η ζωή είναι δική σου... εσύ την ορίζεις... εσύ πληρώνεις και το κόστος... (μουσικό βίντεο, χιούμορ και ταινία)
Έλα φιλιά να σε ποτίσω,
της μοναξιάς μου γιασεμί.
Να γείρω και να σε φιλήσω,
κι ας είναι μόνο μια στιγμή…
Αντ. Καλογιάννης
Το θυμάσαι κείνο το παιδί; Εκείνο με το θλιμμένο βλέμμα, που καθισμένο στην άμμο, άφηνε το βλέμμα του για ώρες στην θάλασσα;
Όνειρα ζωγράφιζε με την φαντασία του… ρότες έγραφε σε δικούς του κόσμους… σε κόσμους που δεν του όριζαν οι γονείς του, αλλά εκεί που όριζε η δική του βούληση… εκεί που δεν ηταν αυτό που ήθελαν οι άλλοι, αλλά αυτό που η καρδούλα του ήθελε…
Θυμάσαι; Εσύ ήσουν αυτό το παιδί… χρόνια ανέμελα… καλοκαίρια ξέγνοιαστα, παιχνίδια με τα κύματα… μυστικά και βόλτες με παιδιά της ηλικίας σου… τα πρώτα καρδιοχτύπια… κι εκείνη η βιασύνη να μεγαλώσεις και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου… να μην αποφασίζουν άλλοι για σένα…να μην ορίζουν άλλοι τη ζωή σου…
Και τα χρόνια πέρασαν… δεν άλλαξαν πολλά… πάντα “κάποιοι όριζαν” εν μέρει τη ζωή σου, αδιαφορώντας για τα δικά σου θέλω… για τα δικά σου όνειρα… κι έμενε μέσα σου μια θλίψη, που δεν ήσουν μόνον εσύ που θ’ αποφάσιζες για σένα…
Μα όσο τα χρόνια περνούσαν, έκανες το ξεσκαρτάρισμα… κι όσο οι “κάποιοι” λιγόστευαν, όλο περισσότερο έπαιρνες τη ζωή σου στα χέρια σου…
Συνέχισε να διαγράφεις ότι σε πλαίσιο σε ορίζει, όσο κι αν σε πονάει… η ζωή είναι δική σου… εσύ την ορίζεις… εσύ πληρώνεις και το κόστος…
καληνύχτα…
Καλλιόπη
Στο παράθυρο του βίντεο επιλέγετε τις Ρυθμίσεις-γρανάζι, στο αναδυόμενο παράθυρο επιλέγετε το «Υπότιτλοι», στο νέο παράθυρο που θα παρουσιαστεί επιλέγετε το «Αυτόματη Μετάφραση» και τελικώς στο ακόλουθο παράθυρο επιλέγετε την γλώσσα αρεσκείας σας – Ελληνικά.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Καλημέρα…
Όμορφη μέρα…
Κ. Καλλιόπη…
Και σε όλους…
Εξαιρετικά παιδικό…
Εξαιρετικά θορυβώδες υπέροχο…
Τι μας θυμίσατε…
Εκείνα τα χρόνια…
15…20…. Μέρες στην ακροθαλασσιά…
Από το πρωϊ μεχρη αργά το βράδυ…
Με τα γουόλκμαν στα αυτιά…
Γεμάτο χαμόγελα…
Παιχνίδια…
Συζητήσεις…
Ο ουρανός το απέραντο οξυγόνο μας…
Η Θάλασσα ήταν η μάνα μας…
Η αγκαλιά της απέραντη…
Που στην ατελείωτη ομορφιά της…
Και τον έρωτα που της είχαμε…
Μας χαμογελούσε…
Με ένα απέραντο αστραφτερό χαμόγελο …
Δίνοντας μας αξέχαστες στιγμές…
Ομορφιάς και δύναμης…
Δίχως κανένα αντάλλαγμα…
Στον αποχερετισμό…
Της τελευταίας μέρας…
το βράδυ…
Σχηματίζαμε μια τεράστια αγκαλιά…
Με το κλάμα της προσμονής της επόμενης χρονιάς ….
Του σιγουρου…
Ανταμώτος…
Πολύ δύσκολη ώρα…
Σαν να χαράσονταν η καρδιά με κοφτερό μαχαίρι…
Μιας και κινητά δεν υπήρχαν παρά μόνο οι πόλεις από όπου κατάγονταν ο κάθε ένας…
Η Κατερίνα… Ο Κώστας…ο ραντάρ… Ο Νίκος με την αγία γραφή…
Η σουϊδεζα… Δεν θυμάμε το ξένο όνομα της …που ποτέ δεν μπόρεσα να συνεννοηθώ… Αλλά ειμασταν ΟΚ
Δύσκολος ο αποχαιρετισμός…
Επιστροφής σε έναν κόσμο που δεν μας ανήκε…
Έτσι όπως τον ήθελαν οι μεγάλοι…
Σκληρό …
Διεφθαρμένο…
Ανταγωνιστικό…
Υποκρητικό…
Και απρώσοπο…
Που όσο περνούσαν τα χρόνια και τον καταλαβαίναμε…
Τόσο δηλητηρίαζε τις ψυχές μας…
Τόσο μέναμε εκτός…
Αναρωτιέμαι τι να κάνουν που να είναι εκείνα τα παιδιά …
Χτίζαμε παραδεισένια αθώα όνειρα…
Τα διάβαζες στα βλέματα…
Και στα παιχνίδια…
Μόνο με τις κινήσεις του σώματος…
Όχι με την ελπίδα…
Δεν υπήρχε αυτή η λέξη…
Παρά μόνο αισιοδοξία…
Δύναμη…
Με μια απλή προσμονή…
Να παιτάξουμε στον κόσμο…
Με Τα ονειρά μας από τον παιδικό μας κόσμο…
Που ηταν όλα τόσο απλά και όμορφα…
Στα μεγάλα μας παιδικά μάτια…
Που έλαμπαν από χαρά…
Αξέχαστες στιγμές …
Και τα λόγια πολύ φτωχά…
Βαθιά χαραγμένες στις ψυχές μας…
Λόγια που γίνονται εικόνες και ομορφαίνουν έστω και φαντασιακά τη ζωή μας…
Καλημέρα, Κωνσταντίνε…
https://www.youtube.com/watch?v=6L9fky8UMAs η ψυχη ζητα λευτερια κι να ζει ανεμελα