Ξεκάθαρα κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι οι θέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε αντίθεση με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου που επεσήμανε ότι δεν τον ενοχλεί η συμβίωσή τους, αλλά μόνο η τεκνοθεσία.

Συγκεκριμένα, σε εγκύκλιο σημείωμα που εστάλη σε όλες τις Μητροπόλεις τη Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου γίνεται σαφές ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν τάσσεται ειδικά κατά του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά κατά του πολιτικού γάμου γενικώς.

Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού έχει τη δική της θετική πρόταση ζωής, που είναι ο χριστιανικός γάμος μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Παράλληλα, αναφορικά με τις ομοερωτικές τάσεις και πράξεις, υπογραμμίζει ότι όλοι οι άνθρωποι, παρά τις ατέλειες και αδυναμίες τους, είναι εξίσου τέκνα και εικόνες του Θεού. Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και επομένως υπεύθυνος εάν οι επιλογές του, οι πράξεις και ο τρόπος ζωής του τον οδηγούν ή τον απομακρύνουν από τον Θεό.

Επίσης, αναφέρει ότι, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τα ευρωπαϊκά κράτη υποχρεούνται να νομοθετήσουν για τα ομόφυλα ζευγάρια μόνο εναλλακτικούς θεσμούς αστικής ένωσης, όπως το σύμφωνο συμβίωσης που ισχύει στην Ελλάδα, και δεν υποχρεούνται σε θέσπιση ομόφυλου γάμου ή δικαιώματος ομόφυλης γονεϊκότητας.

Τα ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή, δεν έχουν καμία υποχρέωση να νομοθετήσουν γάμο και δικαίωμα υιοθεσίας υπέρ ομόφυλων ζευγαριών. Εξάλλου, το σύμφωνο συμβίωσης στην Ελλάδα χορηγεί στα ομόφυλα ζευγάρια τα ίδια δικαιώματα με αυτά του γάμου, με δύο εξαιρέσεις: το δικαίωμα ληξιαρχικής προσθήκης του επωνύμου του ενός συμβαλλόμενου μέρους στο επώνυμο του άλλου μέρους και το δικαίωμα υιοθεσίας.

Κίνδυνος καταδίκης της Ελλάδας

Αν, λοιπόν, νομοθετηθεί στην Ελλάδα γάμος υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών αυτομάτως αναγνωρίζεται και το δικαίωμά τους στηντεκνοθεσία, σε διαφορετική περίπτωση θα ακολουθήσει καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λόγω δυσμενούς διάκρισης της ελληνικής νομοθεσίας σε βάρος των έγγαμων ομόφυλων ζευγαριών με κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους.

Η Σύνοδος, λοιπόν, επαναλαμβάνει ότι τα παιδιά έχουν έμφυτη ανάγκη και, συνεπώς, δικαίωμα να μεγαλώνουν με άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα.

Κανένας κοινωνικός εκσυγχρονισμός και καμία πολιτική ορθότητα δεν μπορεί να ξεγελάσει τη φυσική ανάγκη των παιδιών για πατέρα και μητέρα με υποκατάστατες λύσεις, όπως άτομα του ίδιου φύλου που υποδύονται τον γονέα Α και τον γονέα Β (δύο μητέρες, δύο πατέρες), τονίζοντας ότι δεν πρέπει τα παιδιά να χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ακτιβιστικής πίεσης και επισημαίνοντας ότι η θέσπιση ομόφυλης γονεϊκότητας θα διευκολύνει φαινόμενα οικονομικής εκμετάλλευσης γυναικών ως παρένθετων μητέρων.

«Τα παιδιά δεν είναι ούτε κατοικίδια ζώα συντροφιάς για όποιον θέλει να νιώσει κηδεμόνας ούτε αξεσουάρ, που θα επισημοποιήσουν ή θα καταστήσουν κοινωνικά αποδεκτή μια ομόφυλη συμβίωση» υπογραμμίζει η Εκκλησία στην εγκύκλιο και καταλήγει ότι διαφωνεί με την ομόφυλη γονεϊκότητα, γιατί δεν ικανοποιεί τα δικαιώματα των παιδιών να έχουν πατέρα και μητέρα, και με τον ομόφυλο γάμο, διότι οδηγεί σε ομόφυλη γονεϊκότητα.