινά η Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ :

Το ERETZ-ISRAEL [(Εβραϊκά) – η Γη του Ισραήλ, Παλαιστίνη] ήταν η γενέτειρα του εβραϊκού λαού. Εδώ διαμορφώθηκε η πνευματική, θρησκευτική και πολιτική τους ταυτότητα. Εδώ έφτασαν για πρώτη φορά στην πολιτεία, δημιούργησαν πολιτιστικές αξίες εθνικής και παγκόσμιας σημασίας και έδωσαν στον κόσμο το αιώνιο Βιβλίο των Βιβλίων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε με βάση τη βιβλική αξίωση.

Ο David Ben-Gurion, ο συγγραφέας αυτού του εγγράφου και ο πατέρας του έθνους, είχε ένα βιβλικό όραμα για τον εβραϊκό λαό.

Γι’ αυτόν, σύμφωνα με τον βιογράφο του Νταν Κούρζμαν, η αναγέννηση του Ισραήλ το 1948 «παρόμοια με την Έξοδο από την Αίγυπτο, την κατάκτηση της γης από τον Ιησού του Ναυή, την εξέγερση των Μακκαβαίων».

Ο Μπεν-Γκουριόν δεν είχε πάει ποτέ σε συναγωγή και έτρωγε χοιρινό για πρωινό, ωστόσο ήταν βουτηγμένος στη βιβλική ιστορία. «Δεν μπορεί να υπάρξει αξιόλογη πολιτική ή στρατιωτική εκπαίδευση για το Ισραήλ χωρίς βαθιά γνώση της Βίβλου», συνήθιζε να λέει.[13]

Ο Tom Segev γράφει στην πιο πρόσφατη βιογραφία του:

Χορηγούσε ένα μάθημα μελέτης της Γραφής στο σπίτι του και προώθησε δύο έννοιες για να χαρακτηρίσει τον ηθικό χαρακτήρα του Κράτους του Ισραήλ και τη μοίρα και το καθήκον του προς τον εαυτό του και τον κόσμο: η πρώτη ήταν «εκλεκτοί άνθρωποι», ένας όρος που προέρχεται από τη διαθήκη μεταξύ του Θεού και του λαός του Ισραήλ (Έξοδος 19:5-6). το δεύτερο ήταν η δέσμευση του εβραϊκού λαού στις αρχές της δικαιοσύνης και της ειρήνης που τον κάνουν «φως στα έθνη», στο πνεύμα των προφητών (Ησαΐας 49:6). Συχνά μιλούσε και έγραφε για αυτές τις έννοιες.[14]

Η βιβλική νοοτροπία του Μπεν-Γκουριόν γινόταν όλο και πιο εμφανής καθώς μεγάλωνε.

Σκεφτείτε για παράδειγμα το γεγονός ότι, ενώ παρακαλούσε τον Κένεντι να αφήσει τον λαό του να έχει τη Βόμβα επειδή οι Αιγύπτιοι ήθελαν να τους εξοντώσουν (όπως έκαναν επί Μωυσή), προφήτεψε στο περιοδικό Look (16 Ιανουαρίου 1962) ότι μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, η Ιερουσαλήμ «θα είναι η έδρα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ανθρωπότητας, για να διευθετήσει όλες τις διαμάχες μεταξύ των ομόσπονδων ηπείρων, όπως προφήτευσε ο Ησαΐας».[15]

Ο Μπεν-Γκουριόν δεν ήταν τρελός, απλώς σκεφτόταν βιβλικά.

Σχεδόν κάθε Ισραηλινός ηγέτης της γενιάς του Μπεν-Γκουριόν και οι επόμενοι μοιράζονται την ίδια βιβλική νοοτροπία.

Ο Moshe Dayan, ο στρατιωτικός ήρωας του Πολέμου των Έξι Ημερών του 1967, δικαιολόγησε την προσάρτηση νέας επικράτειας σε ένα βιβλίο με τίτλο Living with the Bible (1978).

Ο Naftali Bennett , ενώ ήταν υπουργός Παιδείας του Ισραήλ, έχει επίσης δικαιολογήσει την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης από τη Βίβλο .[16]

Οι Σιωνιστές μπορούν να βρουν στη Βίβλο όλες τις δικαιολογίες που χρειάζονται:για τη Γάζα, έχουν το εδάφιο Κριτές 1:18-19: « Και ο Ιούδας κατέλαβε τη Γάζα με την επικράτειά της… Τώρα ο Γιαχβέ ήταν με τον Ιούδα, και κατέλαβαν την ορεινή χώρα».

Υπάρχουν τώρα απροκάλυπτα φρικιά της Βίβλου στην ισραηλινή κυβέρνηση, όπως ο Υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben-Gvir, που πυροβολεί Βιβλικά αποσπάσματα κάθε μέρα. «Ο Θεός έδωσε τη γη του Ισραήλ στον εβραϊκό λαό» είναι το άλφα και το ωμέγα του Σιωνισμού, όχι μόνο για τους Ισραηλινούς, αλλά και για τους Χριστιανούς που, από το 1917, υποστηρίζουν την εβραϊκή αξίωση και υποστηρίζουν το Ισραήλ σήμερα.

Ακόμη περισσότερο από τον Μπεν-Γκουριόν, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σκέφτεται βιβλικά, και γίνεται επίσης όλο και πιο ξεκάθαρο όσο μεγαλώνει.

Γνωρίζει επίσης ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν να διαφωνήσουν σοβαρά εναντίον του βιβλικού ισχυρισμού. Στις 3 Μαρτίου 2015, δραματοποίησε μπροστά στο Αμερικανικό Κογκρέσο τη φοβία του για το Ιράν αναφερόμενος στο βιβλικό βιβλίο της Εσθήρ:

Είμαστε αρχαίος λαός. Στα σχεδόν 4.000 χρόνια ιστορίας μας, πολλοί έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να καταστρέψουν τον εβραϊκό λαό. Αύριο το βράδυ, στην εβραϊκή γιορτή του Πουρίμ, θα διαβάσουμε το βιβλίο της Εσθήρ. Θα διαβάσουμε για έναν ισχυρό Πέρση αντιβασιλέα ονόματι Αμάν, ο οποίος σχεδίασε να καταστρέψει τον εβραϊκό λαό πριν από περίπου 2.500 χρόνια. Αλλά μια θαρραλέα Εβραία, η βασίλισσα Εσθήρ, αποκάλυψε την πλοκή και έδωσε στον εβραϊκό λαό το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στους εχθρούς του. Η πλοκή ματαιώθηκε. Ο λαός μας σώθηκε. Σήμερα, ο εβραϊκός λαός αντιμετωπίζει άλλη μια προσπάθεια από έναν ακόμη Πέρση ισχυρό να μας καταστρέψει.[17]

Ο Νετανιάχου προγραμμάτισε την ομιλία του την παραμονή του Πουρίμ, που γιορτάζει το αίσιο τέλος του Βιβλίου της Εσθήρ — τη σφαγή 75.000 Περσών ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Το 2019, ο Νετανιάχου είπε αυτά τα λόγια κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στη Δυτική Όχθη: «Πιστεύω στο βιβλίο των βιβλίων και το διάβασα ως έκκληση για δράση ότι κάθε γενιά πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει την αιωνιότητα του Ισραήλ». Η Βίβλος καταλαμβάνει τόσο μεγάλο μέρος του εγκεφάλου του που θέλει να βάλει μια Βίβλο στη Σελήνη !

Σταμάτα λοιπόν να αποκαλείς τον Νετανιάχου ψυχοπαθή.

Ή τουλάχιστον, πείτε τον βιβλικό ψυχοπαθή, λάτρη του ψυχοπαθούς θεού.

Και ενώ βρίσκεστε εκεί, μάθετε να βλέπετε την Εβραϊκή Βίβλο για το τι είναι: «μια συνωμοσία εναντίον του υπόλοιπου κόσμου», όπως είπε ο HG Wells.

Στα βιβλία της Βίβλου, «έχετε τη συνωμοσία ξεκάθαρη και ξεκάθαρη, … μια επιθετική και εκδικητική συνωμοσία. … Δεν είναι ανεκτικότητα αλλά βλακεία να κλείνουμε τα μάτια μας στην ποιότητά τους».[18]

Σημειώσεις

[1] Ο Φρόιντ ανέπτυξε αυτή τη θεωρία σε τρία βιβλία: Τοτέμ και ταμπού , Πολιτισμός και δυσαρέσκειες του και Το μέλλον μιας ψευδαίσθησης .

[2] Robert Hare, Without Conscience: The Disturbing World of the Psychopaths Among Us, The Guilford Press, 1993.

[3] Paul Babiak και Robert Hare, Snakes in Suits: When Psychopaths Go to Work , HarperCollins, 2007.

[4] Benjamin Ginsberg, The Fatal Embrace: Jews and the State, University of Chicago Press, 1993; JJ Goldberg, Jewish Power: Inside the American Jewish Establishment, Basic Books , 1997.

[5] Leon Pinsker, Auto-Emancipation: An Appeal to His People by a Russian Jew , 1882 , στο www.jewishvirtualibrary.org/jsource/Zionism/pinsker.html

[6] Gideon Levy, «Μόνο οι ψυχίατροι μπορούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του Ισραήλ», Haaretz, 10 Ιανουαρίου 2010, www.haaretz.com/print-edition/opinion/only-psychiatrists-can-explain-israel-s-behavior-1.261115

[7] Joel Bakan, The Corporation: The Pathological Pursuit of Profit and Power, Free Press, 2005. Δείτε επίσης το ομότιτλο ντοκιμαντέρ.

[8] Jan Assmann, Of God and Gods: Egypt, Israel, and the Rise of Monotheism, University of Wisconsin Press, 2008, σελ. 47.

[9] Philip Roth, Operation Shylock: A Confession, Simon & Schuster, 1993, σελ. 110.

[10] Kevin MacDonald, Separation and Its discontents: Toward an Evolutionary Theory of Anti-Semitism, Praeger, 1998, kindle 2013, kindle l. 6187–89.

[11] Avigail Abarbanel, “Why I left the Cult”, 8 Οκτωβρίου 2016, στη διεύθυνση https://mondoweiss.net/author/avigail/

[12] Kim Chernin, «The Seven Pillars of Jewish Denial», Tikkun , Σεπτ. 2002, που αναφέρεται στο Kevin MacDonald, Cultural Insurrections: Essays on Western Civilization, Jewish Influence, and Anti-Semitism, Occidental Press, 2007, pp. -28.

[13] Dan Kurzman, Ben-Gurion, Prophet of Fire , Touchstone, 1983, σελ. 17–18, 22, 26–28.

[14] Tom Segev, A State at Any Cost: The Life of David Ben-Gurion, Apollo, 2019, Kindle l. 286.

[15] David Ben-Gurion and Amram Ducovny, David Ben-Gurion, In His Own Words , Fleet Press Corp., 1969, σελ. 116.

[16] «Ισραηλινός διάκονος: Η Βίβλος λέει ότι η Δυτική Όχθη είναι δική μας» στο www.youtube.com/watch?v=Png17wB_omA

[17] «Το πλήρες αντίγραφο της ομιλίας του Νετανιάχου στο Κογκρέσο», στο www.washing 
tonpost.com.

[18] Herbert George Wells, The Fate of Homo Sapiens , 1939 (archive.org), σελ. 128.