Θα σας πάω ένα ταξείδι, στο Παλαιοχώριον Γραβιάς… εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας μου… εκεί που έκανα τα πρώτα μου βήματα…
Κεφαλοχώρι… έβγαινες στη βεράντα του δίπατου πετρόχτιστου σπιτιού κι αγνάντευες ως απέναντι τη Σουβάλα και την Αμφίκλεια… την Αγόριανη και την Μαργιολάτα…
Εικόνες από τα παλιά… θεέ μου πόσο παλιά… πόσες δεκαετίες ένας θησαυρός στην ψυχή μου, παρέα στις στιγμές της απόγνωσης, της θλίψης, της μοναξιάς, να ξεφυλλίζω τις σελίδες του βιβλίου της ζωής μου…
Πνέει άλλος αέρας εκεί πάνω… εκεί που ενώνεται η Αρχαία Ελλάδα με την Ελλάδα της Επανάστασης… όπως και να τον περιγράψω, φτωχός θα είναι…
Δεν περιγράφεται τέτοια ένωση της Ιστορίας… μόνο στην ψυχή σου νοιώθεις ένα συναίσθημα αιθερικό να σ’ αγκαλιάζει και να σε παίρνει μαζί του στο χθες… στα βάθη του χρόνου…
Στο διαδικτυακό σερφάρισμα έπεσε η ματιά μου στο καφενείο του χωριού… εκεί στη διχάλα πάνω… στο σταυροδρόμι…
Αριστερά, το σπίτι του αδελφού του μακαρίτη του πατέρα μου, με τη θειά τη Μαγδάλω να γνέθει το βαμβάκι ατέλειωτες ώρες…
Δεξιά, το δίπατο πέτρινο σπίτι της αδελφής του πατέρα μου… από κει που αγνάντευα τον κάμπο και τα χωριά του Παρνασσού…
Έβαλα τα κλάματα… τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ ευσυγκίνητη… καλό είναι αυτό… “ξεπλένεται η ψυχή”, όπως έλεγε κι ο πατέρας μου…
Μισό λεπτό να ξεθολώσουν τα μάτια, από το κλάμα και να σας πάω να δείτε το χωριό μου…
Θα βάλω και κάποιες φωτογραφίες στο τέλος της ανάρτησης…
Κι αν βρεθείτε σ’ εκείνα τα ιερά μέρη, μην ξεχάσετε να πάτε στην ΤΕΤΡΑΠΟΛΗ, πάνω στο Καλλίδρομο… εκεί έχει φτιάξει ένα υπέροχο τουριστικό χώρο , ένας από τους ανιψιούς του πατέρα μου, μαζί με τον γιό του… ο αείμνηστος Αλέξης Σουφλής…
Καλλιόπη Σουφλή

Στο Παλαιοχώρι Παρνασσού ανακαλύψαμε ένα από τα παλαιότερα καφενεία της χώρας μας
Απροσποίητο, αφτιασίδωτο και πηγαίο σαν παιδική ζωγραφιά, το καφενείο «Η Καραγκούνα» μετρά μισό αιώνα ζωής
Με όνομα μυθικό και φήμη διεθνή, με σπουδαίο ιστορικό ρόλο κι έντονο κοσμοπολίτικο αέρα, με μοναδικές φυσικές ομορφιές και ζωντανές παραδόσεις, ο Παρνασσός του Απόλλωνα και των Μουσών, το βουνό του Μαντείου των Δελφών που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες στον «ομφαλό της γης», ο τόπος της μάχης της Γραβιάς και του πανέμορφου Εθνικού Δρυμού, δεν είναι μόνο η διάσημη Αράχωβα, το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της Ελλάδας, η Αγόριανη, το Πολύδροσο και το Δίστομο.
Ανάμεσα σε έλατα, κέδρους και μαύρα πεύκα, σε πλαγιές εντυπωσιακής βιοποικιλότητας φωλιάζουν πανέμορφα γραφικά χωριά, κάποια σχεδόν άγνωστα, όλα όμως γραφικά κι ελκυστικά κάθε εποχή του χρόνου.
Ανάμεσα στα λιγότερο γνωστά, το χαμηλών τόνων Παλαιοχώρι Δωριέων έχει το δικό του μερίδιο αρχαίας ιστορίας καθώς μαζί με άλλες τρεις πόλεις αποτελούσαν την αρχαία Τετράπολη.
Εδώ, σε υψόμετρο 514 μέτρων, ανάμεσα σε παλιά πετρόκτιστα σπίτια και στα αρχαία Πελασγικά τείχη που βρίσκονται στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία, κοινό μυστικών των περίπου 120 κατοίκων και λόγος μιας στάσης στο γαλήνιο χωριό, το καφενείο «Η Καραγκούνα» είναι ταυτόχρονα δεύτερο σπίτι των ντόπιων και μια ατόφια εικόνα από το παρελθόν.
Γνωστό απλά ως «το καφενείο της Ρίνας», εντελώς ανεπιτήδευτο, με χρώματα κι απλότητα που το κάνουν να μοιάζει με μια εικόνα από τις Κυκλάδες την οποία ζωγράφισε ένα παιδί και την κόλλησε σε ένα κολάζ ορεινών τοπίων.
Το καφενεδάκι της αισιόδοξης αύρας
Ένα μικρό ασπρισμένο σπίτι με τα ξύλινα παράθυρα και την πόρτα του βαμμένα σε έντονο γαλάζιο, με κεραμιδένια στέγη, καρέκλες ξύλινες και πλαστικές γύρω από τα τραπέζια με τα λουλουδάτα τραπεζομάντηλα –το mix n’ match στην πιο αυθεντική μορφή του-, πνιγμένο στις γλάστρες και τα λουλούδια ανάμεσα στα οποία παίζουν γάτες με τα μικρά τους.
Από την ανοιχτή, πρόσχαρη αυλή με τις μουριές και τα γεράνια, η θέα στα χιονισμένα Βαρδούσια και στη Γκιώνα γαληνεύει το μυαλό, βάζει τις σκέψεις σε τάξη.
Κάποιοι θαμώνες προτιμούν να πιουν τον καφέ τους εδώ, έναν περιποιημένο ελληνικό με σπιτικό γλυκό κουταλιού σταφύλι ή όποιο άλλο φρούτο έχει πέσει στα άξια χέρια της κας Ρίνας, ενώ άλλων οι ζωηρές ομιλίες μας καλούν να εξερευνήσουμε το εσωτερικό.
Εδώ ο χρόνος έχει σταματήσει για τα καλά, όπως μαρτυρούν το στρωμένο με τσιμέντο δάπεδο, η ξυλόσομπα, σχολικοί χάρτες της Ελλάδας και του κόσμου κρεμασμένοι στον ένα τοίχο, τα μπακιρένια σκεύη στα ράφια του άλλου, τα παλιά ψυγεία.
Τράπουλες και τάβλι για να περνούν τις ώρες τους οι κύριοι, κι ένας αγώνας «πόρτες» μεταξύ δύο θαμώνων που έχει ανάψει για τα καλά, όσο στο μεταξύ ένας άλλος Παλαιοχωρίτης μάς δείχνει με περηφάνεια ένα ζωγραφικό του έργο που απεικονίζει το καφενείο και στολίζει το εσωτερικό. Το να νοιώσεις μέρος της παρέας, ότι μόλις έφτασες στο στέκι που σε ξέρουν από παλιά, είναι θέμα μόλις λίγων λεπτών.
Ωστόσο, πριν ακόμη ανέβουμε τα δυο σκαλιά που οδηγούν στην αυλή και στο εσωτερικό, η μεγάλη ταμπέλα «Καφέ -Παντοπωλείον Η Καραγκούνα Αικ. Χ. Κεράτσου» είναι εκείνη που τραβά την προσοχή και δημιουργεί το εύλογο ερώτημα, πώς βρέθηκε μια καραγκούνα του θεσσαλικού κάμπου στα ορεινά της Φθιώτιδας.
Η απάντηση είναι η ίδια η ιστορία της ιδιοκτήτριας, της καλοσυνάτης, χαμογελαστής κι ευγενέστατης κυρίας Ρίνας που κρατά το παραδοσιακό καφενείο του χωριού εδώ και 40 χρόνια κι υποδέχεται ακόμη και τους ξένους όχι σαν πελάτες αλλά σαν φίλους.
Από την Καρδίτσα στον Παρνασσό
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε για την κ. Ρίνα έρχεται από το στόμα της κυρίας Δήμητρας, για την οποία το πέρασμα από το αυθεντικό κι αγαπημένο όλων στέκι, είναι καθημερινή συνήθεια. «Η Ρίνα είναι σπεσιαλίστα στον κεφτέ» δηλώνει με σιγουριά κι ευθύτητα, δημιουργώντας μας αμέσως την επιθυμία να δοκιμάσουμε.
Η κα Ρίνα βρίσκεται ήδη στην κουζίνα, εξάλλου καθημερινά εκείνη ανοίγει το καφενείο από τις 7 το πρωί μέχρι την ώρα που θα φύγει κι ο τελευταίος κάτοικος του χωριού, ετοιμάζοντας τσιπουράκια και μεζέδες, λίγες σαρδέλες, ελιές, ντοματούλα, απλά πράγματα περιποιημένα κι αυθεντικά.
Όχι ότι λείπουν τα πιο περίπλοκα μαγειρέματα. Χωριάτικο λουκάνικο με χρυσαφένιες τηγανιτές πατάτες, κολοκυθανθοί γεμιστοί, σαγανάκια με τυριά της περιοχής, τυροβόλι που φτιάχνει η ίδια με γάλα από τα ζώα της και οι πιο αφράτοι τηγανητοί κεφτέδες που δε χορταίνεις να τσιμπολογάς από το πιάτο κι ας καίγονται τα δάχτυλά σου. Το καλοκαίρι δε, όταν η κίνηση είναι μεγαλύτερη, ο γαμπρός της αναλαμβάνει ρόλο ψήστη κι οι πελάτες γεύονται κοντοσούβλι, σπληνάντερο και κοκορέτσι με ντόπιο κρέας.
Το ότι η κυρία Ρίνα χαίρεται να σε φιλεύει και να σε περιποιείται είναι κάτι παραπάνω από φανερό. Με το που θα δηλώσεις το παραμικρό ίχνος πείνας θα τρέξει να βάλει το τηγάνι στη φωτιά, όπως ακούραστα κάνει από το 1978, τότε που ανέλαβε το μόνο πλέον σωζόμενο καφενείο του Παλαιοχωρίου, το οποίο συνολικά μετρά γύρω στα 150 χρόνια ζωής.
Την καταγωγή της από τη Καρδίτσα δεν την ξεχνά, αντίθετα την τιμά όπως υποδηλώνει η ονομασία του καφενέ και η μπλε ταμπέλα πάνω από το κατώφλι του. Όπως θυμάται η ίδια, έχουν περάσει 65 χρόνια αφότου έφτασε κι εγκαταστάθηκε μικρό κορίτσι με τους γονείς της από τη Θεσσαλία στο Παλαιοχώρι Δωριέων το 1959.
Εδώ μεγάλωσε κι έκανε οικογένεια, κρατώντας με το σύζυγό της -που δούλευε παράλληλα ταξιτζής- το καφενείο του χωριού. Κι αν οι αγρότες έρχονταν από τα χαράματα για τον πρώτο καφέ της ημέρας, οι γυναίκες του χωριού έκαναν εδώ τα ψώνια τους, αφού εκτός από καφενείο ο χώρος λειτουργούσε και σαν μπακάλικο αλλά και τηλεφωνικό κέντρο του Παλαιοχωρίου.
Σωστό επίκεντρο της κοινωνικής ζωής ενός χωριού που έναν αιώνα πριν, απαριθμούσε περί τους 800 κατοίκους.
Οι δύο τελευταίοι ρόλοι του καφενείου έχουν πλέον εκλείψει, τα απαιτούμενα ενός νοικοκυριού αγοράζονται στις κοντινότερες πόλεις, όσο για τα τηλεφωνήματα, ακόμη κι οι γηραιότεροι θαμώνες της Καραγκούνας έχουν το κινητό δίπλα τους.
Σε πείσμα όμως των καιρών, το παλιό καφενείο της κυρά Ρίνας, με μεγάλο ατού τη ζωντάνια και την καλοσύνη της ίδιας, την αυθεντικότητα και την πατίνα του χρόνου που σε ό,τι αξίζει προσθέτει μεγαλύτερη αξία, παραμένει ζωντανό μέρος της ιστορικής συνέχειας του μαγευτικού Παρνασσού.
Πηγή
Οι δικές μου μνήμες…


Αριστερά, διακρίνεται το σπίτι του αδελφού του πατέρα μου… του μακαρίτη του Στάθη Σουφλή με την γιαγιά τη Μαγδάλω…









Η εφημερίδα του χωριού…

Ο αείμνηστος ανιψιός του πατέρα μου… ο Αλέξης Σουφλής …




Προβολές : 868
Μοίρασέ το:Ετικέτες: ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΝ ΓΡΑΒΙΑΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΦΛΗΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο.
Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Διαβάστε ακόμα
Δεν έχω τι να πω τα είπαν όλα οι άλλοι σχολιαστές κ συμφωνώ κ επαυξάνω!μόνο να τα θυμόμαστε για μια Ελλάδα που χάθηκε ή μήπως όχι γιατί καποιοι κρατάμε ακόμα…Ελλάδα μου σε αγαπώ!!!
θυμαμε..
ειχαμε αγελαδες,τι υποτιμητικο να εχεις αγελαδες..
ειχαμε φρεσκο γαλα τι υποτιμητικο να εχεις φρεσκο γαλα και να μην πας να το αγορασεις..
ειχαμε πολλες κοτες τι υποτιμητικο..να εχεις κοτες..
ειχαμε φρεσκα αυγα..
ειχαμε γουρουνι..τι υποτιμητικο να εχεις γουρουνι..
ειχαμε γαλοπουλες…τι υποτιμητικο..
ειχαμε παπιες..τι υποτιμητικο..
ειχαμε κρεας..λουκανικα σπιτικα..τι υποτιμητικο..
ειχαμε δυο πηλινα δοχεια..παντα γεματα με τυρι.. τι υποτιμητικο..
ειχαμε αργιανι.. τι υποτιμητικο..
ειχαμε τρια αμπαργια γεματα με συταρι,κριθαρι καλαμποκι,, τι υποτιμητικο..
ειχαμε τον φουρνο ζεστο ψωμι..πεταλιες..για ολων τον μηνα..τι υποτιμητικο..
ειχαμε κγορσια μεγαλη..τι υποτιμητικο..τρις δαμασκινες..κυδονιες..μηλες..συκια..κορομηλιες..τι υποτιμητικο..
ειχαμε καρπουζιες..πεπονιες..τι υποτιμητικο..
ειχαμε πατατιες,.κεμυδια σκορδα μπαμιες κολοκιθιες..τι υποτιμητικο..
ειχαμε τον ασμα-το κλίμα που εκανε ολογλυκα σταφύλια..τι υποτιμητικο..
ειχαμε …ειχαμε ειχαμε.. τι υποτιμητικο..και μας ειπαν εισται φτωχοι..δεν εχεται λεφτα..!! τι υποτιμητικο..
και μας ειπαν να τα ξεκανεται ολα ..να πατε στης πολεις να κανετε λεφτα..και μας ειπαν..τι υποτιμητικο..
και εγω θυμαμε..
θυμαμε..
και εχω θυμωσει..
και εχω θυμωσει..
..και με πωναει η ψυχημ….και με πωναει η ψυχημ…!!!
Πως να μην μας πονάει η ψυχή μας, με τους θησαυρούς που αφήσαμε, τη ΜΑΝΑ ΓΗ, που μας έδινε ζωή, που τρέχαμε χωρίς παπούτσια, για να κλειστούμε στα κλουβιά των μεγαλουπόλεων… ;;; Πονάει και κλαίει η ψυχή, αλλά …ίσως και να ‘ναι η ώρα της επιστροφής στις ρίζες, για να σωθούμε…
Με κάνατε και έκλαψα…
Μας συγκίνησες κ.Καλιόπη.Θυμηθήκαμε όλοι πως μεγαλώσαμε στα χωριά μας,με τις ξυλόσομπες τέλη 70′ αρχές κ μέσα 80′ ..
Από το χιόνι αποκλεισμένοι 15 ημέρες μια φορά,άλλη φορά όταν έκλεινε η “ΚΑΖΑ” από 3 ημέρες έως μια εβδομάδα χωρίς ρεύμα τις μισές φορές!
Όταν ήταν πιο καλά τα πράγματα παίρναμε τα καπάκια από τις παλιές σόμπες πετρελαίου και τις κάναμε έλκηθρα στις κατηφόρες..
Να είσαι καλά!!
Να είμαστε καλά…
Όσοι ζήσαμε σε χωριά, κάτι καλό πήραμε στο μεγάλωμά μας… ακόμα κι αν κάποιοι στράβωσαν στην πορεία της ζωής τους…
Αλοίμονο σ’ αυτούς που μεγάλωσαν μέσα σε τσιμέντα και διαμερίσματα “φυλακές”…
Ακόμα “μυρίζω” τις άνοιξες και τους χειμώνες, τα καλοκαίρια και τα φθινόπωρα στο χωριό του πατέρα μου…
Μυρωδιές αυθεντικές, από τα μαγειρέματα των γιαγιάδων, από τα τζάκια που έκαιγαν, από τα λουλούδια της εξοχής…
Εικόνες από τα πέτρινα σπίτια, που στο κατώι είχαν τις σοδειές της χρονιάς, το δωμάτιο που κοιμόταν όλη η οικογένεια, την ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο με τις κρεββατοκάμαρες και την τραπεζαρία που άνοιγαν μόνο για τους επισκέπτες… κι η κουζίνα με την τουαλέτα, έξω…
Η αυλή με τις κότες και τα γουρουνάκια…
Πόσο μου λείπουν αυτές οι εικόνες και οι μυρωδιές…
Θύμησες πού πονάνε
Θύμησες πού πίσω δέν γυρνάνε
Ας είμαστε όλοι καλά να θυμόμαστε και ας πονάνε
Αυτά μας κρατάνε ορθιους
Καλησπέρα, Κ Πόπη
Κατερίνα από Κρήτη ξέρεις από Αρτέμιδα
Κατερινάκι μου γλυκό, οι θύμισες είναι η ζωή μας… η νοσταλγία μας…
Καλά να περνάς και να είσαι ευτυχισμένη…
Σε ευχαριστώ για τής ευχές σου
Έχεις την αγάπη μου
..με ποναει η ψυχη μ,καποτε ενας νεαρος ανταμωνει στον δρομο εναν γεροντα..τι γινετε μπαρμπα γιωργι τον ρωταει,..ε.. τι να γινη παιδι μ..ολα καλα?τι εχς? ε..τι να χω παιδιμ …με πωναει η ψυχμ..ο νεαρος εμεινε για λιγο αμηχανος ..και προσπαθουσε να καταλαβει αυτο που μολις ακουσε ..με ποναει η ψυχη μου!…???
Πονάνε οι ψυχές… στο αιώνιο ταξείδι τους, πάντα κάτι θα τις πονέσει…
πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ καλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
Όμορφο χωριό, εκεί ζούσε και ένας ερευνητής γνωστός ως Κρόνος.
Δεν το έχω υπόψη μου… θα είχε ενδιαφέρον να μου πείτε κάτι παραπάνω γι αυτόν…
Καλημέρα Κυρία Καλλιόπη στο χωριό σας δεν έτυχε να πάω.Αλλα σας έχω ξαναγράψει ότι ο σύζυγός μου είναι από την Λαμία.Το χωριό του είναι το Σκλήθρο.Η Γραβιά άλλο ένα χωριό με ιστορία.Σε μαγεύει η Στερεά Ελλάδα τα βουνά της Οίτη Γκιώνα.Η Σουβαλα.Το χωριό με την ωραία διαδρομή Αθανάσιος διακος.Υπεροχα μέρη…Την καλημέρα μου από την παγωμένη Δράμα.
Καλημέρα Ελένη μου… μια ομορφιά όλη η Ελλάδα, αλλά το χωριό που έκανες τα πρώτα σου βήματα, έχει μια άλλη μαγεία μέσα σου…
Καλή σου μέρα στην παγωμένη Δράμα…
Πόπη δεν είναι το χωριό μου αλλά αυτά που λες είναι αυτά που με πλημμυρίζουν όταν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια. Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο είδα την ταινία Το δενδρο που πληγώναμε και δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα. Η απλότητα γέμιζε τις ψυχές μας. Το καθημερινό ήταν η ανεπανάληπτη επανάληψη της απλότητας. Κάθε φορά που πηγαίναμε στο έρημο μοναστήρι το Αι Λία ήταν μια νέα φορά. Δεν έχει να κάνει με την εποχή αλλά όλα γύρω μύριζαν Θεό και άνθρωπο. Θαυμαζες ανά πάσα στιγμή. Δεν σου κρύβω ότι αυτό το θαμαξα της γιαγιάς μου με έμαθε να αγαπώ κάθε έκφραση της ζωής, διότι η ζωή είναι ένα θαυμαστό θαύμα. Αυτά μας κλεψαν τα καθίκια. Μας άρπαξαν τη ζωη
Κι άντε τώρα εγώ, να διαβάζω αυτά που γράφεις και να μην με πιάνουν τα κλάματα…
Οι παλιοί ήταν σοφοί… αγράμματοι ίσως οι περισσότεροι, αλλά είχαν μια σοφία για τη ζωή… κι αυτό το θαυμαστό θαύμα όπως το χαρακτήριζε η γιαγιά σου, αφήσαμε εμείς να μας το πάρουν… και τώρα, πρέπει να βρούμε το θάρρος να το πάρουμε πίσω, πριν μας τελειώσουν…
Πολύ ωραίο!
OMOΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΓΝΟΙ,ΩΡΑΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.
ΠΟΠΗ,ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕΣ ΕΚΕΙ….
Το χωριουδάκι μου, ΑΓΓΕΛΙΚΗ… όπως κι εσύ έχεις τον τόπο που γεννήθηκες… κι είναι μια άλλη αίσθηση… μια νοσταλγία… η νοσταλγία της αθωότητας…
Να είσαι καλά…
Ξκαιρετικό…
Κ. Καλλιόπη…
Αν και δεν μου αρέσουν οι διαφημίσεις…
Και τα τόπ της μόδας πλέον χωριά…
Γιατί κάτι κουβαλάνε οι ξένοι…
Που δεν το έζησαν ποτέ…
Μου αρέσουν τα ξεχασμένα χωριά…
Χωριά που τα περπατούσα από μικρός λόγο δουλειάς του πατέρα…
Με έναν μαγευτικό συνδιασμό του χωριού…
Των παππούδων μου…
Ξαλοκαίρια. .
Χειμώνες…
Πασχαλιές…
Αγνά…
Απλά…
Και αληθηνα…
Πέρα από μόδες…
Τάσεις…
Και επιδιώξεις…
Απλά και αληθηνα…
Που δύσκολα το συναντάς σήμερα…
Όλα μόδα…
Και τάση ..
Κωνσταντίνε, κάποτε ήταν Κεφαλοχώρι… τώρα πια ζουν μόνον 110 ψυχές… αν και έχω πολλά χρόνια να πάω, το τελευταίο ταξείδι με τον αείμνηστο σύζυγό μου, ήταν ένα μάζεμα υπέροχων στιγμών και εικόνων…
Κ. Καλλιόπη…
Είμαι σίγουρος …
Πώς ήταν ένα εφόδιο επιβίωσης…
Δύναμης…
Το αληθινό…
Να το κουβαλάτε…
Ευχάριστα μοναδικό…
Και είμαι σίγουρος πως ήταν…
Για δρόμο προς το φως…
της γαλήνης…
Αγάπης…
Της απλότητας…
Ευατου σας…
Όπως και αν ήταν…
Γιατι ήταν σίγουρα μοναδικό…
‘Ετσι ακριβώς όπως το γράφεις, Κωνσταντίνε…