η παραμονή μιας πρωτοχρονιάς... ένας απολογισμός... ένα ατέλειωτο βιβλίο... (μουσικά βίντεο,ταινίες)
Γι αυτή τη βραδιά, που είναι η τελευταία του χρόνου που μοιράζομαι μαζί σας, ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό… κι όμως μπλοκάριζε η σκέψη…
… ίσως γιατί “φόρτωσα” τόσο, π’ αρνείται η ψυχή να ενωθεί με το νου και να δώσει εντολή στα χέρια να πατήσουν τα πλήκτρα…
Έτσι, διάλεξα ένα κομμάτι από το βιβλίο που γράφω, αλλά ακόμα δεν έχει τελειώσει… δεν γίνεται blogging και βιβλίο μαζί…
‘Ενα βιβλίο λίγο με πολύ φαντασία…και ελάχιστη αυτοβιογραφία…
Είναι ένα κομμάτι του π’ αγαπώ πολύ… ίσως γιατί έχει μέσα του έναν απολογισμό… έναν απολογισμό σαν κι αυτούς που κάνω συχνά μα κυρίως στο τέλος του χρόνου…
Κι είναι σκληρός απολογισμός… είναι ξεγύμνωμα ψυχής… είν’ ανελέητο αυτομαστίγωμα… αν θες να δεις με θάρρος τη ζωή σου, τα σωστά και τα λάθη σου…
Διάλεξα αυτό το απόσπασμα, από το λίγο αυτοβιογραφικό, και το πολύ μυθιστόρημα, γιατί ήθελα μέσ’ απ’ αυτό να στείλω σ’ όλους εσάς, ένα μήνυμα για τις Άγιες Μέρες…
Να μην χάσετε ποτέ τον εαυτό σας… να μην χάσετε ποτέ τις ελπίδες σας… η ζωή ξεκινάει, όταν την κοιτάξουμε κατάματα και μηδενίσουμε το κοντέρ… όταν κοιτάξουμε μπροστά μας με αισιοδοξία…πίστη και δύναμη ψυχής…
Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά… Καλή Δύναμη… ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ…
Καλλιόπη
“Η ζέστη, παραλύει τα πάντα κι αν κάτι δεν αντέχω στο καλοκαίρι, είναι η αφόρητη ζέστη.. Παραλύω και γίνομαι σαν το μεθυσμένο κοτόπουλο…
Παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ονειρεύομαι την ώρα που θα βρεθώ στην μπανιέρα μου και μ’ ένα ποτήρι παγωμένο κρασί κι ένα τσιγάρο στο χέρι, θα κάνω όπως πάντα το βράδυ, τον απολογισμό της μέρας, έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου για να τελειώσει και το σήμερα, και στο κρεβάτι μου ν’ αναζητήσω λίγες ώρες ύπνου..
Νοιώθω μουδιασμένη… αν με τσιμπήσεις, ίσως και να μην αντιδράσω…
Σκέπτομαι πως δεν με ήξερες, κι όμως στάθηκες και μου άπλωσες το χέρι ανθρώπινα… χωρίς προθέσεις και ιδιοτέλεια… κι αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ;
Δεν βρίσκω απαντήσεις… δεν με καλύπτουν οι δικές σου καταχνιές που αφήνεις πίσω από κάθε ερώτημά μου.. απλά τις περισσότερες φορές, τις προσπερνώ, γιατί έτσι πρέπει να κάνω, τουλάχιστον στην φάση αυτή…
Μόνο σ’ αυτή την ερώτηση θέλω μια απάντηση χωρίς περιστροφές…. Χωρίς καταχνιές…
Είναι το πρώτο σκαλί για τη γέφυρα. Ίσως το πιο σημαντικό…
Βλέπεις, ξέρω τη γιατρειά, μόνο που δεν βρίσκω τα γιατροσόφια…
Όταν δουλεύεις τόσα χρόνια, είναι δύσκολο να βγαίνεις στο περιθώριο, να νοιώθεις άχρηστη, παρά το γεγονός ότι νοιώθεις το αίμα σου να βράζει για ζωή και προσφορά..
Όταν οι μέρες σου, δεκαετίες τώρα ξεπερνούσαν το 24ωρο, και ξαφνικά, ένα κλικ και κοιτάζεις το ταβάνι χωρίς να έχεις κάτι να κάνεις, τρελλαίνεσαι…
Ξαναθυμάσαι ότι υπάρχει ένα σπίτι που το ξέχασες, γιατί έπρεπε να το ξεχάσεις, όταν άλλες ήταν οι προτεραιότητές σου… η δημοσιογραφία…
Ένας χώρος, που κάποτε ήταν σπίτι, που το μετέτρεψες σε χώρο εργασίας που όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο και μίκραινε το σπίτι, τόσο και αυξάνονταν οι χώροι της δουλειάς.. κι έφτασες κάποια στιγμή, να έχεις μια.. αποθήκη με στοιβαγμένα τα πράγματα που κάποτε αποτελούσαν το σπίτι σου, γιατί μια εφημερίδα, δεν κλείνεται σε ένα δωμάτιο, αν θες να λέγεται εφημερίδα…
Κάποτε, χρειάστηκε να κοιμάσαι για μήνες ακόμα και στον κτιστό καναπέ δίπλα στο τζάκι, που τον έφτιαξες για να κάθεσαι λίγες ώρες και ν’ απολαμβάνεις μαζί με αγαπημένα πρόσωπα τη θαλπωρή της φωτιάς και τη μυρωδιά του καμμένου κούτσουρου κι όχι για να γέρνεις το κουρασμένο κορμί και το πνεύμα σου, γιατί έπρεπε να φύγει και το κρεββάτι που έπιανε χώρο….
Πόσα όνειρα στοιβαγμένα σε μια… “αποθήκη”, που κάποτε λεγόταν σπίτι που το ζήλευαν όσοι το επισκέπτονταν, γιατί είχε ΨΥΧΗ, ΖΕΣΤΑΣΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ… αναγκάζεσαι να ξεχάσεις φίλους, παρέες, οικογένεια… γιατί αυτό απαιτεί η δουλειά… μια δουλειά που σε αδειάζει καθημερινά, γιατί πρέπει να της δώσεις το μέγιστο της δυναμικής σου…
Και κάπως έτσι φτάνεις να μην έχεις τίποτα… παρά μόνο μια δουλειά… μ’ αυτή ξυπνάς, μ’ αυτή κοιμάσαι… διαλύεις τον κοινωνικό ιστό… τον δικό σου ιστό… ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος, ότι είσαι γυναίκα, ότι είσαι σύζυγος και μάνα, ότι είσαι φίλη.. ότι είσαι ΕΣΥ!!!!
Όλα αυτά, για μια δουλειά… για μια δουλειά, που θέλει το μυαλό, την ψυχή σου, και το κορμί σου, αλλά όχι τα συναισθήματά σου… βιώνεις κάθε λεπτό και κάτι διαφορετικό… δεν προλαβαίνεις να πλήξεις και κυρίως, δεν προλαβαίνεις να σκεφθείς… να νοιώσεις.. να κάνεις έρωτα.. να βρεθείς με μια παρέα και να μην συζητήσεις πολιτικά, ούτε τα γεγονότα της δουλειάς…
Πάνω απ’ όλα, το ρεπορτάζ… αν δεν θέλεις να είσαι μια μετριότητα, αλλά το TOP, γιατί η μετριότητα δεν είναι για σένα… Ή ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ Ή ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ!!!
Επιλέγεις το ΥΨΟΣ! … και μ’ αυτό ξυπνάς το πρωί και δεν υπάρχει χουζούρι, δεν υπάρχει έστω κι ένα βιαστικό πρωινό με κουλουράκια ζυμωμένα από σένα, αλλά μια κούπα καφές στην καφετιέρα, που έβαλες βιαστικά, πριν κάνεις το πρωινό σου μπάνιο, δεν υπάρχει αγκαλιά… υπάρχει όμως ένα γρήγορο ντουζ, ένα βιαστικό αλλά προσεγμένο μακιγιάζ που ένα φρεσκάρισμα θέλει όλη τη μέρα… ένα ρούχο που θα σε βγάζει ασπροπρόσωπη είτε είσαι στο δρόμο για το ρεπορτάζ, είτε χρειάζεται να πάρεις μια συνέντευξη, είτε να βρεθείς σε μια δεξίωση, που ξεκινά από μια απλή εκδήλωση μέχρι παρουσία σε ένα event με… προσωπικότητες κύρους… (στην καλύτερη περίπτωση, να έχεις στο αυτοκίνητο ένα κατάλληλο ρούχο για την περίσταση και ν’ αλλάξεις κάπου στα κρυφά).. γιατί μ’ αυτή τη δουλειά, από αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις…
Πρέπει να ξεχάσεις ότι είσαι γυναίκα, ότι έχεις ανάγκη να γελάσεις, να ξεδώσεις, να νοιώσεις ότι είσαι επιθυμητή από τον δικό σου άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι την δουλειά… να κάνεις έρωτα όπως τότε που δεν υπήρχε η καθημερινή Οδύσσεια… να βιώσεις την Κυριακάτικη Λειτουργία, να δακρύσεις στο Θείο Δράμα, να λάμψει το πρόσωπό σου για την Ανάστασή Του και να νοιώσεις τη συγκίνηση και την μελαγχολία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, την περηφάνεια του ΟΧΙ και της 25ης Μαρτίου, την παρέλαση, μα πάνω απ’ όλα το νόημα αυτών των ηρωικών αγώνων…
Σ’ όλα αυτά, είσαι ΑΠΟΥΣΑ!!!!!!!!!!!
ΝΕΚΡΩΣΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΚΟΡΜΙ!
Είσαι όμως παρούσα ως δημοσιογράφος, ως ρεπόρτερ, και όχι ως σύζυγος κάποιου, ως μητέρα δυο παιδιών, ως γυναίκα που αγαπά και αγαπιέται, ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Το βλέπεις πως βυθίζεσαι… πως αυτοακυρώνεσαι… αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα… δεν μπορείς να γίνεις αεροπλάνο που απογειώνεται ενάντια στον αέρα… κι αφήνεσαι… και γίνεσαι καρυδότσουφλο, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς… γιατί δεν μπορείς πια να κοιταχτείς στον καθρέπτη και να αποδεχθείς ότι τα μάτια σου είναι κενά… ότι τα μάτια σου βλέπουν στο μηδέν, γιατί τότε, πρέπει να παραδεχθείς ότι η ψυχή σου είναι ένα κλειδωμένο σκοτεινό δωμάτιο απομόνωσης, που μόνη σου πέταξες το κλειδί… και συνεχίζεις έτσι να «ζεις»… χωρίς να ζεις…
Κι ύστερα, ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχεις τίποτα να κάνεις…
Και το χειρότερο, δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ δίπλα σου…
ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ!
ΜΟΝΗ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΟΥ!
Αυτούς τους ΕΦΙΑΛΤΕΣ που ξόρκιζες όλα αυτά τα χρόνια…. κάνοντας πως δεν τους βλέπεις…
Ένα σπίτι διαλυμένο υπάρχει μόνο, και χαρτιά… εκατομμύρια χαρτιά… εφημερίδες, ρεπορτάζ, αρχεία…
ΟΛΑ ΑΨΥΧΑ!
Κανένα ρεπορτάζ όσο συγκλονιστικό κι αν ήταν, δεν θα βγει από τα 1000 και πλέον κλασέρ, για να σε πάρει μια αγκαλιά για να κλάψεις για τα χαμένα χρόνια, για την χαμένη αγάπη, για τις χαμένες ζωές…
Κανένα άρθρο, όσο όμορφο κι αν ήταν, δεν θάρθει για να σου στεγνώσει τα δάκρυα….
Κανένα γεγονός απ’ όσα περιέγραψες στις χιλιάδες σελίδες, δεν θα σου δώσει ένα φιλί έστω και στο μέτωπο….
Κανένα κείμενο, όσο εξαιρετικό κι αν ήταν δεν θα χαϊδέψει τα μαλλιά σου…
Καμιά συνέντευξη όσο αποκαλυπτική, όσο κι αν είχε την παγκόσμια αποκλειστικότητα (μην σου κάνει εντύπωση.. έκανα και τέτοιες…) κι αν ήταν, δεν θα στροβιλιστεί μαζί σου στο χορό του έρωτα και του πάθους…
Και τότε διαπιστώνεις πως ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΣΕΣ!
Πως ΕΣΥ Η ΙΔΙΑ σκότωσες ότι υπήρχε γύρω σου…. και μέσα σου…
Και τότε διαπιστώνεις με τρόμο πως μπορεί να έφτασες ψηλά, αλλά πέταξες την ψυχή σου και τις ψυχές όσων αγαπούσες, στον ΚΑΙΑΔΑ!
Κοιτάζεις το πρόσωπό σου στον καθρέπτη και βλέπεις το ΜΗΔΕΝ!
Γιατί αν θέλεις επιτέλους να δεις κατάματα την ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ!
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ!
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ!
Κι εκεί, μπροστά στον καθρέπτη, βλέπεις να τσακίζονται η ανάγκη για αναγνώριση, για προβολή, για θαυμασμό, για αποδοχή…
Κι εκεί, μπροστά στον καθρέπτη, έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο μ’ όλα αυτά που κουβαλάς, από τότε που σε πέταξαν μπροστά σε μια εκκλησία, τα χέρια της ίδιας της μάνας που σε γέννησε… κι ότι όλα αυτά που σ’ έφτασαν στην μοναξιά, δεν είναι τίποτα περισσότερο, από τις ανασφάλειές σου, που δεν κατέφερες ποτέ να αντιμετωπίσεις.
Κι εκεί, μπροστά στον καθρέπτη, διαπιστώνεις με τρόμο, ότι ΚΑΝΕΙΣ απ’ όλους αυτούς που σου είπαν «Σ’ ΑΓΑΠΩ», απ’ αυτούς που σου είπαν ότι «ΕΙΣΑΙ Η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», κανείς απ’ όλους αυτούς που σου είπαν « Είστε η καλλίτερη υπάλληλος» ή «Είστε η καλλίτερη δημοσιογράφος» δεν είναι σήμερα που τους χρειάζεσαι μαζί σου… δίπλα σου…
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΚΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…..
Σε προειδοποιούσε, αλλά εσύ, δεν την άκουγες…
Προσπαθούσες να πνίξεις τις ανασφάλειές σου στη δουλειά…
Κοιτάζεις το πρόσωπό σου στον καθρέπτη και το μόνο που σου μένει, είναι να πεις.. «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ», γιατί δεν τολμάς ούτε καν να πεις τη λέξη … «ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»…
Κι αρχίζεις να το παλεύεις… γιατί δεν έχεις εναλλακτική λύση.
Αρχίζεις να το παλεύεις, κάνοντας την πρώτη κίνηση… να ξαναφτιάξεις το σπίτι σου… έστω κι αν είσαι η μόνη κάτοικος πλέον σ’ αυτό…
Μόνο που για να ξαναφτιάξεις, πρέπει να … γκρεμίσεις… Να τσακίσεις… να δολοφονήσεις την παλιά σου ζωή…
ΕΣΥ η ίδια που την δημιούργησες, που της έδωσες ζωή, που της έδωσες πνοή, ΕΣΥ η ίδια θα πρέπει να γίνεις μητροκτόνος…
Αυτό κάνεις πετώντας στον κάδο των απορριμμάτων, εκατοντάδες κλασέρ, χαρίζοντας γραφεία, φοριαμούς, βιβλιοθήκες… όλα αυτά που χρόνια τώρα στήριζαν ένα οικοδόμημα που από την αρχή το έβλεπες πως είχε ημερομηνία λήξης…
Πετάς, πετάς, πετάς, μέρες, βδομάδες… πετάς χαρτιά που μάζευες με αγώνα, με δάκρυ καρδιάς… για να κάνεις καλλίτερη τη δουλειά σου…
Πετάς τη ζωή σου!!!
Αυτό κάνεις…
ΠΕΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!
Και κανείς δεν είναι δίπλα σου, για να σου γλυκάνει τον πόνο… για να σου σκουπίσει τα δάκρυα.. δεν πετιέται μια ζωή στους σκουπιδοτενεκέδες, χωρίς νάχεις κάποιον δίπλα σου για να σε στηρίξει..
Απλά, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Κι όμως, το κάνεις…
Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις να πετάς…
Μόνο που δεν σου κάνει καρδιά να πετάξεις κάποιους φακέλους που έφτυσες αίμα… Αυτούς που έγραψες τη δική σου ιστορία… Αυτούς που ξεχώρισαν….
Αυτή, παρακαταθήκη θες να την αφήσεις…. Αλήθεια, πού;
Ένα ερώτημα, που δεν έχεις το κουράγιο να απαντήσεις έξι χρόνια σχεδόν μετά…
Τώρα όμως, αυτό που μετράει, είναι να φτιάξεις το σπίτι…
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!!
Πλησιάζουν Χριστούγεννα….
Τα πρώτα Χριστούγεννα μετά από χρόνια, που δεν θα τα περάσεις κάνοντας ρεπορτάζ….
Τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν θα έχουν τη μυρωδιά του χαρτιού και την αγωνία της είδησης…
Τα πρώτα Χριστούγεννα, στο… σπίτι σου, κι όχι στα γραφεία της εφημερίδας!
ΜΟΝΗ ΣΟΥ!
ΜΟΝΗ ΣΟΥ, αλλά σ’ ένα σπίτι… κι όχι ανάμεσα σε χαρτιά και έπιπλα γραφείου… και στοιβαγμένα τα έπιπλα σε μια αποθήκη…
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!…
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ !!!!..
Το σπίτι μύρισε γλυκίσματα… ανθρώπινο φαγητό… χρώματα και μουσικές….
Στη διαπασών η μουσική, για να την ακούσεις… για να την νοιώσεις… για να κλάψεις για τον χαμένο χρόνο που πέρασες στο πεζοδρόμιο μιας δουλειάς που λέγεται ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ!
Να κλάψεις για το τρίτο σου παιδί που έζησε… όσο άντεξε….
Και κάθισες στο γιορτινό τραπέζι, γεμάτο λιχουδιές… στρωμένο γιορτινά, σαν να περίμενε κι άλλους… μόνο που αυτοί οι άλλοι, δεν ήρθαν ποτέ… κι ας έστρωσες κι άλλα πιάτα… θυμάσαι;… «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι»….
Κι έφαγες
Τι κι αν έφαγες μόνη σου…
Τι κι αν τσούγκρισες το δικό σου ποτήρι με άλλα άδεια ποτήρια που είχες βάλει πάνω στο τραπέζι….
Σημασία έχει πως έγινε σπίτι… ανθρώπινο σπίτι με μια ζεστασιά απ’ αυτή που πάντα ήξερες να δημιουργείς, αλλά από την οποία… πάντα ήσουν … ΑΠΟΥΣΑ!!!
Γιατί την δημιουργούσες για τους άλλους κι όχι για σένα την ίδια…
Πάντα για τους άλλους…
Εσύ, ήσουν πάντα απούσα…
Κι αυτή την απουσία, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπόρεσε ποτέ να διαβάσει στο βλέμμα σου….
Έτσι μοναχικά πέρασαν και τ’ άλλα Χριστούγεννα, και οι Πρωτοχρονιές και τα Πάσχα, καλοκαίρια, άνοιξες, φθινόπωρα και χειμώνες που ακολούθησαν…. και ΚΑΝΕΙΣ δεν διάβαζε στα μάτια σου την ΑΠΟΥΣΙΑ..
Έπρεπε να περάσουν χρόνια, δεκαετίες, για να την διαβάσει ένας ΞΕΝΟΣ…
Ένας ΞΕΝΟΣ, που άγγιξε κρυμμένα συναισθήματα, που ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε αγγίξει….
Ένας ΞΕΝΟΣ, που σου μίλησε όπως ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ…
Είχες την τύχη, να έχεις φίλους, τόσο βαθιά στην ψυχή σου όμως, δεν έφτασε ποτέ κανείς…
Το αστείο… το τρελλό, είναι ότι δεν ξέρεις ούτε καν ποιος είναι…
Δεν ξέρεις ούτε καν τ΄ όνομά του…
Δεν ξέρεις ούτε καν… από πού κρατάει η.. σκούφια του…
Δεν έχεις δει ποτέ το πρόσωπό του…
Είναι μια σκιά…
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ, ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΕΣ, ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!
ΓΙΑΤΙ;
Ένας αρσενικός είναι κι αυτός, όπως και όλοι όσοι σε πλησίασαν στο παρελθόν, για να πάρουν κάτι από σένα, ακόμα κι αυτοί που ήθελαν να σου δώσουν..
Τι τον διαφοροποιεί;
Μήπως οι… «προθέσεις του»;
Μα ο δρόμος για την κόλαση, από καλές προθέσεις είναι στρωμένος…. κι από όμορφα λόγια που δεν κοστίζουν…
Οι απαντήσεις βγαίνουν για πρώτη φορά αβίαστα μέσα από την ψυχή σου, χωρίς «οι φωνές» να τις σταματήσουν, γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΩΝΕΣ!
Γιατί μετά από τόσο πόνο, τόσα δάκρυα, τόσες αποτυχίες, ΞΕΡΩ πως ήρθε η ώρα της ανταμοιβής, για μια μοναχική παπαρούνα σε κίτρινο λειβάδι…
Γιατί το κάθε τι, θέλει το χρόνο του για να μεστώσει…
Γιατί μετά το σκοτάδι, έρχεται η ανατολή…
Γιατί μετά την κόλαση, έρχεται ο παράδεισος…
Γιατί μετά το πέσιμο, έρχεται το όρθωμα…
Γιατί μετά τα χαμένα χρόνια, έρχονται τα χρόνια της δημιουργίας…
Γιατί μετά το ξεστάχιασμα, έρχεται τ΄ αλεύρι και το ζύμωμα του ψωμιού…
Γιατί μετά την τιμωρία του ΕΓΩ σου, έρχεται η ευλογία…
Γιατί μετά την περηφάνεια, έρχεται η ταπείνωση και μετά η συγχώρεση…
Τώρα, αν η ανατολή σου, ο παράδεισός σου, το όρθωμα, τα χρόνια της δημιουργίας, το ζύμωμα του ψωμιού, η συγχώρεση, η ευλογία, το μονοπάτι που ξανοίγεται μπροστά σου, έχουν κι ένα όνομα, σκέψου…
ΣΚΕΨΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ…
ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ, Ή ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΣΟΥ;
ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ
ΒΗΜΑ 1Ο: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΖΩΗ!
ΒΗΜΑ 2Ο: ΠΑΤΑΩ ΓΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ!
ΒΗΜΑ 3Ο: ΠΑΙΡΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ!
Κι ύστερα;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΣΤΕΡΑ!
ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ, ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!
Κι ύστερα; Κι ύστερα;
ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ! ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΗ ΖΩΗ!
Κι ύστερα; Κι ύστερα; Κι ύστερα;
ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΔΩΣΩ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ….
Γιατί τώρα, κλαίω όπως κλαίνε τα κοτοπουλάκια…
Όταν θα είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ όμως, θα κλάψω όπως κλαίνε οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ!…”
Καλλιόπη Σουφλή
μουσικοί απολογισμοί… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… κι εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ…κι εδώ…
και οι ταινίες… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… εδώ… και εδώ…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΠΟΙΗΣΗ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Βρε Καλλιόπη! Μόνη σου δεν είσαι πια, γιατί έχεις αποδυθή σε αγώνα. Η ζωή είναι αγώνας… και όλα τα άλλα… (τό’πιασες το υπονοούμενο).
Πάντα η ζωή ήταν αγώνας… και κάποια μικρά διαλείμματα χαράς… (το υπονοούμενο το ‘πιασα…. το νόημα δεν έπιασα…χαχαχαχαχα)
Δεν νοιώθω μόνη μου, με τόσο υπέροχους φίλους γύρω μου…
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
Μες τα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
Τις μεγάλες του στιγμές…
(Ελευθερίου/Κουγιουμτζής)
Έτσι είναι για τις όμορφες ψυχές, κυρία Σουφλή: η μοναξιά είναι το ελάχιστο τίμημα της συνειδητοποιημένης ελευθερίας. Κι οι γενναίοι πάντα καλωσορίζουν… τη μοναχικότητα, την “κανακεύουν” και πορεύονται μαζί της… Έλαχε από ιδιοσυστασία, να ανήκετε σε αυτές τις “εκλεκτικές” ψυχές… Μελαγχολήστε λοιπόν άνευ φόβου και μετά βαθέος πάθους, σαν όλους τους Τρελούς κι Αγγέλους ενός Ντύλαν Τόμας… όπως έγραφε κι ο Κουγιουμτζής.
Καλή Χρονιά με υγεία!
Δεν ξέρω αν ανήκω σ’ αυτές τις όμορφες ψυχές… αυτό θα το κρίνει ΑΛΛΟΣ… Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΡΙΤΗΣ…
Όποιο δρόμο και να πάρει ο άνθρωπος, θα πληρώσει ένα τίμημα… άλλοτε το αντέχει κι άλλοτε όχι…
Το μόνο που εύχομαι είναι, να μου δίνει ο Θεός Υγεία και Δύναμη, ν’ αντέχω…
Σας ευχαριστώ πολύ
Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά να έχουμε και ν’ αντέξουμε στα δύσκολα που έρχονται…
Είναι τόσο συγκινητικά, όλα αυτά κυρια Σουφλή! Τα τελευταια χρόνια, τυχαίνει να περνώ κι εγω μόνη τις γιορτές, και σας καταλαβαίνω!!!
Δεν ειστε μόνη, ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ανθρωποι ανά τον κοσμο περνούν τις γιορτες μονοι τους (καθενας για τους δικους του λογους).
Και ξέρετε κατι? Ειναι 1.000.000.000 φορες καλυτερο να περνα κανεις τις γιορτες μόνος ή με 1-2 αγαπημενα προσωπα αραιά και πού, παρά να ειναι αναγκασμενος να τις περνα με ανθρώπους που τού προκαλούν πόνο ή εξευτελισμό ή θυμό ή απελπισία.
Ειναι λίγο παρεξηγημενο πραγμα, η μοναχικότητα.
Μπορει να προσφερει υπέροχες στιγμες, σε έναν ήσυχο και ισορροπημενο άνθρωπο.
Απλώς, θελει χρονο για να το διαπιστωσει κανείς.
Κάποιοι άνθρωποι δεν προτιμάμε πάντα τα πολύβουα τραπέζια 🙂 και τι μ’ αυτό? 🙂
Ευχαριστουμε για το τόσο συγκινητικο, προσωπικο μοιρασμα εμπειριών.
Καλή χρονιά, χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευλογημενα με τη χαρη του Θεού 🙂
Αγαπητή μου Μαρία, έχω περάσει πρωτοχρονιές με κόσμο… άλλες μόνο με την οικογένεια μου κι αλλες μόνη μου…
Λατρεύω εκείνες που μου έδωσαν πληρότητα ψυχής…
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ
Καλημέρα Πόπη μου
Καλη χρονιά!!!
Εισαι εξαιρετικός ανθρωπος.
Μη θυμώνεις με τον εαυτόν σου. Ολοι κάνουμε τις επιλογές μας, σωστές ή λάθος και πληρωνουμε το τίμημα
Σωστές τις βρίσκω τις αποφάσεις σου.
ΖΗΣΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!!
Σε χρειαζόμαστε!!!!!!
Φιλάκια
Η αλήθεια είναι Γιάννα μου, πως είμαστε οι επιλογές μας…
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ… να χαίρεσαι την οικογένειά σου…
Αρχάς Δεκεμβρίου υποβλήθηκα σε δύο επεμβάσεις καταρράκτη το δεξί πέτυχε το αριστερό μού δημιούργησε ωχρά κηλίδα αποτέλεσμα να μετατραπώ σε πειρατή τών 7 θαλασσών .Ένας παπαγάλος μου λείπει να στέκεται στόν ώμο μου.Οδυνειρό μεν ,ξαφνικά να χάνεις ένα μάτι απ το πουθενά αλλά με λίγη δύναμη προσπαθώ να το ξεπεράσω.
Ξύπνησα άνοιξα τα μάτια μου κάνοντας ευχή να βλέπω μιά που ο Qαταραμένος χρόνος μάς άφησε χρόνους,αλλά δυστυχώς το υπόλοιπο τής ζωής θα το αντιμετωπίζω -ελπίζω καί εύχομαι-με ένα μάτι.
Καλή χρονιά να οπλιστούμε με δύναμη να ξεπεράσουμε τά προβήματα που εξακολουθούν να μας φορτίζουν οι Καμπαλιστές δυνάστες μας
Με αγάπη
Αγαπημένε μου Δικαιοκλή, λυπάμαι πολύ γι αυτή την περιπέτεια της υγείας σου…
Εύχομαι έστω και μ’ ένα μάτι, να βλέπεις πάντα την ΑΛΗΘΕΙΑ και να ξεπερνάς κάθε δυσκολία…
Την αγάπη μου και τις ευχές μου για ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ και στην αγαπημένη Κυριακή και στην οικογένειά σου…
Καλλιόπη οι ευχές σου ,η μεγαλύτερη ενέργεια που θα μπορούσε να απορροφούσε το δυναμόμετρο τής ψυχής μου.Να είσαι πάντα καλά και η ιδιοσυχνότητα σου που εκπέμπεις πάντα υψηλή , γνώρισμα τών πραγματικών Ελλήνων.
Σ’ευχαριστώ απο ψυχής
Είναι ευχές από την ψυχή μου για σένα και την οικογένειά σου, Δικαιοκλή… να έχετε ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ και να εύχεσαι να συναντηθούμε όλοι όσοι αντιστεκόμαστε, στ’ αλώνια της ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…