Γράφει η Βάνα Φυλάκη
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μέτρια, ούτε καν ο μέτριος καφές!
Πώς είσαι; “μια χαρά”!
Η μετριότητα κρύβει μυστήριο και μπορεί να σε αιφνιδιάσει… Πίσω από κάθε τι μέτριο κρύβονται τα μεγαλύτερα ψέματα, μπερδεμένα με μία υποβόσκουσα θλίψη!
Το μέτριο είναι μία ψευδαίσθηση, μία ουτοπία! Πίσω από την άθλια μάσκα της μετριότητας κρύβονται τα άκρα..
“Είμαι πολύ καλά”, “είμαι χάλια!”
Το μέτρο με ξενερώνει.
Φιλτράρει με ψυχρή λογική τα πιο έντονα συναισθήματα! Όλα είναι επιλογές όμως! Είτε βιώνεις έντονα το οποιοδήποτε συναίσθημα, ώστε να νιώθεις ζωντανός, μέσα σε αυτόν τον ανέκφραστο κόσμο, είτε διαλέγεις το μέτριο, το φίλτρο της ψυχρής λογικής.
Σε καταλαβαίνω πρέπει να επιβιώσεις! Τι κατάντια!
Πρέπει και επιβιώνω! Δύο λέξεις που νοσούν και είναι αποπνικτικά αγκαλιασμένες χωρίς να μπορούν να αναπνεύσουν!
Σαν δύο εραστές απόλυτα εξαρτώμενους από την ύπαρξη του άλλου, όπου πνίγονται και υποφέρουν από άκρατο εγωισμό!
Εδώ φτάσαμε, δυστυχώς! Νεκροί μέσα μας, δεν ξέρουμε ποια μάσκα να πρωτοπετάξουμε στον κάδο με τα αναλώσιμα!
Μπερδέψαμε τη μετριότητα με την ισορροπία και την αρμονία! Οι λέξεις έγιναν κουβάρια που κανείς μας δεν έχει τη διάθεση να ξεμπλέξει! Χάθηκαν στο δρόμο της απουσίας νοήματος και βαρύτητας! Ποιο νόημα, ποια ουσία θα μου πεις!
Πώς να νιώσω ζωντανός, όταν δεν έχω κουράγιο να σπάσω τα δεσμά του φόβου, της ανασφάλειας και του παρτακισμού που πνίγει αυτή την βαριά ατμόσφαιρα, που εξαπλώνεται πιο γρήγορα και από πανδημία;
Υπνωτισμένοι, αδιάφοροι, μέτριοι άνθρωποι, που έντυσαν την αλήθεια με το ψέμα! Ποιά αλήθεια θα μου πεις; Εσύ δεν έχεις καν χρόνο να σκεφτείς! Και αν είχες όμως την πολυτέλεια του χρόνου;
Θα σκεφτόσουν ή μάλλον θα προβληματιζόσουν;
Ή μήπως σε βόλεψε ο γρήγορος ρυθμός της εποχής μας; Βολεύτηκες μήπως σ΄ ένα ψέμα γιατί σου είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις την αλήθεια που κρύβεται μέσα σου;
Μήπως ζορίζεσαι τόσο πολύ να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου και να σε αντιμετωπίσεις;
Μήπως φοβάσαι ότι οι ενοχές θα σε πνίξουν αν το τολμήσεις;
Επειδή άφησες τον εαυτό σου να πάει με το ρεύμα, με τη μόδα που σου πλασάρουν στο χαζοκούτι που διάλεξες να περνάς μπροστά του ατέλειωτα βράδια μέχρι να σε πάρει ο ύπνος;
Αφέθηκες στο πλήθος μήπως απλα για να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου επιτέλους;
Θέλει θάρρος να είσαι ο εαυτός σου!
Αν όμως το παλέψεις και έρθεις αντιμέτωπος με τη μετριότητα σου, μήπως έτσι τελικά γίνεις εχθρός με το δήμιο σου, το φόβο σου και έτσι ανασάνεις και απελευθερωθείς;
Δε θα σου κρύψω ότι φοβάμαι και εγώ όπως και εσύ..
Έρχονται στιγμές που τρέμω και κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου..
Τρέμω να αποδεσμεύσω το παιδί που βρίσκεται μέσα μου!
Και αν το κάνω μήπως δεν θα νιώθω τόσο μόνη;
Τρέμω όταν βλέπω αυτή τη “βρωμιά” και τη δυσωδία να μολύνει τον αέρα που αναπνέω!
Θλίβομαι βαθιά όταν βλέπω κενά βλέμματα τριγύρω μου..
Αποκάλεσέ με ονειροπόλα ,χαζο-ευαίσθητη ή και μαλάκα αν θέλεις!
Χωρίς όνειρο όμως η ζωή δεν βγαίνει, γιατί το όνειρο γεννά την ελπίδα!
Βυθιστήκαμε τόσο πολύ σε αυτή τη μετριότητα και δεν έχουμε το κουράγιο να κολυμπήσουμε μέχρι την επιφάνεια, να πάρουμε μια ανάσα!
Μέσα στην πλάνη της μετριότητας και του ψυχαναγκασμού μάθαμε να περπατάμε μόνοι!
Σιχαίνομαι λοιπόν το μέτριο!
Ακόμη και το σιχαίνομαι παρόλο που είναι χρωματισμένο με μια υπερβολικά άσχημη χροιά, κρύβει μέσα σταγόνες αλήθειας!
Μέτριος καφές, μέτρια ψυχολογία, μέτριες σχέσεις! Πόσο βολικό! Βολικό γιατί κάποτε σκότωσες με τον πιο βίαιο τρόπο το παιδί που κατοικούσε μέσα σου!
Γιατί ένα παιδί δεν φοβάται, αλλά ελπίζει, ρισκάρει, ζει τη στιγμή, γελάει , κλαίει, ζει!
Λέει αλήθειες και ας μην σε βολεύουν χωρίς να τις καμουφλάρει με διπλωματία όπως κάνεις εσύ!
Μα πάνω από όλα ένα παιδί θα σε κοιτάξει στα μάτια, θα ακούσει την εσωτερική του φωνή, θα αγαπήσει αληθινά!
Χάσαμε την ουσία πίσω από κάθε τι μέτριο! Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσω “πώς είσαι” μη μου πεις μια χαρά! Δεν θα σε πιστέψω!
Θα νιώσω μόνη για λίγο.. γιατί θα νιώθω ότι οι σκέψεις σου σε πνίγουν..
Απλά κοίτα με στα μάτια και σκάσε ένα χαμόγελο και ας κλαις μέσα σου δεν πειράζει! Θα νιώσω τουλάχιστον ότι είσαι ζωντανός!
Έτσι θα πάψω πια να φοβάμαι, θα σβηστεί, η φευγαλέα μοναξιά μου!
η μετριότητα κρύβει μυστήριο…
όπως και για κάποιους
το κακό είναι γοητευτικό, τους έλκει, είναι για αυτούς κάτι εξωτικό
μέχρι να έρθει η μπουφλα
Στη ζωή παίρνεις αυτό που σου δίνουν.
Ζήτα παραπάνω.
Κι ας το αξίζεις.
Κ έλα μετά να μας πεις τί πήρες..Η τί σου δώσανε..Κι αν στο δώσουνε δεν θα είναι ποτέ επειδή το αξίζεις..
Γιατί Δεν είναι η μετριότητα που σε χαλάει..Αλλά όλα τα σκατοκάθικα σαπάκια όπου κρύβονται στη μετριότητα..
Αν είχες μια μετριότητα γενικά στη ζωή σου,..Αυτή που υποτιμάς, θα είχες κ ελπίδες,και όνειρα,και άλλα που θα μπορούσες (ίσως)κάποτε να σου βγούνε..Το αντίθετο απ την μετριότητα έχεις..και εσύ και όλοι μας..
Κι αν είσαι στα άκρα,τί τα βάζεις με τους μέτριους;..Οι “μέτριοι”σου φταίνε που έχουν γίνει τα γύρω σου κ οι γύρω σου βόθρος;Εσύ το γράφεις παραπάνω..
Αυτό που ζούμε,δεν λέγεται”μετριότητα”..Υποταγάρα του κερατά λέγεται με τη βούλα και με το νόμο..Και γαργάρα ύστερα..Και νά χαμε να λέγαμε