Η σχολή των σκατόψυχων

Μια νέα κατηγορία ανθρωποειδών έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκτήσει πρόσβαση και φωνή στα δημόσια πράγματα, με τις ευλογίες και πολλές φορές την υποστήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δηλητηριάζοντας την κοινωνία με τοξικό λόγο, φασιστοειδή ρητορική και παχυδερμική αντίληψη.

Είναι η σχολή των σκατόψυχων, αυτών που δεν διστάζουν να λοιδορήσουν όποιον πάει κόντρα στο αφήγημα που προπαγανδίζουν, είτε αυτό είναι η ακρίβεια είτε ο Covid ή τα Τέμπη ή ο πόλεμος στην Ουκρανία είτε οι πολιτικές προτιμήσεις. Το ζήτημα δεν είναι η πρόθεσή τους αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να επιβληθούν στον δημόσιο λόγο. Χωρίς αιδώ, ενσυναίσθηση, σεβασμό, δημοκρατικότητα, ξερνάνε δηλητήριο με μόνο στόχο να διασύρουν όποιον σταθεί απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπούν. ∆εν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου το μεγάλο αφεντικό -και εν γένει το σύστημα εξουσίας- να είναι ευχαριστημένο. Και γι’ αυτό εισπράττουν το μερίδιο των πράξεών τους.

Ένας γίνεται υπουργός, άλλος διορίζεται σε δημόσιες θέσεις, ένας τρίτος λαμβάνει παχυλές χρηματοδοτήσεις, κάποιος άλλος μπορεί απλά να αρκείται σε ένα χτύπημα στην πλάτη, έτσι για να αισθάνεται παράγοντας της εξουσίας και διαμορφωτής της κοινής γνώμης!

Η σχολή των σκατόψυχων, που ευδοκίμησε εσχάτως στη χώρα και ουδεμία σχέση έχει με τις αρχές και τις αξίες αυτού του λαού που ανήγαγε την αξιοπρέπεια σε υπέρτατο ζητούμενο, δεν διστάζει να λοιδορεί χαροκαμένες μάνες, να κάνει το μαύρο άσπρο, να διασπείρει αμφιβολίες ακόμα και για τα πιο ευγενή κίνητρα, να χαίρεται με τον φόβο των ανθρώπων, να χλευάζει τους νεκρούς, να ομολογεί κυνικά ότι το συμφέρον και το χρήμα είναι υπεράνω όλων, να επιζητεί μια «δημοκρατία των λίγων αλλά σοφών», να ευτελίζει τις ανθρώπινες αγωνίες για το μέλλον, να αποδίδει νοητική υστέρηση ή φαντασιοπληξία σε όποιον δεν ενστερνίζεται το κεντρικό αφήγημα και, τελικά, να χαίρεται με τον πόνο και την πίκρα του άλλου!

Είναι αυτοί που έλεγαν «μη σώσουν και εμβολιαστούν» όσοι φοβήθηκαν επί Covid, εκείνοι που ζητούσαν τα κλειδιά των επιχειρήσεων που αντιμετώπιζαν το φάσμα του λουκέτου λόγω των lockdowns, οι υπάνθρωποι που ομολογούσαν ότι «αν λέγαμε των αλήθεια πριν από τα Τέμπη, δεν θα έμπαινε κανείς στα τρένα», αυτοί που τώρα παραλληλίζουν τη μάνα-σύμβολο Μαρία Καρυστιανού με «χαροκαμένη που το γλεντάει», όσοι χαρακτηρίζουν τον Κώστα Καραμανλή «ψεκασμένο πουτινάκι» επειδή ζητεί το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, εκείνοι που αποκαλύπτοντας τη φασίζουσα νοοτροπία τους τυλιγμένη με τον μανδύα του δήθεν εκσυγχρονισμού (τρομάρα τους) λένε ότι «δεν έχουν την ίδια αξία όλες οι απόψεις και πρέπει να λογοκρίνονται», αυτοί που έσπευσαν μετά τα Τέμπη να δουν το δυστύχημα ως «ευκαιρία για να φτιαχτούν οι υποδομές», κάποιοι άλλοι που ανέχονταν να ακούγεται η άποψη ότι «για ένα κωλοτρένο δεν θα πέσει η κυβέρνηση» και, τέλος, όσοι μας προειδοποίησαν απειλητικά ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».

Τοξικότητα

Καθηγητής αυτής της σχολής μίσους προς τον συνάνθρωπο και ειδικά αυτόν που έχει ανάγκη βοήθειας, κατανόησης ή συμπαράστασης είναι ασφαλώς ο Άδωνις Γεωργιάδης που χρόνια τώρα μολύνει τον δημόσιο λόγο με κάθε λογής ρητορικό δηλητήριο χωρίς κανείς να του βάζει φρένο. Και μαζί του μια ομάδα ανθρώπων της ίδιας συνομοταξίας, που σιγοντάρουν και ορισμένες φορές ξεπερνούν τον δάσκαλο: η Ειρήνη Αγαπηδάκη (έγινε υπουργός με προϋπηρεσία ως τρολ του διαδικτύου), ο εμετικός Γρηγόρης Ψαριανός (επί σειρά ετών κρατικοδίαιτος υπάλληλος), ο Απόστολος ∆οξιάδης (διαχρονικός φίλος της οικογένειας), ο Θανάσης Μαυρίδης (από τους πλέον ευνοημένους εκδότες με παχυλές ενισχύσεις κρατικής διαφήμισης, εμπνευστής του χαρακτηρισμού «Μωυσής» για τον Μητσοτάκη), ο εμμονικός εθνικός επιβήτορας Πέτρος Τατσόπουλος, το βαρύ πυροβολικό του Σκάι Άρης Πορτοσάλτε και ο Μάνος Βουλαρίνος (ο γελωτοποιός της μισανθρωπιάς). Τέλος, υπάρχουν και τα β ́ διαλογής μέλη, της ομάδας του διαδικτύου, που με κάθε τρόπο προκαλούν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, όπως η παλιά τηλεαστέρας ριάλιτι Άννα Μαρία Λογοθέτη, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου και η Λίνα Κλείτου που ψάχνονται μονίμως για καβγά κυρίως με αριστερά τρολ, παρόμοιας τοξικότητας και υποστάθμης.

Ορισμένοι εκ των προαναφερθέντων ενδεχομένως να είναι αυτόκλητοι υπερασπιστές της εξουσίας, χωρίς όφελος με συγκεκριμένο αντίκρισμα, απλώς και μόνο για να είναι αρεστοί στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ποιος ξέρει… Άλλοι πιθανόν να έχουν μπει τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου, που η απανθρωπιά έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Φυσικά στην ίδια κατηγορία είναι και πολλοί ακόμα. Αρκετοί πίσω από τις κουρτίνες, υψηλά ιστάμενοι.

Αρκεί να δει κανείς πότε γιγαντώθηκαν αυτές οι συμπεριφορές και από παρακμιακές εκφάνσεις στο διαδίκτυο (φαινόμενο που εξέθρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ) μετατράπηκαν σε κεντρική πολιτική διά χειλέων υπουργών! Κάποιος τα εξέθρεψε και τα επιβράβευσε όλα αυτά! Το ψάρι, ως γνωστόν, βρομάει από το κεφάλι.