Η Χαμάς, το Ισραήλ και η κατάρρευση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που βασίζεται στο fiat χρήμα
Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι ότι η παγκόσμια τάξη πραγμάτων – που βασίζεται στην υπόθεση ότι το αμερικανικό αίμα και χρήμα μπορούν από μόνα τους να διατηρήσουν τη σταθερότητα και την ειρήνη – βρίσκεται υπό σοβαρή πίεση.
Τα σαθρά θεμέλια αρχίζουν να ραγίζουν.
Ο Murray Rothbard χαρακτήρισε τη θεωρία των Whig (Ουίγων) για την ιστορία , την γενική πεποίθηση ότι η κοινωνία βρίσκεται σε μια συνεχή πορεία προς την πρόοδο, ως μια από τις πιο επικίνδυνες διανοητικές παγίδες που υπάρχουν.
Όπως παρατήρησε επικριτικά ο Hans-Hermann Hoppe, σε αυτή τη θεωρία βασίζονται μια σειρά από εσφαλμένες εικασίες για τον σύγχρονο κόσμο. Οι πρόσφατες επιθέσεις στο Ισραήλ είναι μια φρικτή υπενθύμιση του πόσο χαλαρά περιφρουρείται ο πολιτισμός ενάντια στην βαρβαρότητα
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο κόσμος παρακολούθησε την απόλυτη βαρβαρότητα, καθώς πράκτορες της Χαμάς έβαλαν βάναυσα στο στόχαστρό τους Ισραηλινούς αμάχους.
Το κράτος του Ισραήλ, που υπέστη μια ιστορική αποτυχία να προστατεύσει τους κατοίκους του, απάντησε -όπως ήταν αναμενόμενο- με μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη λωρίδα της Γάζας.
Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη περιφερειακή σύγκρουση, που τροφοδοτείται από ιστορικές διαμάχες πέρα από την κλίμακα των παραδοσιακών γεωπολιτικών εκτιμήσεων.
Προσθέστε σε αυτά τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, μια λιγότερο πολυσυζητημένη σύγκρουση μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, και την απειλή ανανέωσης των συγκρούσεων μεταξύ Κοσσυφοπεδίου και Σερβίας, και η υφήλιος γίνεται μάρτυρας της κατάρρευσης μιας παγκόσμιας τάξης, η οποία δημιουργήθηκε από σύγχρονες παραδοχές που τώρα εκτίθενται στο φως της πραγματικότητας.
Στην τελευταία περίοδο της σταδιοδρομίας του, ο Murray Rothbard χαρακτήρισε τη θεωρία των Whig (Ουίγων) για την ιστορία ως μια από τις πιο επικίνδυνες διανοητικές παγίδες που υπάρχουν.
Η γενική πεποίθηση ότι η κοινωνία βρίσκεται σε μια συνεχή πορεία προς την πρόοδο, ότι οι νεότερες ιδέες αντικατοπτρίζουν μια φυσική αναβάθμιση σε σχέση με την προηγούμενη σοφία, έχει γίνει αποδεκτή από μεγάλα τμήματα της σύγχρονης τάξης των διανοουμένων.
Όπως έχει παρατηρήσει επικριτικά ο Hans-Hermann Hoppe, αυτή η θεωρία βασίζεται σε μια σειρά από νεωτερικές υποθέσεις για τον κόσμο.
Η ύβρις των Ουίγων έχει οδηγήσει σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που έχει σπείρει τους σπόρους της βαρβαρότητας.
Ο θρίαμβος του fiat χρήματος (σ.σ. πληθωριστικό, κρατικό χρήμα δίχως αντίκρισμα σε χρυσό) έχει δημιουργήσει ένα οικονομικό σύστημα που πλουτίζει τα κράτη και τους πολιτικά διαπλεκόμενους, σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Οι τεχνοκρατικές πρωτοβουλίες για τη δημόσια υγεία δημιούργησαν αυταρχικά κράτη ενώπιον μια παγκόσμιας πανδημίας (sic). Η πολιτική υστερία για το κλίμα έχει οδηγήσει σε μια πολιτική ατζέντα, η οποία διακυβεύει την ανθρώπινη ευημερία στη βάση ουτοπικών υποσχέσεων για μια επανάσταση της «πράσινης ενέργειας».
Η πιο θανατηφόρα από αυτές τις ψευδείς υποθέσεις ήταν η σύγχρονη «διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες», που καθοδηγείται από την ηγεμονία των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Ο θρίαμβος της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» επί της Σοβιετικής Ένωσης τροφοδότησε την ύβρη της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της – η πεποίθησή τους ότι ο κόσμος θα μπορούσε να διαμορφωθεί έτσι ώστε να ταιριάξει σε βολικά καλούπια, ότι οι ανησυχίες για την εθνικότητα, τη θρησκεία και το παρελθόν θα μπορούσαν να μετασχηματιστούν από την δυναμική της οικονομίας και την αλλαγή νοοτροπίας.
Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, το Αφγανιστάν και το Ιράκ θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν με τον σωστό συνδυασμό πολέμου και θηλάκων συνταγματισμού.
Οι φιλοδοξίες της Ρωσίας θα μπορούσαν να αμβλυνθούν με τον σωστό συνδυασμό περιφερειακών αμυντικών συνθηκών και οικονομικών σχέσεων.
Η Κίνα θα υιοθετούσε τον δυτικό φιλελευθερισμό απλά χάρη σ’ έναν επαρκή βαθμό παγκόσμιου εμπορίου.
Κάτω από αυτές τις παραδοχές της ισχύος των ΗΠΑ βρισκόταν ο θρίαμβος του δολαρίου, το οποίο χρηματοδότησε την οικοδόμηση της αμερικανικής αυτοκρατορίας και έγινε το θεμέλιο της παγκόσμιας οικονομίας. Με τα ομόλογα δημόσιου χρέους των ΗΠΑ να αποτελούν το πιο αξιόπιστο χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο στον κόσμο, η Αμερική απολάμβανε το προνόμιο μιας απίστευτης «ήπιας δύναμης» στις συναλλαγές της με τα μεγάλα κράτη, επιτρέποντας τη στρατιωτική της εστίαση σε μη κρατικές τρομοκρατικές ομάδες και σε συμμάχους «αδίστακτων κρατών».
Αυτή η πίστη σε μια παγκόσμια τάξη που υποστηρίζεται από την αμερικανική οικονομική και στρατιωτική ισχύ, η οποία περιορίζεται μόνο από την πολιτική βούληση, έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άλλοι παγκόσμιοι παράγοντες.
Τα ξένα λόμπι έχουν αφιερώσει τεράστιους πόρους στην Ουάσιγκτον.
Αν και η επιρροή του ισραηλινού λόμπι είναι η πιο ορατή -με τους πολιτικούς να δηλώνουν ρητά την πίστη τους στο εβραϊκό κράτος- από το 2016 κράτη όπως το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και άλλα έχουν επενδύσει επίσης εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια επηρεάζοντας την αμερικανική πολιτική.
Το να περιμένουν ότι θα υποστηριχτούν από τις ΗΠΑ έχει αναμφίβολα επηρεάσει τις στρατηγικές αποφάσεις των κρατών αυτών σχετικά με την ασφάλειά τους.
Η Ουκρανία παρέδωσε τα σοβιετικά πυρηνικά της όπλα με αντάλλαγμα τις δυτικές υποσχέσεις ασφάλειας, οι οποίες για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να λειτουργούσαν ως ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας σε μια ρωσική εισβολή.
Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αποστρατικοποιήθηκε με αντάλλαγμα τις ίδιες εγγυήσεις ασφαλείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Με τις αυξανόμενες ανησυχίες για την Κίνα, η Ουάσιγκτον και το Τόκιο έχουν στραφεί προς τον επανεξοπλισμό.
Οι αποφάσεις που λαμβάνονται από το κράτος του Ισραήλ βασίζονται επίσης σε ψευδείς υποθέσεις, όπως η πεποίθηση ότι τα ένοπλα κινήματα θα ήταν ευκολότερο να απονομιμοποιηθούν διεθνώς από ό,τι άλλοι πολιτικοί παράγοντες που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα παλαιστινιακό κράτος. Όπως ανέφερε η Wall Street Journal (WSJ) το 2009 :
«Η Χαμάς, προς μεγάλη μου λύπη, είναι δημιούργημα του Ισραήλ», λέει ο κ. Κοέν, Τυνήσιος Εβραίος που εργάστηκε στη Γάζα για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Υπεύθυνος για τις θρησκευτικές υποθέσεις στην περιοχή μέχρι το 1994, ο κ. Κοέν παρακολούθησε το ισλαμιστικό κίνημα να διαμορφώνεται, να παραμερίζει τους κοσμικούς (σ.σ. μετριοπαθέστερους) Παλαιστίνιους ανταγωνιστές του, και στη συνέχεια να μεταμορφώνεται σε αυτό που είναι η σημερινή Χαμάς, μια παραστρατιωτική ομάδα που έχει ορκιστεί στην καταστροφή του Ισραήλ.
Αντί να προσπαθεί εξαρχής να περιορίσει τους ισλαμιστές της Γάζας, λέει ο κ. Κοέν, το Ισραήλ για χρόνια ανεχόταν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τους ενθάρρυνε ως αντίβαρο στους κοσμικούς εθνικιστές της «Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και της κυρίαρχης φατρίας της, της «Φατάχ» του Γιασέρ Αραφάτ.
Μια ματιά στις δεκαετίες δοσοληψιών του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους ριζοσπάστες -συμπεριλαμβανομένων κάποιων ελάχιστα γνωστών προσπαθειών συνεργασίας με τους ισλαμιστές- αποκαλύπτει μια σωρεία ακούσιων και συχνά επικίνδυνων συνεπειών. Ξανά και ξανά, οι προσπάθειες του Ισραήλ να βρει έναν ευέλικτο Παλαιστίνιο εταίρο που να είναι και αξιόπιστος για τους Παλαιστίνιους και πρόθυμος να αποφύγει τη βία, απέτυχαν. Οι επίδοξοι εταίροι έχουν μετατραπεί σε εχθρούς ή έχουν χάσει την υποστήριξη του λαού τους.
Η εμπειρία του Ισραήλ απηχεί εκείνη των ΗΠΑ, οι οποίες, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, θεωρούσαν τους ισλαμιστές ως χρήσιμο σύμμαχο κατά του κομμουνισμού. Οι αντισοβιετικές δυνάμεις που υποστηρίχθηκαν από την Αμερική μετά την εισβολή της Μόσχας στο Αφγανιστάν το 1979 αργότερα μεταλλάχθηκαν στην Αλ Κάιντα.
Όπως έχουν αναγνωρίσει Ισραηλινοί αξιωματούχοι, η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, η οποία έγινε βασικό στοιχείο της στρατιωτικής στρατηγικής της εξωτερικής βοήθειας των ΗΠΑ μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, έχει επηρεάσει τους στόχους του Ισραήλ για τις παλαιστινιακές σχέσεις.
Ομοίως, όπως αναφέρει το άρθρο της WSJ, η πεποίθηση ότι οι μη κρατικές ισλαμικές οργανώσεις θα ήταν ευκολότερο να ελεγχθούν από ό,τι τα λειτουργικά ισλαμικά κράτη, ήταν ένα συνεχές και σταθερό «τυφλό σημείο» για την Ουάσιγκτον.
Η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι δημιούργησε κενά εξουσίας στη Μέση Ανατολή, που αναπληρώθηκαν από το Ισλαμικό Κράτος και άλλες τζιχαντιστικές ομάδες.
Η αναγνώριση αυτών των κυβερνητικών σφαλμάτων του παρελθόντος δεν πρέπει να συγχέεται με την παροχή ηθικής κάλυψης για τις φρικτές συνέπειες που υπέστησαν οι πολίτες αυτών των κρατών. Η κατανόηση της αιτίας και των αποτελεσμάτων της κρατικής δράσης σε αθώους ανθρώπους είναι σημαντική για τη διαμόρφωση των μελλοντικών αποφάσεων, ώστε να αποφευχθούν τέτοιες καταστροφές στο μέλλον.
Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι ότι η παγκόσμια τάξη πραγμάτων – που βασίζεται στην υπόθεση ότι το αμερικανικό αίμα και χρήμα μπορούν από μόνα τους να διατηρήσουν τη σταθερότητα και την ειρήνη – βρίσκεται υπό σοβαρή πίεση. Τα σαθρά θεμέλια αρχίζουν να ραγίζουν.
Τον Σεπτέμβριο του 2001, το χρέος των ΗΠΑ έφτασε τα 3,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το 2023, ανέρχεται σε πάνω από 34 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η ουσιαστικά ανύπαρκτη επίβλεψη του αμερικανικού στρατιωτικού προϋπολογισμού από το Πεντάγωνο έχει συμβάλει σε τεράστιες άστοχες επενδύσεις και κακή κατανομή των πόρων.
Στις σύγχρονες συρράξεις, τα όπλα αξίας εκατομμυρίων δολαρίων καταστρέφονται από φθηνά drones, κάτι που αποτελεί σοβαρή ανησυχία καθώς τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα κατευθύνονται στη Μέση Ανατολή.
Η κατάρρευση της παλιάς τάξης πραγμάτων σημαίνει επίσης ότι πρέπει να αναμένουμε μια νέα συμπεριφορά από τα κράτη, τα οποία προσαρμόζονται στην εποχή.
Το Ισραήλ, για παράδειγμα, τερμάτισε προηγούμενες εκστρατείες του κατά της Χαμάς μετά από την διεθνή πίεση που προέκυψε από απώλειες αμάχων, η οποία διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο η ισλαμική ομάδα τοποθετεί τον στρατό και τα όπλα της.
Θα υπάρξει παρόμοια καταδίκη μετά την πιο πρόσφατη επίθεση; Θα δώσει σημασία το Ισραήλ; Ποιοι δρόμοι υπάρχουν για την αποκλιμάκωση;
Επιπλέον, η ύβρις που δημιουργείται από την εικασία της αέναης κυριαρχίας του δολαρίου, η οποία συνέβαλε στην στρατιωτική εργαλειοποίηση του δολαρίου, έχει πυροδοτήσει μια ακόμα δυσμενή αντίδραση.
Τα κράτη BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική) ζήτησαν πρόσφατα εναλλακτικές λύσεις αντί του δολαρίου για το εξωτερικό εμπόριο, και ακόμη κι η Τράπεζα της Αγγλίας έχει εκφράσει ανησυχίες για τη ισχύ και την επιρροή που προσδίδει το δολάριο στην Ουάσιγκτον.
Οι ανησυχίες για την Κίνα και τις διακοπές της εφοδιαστικής αλυσίδας λόγω του Covid και του πολέμου Ουκρανίας-Ρωσίας έχουν πυροδοτήσει νέες ανησυχίες για το πόσο στενές θα πρέπει να είναι οι διεθνείς εμπορικές σχέσεις, κάτι που θα μπορούσε να επηρεάσει περαιτέρω την οικονομική παγκοσμιοποίηση.
Εσωτερικά, τα δυτικά έθνη πιέζονται επίσης από μιαν άλλη εσφαλμένη εικασία των σύγχρονων κρατών – την υποβάθμιση της σημασίας ενός κοινού εθνοτικού, θρησκευτικού και πολιτιστικού υπόβαθρου ως δομικού στοιχείου της κοινωνίας, σε σχέση με τη μεταναστευτική πολιτική.
Μεγάλες συγκεντρώσεις για την υποστήριξη της «αποαποικιοποίησης» του Ισραήλ, που τροφοδοτούνται από ιδεολογίες «κοινωνικής» δικαιοσύνης, οι οποίες εξισώνουν τους σκοπούς της Χαμάς με την εκλαμβανόμενη ως θυματοποίηση άλλων μειονοτικών ομάδων, έχουν πυροδοτήσει νέες ανησυχίες για την κοινωνική σταθερότητα και τάξη.
Το πώς θα τα καταφέρουν τα σύγχρονα έθνη -των οποίων η πιο κοινή εμπειρία είναι να μετατρέπονται σε κοινούς φοροεισπράκτορες- σε μια περίοδο κρίσης, θα συνεχίσει να είναι ένα ισχυρό πολιτικό ζήτημα στο μέλλον, όπως μαρτυρούν τα αυξανόμενα λαϊκιστικά κινήματα στην Ευρώπη.
Η ιστορία δείχνει ότι οι περίοδοι κρίσεων μπορούν να μεταμορφώσουν ριζικά την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λούντβιχ φον Μίζες ζήτησε μια παγκόσμια υιοθέτηση του υγιούς (σ.σ. μη κρατικά πληθωριζόμενου) χρήματος, του περιορισμού του κράτους, και του πολιτισμικού συντηρητισμού.
Δυστυχώς, η Δύση ενστερνίστηκε τις ιδεολογίες του πληθωρισμού, του παρεμβατισμού και του πολιτισμικού αριστερισμού.
Χωρίς μια διόρθωση της πορείας, προειδοποίησε ο Μίζες, οι εικασίες περί μιας ολοένα βελτιούμενης υλικής ευημερίας θα αποδειχθούν αβάσιμες.
Όπως έγραψε στο Planning for Freedom , «Δεν είναι αλήθεια ότι οι ανθρώπινες συνθήκες είναι νομοτελειακό πάντα να βελτιώνονται, και ότι είναι αδύνατη η υποτροπή σε πολύ δυσάρεστους τρόπους ζωής, εξαθλίωσης και βαρβαρότητας».
Οι πρόσφατες επιθέσεις στο Ισραήλ είναι μια φρικτή υπενθύμιση του πόσο πλημμελώς προστατεύεται ο πολιτισμός από την αγριότητα.
Ο Tho Bishop είναι υπεύθυνος σύνταξης και περιεχομένου για το Mises Institute. Πριν εργαστεί στο Mises Institute, διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθυντής Επικοινωνιών για την Επιτροπή Οικονομικών Υπηρεσιών της Βουλής. Τα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στα : The Federalist, The Daily Caller, Business Insider, The Washington Times και The Rush Limbaugh Show .
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΜΟΣ, ΗΠΑ, ΙΣΡΑΗΛ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΧΑΜΑΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
